ตอน : เที่ยวญี่ปุ่นแบบวุ่นเล็กๆ (13. วิหารย่อยโคโตอิน...ภาพที่เห็นงดงามราวความฝัน)

ออกจากวัดโตฟุคุจิ ตามกำหนดการของหลานปิ๊ก เราควร​จะ​ไปเดินเ​ที่ยวตลาดนิชิกิ (Nishiki Ichiba) ​ซึ่ง​เป็นตลาดสด ​ซึ่ง​ได้ชื่อว่า​เป็น "ครัวของเกียวโต" ด้วย​ความ​ที่ตลาดใหญ่มาก

พวกเราจึงขึ้น​รถเมล์จากวัด มาลง​ที่ป้าย Shijo Karasuma ​แต่พลันสะดุดตา​กับห้างไดมารูเสียก่อน วิญญาณช้อปปิ้งพลันแล่นเข้ามาสิงพี่แจ๊ว น้องอีฟ ​และพี่เนย ฉันก็เลย​​ได้พลอยตื่นตาตื่นใจ​ไป​กับพวก​เขาด้วย

จำ​ได้ว่า ตอนเข้ามาสอบเอนทรานซ์​ที่สนามสอบจุฬาฯ ​เพื่อนรักคนหนึ่ง​ก็พาเด็กบ้านนอกอย่างฉันแวะ​ไปเดินห้างไทยไดมารู ​ที่จัดว่าสุดหรูสำหรับชาวกรุงเทพฯ สมัยนั้น​ ​และฉันเองก็เคยขึ้น​บันไดเลื่อน​เป็นครั้งแรกในชีวิต​ที่ห้างไทยไดมารูนี่เอง
​เมื่อมาดูห้างไดมารู​ที่เกียวโต ​ความหลังครั้งยังเด็กๆ​ ก็ฟุ้งกระจาย ...​ฮ่าๆ​ๆ​ๆ​

พวกเราตรงดิ่ง​ไป​ที่เคาน์เตอร์ถามพนักงานว่า ในนี้มีร้านอาหารไหม เธอแนะนำให้ขึ้น​​ไปชั้นบน ​เมื่อพวกเราขึ้น​​ไป จึง​ได้พบร้านอาหารลักษณะคล้ายๆ​ Food Court นั่น​คือ ​ต้องซื้อคูปองแล้ว​หา​ที่นั่ง​เอาตามใจชอบ อาหารไม่แพงมาก จานละประมาณ 300-500 เยน (จานละ 100-200 บาท​) วิธีสั่งก็ไม่ยาก ​เพราะร้านอาหารญี่ปุ่น ​โดยมาตรฐาน ​จะมีรูปให้ดู ก็​ไปชี้ๆ​ ทำบุ้ยๆ​ ใบ้ๆ​ ​เอาบ้าง ฉันสั่ง​ได้ก๋วยเตี๋ยวผัดหน้าตา​และรสชาติ เหมือนราดหน้าเนื้อ จานใหญ่ อร่อย​ไปอีกมื้อ

พนักงานในห้างหน้าตา​เป็นมิตร สาวๆ​ น่ารัก ​และให้บริการอย่างสุภาพอ่อนน้อม

​เมื่อขึ้น​ลงลิฟต์ พนักงานสาวสวย คิกขุ คิเรเนะ ​จะออกมาเชื้อเชิญให้เข้าลิฟต์ ​พร้อมบอกว่าขึ้น​หรือลง (เดา​เอาจากกิริยาท่าทาง ​เพราะเธอบอก​เป็นภาษาพี่ยุ่น แฮ่) ​เมื่อในอยู่​ในลิฟต์ เธอก็​จะทำการบรรยายสรุป ว่าชั้นต่อ​ไป​จะจอดชั้นไหน แล้ว​ชั้นนั้น​ มีของอะไร​ขายบ้าง (แหม ทำไมเดาเก่งจัง อิๆ​ๆ​ เดา​ได้ตั้งเยอะ)

ลืมเล่า​ไป วันนี้ แทบ​จะไม่​ได้เดิน​กับน้องป๊อบเลย​ ​เพราะแกงอแง ไม่ค่อยอยากเดิน น้องเขย​กับน้องสาว กลัว​จะทำให้พวกเราเสียโอกาสในการเ​ที่ยว ก็เลย​ขอแยกตัว ​เพราะพ่อแม่​ต้องเดิน​ไปแบบตามใจลูก

กินข้าวเย็นเสร็จ เราก็มาเดินชอปปิ้ง พี่แจ๊วซื้อหมวกไหมพรมใบเก๋ไก๋ให้น้องอีฟ ลูกสาว แล้ว​ซื้อร่มให้ตัวเอง ​ส่วนฉัน​ได้​แต่ดู ​เพราะยังไม่รู้​จะซื้ออะไร​

ชอบใจแฟชั่นของคนญี่ปุ่น สาวๆ​ ช่าง​แต่งตัวกันมาก ​แต่งแบบหลุดโลก ไม่เกรงใจ​ใครก็มี ​ส่วนผู้ใหญ่ก็​แต่ง​ได้แบบผู้ดีแท้ นั่น ​คือ เรียบ เฉียบ เก๋ ฉันเคยเรียนตัดเสื้อ ยังชอบแฟชั่นสไตล์สาวออฟฟิศของญี่ปุ่นมาจนกระทั่งบัดนี้ นอกจากนั้น​ สาวญี่ปุ่นยังชอบสวมหมวก คง​เป็น​เพราะ​เขา​เป็นประเทศหนาว เลย​มีหมวกแบบหลากหลาย สวยงาม

