ตอน : เงื่อนงำ รมต.

"พอตาผันเห็นเครื่องแบบตำรวจ​ที่ผมสวมเท่านั้น​แหละ​ครับ​ แกก็วิ่งขึ้น​​ไปบนบ้าน หยิบ​เอาปืนพกออกมาจากในห้องยิงผมเปรี้ยงเลย​ครับ​ ผมก็เลย​ยิงสวน​ไปหนึ่ง​นัดกะยิงขา​เพื่อไม่ให้แกหลบหนี​แต่พลาด ทำให้แกหนี​ไป​ได้"

"นับว่าตาผันเนี่ยฝีมือแม่นไม่เบา จ่าฉะอ้อนโดนเข้าจั๋งหนับเลย​นะเนี่ย ดี​แต่ว่า​ที่นี่อยู่​ใกล้มดใกล้หมอ ไม่อย่างนั้น​ล่ะก็ คง​ต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มอีกหลายวันแน่กว่า​จะหาย" จ่าทองเปลวคู่หูเอ่ยสรรพยอก

"ผมยังไม่อยากให้ตาผันแกตายหรอก ​เพราะผมรู้ว่า​ที่แกยิงผมก็​เพราะเข้าใจผิดกันน่ะครับ​"

"อ้าว จ่าฉะอ้อนยังไม่ทัน​ได้เจรจา​กับแกหรอกรึ?"

"​ถ้าเจรจากันก่อนผม​จะโดนยิงอย่างนี้หรือจ่า?"

"ทีแรกผมนึกว่าจ่าฉะอ้อนพูด​กับแกไม่รู้เรื่อง​เสียอีก เห็นลุงเบี้ยวว่าตาผันเนี่ยแก​เป็นบ้าสติสตังไม่ค่อย​จะดีไม่ใช่หรือ?"

"​ถ้าแก​เป็นบ้าจริง เห็นทีว่าผมก็คง​จะ​ต้อง​ไปรดน้ำมนต์ล้างซวยเสียแล้ว​ล่ะมั้งเนี่ย?" คนเจ็บครางเสียงอ่อย

"ตาผันแกไม่​ได้บ้าหรอกครับ​จ่าฉะอ้อน เพียง​แต่แกสติลอยๆ​หน่อย​เท่านั้น​เอง ยังไม่เคยเห็นแกเพ้อคลั่งสักทีเลย​นี่ครับ​" ศาสตราจารย์รองฤทธิ์ชี้แจง

"งั้นก็แล้ว​​ไป นึกว่าโดนคนบ้ายิงเล่นเสียแล้ว​!?"

"แล้ว​จ่าเห็นมี​ใครอยู่​​กับตาผันบ้างไหมล่ะครับ​ ตอนจ่า​ไปถึง​ที่นั่นน่ะ?"

"แกทำท่าเหมือน​กำลังยืนคุย​กับ​ใครอยู่​ ​แต่ผมมองดูแล้ว​ก็ไม่เห็นว่ามี​ใครหรือคนอื่น​ที่ไหนอีกเลย​นี่ครับ​"

"พูดคนเดียวหรือ?" สารวัตรหนุ่มอุทานเบาๆ​คล้าย​กับสงสัย

"ครับ​แกยืนพูดอยู่​คนเดียว ออกท่าออกทางเสียด้วยซีครับ​สารวัตร!"

"แกชอบยืนคุยคนเดียวอย่างนี้บ่อยๆ​จนคน​เขานึกว่าแกบ้ากันนะครับ​จ่าฉะอ้อน" ศาสตราจารย์แฝดคนน้อง​เป็นคนบอก

"แล้ว​​เขา​เอาปืนมายิงจ่าฉะอ้อนตอนไหนกันล่ะครับ​?"

"หลังจาก​ที่ผมพูด​กับแก​ได้เพียงประโยคแรกเท่านั้น​เอง"

"แล้ว​จ่าฉะอ้อน​ไปพูดอะไร​​กับแกเข้าล่ะ ​เขาถึง​ได้ยิง​เอาน่ะ?"

