ตอน : เรียนวาดภาพสีน้ำก็มีอุปสรรคนะนี่

​ที่เราลงเรียนกันในสองอาทิตย์แรกชื่อหลักสูตร การวาดสีน้ำเบื้องต้น ​แต่พอเราลงเรียน​ต่อมา ​เขา​ใช้ชื่อว่า การวาดสีน้ำขั้นสูง ทำไมไม่เรียกว่า การวาดสีน้ำเบื้องสูงก็ไม่รู้สิ

​เมื่อผ่านสองอาทิตย์แรก​ไปพวกเรา​ได้ใจ รู้สึกว่า​การวาดสีน้ำ​เป็นเรื่อง​​ที่ไม่ยากนัก ​และในขณะ​ที่วาดก็มีสมาธิ จิตใจจดจ่อ พอเราวาดออกมาเราก็รู้สึกว่า​มันออกมาจากตัวเราจริงๆ​ เราก็มี​ความสุข ​ถ้าหากเกิดผิดพลาดอะไร​​ไปก็ไม่​ต้องกลัว ตามคำขวัญ​ที่อาจารย์ย้ำเสมอๆ​ว่า "ไม่เห็น​เป็นไรเลย​" ทุกอย่างแก้ไข​ได้ทำนองนั้น​ อาจารย์​จะมาคอยแนะนำ หรือไม่ก็อาจารย์​จะลงสีทับให้ หรือ​ถ้าร้ายแรงนัก อาจารย์ก็​จะ​เอาฟองน้ำจุ่มน้ำลบออกเฉพาะ​ที่แล้ว​แก้ไขให้ดู

พอเริ่มเรียนสีน้ำขั้นสูง ก็เริ่ม​จะมองเห็นตัวปัญหาตัวเบ้อเร่อ ปัญหา​ที่ว่านอกจาก​จะ​เป็น​เพราะว่า​ต้องวาดภาพ​ที่ยากขึ้น​ เช่น ​ต้องวาดรูป น้ำตก ดอกไม้สีขาว ​ซึ่ง​ต้องมีแสงเงาให้ถูก​ต้องแล้ว​ ยังมีอะไร​แปลกๆ​เกิดขึ้น​ในห้องเรียนของเรา

มีบุคคลคนหนึ่ง​​ที่เราไม่รู้ว่า​เป็น​ใครมาจากไหน เข้ามาในห้องเรียนด้วยทุกวัน เวลา​ที่อาจารย์​กำลังบรรยายเธอก็พูดแทรกขึ้น​มาเบาๆ​ ทำให้นักเรียน​ที่ตั้งใจฟังอาจารย์อยู่​​ต้องหันมาฟังเธอเวลา​ที่นักเรียน​กำลังทำงานเธอก็ทำตัวยิ่งกว่าอาจารย์ ​คือเดินดูพวกเราวาดภาพแล้ว​ก็คอยบอก ​พร้อม​ทั้งติชมทุกๆ​คน ​ถ้าชมก็คง​จะไม่​เป็นปัญหา ​แต่​ที่ติทุกรายละเอียดนี่สิ นักเรียนก็เพิ่ง​จะพอวาด​ได้ ​ความมั่นใจก็ยังน้อย พอคนมาพูดมากๆ​เราก็เขว เช่นเธอพูดว่า "สีนี้ไม่สวยเลย​" "ทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะ" "เอ้าเร็วๆ​เข้าเดี๋ยวสี​จะแห้ง" ฯลฯ เสียงของเธอคอยรบกวนสมาธิพวกเรา จนพวกเรารู้สึกหงุดหงิดกันมาก ​และแสดงออกต่างๆ​กัน เช่น บางคนออก​ไปสูบบุหรี่บ่อยๆ​ บางคนกลับบ้าน​ทั้งๆ​​ที่วาดภาพยังไม่เสร็จ จนใน​ที่สุดน้องคนหนึ่ง​ทนไม่ไหว​ไปฟ้องอาจารย์โกศล ทายสิว่าอาจารย์​จะว่าอะไร​?? (ก่อนอ่านคำตอบ ให้ชมภาพต้นไม้ก่อนนะจ๊ะ​)




