ตอน : แฝดรองเปลี่ยนไป?

สารวัตรสัญชัยยังไม่ปักใจเชื่อว่าท่านผู้เฒ่าฉลอง​จะพูด​ความจริงเสีย​ทั้งหมด ​เพราะสังเกตจากการพูดจาราว​กับว่าท่านผู้เฒ่า​ได้ตระเตรียมคำตอบไว้แล้ว​​ทั้งหมด

การเจรจาโต้ตอบดูก็เหมือนว่าท่าน​ได้ปิดช่องโหว่​และข้อบกพร่องไว้จนไม่เหลือประตู​ที่​จะให้ซักถาม​ได้อีกต่อ​ไป ​ซึ่งนับว่าศาสตราจารย์ดอกเตอร์ฉลอง บุญยังผู้นี้​เป็นเลิศในการวางแผนการผู้หนึ่ง​เลย​ทีเดียว

นึก​ไปแล้ว​ทำให้สารวัตรหนุ่มถึง​กับเสียวสันหลังวูบ นี่​ถ้าหากว่าเด็ดดวง​เพื่อนรักคู่แค้นของ​เขา​ได้เข้าร่วมขบวนการ​กับท่านผู้เฒ่า​ที่น่ากลัวผู้นี้ ยังไม่รู้เลย​ว่า​จะมีสิ่งใดแปลกประหลาดเกิดขึ้น​อีกบ้าง

ดูอย่างแค่เจ้าลิงจ๋อ​ที่แสนซนท่านยัง​สามารถปราบให้เชื่อง​และรับรู้สัญญาณ​ได้​โดยไม่ยากเย็น นับประสาอะไร​​กับคน​ที่พูดกันรู้เรื่อง​​และมี​ความรู้สึกนึกคิดมากยิ่งกว่าสัตว์ใดๆ​ในโลก ​จะไม่อ่อนไหวตาม​ไปด้วย​กับคำพูดโน้มน้าวจิตใจของท่านผู้เฒ่าผู้นี้​ได้เจียวหรือ?

​เพราะฉะนั้น​​เขาควร​จะตัดสินใจอย่างไรดี ​จะยอมกลับ​ไปตอนนี้เลย​ล่ะหรือ...​?

​ถ้าหาก​เขาตกลงพาตำรวจใต้บังคับบัญชาของ​เขากลับ​ไปตอนนี้ งาน​ที่​เขา​ได้ทุ่มเทมา​ทั้งหมดก็​จะไม่​ได้อะไร​เลย​...​

เท่า​กับว่า​เขาพาลูกน้องกลับ​ไปเริ่มต้นกันใหม่ ณ จุดเดิม!

"พวกเรา​จะยังไม่กลับ​ไปไหน​ทั้งนั้น​!!" สารวัตรหนุ่มตัดสินใจบอก​กับจ่า​ทั้งสองอย่างเด็ดเดี่ยว

"ทำไมล่ะครับ​..ก็ใน​เมื่อเราไม่​สามารถ​ที่​จะหาข้อมูลอะไร​​ได้จากดอกเตอร์เฒ่าหัวขาวนั่นอีกแล้ว​ไม่ใช่หรือครับ​สารวัตร?"

"ผมยังไม่มั่นใจว่าแก​จะพูด​ความจริง​กับเรานะครับ​จ่าทองเปลว!"

"สารวัตรยังสงสัยอะไร​อยู่​อีกหรือครับ​?"

"เท่า​ที่ดอกเตอร์ฉลองบอกผม​เมื่อครู่นี้ ดูท่าทางมันทะแม่งๆ​อย่างไรพิกล เรื่อง​ราว​ทั้งหมดมัน​จะง่ายดายลงตัวอะไร​ปานนั้น​เจียวหรือ จ่าคิดอย่างผมหรือเปล่า ว่าจู่ๆ​ตาผัน​จะหายตัว​ไป​ได้อย่างไรกัน ​ทั้งๆ​​ที่พวกเราตามรอยแกติดๆ​​โดยทิ้งเวลาห่างกันไม่นานสักเท่าไหร่เลย​"

"จริงอย่าง​ที่สารวัตรพูดเหมือนกันนะครับ​ ดูมันง่ายเกิน​ไปจริงๆ​?"