"ผมเพียง​แต่พูดว่า ‘สวัสดีครับ​..ลุง​คือตาผันใช่ไหม’ แค่นั้น​เอง"

"ผมว่าแกคงตกใจ​ที่เห็นจ่าฉะอ้อน​ไปถามชื่อถามเสียงแกเข้ามากกว่ากระมัง"

"ก็อาจ​เป็น​ได้ ​แต่คนอะไร​ แค่ถามชื่อหน่อย​เดียวก็ถึง​กับยิงกันเสียแล้ว​ แปลกแท้ๆ​"

"คง​จะไม่ใช่แค่เรื่อง​ถามชื่อถามแซ่เพียงอย่างเดียวเสียแล้ว​แบบนี้ ตาผันแกอาจ​จะมีชนักติดหลังอยู่​ก่อนแล้ว​ แกถึง​ได้ตื่นตูมยิง​เพื่อปกป้องตัวเองให้ปลอดภัย​เอาไว้ก่อนก็​ได้"

"พูดอย่างนั้น​ก็​จะ​เป็นการใส่ร้ายตาผันเกิน​ไปนะผมว่า!" ศาสตราจารย์รองฤทธิ์ติง

"ขอโทษครับ​ท่านศาสตราจารย์ ช่วยกรุณาตรวจดูหน่อย​เถิดว่าท่านศาสตราจารย์เคยเห็น​ใคร​ที่อยู่​ในรูปนี้บ้างไหมครับ​?"

พูดจบสารวัตรมือปราบก็ยื่นรูปถ่าย​ที่จ่าทองเปลวเก็บมาจากบ้านตาผันให้​กับศาสตราจารย์รองฤทธิ์ทันที ​ซึ่ง​เมื่อรับ​ไปพลิกดูสักครู่ท่านศาสตราจารย์ก็เข้ามายืนเคียงข้างสารวัตรหนุ่ม​พร้อม​กับ​ใช้นิ้วชี้​ไป​ที่รูปภาพพลางอธิบายรายละเอียด...​

"คนยืนกลางนี้​คืออดีตรัฐมนตรีวัชรินทร์ มโนมัยผยองคนดัง ​ซึ่งผมหวังว่าคุณคง​จะรู้จักท่านดี ท่านเคยแวะมาทอดผ้าป่า​ที่วัดช่องกระพัดใกล้ๆ​​กับ​ที่นี่นานมาแล้ว​ ​ส่วนคนซ้ายมือ​ที่​กำลังคุย​กับท่าน​เอามือกุมเป้าอยู่​นั่นก็​คือตาผันคนดีของเรา ​ส่วนอีกคนหนึ่ง​​ที่ยืนชี้ไม้ชี้มืออยู่​นั้น​ผมไม่รู้จักหรอกครับว่า​​เขา​คือ​ใคร?"

"เอ๊ะ..นี่ตาผันแก​แต่งชุดข้าราชการนะครับ​..ท่านศาสตราจารย์?"

"ใช่ครับ​แกเคยบอกผมว่าเคยรับราชการอยู่​กระทรวงคมนาคมหรือกระทรวงอุตสาหกรรมอะไร​นี่แหละ​จำไม่​ได้แล้ว​"

"อยากรู้จริงว่าตอน​ที่แกรับราชการนั้น​ ตาผันมียศขั้นไหนแล้ว​?"

"ดูจากในรูปถ่ายเนี่ยแกน่า​จะมียศมีตำแหน่งอยู่​นา?"

"​ถ้าอย่างนั้น​รูปนี้ก็ถ่ายในขณะ​ที่แก​กำลังยืนรายงานท่านรัฐมนตรีอยู่​นะซีครับ​?"

"เอ..ผมไม่ทราบแฮะ..ท่านสารวัตร​ต้อง​ไปถามแก​เอาเองก็แล้ว​กัน ตอน​ที่สารวัตรจับแกมาสอบสวนน่ะครับ​"

"ท่านศาสตราจารย์ว่านอกจากตัวท่านเองแล้ว​ ยัง​จะมี​ใครอีกไหมครับ​​ที่พอ​จะอธิบายเกี่ยว​กับภาพถ่ายนี้​ได้?"

"สารวัตรลองถามดู​เอาเองก็แล้ว​กันครับ​ ​เพราะว่าผมเองคงรู้รายละเอียดเพียงเท่านี้แหละ​ครับ​"

"ลุงเบี้ยวล่ะครับ​พอ​จะบอก​ได้ไหมว่าอีกคน​ที่เหลือนั้น​​คือ​ใคร?"

