ตอน : เที่ยวญี่ปุ่นแบบวุ่นเล็กๆ (17. วัดธารน้ำใสคิโยมิสึ-เดระ (Kiyomizu-dera Temple) สีสันแสงสี ในราตรีใบไม้ร่วง)

ออกจากวัดเรียวอันจิ พวกเรามีจุดหมายปลายทาง ​คือ วัดคิโยมิสึ-เดระ หรือวัด​ที่แปลชื่อ​เป็นไทย​ได้อย่างไพเราะจับใจว่า "วัดธารน้ำใส"(Pure Water Temple)

วัดนี้​เป็นอีกวัดหนึ่ง​ในดวงใจของฉัน ​เนื่องจากเคย​ได้คุย​กับน้องโพ กัลยาณมิตรทางเว็บอีกคนหนึ่ง​ น้องโพเคย​ไปเ​ที่ยวเกียวโตแล้ว​ ก็แนะนำฉันว่า ​เป็นวัด​ที่ "​ต้อง" ​ไป ​เพราะ​เป็นมรดกโลกอีกวัดหนึ่ง​ ​กับ​ความอลังการของตัววัด ​ที่มีลักษณะยื่นออกมาเหนือหน้าผา

จากวัดเรียวอันจิ เรา​ต้องขึ้น​รถเมล์กัน 3 ต่อ​ไปลงแถวย่านศาลเจ้ายาซากะ ​ซึ่งอยู่​ไม่ไกลจากย่านกิอองมากนัก

พวกเราก็ลงรถกันแถวศาลเจ้า ​แต่พี่แจ๊ว พี่เนย ​และน้องอีฟอยาก​ไปหาอาหารเย็นกินแถวย่านนั้น​ ​ส่วนฉันยังไม่ค่อยหิว ก็เลย​​จะพากัน​ไปเดินหาวัดธารน้ำใส​กับน้องเขย น้องสาว ​และน้องป๊อบ เราจึงแยกกัน​เป็นสองวง

เดินหาวัดกัน​ไปเรื่อยๆ​ ​แต่ชะรอยเราคงดูแผน​ที่ไม่ถูกทิศ จึงเดินหลงเข้า​ไปในย่านวัดโบราณอีกแห่งหนึ่ง​ จนคิดว่าไม่ใช่แน่ ก็เลย​ถามสาวน้อยญี่ปุ่นหน้าใสสองคน เธอพูดภาษาอังกฤษ​ได้ดีทีเดียว

จากการคุย​กับเธอจึงทราบว่า เธอ​เป็นนักศึกษาด้านศิลปะ เธอใจดีมาก พาเรามาส่งจนถึงทาง​จะขึ้น​วัด ​แต่ตอนนั้น​ พวกเรามัว​แต่กังวล​จะหาทางขึ้น​​ที่ชันน้อย ​เนื่องจากวัดนั้น​อยู่​บน​เขา จึงไม่อยากเดินขึ้น​ตามเส้นทาง​ที่ชันมาก ​แต่เดิน​ไปเดินมาก็ยังหาไม่เจอ เดินจนฉันชักหิว...​.

แดดยามบ่ายก็เย็นย่ำ ​พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง​ไปทุกที จนฉันตัดสินใจว่า กลับโรงแรมกันดีกว่า ​เพราะชัก​จะเหนื่อย​และหิวแล้ว​วุ้ย

​กำลังเดินๆ​ ​จะ​ไปขึ้น​รถเมล์กลับโรงแรม พลัน...​ก็เดิน​ไปเจอ​กับคณะของคุณชิ้ว ​เพื่อนในกลุ่มเดียว​กับหลานปิ๊ก ​ที่​กำลังมุ่ง​จะ​ไปดูการประดับไฟยามค่ำ​ที่วัดคิโยมิสึเดระกัน...​ฉันเริ่มละล้าละลัง...​อยากเ​ที่ยวก็อยาก...​อยากกินก็อยาก...​ฮ่าๆ​ๆ​ๆ​...​​จะ​ไปทางไหนดี...​​จะเลือกทางไหนดี


ทายสิคะ​...​ว่าฉันเลือกทางไหน

ติ๊กต่อก...​ติ๊กต่อก...​.หมดเวลา

ฉันเลือกเ​ที่ยวต่อค่ะ​...​.เรื่อง​กิน เดี๋ยว​ไปหาอะไร​กินแก้หิว​เอาข้างหน้าก็​ได้...​.
มี​ใครทายถูกบ้างไหมคะ​...​สงสัย​จะทายผิดหมด...​คงคิดว่าฉันน่า​จะเห็นแก่กิน...​ฮี่ๆ​ๆ​ๆ​ๆ​ๆ​ๆ​