"ผมคิดว่า..อย่างไรเสียอีตาศาสตราจารย์ดอกเตอร์ฉลองผู้นี้​จะ​ต้องมี​ความลับอะไร​ลึกๆ​​ที่พวกเราไม่รู้ซ่อนเร้นอยู่​อย่างแน่นอน!"

"แล้ว​ท่านสารวัตร​จะ​เอาอย่างไรกันต่อ​ไปดีล่ะครับ​?"

"พวกเรา​จะทำที​เป็นว่า ​ได้เดินทางกลับออก​ไปกันหมดแล้ว​ จากนั้น​จึงค่อยย้อนกลับมาใหม่"

"ย้อนกลับมา​ที่นี่ใหม่อีกนะหรือครับ​?"

"ถูก​ต้อง ​โดยเรา​จะซ่อนแอบตัวอยู่​ใกล้ๆ​​กับบริเวณนี้ อย่าให้พวก​เขา​ได้ทันรู้ตัวหรือสังเกตเห็น ​เพื่อ​ที่​จะแอบดูพฤติกรรมของตาเฒ่าหัวใสผู้นี้ ​เพราะจากการสังเกตดูกิริยาท่าทางการพูดการจาของแกแล้ว​ไม่ค่อย​จะน่าไว้วางใจสักเท่าไหร่!"

"ผมเห็นมีทำเลดีอยู่​เหนือลำธารขึ้น​​ไปหน่อย​หนึ่ง​ครับ​สารวัตร มีโขดหิน​และร่มไม้ใบบังมิดชิด ตรงนู้นยังไงละครับ​สารวัตร ใกล้ๆ​ต้นยางใหญ่สามต้นบนโขดเนินนั่น!"

พูดจบจ่าทองเปลวก็ชี้มือ​ไปทางสถาน​ที่​ที่​ได้หมายตา​เอาไว้แล้ว​​แต่ต้นให้สารวัตรสัญชัย​ได้ดู

สารวัตรหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ​ยอมรับ​ความเห็นของผู้ใต้บังคับบัญชา​โดยดุษฎี​พร้อม​กับเอ่ยตอบตกลงตามแผนการ

"ผมเห็นด้วย​กับแหล่งหลบซ่อนของพวกเรา​และตกลงตาม​ที่จ่าทองเปลวแนะนำ ​ไปกัน​ได้แล้ว​พวกเรา ประเดี๋ยวถึงค่อยย้อนกลับมาใหม่!"

​ทั้งสามตำรวจจากกองปราบปรามพิเศษทำที​เป็นเดินทางกลับ​ไปตามทางเส้นเดิมอัน​เป็นเส้นทางเดียว​กับขามาครั้งแรกประมาณห้าร้อยเมตร ​เพื่อไม่ให้​เป็นการผิดสังเกตจากสายตาของคน​ที่อยู่​ในบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้หลังงามหลังนั้น​

ย้อนกลับเข้า​ไปใหม่ครั้งหลังนี้สารวัตรสัญชัยสั่งให้ทุกคนพยายามหลบเร้นกาย​โดยค่อยๆ​คืบคลานเดินทาง​ไปยังจุด​ที่จ่าทองเปลว​ได้หมายตา​เอาไว้อย่างเงียบกริบ!!

​เมื่อ​ไปถึง​ที่หมายสารวัตรมือปราบก็ล้วง​เอากล้องส่องทางไกลออกมาจากเป้ประจำกาย​ที่สะพายมาด้วย

​ทั้งสามคอยผลัดเปลี่ยนเวียนกันส่องดู​ความเคลื่อนไหวภายในบ้านหลังงามนั้น​อย่างตั้งอกตั้งใจ

​โดยพวก​เขาตั้งใจไว้ว่า​จะไม่ยอมให้พลาดจากสายตาอีกเลย​​เป็นอันขาด​แม้​แต่เพียงเสี้ยววินาที!!


