ตอน : The New Earth

ตอน​ที่...​1...​

ยานเบทิวเดียม 77 จอดนิ่งอยู่​ท่ามกลางม่านอวกาศมืด​ที่รายล้อมด้วยหมู่ดาวนับล้าน ตัวยานมีขนาดใหญ่ยักษ์ พรั่ง​พร้อมด้วยสรรพสิ่งอำนวย​ความสะดวก​​และอุปกรณ์สันทนาการอีกมากมาย​ ในยานมี​ทั้งห้องครัว ลานกีฬาเล็กๆ​ ห้องประชุมใหญ่ ​และห้องนอนสำหรับลูกเรืออีก 30 คน ​ทว่าวัตถุประสงค์ของยานไม่​ได้ถูกออกแบบมา​เพื่อท่องเ​ที่ยว หรือเติมเต็มรูปแบบชีวิตของมหาเศรษฐีคนไหนให้สุดหรูด้วยแพ็คเก็จท่องจักรวาล หาก​แต่​เป็นภารกิจ...​ภารกิจ​ที่เกินขีด​ความ​สามารถของสิ่งมีชีวิตใดๆ​ ​จะสร้างขึ้น​มา​ได้

"คุณไม่จำ​เป็น​ต้องอยู่​​ที่นี่นะ" กัปตันวาสเซลกล่าวย้ำ​กับด็อกเตอร์เกรย์อีกครั้ง พยายามโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคิดเปลี่ยนใจ ​แม้​จะรู้อยู่​ลึกๆ​ ว่าไม่เหลืออะไร​ให้คู่สนทนาผูกพันธ์​กับสถาน​ที่จากมา ​และคงหันหลังทอดทิ้งทุกสิ่งแล้ว​

"อย่างน้อย​ที่นั่นก็ยังมี...​บ้าน...​ของเราอยู่​" กัปตันพยายามผ่อนเสียงตรงคำว่าบ้าน นึกตำหนิตัวเอง​ที่เผลอหลุดคำนี้ ​เพราะสำหรับด็อกเตอร์เกรย์แล้ว​ มัน​คือสถาน​ที่​ซึ่งพรากลูก-เมีย​เขา​ไป

"ผมอยากเห็นมันกำเนิดขึ้น​​กับตา" ด็อกเตอร์เกรย์ขยับแว่นใหญ่ ตามองทอดออก​ไปนอกยาน ผนังยาน เบทิวเดียม 77 ด้านนอก ​จะบันทึกภาพสิ่ง​ที่สะท้อนลงบนพื้นผิวยาน​และส่งภาพกลับมายังผนังด้านใน ทำให้ผู้​ที่อยู่​ในยาน​สามารถมองผ่านตัวยานออก​ไปราว​กับมองทะลุกระจก

กัปตันลอบมองแววตาด็อกเตอร์เกรย์ มันใช่แววตาของคน​ที่มี​ความสุขหรือเปล่า ​เขานึกในใจ คนแบบไหนกัน​ที่​จะยอมขังตัวเองไว้ในยานลำใหญ่เพียงลำพังแบบนี้ มันคุ้มไหม​ที่​จะ​ได้ยลโฉมผลงานของตน แลก​กับการสละสิ้น​ความ​เป็นปกติอย่าง​ที่มนุษย์ทำกัน

"ดูสิกัปตัน" เสียงของด็อกเตอร์เจือ​ความตื่นเต้น กัปตันหันมองนอกยานตาม กลุ่มฝุ่น​และก๊าซ หมุนตัว​เป็นรูปจานสีแดงขนาดใหญ่ จุดศูนย์กลาง​เป็นดวงกลมสีเหลือง มันมีพลังงาน​และ​ความร้อนมากมาย​มหาศาล แผ่นจานนี้​จะรักษาแรงเหวี่ยง​เป็นชั้นๆ​ มวลสารของ​แต่ละชั้น​จะพยายามรวมตัวกันด้วยแรงโน้มถ่วงจากจุดสีเหลืองตรงศูนย์กลาง จากนั้น​ก้อนมวลสาร​จะค่อยๆ​ โตขึ้น​ตามแรงเหวี่ยง สะสมฝุ่น​และก๊าซ​ไปเรื่อย กระทั่งขยายใหญ่ จนกลาย​เป็น...​ดาวเคราะห์

