ตอน : เที่ยวญี่ปุ่นแบบวุ่นเล็กๆ (19. ประทับใจไปกับวัดเทนเรียวจิ)

หลังจากยืนตากลมชมธรรมชาติแล้ว​ หลานปิ๊กบอกว่า เรา​จะลงรถไฟกันทีสถานี Saga Torokko ​เพื่อเดิน​ไปเ​ที่ยวชมเมืองเก่าเกียวโต ชมวัดเทนเรียวจิ (Tenryuji Temple) ป่าไผ่ โบราณ สวนคาเมะยามะ อนุสาวรีย์โจวเอินไหล สะพานโตเก็ตสึเคียว เลียบริมฝั่งแม่น้ำโฮสุ

สถานี ซากะ โทร็อกโกะ ในแดดอ่อนอุ่นยามเช้า​


นั่งอาบแดดคุยกัน วิถีชีวิตแห่ง​ความสุขแบบง่ายๆ​


อาราชิยามะ ​คือชื่อภูเขา​ที่​เป็นฉากหลังของแม่น้ำ​และสะพานโตเก็ตสึเคียว

พวกเราเดินผ่านร้านรวงมุ่ง​ไปยังวัดเทนเรียวจิ หลานปิ๊กแนะนำว่า ​เมื่อผ่านร้านขนมเค้ก ให้แวะกินให้​ได้ ​เพราะเค้กร้านนี้อร่อยมาก พวกเราก็เลย​ลองแวะดู ปรากฏว่าเค้กร้านนี้​เขาอร่อยจริงๆ​

ฉันลองกินหลายอย่าง​ทั้งเค้กช็อกโกแลต ​และเค้กชาเขียว รวม​ทั้งเค้กอื่นๆ​ ...​​โดย​ใช้การซื้อมาหลายๆ​ แบบ แล้ว​​เอามาแบ่งกันกิน
น้องป๊อบชอบเค้กร้านนี้มาก จนคุณแม่​ต้องซื้อใส่กล่องติดตัว​ไปเก็บไว้ให้น้องป๊อบกิน

แหม...​อร่อยจนลืมถ่ายรูปร้านเค้กเลย​...​.

สิ่งหนึ่ง​​ที่อยากบันทึกไว้ ​คือ ฉันรู้สึกประทับใจ​กับน้ำใจในการให้บริการของคนญี่ปุ่น
คนญี่ปุ่น​เมื่ออยู่​ในภาคของการบริการ ​เขา​จะให้บริการอย่างสุภาพ เรียบร้อย​ อากัปกิริยามารยาท นุ่มนวล ​และยิ้มแย้มแจ่มใส ​พร้อม​ทั้งช่วยเหลือเอื้อเฟื้อ​เป็นอย่างดี

ไม่มีประเภทหน้าบูดบึ้ง หงิกงอ กระแทกกระทั้น หรือถามหาอะไร​ ขออะไร​ ก็ไม่ให้ หรือบอกว่า ไม่มีซะงั้น

ใน​ที่สุด เราก็เดินมาถึงวัดเทนเรียวจิ ปรากฏว่ากลุ่มของพวกฉัน ​คือครอบครัวน้องป๊อบ พี่แจ๊ว พี่เนย น้องอีฟ ไม่มี​ใครยอมเข้าวัด

น้องป๊อบเริ่มเบื่อการเดิน ​ส่วนน้องอีฟ ​ซึ่ง​เป็นเด็กวัยรุ่น เริ่มบอกว่า วัด​แต่ละ​ที่ก็เหมือนๆ​ กัน ไม่มีอะไร​แปลกๆ​ ใหม่ๆ​ บ้างเหรอ

​แต่ฉันยังยืนยันอยากเดิน ​เพราะไหนๆ​ ก็มาถึงแล้ว​
สมาชิกร่วมกลุ่มย่อยของฉัน จึงสมัครใจนั่งรอกันอยู่​​ที่ศาลาหน้าประตูวัด แล้ว​บอกว่า​เมื่อฉันดูวัดนี้เสร็จแล้ว​ ค่อยมาสมทบเดิน​ไปป่าไผ่โบราณ​กับเส้นทางเดินอื่นๆ​ ต่อ​ไป

ฉันก็เลย​ตีตั๋วเข้าวัด เข้า​ไปเดินอยู่​คนเดียว ​พร้อม​กับนักท่องเ​ที่ยวญี่ปุ่นคนอื่นๆ​ ​และสมาชิกคนอื่นๆ​ ​ที่หลานปิ๊กพามา

เดิน​ไปถ่ายรูป​ไป เพลิดเพลิน​กับธรรมชาติอันสวยงาม ​ระหว่างชม ก็พบ​กับสมาชิกคนอื่นๆ​ ​ที่ร่วมเดินทางมาในทริปเดียวกันบ้าง ​แต่ฉันก็ไม่​ได้​ไปเดิน​กับ​เขา สมัครใจ​ที่​จะเดิน​ไปคนเดียวมากกว่า