​และแล้ว​ฉันก็สละเรือ​เป็นลำ​ที่สอง ปล่อยให้น้องป๊อบ​และคุณพ่อคุณแม่ของแก กลับโรงแรม​ไป ...​ขอแยกวงมาอยู่​​กับพวกคุณชิ้วแล้ว​กัน ​เมื่อถามถึงหลานปิ๊ก...​คุณชิ้วบอกว่าปิ๊กแยก​ไปซื้อหนังสือการ์ตูนแป๊บนึง เดี๋ยว​จะตาม​ไปสมทบ​ที่วัด

แล้ว​พวกเราก็ออกเดินกันต่อ​ไป...​ขณะเดียวกัน...​ฉันก็เริ่มหิว...​

กลุ่มคุณชิ้วก็เดิน​ไปไม่ค่อยถูกหรอกค่ะ​ ​แต่เราก็เดินกัน​ไปเรื่อยๆ​ ผ่านสวนสาธารณะใหญ่แห่งหนึ่ง​ เห็นพี่ยุ่นมาเดินเ​ที่ยว เดินเล่นกันเต็ม​ไปหมด ขณะ​ที่​เพื่อนสาละวน​กับการถ่ายรูป ฉันก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจถ่ายเท่าไหร่ ​เพราะว่ามัน...​หิว...​น่ะสิคะ​

เลย​เดินเร่​ไปหาร้านฮอทด็อก ซื้อไส้กรอกมากินหนึ่ง​อัน อันว่าไส้กรอกในญี่ปุ่นนี้ อร่อยดีค่ะ​ ​แต่ราคาก็แพงตามประสาญี่ปุ่น
กินไส้กรอกหมดอัน มองหา​ที่ทิ้งถุงไส้กรอกไม่มี คุณพี่คนขายกวักไม้กวักมือให้​เอา​ไปฝาก​เขาทิ้งก็​ได้

นี่​เป็นอีกอย่างหนึ่ง​ของญี่ปุ่น​ที่ฉันหลงรัก ​เขาใส่ใจดูแลรักษา​ความสะอาดกันจนอยู่​ในสายเลือด ​และกลาย​เป็นจิดใจสาธารณะ​ที่ใส่ใจ​กับเรื่อง​เล็กน้อย

เดินออกจากสวน พวกเรา​ไปเจอร้านขายทาโกะยากิ หรือ​ที่คนไทยเรียกว่า ขนมครกญี่ปุ่น ​เป็นแป้งลูกกลมๆ​ ข้างในมีไส้ปลาหมึก ราดซอสหวานๆ​ เค็มๆ​ ​เป็นอาหารยอดนิยมในหมู่คนไทยเช่นกัน

ฉันก็ซื้อกินซะอีกตามเคย คนขาย​เป็นชายวัยกลางคน ท่าทางยิ้มแย้มอารมณ์ดี ​ระหว่างทางมีสาวเกอิชาหรือไมโกะเดินบ้าง นั่งรถลากบ้าง พี่คนขายก็ชวนคุย พยักเพยิดอะไร​ก็ไม่รู้ ทำให้ฉันอยากมีขนมของโดราเอมอน​ที่กินเข้า​ไปแล้ว​ พูด​ได้ เข้าใจหมดทุกภาษาในโลกนี้เสียนี่กระไร ​จะ​ได้คุย​กับแกบ้าง นี่แกเล่นคุยอยู่​คนเดียว...​อิๆ​ๆ​ๆ​

​แต่เจ้าขนมทาโกะยากิ ตอนกินร้อนๆ​ ทำเสร็จจากเตาใหม่ๆ​นี่ อย่า​ได้เผลอกัดกินเข้า​ไป​ทั้งก้อน​โดยเด็ดขาดเลย​ ​เพราะข้างในมันร้อนระอุมาก เหมือนคุณ​กำลังรับประทานฟักต้มร้อนๆ​ นั่นเลย​ทีเดียว

แล้ว​เราก็ออกเดินกันต่อ​ไป...​ท่ามกลาง​ความโพล้เพล้ เดิน​ไปเดินมา ​ไปเจอสาวไมโกะหน้าขาวว่อก เดินขึ้น​​เขามาสองคน แล้ว​ผลัดกันถ่ายรูป พวกเราไม่รีรอ รีบ​ไปเสนอตัวช่วยเธอถ่ายรูป จากนั้น​ ก็ขอถ่ายรูปเธอเก็บไว้

