ตอน : กับเรื่องราวเพ้อๆ ในวันหนาวๆ

วันเหงาๆ​ อากาศหนาวๆ​ ในเมืองหลวง

วันนี้อากาศดูขมุกขมัว มันชวนให้จิตใจของฉัน​ที่หดหู่อยู่​แล้ว​แย่ลง​ไปอีก
ตื่นนอนมา​แต่เช้า​ด้วยอาการเบื่อหน่าย​กับการดำเนินชีวิตในรูปแบบปกติ
เหลือเกิน อาบน้ำแบบเรื่อยเปื่อยไม่เร่งรีบ กว่า​จะทำอะไร​เสร็จเตรียมตัว
​ที่​จะออก​ไปทำงาน​ได้ก็สายอีกจน​ได้ ​แต่ไม่มี​ความรู้สึกว่า​​จะ​ต้องเร่งรีบ
เกิดขึ้น​ในหัวเลย​ อาจ​จะ​เป็น​เพราะหัวใจมันยังสับสนอยู่​​กับ​ความรักแบบ
ครึ่งๆ​ กลางๆ​ ละมั้ง ...​

ใน​ที่สุดก็มาถึง​ที่ทำงานจน​ได้ด้วย​ความกรุณาของรุ่นพี่ทำงาน​ที่​เขารับ
ขึ้น​รถมาด้วย สีสันการทำงาน​ที่เคยสดใส ชวนให้งาน​ที่ทำดู​เป็นงาน
​ที่สนุกสนานมันหาย​ไปไหนหมดนะวันนี้ เอ๊ะหรือว่าฉัน​จะเริ่มเบื่องาน
ขึ้น​มา​เป็น​ที่​ที่ 3 ในรอบ 14 เดือนอีกแล้ว​เหรอเนี่ย!!!

นั่งทำงาน​ไป​ได้ซักพักก็เหลือบ​ไปเห็นโปสการ์ดบนโต๊ะรูปดอกทานตะวัน
​ที่​ได้มาตั้งแต่ก้าวเข้าสู่ปีใหม่ เพิ่ง​ได้มีเวลามองเห็น​ความสวยงามของมัน
ก็วันนี้แหละ​ ทำให้คิด​ไป​ได้หลายเรื่อง​เรื่อยเปื่อย ...​

ดอกทานตะวันเธอ​จะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าเธอสวยมาก แถมเธอยัง​เป็นดอกไม้
​ที่มั่นคงในรักอีกด้วย เธอรักในดวงอาทิตย์ เธอเฝ้ามองเค้าอยู่​ตลอดเวลา
ตั้งแต่เกิดจนสิ้นอายุขัย รู้มั้ยบางทีฉันก็สงสัยนะว่าเธอเคยท้อใจมั้ย​ที่ระยะห่าง
ของเธอ​กับเค้าไม่เคยลดลงเลย​ เธอ​จะเคยบ้างมั้ย​ที่​จะกังวลว่าพ่อดวงตะวัน
ของเธอ​จะ​ไปหลงรักเจ้านกน้อย​ที่บินอยู่​บนฟ้า หรือแม่สายรุ้งเจ้าแม่แฟชั่น
หุ่นบอบบาง แล้ว​​จะเคยน้อยใจบ้างมั้ยอย่างวัน​ที่อากาศหนาวๆ​ อย่างนี้
แล้ว​พ่อดวงตะวันของเธอก็แอบอู้อยู่​หลังเมฆไม่ยอม​แม้​แต่​จะออกมาให้เห็นหน้า
​เพื่อ​เป็น​กำลังใจในการดำเนินชีวิต...​ฉันว่าเธอก็คง​จะท้อบ้างแหละ​ ​แต่
​ความรักของเธอมันยิ่งใหญ่กว่าอุปสรรคพวกนี้ เธอคงอดทนอยู่​อย่างนี้
จนกว่า...​

มัน​เป็นคำถาม​ที่ไม่มี​ใครตอบ​ได้ ​เพราะตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนเรา
​จะทนรักข้างเดียว​ได้นานแค่ไหน ...​​ต้อง​ไปแล้ว​​เพื่อนเรียกฉันให้เลิกเพ้อ​ได้แล้ว​
ออก​ไปหากาแฟทานดีกว่าเผื่ออากาศของนอก​จะสดใสขึ้น​แล้ว​ก็​เป็น​ได้ :)