*********


ภายหลังจาก​ที่บุคคล​ทั้งห้าอันมีศาสตราจารย์เอกวิทย์ หมอลิซ่า แฟรี่ อัมพิกา ทวีศักดิ์​และเด็ดดวง​ได้ถูกพาลง​ไปจองจำอยู่​ภายในห้องลับใต้ดิน​โดยฝีมือของลุงเบี้ยวแล้ว​ ​ทั้งหมดก็พยายาม​ที่​จะหาทางหนีออก​ไปสู่อิสรภาพในทันที​ที่บานประตูเริ่มปิดสนิทลง

โชคยังดี​ที่นางบุญมา​ซึ่งบัดนี้​ได้กลับตาลปัตรกลาย​เป็นนางร้ายเจ้าแม่อำมหิต​ไปแล้ว​ยังคงปล่อยให้ไฟฟ้าจากพลังงานแสงอาทิตย์ทำงานตามปกติ มิฉะนั้น​แล้ว​พวก​เขา​ทั้งหมด​ที่​ต้องถูกกักบริเวณอยู่​ภายในห้องใต้ดินคง​จะอึดอัดแย่จนอากาศไม่พอ​ที่​จะหายใจ​ไปตามๆ​กัน

ประตูทางลับ​ที่​เป็นทางลง​ไปสู่ยังห้องใต้ดินนั้น​​ได้ถูกออกแบบให้สังเกตทางลง​ได้​โดยยาก ​ทั้งนี้​เพื่อ​ความปลอดภัย ​โดยแบ่ง​เป็นสองชั้น​โดยชั้นในสุด​คือบานประตูเหล็ก​ที่ปิดห้องใต้ดิน ​ส่วนชั้นนอกก็​คือชั้น​ที่​เป็นพื้นไม้มะค่าขัดมันปลาบจนมองเห็น​เป็นพื้นเดียวกัน​ทั้งห้อง

​ถ้าเผื่อว่าไม่​ได้รู้มาก่อนก็​จะไม่มีทาง​ที่​จะทราบ​ได้เลย​ว่ามีประตูลง​ไปยังห้องใต้ดินอยู่​ภายในศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งบ้านขุนซ่องนี้

"เรา​จะหาทางออกกันอย่างไรหรือครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"เรื่อง​นั้น​ไม่​ต้อง​เป็นห่วงหรอกคุณเด็ดดวง ผม​เป็นผู้อำนวยการศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งบ้านขุนซ่องนี้ย่อม​ที่​จะ​ต้องรู้ดีกว่า​ใครอยู่​แล้ว​​เป็นธรรมดา"

"ลุงเบี้ยวแกใส่กุญแจแน่นหนาออกอย่างนั้น​ เรา​จะออก​ไป​ได้อย่างไรกันล่ะครับ​ ถึง​แม้ว่าให้ผมล่องหนหายตัว​ได้อีก ก็ยังไม่​สามารถ​ที่​จะลอดออก​ไป​ได้อยู่​ดี ตราบใด​ที่ประตูยังคงปิดอยู่​!?"

"​ใครบอกคุณล่ะคุณเด็ดดวงว่าผม​จะให้คุณ​เป็นคนลอดออก​ไป ผมมีวิธีของผม​ที่ดีกว่านั้น​อีก​เป็นไหนๆ​ เชื่อผมเถิดครับ​"

"​ถ้าอย่างนั้น​ท่านศาสตราจารย์ก็รีบพาพวกเราออก​ไปก่อนเถิดครับ​ ก่อน​ที่ป้าบุญมา​จะ​เอาท่านศาสตราจารย์รองฤทธิ์​ไปทำปุ๋ยเสียก่อน"

"คุณนึกว่าหล่อน​จะกล้าฆ่านายรอง​ได้ลงคอเชียวหรือ?"

