ดีค่าหนูอ่านของพี่ฟ้าสีสวยมานานแล้ว​ค่าหนูชอบมาก ๆ​ เลย​ค่า

น่ากลัวมากเลย​คะ​พี่ ฟ้าสีสวย
พี่รู้สึกกลัวมากไหมคะ​
อ่านแล้ว​นอนไม่หลับเลย​

พี่ฟ้าสวยจังเลย​ค่ะ​

น้องฟ้าสีสวยเขียนไว้บนกระดานว่า​จะ​ไปเรียนต่อ​ที่อังกฤษ​เมื่อปี 2551 ตอนนี้เดี๋ยวนี้​ที่พี่เขียนเข้ามาก็ปี 2554 สามปีเข้า​ไปแล้ว​ ไม่รู้ว่า​จะสายรึเปล่า​ที่​จะบอกอะไร​บางอย่างแก่น้อง ฟ้าสีสวย ​แต่ก่อนอื่น​ต้องบอกเหตุผลก่อนว่าพี่​เป็น​ใคร ทำไมถึงอยากบอกอะไร​แก่น้องฟ้าสีสวย พี่​เป็นนักเขียนคนหนึ่ง​​ที่อยาก​เป็นนักเขียน​และหัดขีดๆ​ เขียน ตั้งแต่อายุราว 15-16 ปี ​แต่ไม่เคยเขียนจริงๆ​ จังๆ​ สักที ​และสมัยนั้น​ไม่มีอินเตอร์เน็ตด้วย ขนาดมือถือแบบสะดวก​พกก็ยังไม่แพร่หลายเลย​ เวลาผ่าน​ไปเร็วถึง 12 ปี พี่อายุ​ได้ยี่สิบแปดปี พี่ถึง​ได้ตัดสินใจ​เป็นนักเขียนแบบอุทิศชีวิต ​คือ​จะเขียนจริงจัง​ไปจนกว่า​จะตาย

​ส่วนเหตุผล​ที่พี่อยากบอกน้องฟ้าสีสวยก็​เพราะว่า พี่บังเอิญ​ไปตามลิงค์ของน้อง​ที่โพสต์​เอาไว้ จึงเข้ามา​เป็นนักเขียน​ที่โพสต์งานให้คนอื่นอ่าน​ที่ศาลานกน้อย ก่อนหน้านี้ พี่ไม่เคยโพสต์งานเขียน​ที่ไหนเลย​ เคยทำท่า​จะลองโพสต์​ที่เด็กดีดอทคอมเหมือนกัน ​แต่คนเยอะ​ไป เกรียนเยอะ​ไป พี่รู้สึกว่า​ศาลานกน้อย มีคน​ที่​เอาจริงจัง​กับงานเขียน มุ่งหวังขัดเกลาตัวเองให้​เป็นนักเขียนมืออาชีพ​ที่มีฝีมือ ​และก็เงียบสงบดี บรรยากาศเหมาะสำหรับนักเขียน จึงกล่าว​ได้ว่า ​เป็น​เพราะงานเขียนของน้องฟ้าสีสวยนั่นเอง พี่จึง​ได้เผอิญตามลิงค์ของน้องเข้ามา​เป็นสมาชิกคนหนึ่ง​ของศาลานกน้อยบ้าง

​ส่วนสิ่ง​ที่พี่อยากบอกแก่น้องฟ้าสีสวย​คือ อย่าหยุดการเขียนหนังสือ ท้อ​ได้​แต่อย่าถอย ลืม​ได้​แต่ให้กลับมาสู้ใหม่ พี่ทิ้งงานเขียน​ไป​ทั้ง​ที่ตัวเองยังเขียนหนังสือไม่​เป็นเลย​ถึง 12 ปี ลืม​ความคิดบริสุทธิ์ในวัยเด็ก​ที่อยากเขียนหนังสือแบบใสๆ​ มากมาย​ จนกระทั่งเรียนจบตรี จบโท (พี่จบโท​ที่อินเดียจ่ะ ​ไปเรียน​ที่โน่น 4 ปี ​แม้ไม่ใช่อิงแลนด์ก็เถอะ) สุดท้าย ​ความรักในงานเขียนก็ทำให้พี่หวนกลับมา​เป็นนักเขียนจน​ได้ ​แม้​ความคิดแบบใสๆ​ ของพี่​จะหาย​ไปบ้างแล้ว​ตามวัยก็เหอะ

งานของนักเขียน​เป็นงานของการบันทึกโลก ​เป็นการสร้างชีวิตบนตัวอักษร ​เป็นศิลปะแขนงเดียวใน Fine Art ​ที่มีอิทธิพลต่อการโน้มน้าวจิตใจของมวลมนุษย์อย่างสมบูรณ์แบบ เข้าถึงในรายละเอียด​โดยตรง มีมนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วน ​ได้ดี​ได้ชั่ว​เพราะการเขียน พี่เห็นงานเขียนของน้องฟ้าสีสวยแล้ว​ บอก​ได้เพียงว่า ยังอ่อนประสบการณ์แค่นั้น​เอง อาจ​เป็น​เพราะอายุยังน้อย อ่านน้อย หัดเขียนน้อย งานจึงออกมาไม่ดีนัก หากน้องยังรักการ​เป็นนักเขียน ขออย่าทิ้งฝันเลย​ พี่ขอแนะนำง่ายๆ​ เลย​ก็​คือ (นี่มาจาก​ที่พี่อ่านงานของน้องนะ)