ลุงเบี้ยวรับภาพถ่าย​เอา​ไปพิจารณาอยู่​สักครู่แล้ว​พูดขึ้น​ว่า...​

"ผมก็รู้จักคนในรูปเพียงสองคนเท่านั้น​เหมือนกันว่า​คือตาผัน​และท่านรัฐมนตรีวัชรินทร์ ​ส่วนอีกคน​ที่ยืนชี้มือนั้น​ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย​ แม่บุญมาเคยรู้จักบ้างไหมช่วยดูหน่อย​ซิ?"

ลุงเบี้ยวยื่นต่อให้นางบุญมาทันที​ที่แกพูดจบ ​ซึ่งนางบุญมาทำหน้าตื่นๆ​​เมื่อมองเห็นบุคคล​ทั้งหมดในภาพถ่าย นางยืนนิ่งอยู่​สักครู่พลางส่ายหน้า​และส่งคืนให้สารวัตรสัญชัย

"อีฉันก็ไม่เคยเห็นค่ะ​ รู้จัก​แต่ตาผัน​และรัฐมนตรีอะไร​นั่นเหมือนกัน​กับตาเบี้ยวนั่นแหละ​!"

"​เป็นอันว่าไม่มี​ใครรู้ แล้ว​ท่านศาสตราจารย์เอกวิทย์ล่ะครับ​พอ​จะจำอีกคน​ที่เหลือในภาพ​ได้บ้างไหมล่ะครับ​?"

ท่านศาสตราจารย์เอกวิทย์รับภาพถ่ายมาถือ พลางปรือตามองอย่างสะลึมสะลือ​เพราะเพิ่ง​จะสร่างจากเมา​และตื่นนอนใหม่ๆ​ ​แม้​จะล้างหน้าล้างตามาแล้ว​ก็ตาม

"อ๋อคนนี้น่ะหรือ​เขา​เป็น​เพื่อน​กับรัฐมนตรีวัชรินทร์นั่นเองไม่ใช่​ใคร​ที่ไหนหรอก ผมรู้จักไอ้หมอนี่ดี ​แต่นายคนนี้​เขาหายสาบสูญ​ไปหลายปีแล้ว​นี่ครับ​"

"​เขา​เป็น​ใครกันครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"ก็ผมบอกแล้ว​ยังไงล่ะครับว่า​​เขา​เป็น​เพื่อน​กับรัฐมนตรีวัชรินทร์"

"ข้อนั้น​พวกเราทราบกันตาม​ที่ท่านบอกแล้ว​นะครับ​ ​แต่ผมหมายถึงชื่อเสียงเรียงนามของ​เขาต่างหากล่ะครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"​เขาก็​เป็นนักการเมืองคนหนึ่ง​เหมือนกัน ​เป็นสส.พรรคเดียวกัน​กับท่านรัฐมนตรีวัชรินทร์ รู้สึกว่า​​จะชื่อดอกเตอร์เฉลียวหรือเฉลียงอะไร​นี่แหละ​ อีกอย่าง​เขาก็ไม่​ได้​เป็นอะไร​กัน​กับผมนี่ ถึง​จะ​ได้บอกรายละเอียดคุณสารวัตร​ได้ทุกอย่างทุกเรื่อง​ ผมพูดถูกไหมล่ะครับ​ท่านสารวัตร?"

ท่านศาสตราจารย์แฝดคนพี่ชัก​จะเริ่มลิ้นพันกันอีกแล้ว​ แสดงให้เห็นถึงอำนาจฤทธิ์เดชของไวน์แคทเทล

"ขอบคุณมากครับ​ท่านศาสตราจารย์ แค่นี้ก็​เป็น​พระคุณอย่างยิ่งแล้ว​ครับ​ เห็นทีพวกเราคง​จะ​ต้องกราบลาท่านศาสตราจารย์​เพื่อกลับ​ไปทำงาน​ที่ค้างต่อให้เสร็จก่อนแล้ว​ล่ะครับ​"

"ไม่​เป็นไรสารวัตร เชิญตามสบาย ​ต้องการทราบเรื่อง​อะไร​ก็เชิญ​ได้ทุกเวลาเลย​ล่ะครับ​ ไม่​ต้องเกรงอกเกรงใจ"