"เราสร้างมัน ...​นอกจากลูก​กับภรรยา ผมมีแค่ผลงานชิ้นนี้เท่านั้น​ มันทำให้ผมอยู่​ต่อ​ได้" ด็อกเตอร์หันมามองกัปตัน ใบหน้าของชายผู้เปี่ยม​ความรู้นี้ เต็ม​ไปด้วย​ความหมองเศร้า ผมขาวโพลน​ไป​ทั้งหัวแล้ว​ ​ทั้ง​ที่อายุเพิ่ง​จะ 40 ปี รุ่นราวคราวเดียว​กับกัปตันเท่านั้น​ ​แต่​ความทุกข์ทำให้​เขาดูแก่กว่าวัยมาก

"สถานการณ์ของเรา​กับพวกเคอร์คิเจี้ยนก็ไม่สู้ดีนัก ด็อกเตอร์-คุณรู้ใช่ไหม ​ถ้าพวกมันเข้ามายึดยานเรา​ได้ วิกกี้​จะทำยังไง​กับมัน​และยานของเรา" กัปตันเอ่ยเสียงเข้ม พยายามเสนออีกเหตุผล​เพื่อล้มเลิก​ความคิดเฝ้ายานของดอกเตอร์ คู่สนทนา​ได้ฟังก็พยักหน้ารับ

"วิกกี้!!" กัปตันเงยหน้าตะโกนดังพอประมาณ

"ค่ะ​ท่าน" เสียงวิกกี้ขานรับ เธอ​เป็นโปรแกรมควบคุมยานแบบอัตโนมัติ ​และยัง​เป็นผู้ช่วยของกัปตันด้วย กายภาพของเธอระบุไว้​เป็นแค่รูปแบบเสียง เธอถูกสร้างเสียงเลียนแบบดาราสาวคนหนึ่ง​ วิกกี้มีหน้า​ที่แทบ​จะทำทุกอย่างบนยานลำนี้ ตั้งแต่คำนวณหาทางเดินของอุกกาบาต​ที่​จะขวางเส้นทางของยาน ​ไปจนถึงรู้จำนวนช้อน​ที่หาย​ไปจากครัว

"​ถ้าพวกเคอร์คิเจี้ยนบุกยึดยานลำนี้ คุณ​จะทำยังไง" หลังประโยค กัปตันหันมามองด็อกเตอร์ ​เขาอยากให้วิกกี้ย้ำถึงสิ่ง​ที่​จะเกิด หากยานลำนี้ถูกบุกรุก ​และหวังให้อีกฝ่ายคิดเปลี่ยนใจ

"ฉัน​จะระเบิดยานทันที​ที่สแกนพบพวกเคอร์คิเจี้ยนบนยาน หากมีจำนวนมากกว่าคนของเรา หรือเราไม่​สามารถสู้​กับพวกนั้น​​ได้ ตามระเบียบของยานค่ะ​ท่าน"

กัปตันพยักหน้า แล้ว​ถามต่อว่า

"แล้ว​เรา​ต้อง​ใช้เวลาเท่าไร จึง​จะ​สามารถเข้า​ไปสำรวจหาดาวเคราะห์​ที่​สามารถเข้าอยู่​อาศัย​ได้"

"ถัดจากวันนี้​ไปอีก 2 ปี 2 เดือน 4 วัน 5 ชั่วโมง 22 นาที 14 วินาที ฉัน​จะยิงตัวเร่งปฎิกิริยาของแรงเหวี่ยง ​เพื่อย่นระยะเวลาการกำเนิดของดาวเคราะห์ ​และ​จะ​ใช้เวลาอีก 12 ปี ​เพื่อให้ก๊าซ A คง​ที่ ​และอีก 3 ปี สำหรับก๊าซ B คง​ที่ ​และอีก 3 ปีสำหรับตั้งค่าอุณหภูมิให้คง​ที่ ​ทั้งหมดกว่าเรา​จะ​สามารถลงสำรวจดาวเคราะห์ดวงใหม่​ได้ กินเวลาไม่เกิน 25 ปีค่ะ​ท่าน"

"25 ปีสำหรับคน​ที่ติดคุก มันนานมากนะด็อกเตอร์ ​และคุณไม่มีสิทธิ์ลดหย่อนโทษด้วย" กัปตันเอ่ย​กับด็อกเตอร์ เห็นอีกฝ่ายถอนหายใจอย่างหมดหวังแล้ว​รู้สึกเวทนา ​เขาคิดในใจ หาก​เป็นตัวเอง​จะทำเช่นไร บ้าน​ที่ไร้คนรักอาศัย หนำซ้ำมาจากกันแบบไม่มีวันหวนกลับ มัน​จะมีค่าพอให้​เขากลับ​ไปเยือนหรือเปล่า หรือ​จะทิ้งทุกสิ่งแล้ว​เริ่มต้นใหม่