...​​แต่มาเดินคนเดียวอย่างนี้ ก็ห่วงหน้า พะวงหลัง ​เพราะเกรงใจคนนั่งรอเหมือนกัน...​
เพิ่งค้นพบตัวเองว่า ระยะหลังๆ​ มานี้ เดิน​ไปเ​ที่ยวไหนต่อไหนคนเดียว ​เป็นเรื่อง​​ที่ชอบมาก ​เพราะทำอะไร​ก็​ได้​ที่อยากทำ ​โดยไม่​ต้องกังวล​เป็นห่วง​ใคร

ขอให้มีกล้องถ่ายรูปสักตัว แค่นี้ก็เพลิดเพลินเจริญใจ​ไป​ได้เรื่อยๆ​
อย่างในวัดเทนเรียวจินี้ ฉันก็เดินถ่ายรูป​ไปเรื่อยๆ​

วัดเทนเรียวจิ ​เป็นวัดเซนในย่านอาราชิยามะ ​ที่จัดว่าใหญ่​ที่สุดหนึ่ง​ในห้าวัดของวัดเซน
​เมื่อ​ได้เดินชม ก็เห็นจริงว่าของ​เขาใหญ่จริงค่ะ​

​ที่น่าสังเกต​คือ วัดใหญ่ในญี่ปุ่น สิ่งก่อสร้าง​จะไม่ใหญ่ ​แต่อาณาบริเวณ​ที่​เป็นสวน​และป่า​เขานี่สิคะ​ ​ที่ใหญ่มาก นับว่าสื่อแสดงถึงการอยู่​ในสิ่งแวดล้อมธรรมชาติ​ได้อย่างน่าชื่นชม

ศาลาใหญ๋ของวัด



บริเวณสวน​และสระน้ำ ​ซึ่งแฝงปริศนาธรรมอยู่​​ที่ก้อนหินเหมือนเดิม






วัดนี้ก่อสร้างขึ้น​ใน ค.ศ. 1339 ​และก็เหมือนวัดอื่นๆ​ ในญี่ปุ่น ​ที่ถูกเผาทำลายลง​ไปหลายครั้ง
เห็นไหมคะ​ สงครามไม่ปรานี​แม้วัด (​ซึ่งอาจ​จะ​เป็นศูนย์กลางแห่งอำนาจในสมัยก่อน)

ท่านเจ้าอาวาสผู้ก่อสร้างวัด​และออกแบบสวนให้งาม สงบราวสวรรค์ ​คือ ​พระมูโสะ โซเซกิ สวนสวรรค์แห่งนี้ รอดพ้นการเผามา​ได้ ​และกลาย​เป็นสวนโบราณเก่าแก่
วัดนี้จึง​ได้ขึ้น​ทะเบียน​เป็นมรดกโลกของยูเนสโก ​เมื่อปี ค.ศ. 1995 ค่ะ​
เห็นไหมคะ​ มิเสียแรงเสียเงินตีตั๋วเข้ามาชม


ป่าเปลี่ยนสี แรงจัดจ้าเหมือนภาพวาด Impressionism




ใบเมเปิล​ที่ร่วงลงคูน้ำแห้งๆ​



series ใบไม้เปลี่ยนสีอันแสนสวย






​แม้ต้นไม้เล็กๆ​ ก็เปลี่ยนสีสวยงามอย่างมหัศจรรย์





​เมื่อมองจากเนิน​เขาลงมายังบริเวณวัด


พอเดินจนทั่ววัด ก็​เป็นทางเดิน​ที่​จะนำออก​ไปสู่ป่าไผ่โบราณ มีประตูทางออกอีกทางไม่ซ้ำ​กับประตูเดิม​ที่เข้ามา
ปรากฏว่า ​ถ้าเดินชมเข้ามาในวัดเทนเรียวจิแล้ว​ ก็ไม่​ต้องเดินย้อน​ไปสู่ทางเดินเข้าป่าไผ่อีก ​สามารถออกจากประตูวัดด้านนี้ออก​ไปสู่ป่าไผ่​ได้เลย​

เรียกว่า...​เข้าทางหนึ่ง​ ออกอีกทางหนึ่ง​

ไม้เปลี่ยนสี​และป่าไผ่โบราณ



เวรละสิฉัน...​นี่ก็เดินมาตั้งไกลแล้ว​ ​จะย้อนกลับ​ไปทางเดิม หรือ​จะลองออกประตูทางออกนี้ดีหนอ แล้ว​คน​ที่นั่งรออยู่​อีกด้านหนึ่ง​ของประตูวัดล่ะ ​จะบอก​เขา​ได้ยังไง มือถือก็ไม่​ได้​เอามา​ใช้เลย​สักเครื่อง