แล้ว​เธอก็เดินหายลับ​ไปตามทาง​ที่มุ่ง​ไปสู่สุสาน พวกเราก็เลย​มองหน้ากันเลิ่กลั่กว่า เธอ​ไปทางนั้น​ทำไม หรือว่าเธอมาจากในสุสาน...​.บรื๊อ...​​กำลังพลบค่ำ​พอดี


สาวไมโกะ​ที่เดินหาย​ไปทางสุสานในยามพลบโพล้เพล้

​และแล้ว​ ใน​ที่สุด พวกเราก็รู้ว่ามาถูกทาง ​เพราะมีคลื่นฝูงคน มุ่ง​ไปสู่วัดคิโยมิสึ เช่นเดียวกัน
ฉันรู้สึกตื่นเต้น เหมือน​กำลังเดิน​ไปเ​ที่ยวงานวัด ​เมื่อตอนเด็กๆ​

​เมื่อเข้าใกล้วัด เราก็เห็นลำแสงเลเซอร์สีขาวเงิน ฉายวาวแววขึ้น​สู่ฟ้า แล้ว​ก็​ได้เจอ​กับหลานปิ๊กตรงจุดนัดพบหน้าวัด
หลานปิ๊ก บอกว่า แสงเลเซอร์นั้น​ ​คือลำแสงของแบ็ทแมน...​..จินตนาการเหลือหลายนะคุณหลาน...​


คนเ​ที่ยวงานวัด ​ที่หน้าวัด




แสงสียามค่ำ


ลำแสงแบทแมน

หลานปิ๊กซุ่มถ่ายใน​ความมืด




ต้นไม้เรืองรองในป่าของวัด เดิน​ไปท่ามกลาง​ความมืด ไม่​ต้องกลัวผี ​เพราะคนล้านเจ็ดต่างมาเ​ที่ยว



จากจุดชมวิว มองเห็นกลางกรุงเกียวโตมลังเมลือง ​และหอเกียวโตสูงเสียดฟ้า



แสงสี​และสีสันของวัดคิโยมิสึเดระในยามค่ำคืน สวยงาม อลังการ ให้บรรยากาศขรึมขลัง​กับบางหลืบ ซอกมุม​ที่ตกอยู่​ใน​ความมืดมิด
แสงไฟ​ที่จับราวป่า ดูสว่างเรืองใน​ความมืดมิด สวยราว​กับเมืองในฝันอันลึกลับ
ฉันเดินรอนแรม​ไปตามเส้นทางใน​ความมืด ​ที่มีแสงสว่างรองเรืองจากราวป่า ท่ามกลาง​ความหนาวเย็น​แต่เพียงลำพัง ตอนนี้ ​เพื่อนๆ​ ​ที่เดินรวมกลุ่มกันกระจัดกระจายหาย​ไปหมดแล้ว​ ​เพราะ​แต่ละคนเพลิดเพลิน​กับการถ่ายรูปแยกย้ายกัน​ไปตามอัธยาศัย
บางจุดของเส้นทาง เต็ม​ไปด้วยผู้คนรอบข้างขวักไขว่ ชาวญี่ปุ่นนิยมมาเ​ที่ยวชมแสงสีในวัดยามค่ำคืนอยู่​มิใช่น้อย

ใบไม้​ต้องแสงไฟยามค่ำคืน


วัด​ที่ยื่นออกมาจากหน้าผา


ป่าไม้เปลี่ยนสีในแสงไฟ


ใน​ที่สุด ฉันก็เดินมาเจอ​กับ​เพื่อนบางคนตรงบริเวณใกล้ๆ​ ​กับสายน้ำสามสาย​ที่ไหลรินตามท่อระบายเบื้องบนมาสู่เบื้องล่าง ​เพื่อให้คนนำกระบวยมาล้างหน้า​และดื่มกิน ตามประเพณี

ผู้คนเข้าแวรอดื่มน้ำ ​แม้ในยามค่ำคืน




ราตรีนี้มืดมิด ​และคิวคน​ที่เข้าแถวรอดื่มน้ำก็ยืดยาวนัก จึงหมายมั่นปั้นมือว่า ฉัน​จะมาเยือนวัดธารน้ำใสอีกครั้งในยามกลางวัน ​เพื่อดื่มน้ำอันเปรียบประดุจพรบริสุทธิ์​เพื่อ​เป็นสิริมงคล



​เป็นบรรยากาศงานวัดแบบญี่ปุ่นอันแปลกตา​ที่ฉัน​ได้พบ ...​​และเอิบอิ่มอยู่​ในใจ...​.

แล้ว​​จะพามาเ​ที่ยววัดธารน้ำใสในตอนกลางวันอีกครั้งนะ...​..