"แหม..เพียงผมมองเห็นท่าทางของป้าบุญมาแล้ว​ให้นึกสยองขึ้น​มาทันที ท่านศาสตราจารย์ไม่​ได้สังเกตหรอกหรือครับว่า​สายตาของแกขณะ​ที่​เอาปืนจ้องมายังหน้าอกของท่านศาสตราจารย์นั้น​ทำ​เอาผมเสียวแทนขึ้น​มาทันที"

"คุณพูดทำ​เอาผมพลอยใจหายตาม​ไปด้วย ​เพราะว่า​ถ้าเกิดว่าแกยิงเปรี้ยงออกมาตอนนั้น​สงสัยว่าผมมีหวังจอดอย่างแน่นอน..ว่า​แต่ว่าพวกคุณพอ​จะรู้บ้างไหมว่าทำไม​เขาถึง​ได้เลือกนายรองแทน​ที่​จะ​เอาผม​ไป​เป็นตัวประกัน​ซึ่งน่า​จะง่ายยิ่งกว่า ​เพราะผม​เป็นถึงผู้อำนวยการศูนย์วิจัยฯแห่งนี้ พวกคุณมี​ใครคิดถึงข้อนี้กันบ้างหรือเปล่า?"

"คงไม่มี​ใครคิดถึงสาเหตุข้อนั้น​กันหรอกค่ะ​ท่านศาสตราจารย์ ​เพราะ​ส่วนมากคนอื่นๆ​ก็คง​จะคิดเหมือน​กับดิฉันนะคะ​ว่าท่าน​ทั้งสองหน้าตาเหมือนกันยัง​กับแกะอย่างนี้​จะ​เอา​ใคร​ไป​เป็นตัวประกันก็คง​จะเหมือนๆ​กันนั่นแหละ​ค่ะ​ ดิฉันพูดถูกไหมคะ​ท่านศาสตราจารย์?"

"คุณอัมพิกา คุณเด็ดดวง​และคุณทวีศักดิ์ก็คิดอย่างนั้น​เช่นเดียวกัน​กับมิสแฟรี่เธอด้วยหรือ?"

"ครับ​พวกเราก็คิดกันอย่างนั้น​เหมือนกัน"

เด็ดดวงพูดแทนทุกคน​เมื่อเห็น​ทั้งหมดต่างพยักหน้าขึ้น​​พร้อมๆ​กัน ​แต่ต่างก็พากันประหลาดใจ​เมื่อแลเห็นศาสตราจารย์เอกวิทย์โบกมือ​ไปมาแสดงให้เห็นว่า​ความคิดดังว่านั้น​ไม่ถูก​ต้อง​โดยสิ้นชิง

"พวกคุณเพิ่ง​จะมาสัมผัส​กับสถานการณ์​ที่นี่​ได้ไม่นาน ไม่มี​ใครรู้หรอกว่าลึกๆ​แล้ว​การวิจัยด้านวิทยาศาสตร์​ที่พวกเราทำกันอยู่​​ที่นี่ทุกวันนี้นั้น​ ไม่​ได้ราบรื่นอย่าง​ที่ผมคิดไว้เลย​ตั้งแต่แรก ​ทั้งนี้ก็​เพราะว่ามีการแทรกแซงจากหน่วยงานด้านวิทยาศาสตร์จากต่างชาติ ​ที่เข้ามามี​ส่วนในการเอื้อทุนงบประมาณในการวิจัย มีกองทุนจากบริษัท​และมูลนิธิต่างชาติ​ที่มีอำนาจในการต่อรองด้านผลประโยชน์อย่างมากมาย​มหาศาลต่อรัฐบาลไทยของเรา"

"มันใหญ่โตร้ายกาจขนาดนั้น​เลย​หรือครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"ถูก​ต้องแล้ว​คุณเด็ดดวง มัน​ทั้งร้ายกาจ​ทั้งโหดเหี้ยมเลย​ทีเดียวเทียวล่ะครับ​ คุณรู้ไหมว่าก่อน​ที่แม่บุญมา​และตาเบี้ยว​จะมาอยู่​​กับเรา ผมมีคนงาน​ที่ผมไว้วางใจของผมเอง​และคัดเลือกมาเอง ​เป็นคนเก่าคนแก่​ที่ผมรู้จักดี มาด้วยกันสองคนผัวเมียเหมือนกันชื่อนายแฟง​กับแม่สมพิศ"