- เขียนให้​เป็นเรื่อง​ราว มีคำกล่าวว่า เขียนทุกเรื่อง​​ที่เรารู้สึก ​เป็นการเขียน​ที่แย่​ที่สุด หากนึกเรื่อง​ราวไม่ออก ให้นึกถึงนิทานอีสป​ที่​เป็นเรื่อง​ราว ขนาดกระต่าย​กับเต่า ยัง​เป็นเรื่อง​​เป็นราว มีการให้คนอ่านคิดว่ากระต่ายยังไง​ต้องชนะ ​แต่มันดันขี้เกียจหลับกลางทางซะงั้น เต่าผู้น่า​จะแพ้ ​แต่​เพราะเดิน​ไปเรื่อย (เต่าไม่ขยันอะไร​นะ มันก็แค่ไม่หยุดแค่นั้น​เอง) มันกลับชนะจน​ได้

- เขียนให้จบ งานเขียน​ที่ค้างๆ​ คาๆ​ อ่านแล้ว​ คนอ่านรู้เลย​ว่า มันไม่รู้​จะ​เป็นอีท่าไหน ​เป็นการเขียน​ที่​ใช้ไม่​ได้ การเขียนจบให้​ได้ ​เป็นการยืนยันว่าเรา​คือนักเขียน ในเรื่อง​ Secret window Secret garden of Stephen King กล่าวว่า "สำหรับนิยาย ตอนจบสำคัญ​ที่สุด" ​แต่สำหรับงานเขียนประเภทอื่นๆ​ เช่นบท​ความ อาจไม่​ต้องขมวดเรื่อง​เหมือนนิยายก็​ได้ ​แต่เขียนให้จบสมบูรณ์ในตอน​เป็นพอ ​และสำหรับตัวพี่นะ เขียนให้จบสำหรับเรื่อง​ราวยาวๆ​ อย่างนิยาย​เป็นสิ่งสำคัญมาก​และ​ต้องเขียนให้สมบูรณ์ด้วย ​เอามาดูแล้ว​ดูอีก พี่​เป็นนักเขียนไม่จบมาตลอด ถึงวันนี้พี่ก็​ต้องสู้​เพื่อให้เขียนจบให้สมบูรณ์เหมือนกัน

- ชั้นเชิงในงานเขียน อันนี้แนะนำกันไม่​ได้ ​แต่บอกคร่าวๆ​ ​ได้ว่า นักเขียน​ต้องอ่านงานเขียนของคนอื่นเยอะๆ​ ​จะ​ได้รู้ชั้นเชิงในการเขียน ทำให้เกิดไอเดียด้วย พี่เคยคุย​กับคน​ที่ฝันว่าตัวเองอยาก​เป็นนักเขียนมีชื่อระดับโลก ​แต่ถามถึงงานของนักเขียนคนไหนก็ไม่รู้จัก นี่แสดงว่าอ่านมาน้อย ย่อมทำให้ทัศนะในงานเขียนแคบตามการอ่านด้วย

การ​จะ​เป็นนักเขียน​จะฝันอย่างเดียวไม่​ได้ ​ต้องอ่านมากๆ​ ​และหัดคิด หัดเขียนเยอะๆ​ เขียนให้เสร็จสมบูรณ์ ​เมื่อเขียนเสร็จก็​ต้องอย่าขี้เกียจ​จะแก้ไข ​ต้องอ่านทวน​และแก้ไขจนสมบูรณ์แบบ

อ๊ะ น่า​จะเพียงพอแล้ว​ สำหรับคำแนะนำของคน​ที่ไม่รู้จักกันมาก่อน อย่าหาว่าพี่ชอบสอนเลย​นะ พี่เพียง​แต่คิดถึงตัวเอง​เมื่อตอนเด็กๆ​ สมัยนั้น​หากมี​ใครแนะนำ พี่อาจไม่ลำบากในการก่อร่างสร้างตัว​เป็นนักเขียนถึงเพียงนี้ นี่ก็ไม่รู้​จะถึงฝั่งฝันหรือเปล่า ​แต่มีคนคนหนึ่ง​บอกพี่ว่า "​ถ้าเราเดิน​ไปตามทาง​ที่มุ่งหวัง ​โดยไม่หยุดหรือตายเสียก่อน สักวันเรา​จะถึงจุดหมายนั้น​"

ปล. พี่ไม่รู้เวลาสามปี ตั้งแต่​ที่น้องฟ้าสีสวยโพสต์งานไว้​ที่ศาลานกน้อย น้อง​ได้เปลี่ยน​ไปมากแค่ไหน บอกแล้ว​ เราไม่รู้จักกัน ​ถ้าน้อง​เป็นนักเขียนมีชื่อแล้ว​ เก่งแล้ว​ ก็ถือว่า พี่ไม่​ได้เขียนข้อ​ความนี้ก็แล้ว​กัน ลืมๆ​ ​ไปซะนะ