อาจารย์บอกว่า "อ๋อ..อาจารย์นั่นเหรอ ก็อย่า​ไปฟัง​เขาสิ ฟังผมคนเดียวก็พอ" "​เขาว่าง​เขาเลย​มา ช่าง​เขาเถอะ" (ผู้หญิงคนนี้เคยเรียนวาดภาพ​กับอาจารย์โกศลมาก่อน ​เป็นอาจารย์สอนเกษตร หรือ​จะเกษียณแล้ว​ก็ไม่แน่ใจ)

คำตอบของอาจารย์ไม่​ได้ทำให้เรารู้สึกผิดหวังนัก ​แต่ทำให้เรารู้สึกดี​กับอาจารย์มากๆ​​ที่ ท่านมีจิตเมตตาต่อทุกคน ท่านไม่​ได้ดุผู้หญิงคนนั้น​ ​และก็ไม่​ได้ว่าอะไร​พวกเรา ​แต่กลับบอกให้เรารู้จักอยู่​ร่วมกัน​กับทุกๆ​คน พวกเรานักเรียนโข่ง​ทั้งหลายก็มี​กำลังใจฮึดสู้ต่อ​ไป
​และ​แต่ละคนก็มีวิธีแปลกๆ​​เพื่อป้องกันไม่ให้สมาธิแตกซ่าน​เมื่อจานแม่เดินมาใกล้

เช่น น้องคนหนึ่ง​ลงนั่งวาดภาพ​ที่พื้นห้อง ​เอาตัวเองบังรูปวาดของเธอไว้​เมื่อจานแม่เดินผ่าน บางคนก็ยัง​ต้องเดิน​ไปดูดบุหรี่บ่อยๆ​ ​พร้อม​ทั้งชวนน้องคู่หู​ไปด้วย ​ส่วนฉันไม่ว่าอะไร​ ​แต่พอจานแม่เข้ามาหยิบพู่กัน​จะแก้ไขงานของฉัน ฉันก็ร้องลั่น "อย่าๆ​ฉันไม่ชอบแบบนั้น​" ฮ่าๆ​ จานแม่ก็เลย​​ต้องเดินจาก​ไป เฮ้อ คิด​ไปก็น่าสงสาร ​เขาก็ไม่รู้ตัวว่า​ได้รบกวนพวกเราทุกๆ​คน

การวาดภาพ​ที่เคยวาดทุกครั้งมี​ความสุขทุกที ก็กลาย​เป็นวาดแล้ว​เครียดนิดหน่อย​ จากบรรยากาศ ​และก็จากการ​ที่เรา​ต้องเรียนรู้เพิ่มเติมให้มากขึ้น​ เรื่อง​รายละเอียดของภาพ ​และแสงเงา ​แต่อย่างไรก็ตาม ฉัน​และน้อง​ที่มาจากจันท์ด้วยกันก็คอยปลุกปั่น เอ๊ย ไม่ใช่ ปลุกเร้า ให้ทุกๆ​คนลงเรียนกันต่อในคอร์สต่อๆ​​ไป หลังจาก​ที่​จะจบการวาดภาพสีน้ำเบื้องบน เอ๊ย ขั้นสูงแล้ว​ ​เพื่อมิตรภาพในการฟันฝ่าอุปสรรค อิอิ

อ้าวตายละ ป่านนี้คนอ่านเครียดกันหมดแล้ว​

มาดูรูป​ที่ฉันวาดเองดีกว่านะ ไม่​ได้วาดในห้องเรียนหรอกนะ กลับมาวาด​ที่บ้าน




ภาพน้ำตก​ที่คุนหมิง





ภาพตัวสิงห์​ที่แหลมสิงห์ จันทบุรี





ภาพเรือ​ที่บ้านอัมพวา คลองขุด จันทบุรี


แถมด้วยภาพแมวๆ​​ที่อาจารย์ไม่สอน ​แต่ลองวาด​เอาเอง




เจ้าตัวนี้ตามันหลอน​ไปหน่อย​ แก้ไขไม่ถูก





นวล คิด​เอาเองว่า​จะให้เห็นขนแมวฟุ้งๆ​ก็ควร​จะ​เป็นหมาดบนหมาด





​และหมวย(​ที่เคยสวย​ที่สุด อิอิ)