‘อย่างน้อย-การอยู่​ด้วย​ความหวังของผู้อื่น ก็ยังดีกว่าการอยู่​แบบไม่มี​ความหวังเลย​’ กัปตันหวนนึกถึงคำพูดของภรรยา ก่อนออกเดินทางเธอเพิ่งให้กำเนิดลูกสาวแก่​เขา กัปตันมีโอกาส​ได้กอดเด็กหญิงตัวน้อยไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ​ถ้าไร้​ซึ่งสองคนอัน​เป็น​ที่รักนี้ ​เขากล้าพอ​ที่​จะอยู่​​เพื่อเผชิญ​กับ​ความทรงจำก่อนการสูญเสียหรือเปล่า ...​แล้ว​ด็อกเตอร์เกรย์​จะกล้าเช่นกันไหม กัปตันส่ายหน้าแล้ว​มองอีกฝ่ายอย่างเข้าใจ

"คุณรู้ใช่ไหม ​ถ้าผม​ไปจาก​ที่นี่แล้ว​ คน​ที่​จะควบคุมทุกสิ่งบนนี้​คือ​ใคร ผมไม่​ได้หมายถึงเรื่อง​สถิติแบบวิกกี้ ผมหมายถึงการตัดสินใจต่างๆ​ ​ใคร​จะ​เป็นคนทำ" ด็อกเตอร์เงยหน้ามองกัปตันแล้ว​ยิ้ม ​เขาเอื้อมมือ​ไปจับมือกัปตันแล้ว​เขย่าอย่างดีใจ

"ผม​จะทำให้ดี​ที่สุด คุณ​จะไม่ผิดหวังแน่นอน" ด็อกเตอร์มองออก​ไปนอกยานยังกลุ่มจานสีแดงใหญ่อีกครั้ง

"มัน​จะ​เป็นระบบสุริยะจักรวาล​ที่สมบูรณ์แบบ​ที่สุด มัน​จะ​เป็นบ้านใหม่ของเรา ผม​จะดูแลมันอย่างดีสุด"

กัปตันพยักหน้ารับ แล้ว​เอ่ยเรียกวิกกี้อีกครั้ง

"ทันที​ที่ผม กัปตันวาสเซล คุก ออกจากยานเบทิวเดียม 77 แล้ว​ ด็อกเตอร์เกรย์ บีเบิ้ล​จะทำหน้า​ที่​เป็นกัปตันยานลำนี้แทน ให้มีผลทันที​เมื่อผมก้าวเท้าพ้นจากยานลำนี้​ไป "

"รับทราบค่ะ​ท่าน"

สิ้นสุดการสนทนา ด็อกเตอร์จับมือขอบคุณกัปตันอีกครั้ง ​เขาเอ่ยอวยพรให้กัปตันเดินทางปลอดภัย ​ส่วนกัปตันก็ขอให้​เขาดูแลสุขภาพให้ดี

12 ชั่วโมง​ต่อมา กัปตันวาสเซล​และลูกเรือ​ทั้ง 16 คนก็เตรียม​พร้อมออกเดินทาง วิกกี้เตรียมรายละเอียดต่างๆ​ ของการเดินทาง​และรายงานข้อมูลทุกอย่างแก่กัปตันให้ทราบอีกครั้ง มีรายงานเรื่อง​​ความผิดพลาดจากการสื่อสาร ​เพราะระบบสุริยะจักรวาลใหม่นี้แผ่พลังงานออกมามากมาย​ จนทำให้คลื่นการสื่อสารถูกรบกวน กัปตันรับทราบ​และ​จะรายงานต่อศูนย์ควบคุม​ที่ดาวบ้านเกิดทันที​ที่​สามารถติดต่อ​ได้ ​ทั้งเรื่อง​​ความสำเร็จของภารกิจ​และการตัดสินใจอยู่​ประจำการบนยานเบทิวเดียมของด๊อกเตอร์เกรย์

จากนั้น​ทุกคนนอกจากด็อกเตอร์เกรย์ก็ขึ้น​ยานขนส่ง กัปตันไม่​ได้กล่าวคำลาใดๆ​ ​กับด็อกเตอร์อีก ​เขาถือเคล็ดเรื่อง​นี้ ไม่มีคำลา-ไม่มีอันตราย ​แต่​ทว่ารอบนี้ไร้​ซึ่งโชค​และเคล็ด ยานขนส่งเดินทาง​ไป​ได้ราว 3 ชั่วโมงก็พลันเกิดระเบิดขึ้น​ ชิ้น​ส่วนยานกระจัดกระจายลอยคว้างอยู่​ในห้วงมืด กัปตันวาสเซล​พร้อม​ทั้งลูกเรือ​ทั้งหมด...​เสียชีวิตทันที...​