พูดมาถึงตรงนี้พา​เอาอารมณ์ของศาสตราจารย์เอกวิทย์พลอยสะเทือน​ไปด้วยอย่างแรงจนไม่​สามารถ​ที่​จะอดกลั้น​ได้ กรามของท่านขบบดกันจน​เป็นสันนูนดวงตาแดงก่ำ ท่านสงบสติอารมณ์​ไปชั่วครู่ก่อน​ที่​จะกล่าวต่อ​ไปว่า

"​ทั้งนายแฟง​และแม่สมพิศถูกฆ่าตายอย่างทารุณสาเหตุ​เพราะผมไม่ยอมทำตามคำขู่ของคนของมูลนิธิข้ามชาติ​ที่ให้เปิดเผยข้อมูลของการวิจัย​ทั้งหมดให้​กับพวก​เขา ​แต่เราก็พิสูจน์ไม่​ได้ว่า​เป็นการฆ่า​เพื่อข่มขู่ ผมเสนอเรื่อง​ผ่าน​ไปทางนักการเมืองขณะนั้น​​คือท่านรัฐมนตรีดอกเตอร์วัชรินทร์ มโนมัยผยอง ​ซึ่งท่าน​ได้ตกปากรับคำว่า​จะช่วยเหลือ​เป็นอย่างดี​เพื่อไม่ให้องค์การข้ามชาติดังกล่าวเข้ามาบีบคั้นการทำงานของเราให้มากจนเกิน​ไป"

"อ๋อ..ท่านรัฐมนตรีกาสิโนนี่เอง!"

"คน​ที่ข่าวว่าหลบ​ไปอยู่​​ที่เกาะกงนั่นนะหรือ?"

"ใช่แล้ว​ท่านผู้นี้นั่นแหละ​ ท่าน​ได้คัดสรรหาคนส่งมาให้สองคน​ซึ่งก็​คือแม่บุญมา​และตาเบี้ยว​ที่พวกคุณรู้จักกันดีอยู่​แล้ว​ ​แต่ท่านรัฐมนตรีดอกเตอร์วัชรินทร์กลับ​เป็นตัวแทนขององค์การข้ามชาตินั้น​เสียเอง​โดยให้คนของ​เขา​ที่มาอยู่​​กับเราคอยสืบค้นหาข้อมูลลับในการวิจัย​และทดลองของเราอยู่​ตลอดเวลา ด้วยอาวุธ​และเครื่องไม้เครื่องมือ​ที่ทันสมัยในการจารกรรม อย่างเช่นแว่นตา​ที่​สามารถมองเห็น​ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง​แม้กระทั่งมนุษย์​ที่ล่องหนหายตัว​ได้อย่างนายเด็ดดวง นี่​คือข้อพิสูจน์​ที่ทำให้ผมมาฉุกคิด​ได้ว่านายรองน้องชายฝาแฝดของผมนั้น​บัดนี้คง​จะตก​เป็นเครื่องมือของพวก​เขาอย่างสมบูรณ์จนยาก​ที่​จะถอนตัว​ได้เสียแล้ว​ ​เพราะมาระยะหลังนี้นายรอง​เขาทำงานวิจัย​โดยไม่มีข้อโต้แย้ง ​ซึ่งผิดกว่า​แต่ก่อนนี้ราว​กับ​เป็นคนละคนเลย​ทีเดียว ผมเห็น​เขามักขลุกอยู่​​กับแม่บุญมา​และตาเบี้ยวบ่อยๆ​จนสังเกตเห็น​ได้ชัดถึง​ความผิดปกติ ​และยังมีอีกคนหนึ่ง​​ที่ผมสงสัยก็​คือ...​"

"​คือ​ใครหรือครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"ตาผัน"

"อ้อ..ตาผัน​ที่ทำสวนลองกองอยู่​ด้านหลังศูนย์นี่เอง"

"ใช่แล้ว​ล่ะคุณเด็ดดวง!"

"มิน่าล่ะ..นี่ก็อาจ​เป็นสาเหตุหนึ่ง​​ที่ทำให้จ่าฉะอ้อนถูกยิงในวันนั้น​!?"


*********