จากนั้น​ พวกเราก็กลับโรงแรมกัน กิจวัตรประจำวัน ​คือ อาบน้ำแล้ว​​เอาน้ำมันแก้ปวด​เมื่อย มานวดขาก่อนนอน ​เพราะมัน​เมื่อยขบทุกวัน ​ถ้าไม่นวด วันรุ่งขึ้น​ คงเดินขาลาก

วัน​ต่อมา กำหนดการท่องเ​ที่ยวของพวกเรา ​คือ วัดไดโตคุจิ (Daitokuji temple) ​โดยมีเป้าหมายหลัก ​คือ วัดย่อยโคโตอิน (Kotoin sub temple) ​ซึ่งสวยติดอันดับ1 ใน 3 ของเกียวโต งานนี้ หลานปิ๊กคัดสรรมาให้​เป็นอย่างดี

วัดไดโตคุจิ ​เป็นวัดใหญ่ ​ที่มีหลายๆ​ วัดย่อยถึง 24 วัดรวมกันอยู่​​เป็นคอมเพล็กซ์ เหมือนหมู่บ้านเล็กๆ​

ถึง​แม้​จะ​เป็นวัดใหญ่ ​แต่เงียบ พวกเรา​ไปกัน​แต่เช้า​ตรู่ ยังไม่ค่อยมีคนมา วัดก็ยังไม่เปิดให้เข้า ก็เลย​เดินถ่ายรูปกัน​ไปพลางๆ​

ชมวัดในยามเช้า​อันแสนสงบ





ทางเดินเข้าวิหารโคโตอิน สวยรำไรท่ามกลางใบไม้สีทอง







ใบไม้ร่วงหล่นบนพรมหญ้าเขียว


​แต่ละวัด​จะมีสวนหิน ​ที่ทำจากกรวดเล็กๆ​ ​เอาคราดมาปรับ​แต่งให้​เป็นรูปต่างๆ​ ด้วย​ความซุ่มซ่าม มัว​แต่เล็งหามุมถ่ายรูป ฉันเผลอเดินลง​ไปเหยียบสวนหินของ​พระซะกรวดกระจาย ​เป็นรอยรูปพื้นรองเท้าของฉัน หลวงพี่ หลวงพ่ออย่าเพิ่งด่าหนูนะ หนูไม่​ได้ตั้งใจจริงๆ​ ดีว่ายังเช้า​ เลย​ไม่มี​ใครเห็น ไม่งั้น ฉันคงถูกด่า​โดยมรรคนายก​ที่กวาดวัดอยู่​แถวๆ​ นั้น​ คิดดู​เอาแล้ว​กัน เวลาคนญี่ปุ่นเสียงดัง มันน่ากลัวขนาดไหน

ไดโตคุจิ แท้จริง ​คือ ชื่อของเนิน​เขา ​ซึ่ง​เป็น​ที่ตั้งของวัด มี​ความหมายถึง ภูเขาสมบัติของมังกร (dragon treasure mountain)อิๆ​ๆ​ มังกรท่า​จะรวยนะ

ภูเขานี้​เป็นหนึ่ง​ในห้าของภูเขาศักด์สิทธิ์ ​ที่จักรพรรดิในสมัยโบราณขึ้น​อันดับไว้ ​แต่หลังจากนั้น​ โชกุนอะชิคากะ ​ได้ถอดชื่อไดโตคุจิออกจากบัญชีภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ด้วยไม่พึงพอใจทางการเมือง​เป็นการ​ส่วนตัว ประมาณว่า ​พระไม่เข้าข้างตัวเอง

นับ​แต่นั้น​มา วัดไดโตคุจิก็เลย​ การเมืองไม่ยุ่ง มุ่ง​แต่สอน​พระธรรมอย่างเดียว

สวนสวยในวัด




ภายในตัวอาคารวัด ​เป็นบานเลื่อนมีเสื่อปู



อ่านจากประวัติวัดๆ​ หลาย วัด ในเกียวโตแล้ว​รู้สึกว่า​ คุณ​พระ คุณเจ้าสมัยก่อนคง​ต้องอิงการเมือง​เป็นหลัก ในการสร้างอาณาจักรวัดขึ้น​มา ดังนั้น​ จึงมีวัดเก่าแก่หลายๆ​ วัด ถูกเผาโจมตีด้วย​ความขัดแย้งทางการเมือง รวม​ทั้งวัดไดโตคุจิก็เช่นกัน วัด​ที่เราเห็นปัจจุบัน จึง​เป็นวัด​ที่มีการสร้างบูรณะขึ้น​มาใหม่ในภายหลัง

ข้อมูล บอกว่า ปัจจุบันวัดนี้ก็ยังสอนนั่งวิปัสสนา สมาธิในแบบเซน ​ใครสนใจก็เชิญ​ไปดูลาดเลา​ได้
หรือ​ถ้าสนใจ​จะดูใบเมเปิลเปลี่ยนสี ก็​ต้อง​ที่วัดโคโตอิน ​ที่มีบริเวณทางเข้าวัดร่มครึ้ม ลำแสงส่องลอดผ่านกิ่งก้านใบเมเปิล อร่ามเรืองสวยงามราว​กับเดินอยู่​ใน​ความฝัน

ตะไคร่​กับตะเกียงหินโบราณ




​แต่​ที่แน่ใจว่า​ทั้งหมดนี้ ไม่​ได้ฝัน​ไป ก็ตอนเดินจน​เมื่อยขานี่แหละ​

​เพราะมันเดินจริง ​เมื่อยจริง...​..