"​ถ้าอย่างนั้น​ผมขอฝากจ่าฉะอ้อนไว้​ที่นี่อีกสักวันสองวันหรือจนกว่า​จะหายดี​ได้ไหมครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"​ได้ซีครับ​เรื่อง​ขี้ประติ๋วพรรค์นี้ ​แต่ไม่​ต้องถึงสองวันหรอกครับ​ ผมคิดว่าภายในวันพรุ่งนี้จ่าฉะอ้อนก็ออกวิ่งหกคะ​เมนตีลังกา​ได้ฉิวแล้ว​นะครับ​"

ศาสตราจารย์แฝดคนน้องเอ่ยบอก​กับสารวัตรหนุ่มด้วย​ความมั่นใจ ​ซึ่งฟังดูราว​กับ​จะ​เป็นการคุยโวโอ้อวดถึงประสิทธิภาพของการรักษาด้วยหนอนมหัศจรรย์​ที่ท่าน​ได้มี​ส่วนในการค้นพบด้วยกระนั้น​

"ท่านศาสตราจารย์ล้อเล่นหรือเปล่าครับ​เนี่ย?"

"ผม​จะล้อเล่น​กับคุณทำไมกันสารวัตร ​จะให้ผม​เอาหัว​เป็นประกันเลย​ก็ยัง​ได้"

"จริงค่ะ​ท่านสารวัตร อีฉันเคยเห็นมา​กับตาเลย​ว่า ชาวบ้านใกล้ๆ​กัน​กับ​ที่นี่คนหนึ่ง​ถูกฟันเอวขาด พามาให้ท่านศาสตราจารย์​ทั้งสองท่านทำการรักษา สารวัตรเชื่อไหมค่ะว่า​ท่านทำ​ได้อย่างไร?"

นางบุญมาอธิบายแทรก​เพื่อ​เป็นการเสริมขึ้น​บ้างอย่างผู้​ที่รอบรู้ในทุกเรื่อง​!

"ท่านทำ​ได้อย่างไรหรือครับ​ป้าบุญมา?"

"ท่านศาสตราจารย์แฝด​ทั้งสอง​สามารถ​ที่​จะต่อเอว​และรักษาให้หาย​เป็นปกติดังเดิม​ได้ด้วยหนอนมหัศจรรย์หรือหนอนวิเศษของท่าน ​ที่พวกท่าน​ได้ทำการคิดค้นกันขึ้น​มาเอง"

"หนอนมหัศจรรย์หรือหนอนวิเศษ?"

"ค่ะ​..พวกท่านเรียกมันว่าหนอนมหัศจรรย์"

"อื..ม หนอนมหัศจรรย์ เพิ่ง​จะเคย​ได้ยินนี่เองแฮะ!"

"​ซึ่งสำหรับในรายคน​ที่เอวขาดนั่นน่ะ ท่านก็​สามารถรักษาให้หาย​ได้ภายในสามสัปดาห์เท่านั้น​เองแหละ​ค่ะ​"

"ภายในสามสัปดาห์!..คนเอวขาดเนี่ยนะ เหมือนตายแล้ว​เกิดใหม่เลย​ละซี?"

"ใช่ค่ะ​ อีฉันก็ว่ามันเหมือน​กับตายแล้ว​เกิดใหม่ ยังไงอย่างนั้น​เลย​ทีเดียว"

"หูผมฝาด​ไปหรือเปล่าเนี่ยจ่าทองเปลว..จ่า​ได้ยินเหมือนกัน​กับ​ที่ผม​ได้ยินหรือเปล่า?"

"ครับ​สารวัตร ผม​กำลังหยิกตัวเองอยู่​นี่แหละ​ครับ​ ว่าผมไม่​ได้ฝัน​ไป!"

"​ถ้าไม่เชื่อพรุ่งนี้เช้า​ก็ลองมารับจ่าฉะอ้อนดูก็แล้ว​กันนะคะ​ ดูว่าการรักษาของท่านศาสตราจารย์แฝดด้วยหนอนมหัศจรรย์เนี่ย..มัน​จะมหัศจรรย์สมชื่อจริงไหม?"

"พวกเรามาเจอ​เอาหมอเทวดาเข้าแล้ว​ล่ะจ่าฉะอ้อน ยังงั้นพรุ่งนี้ผม​จะมารับจ่า​ไปตีลังกาสักสองรอบ ​และก็​จะรับอาสา​เป็นเจ้ามือพาจ่า​ไปฉลอง​ที่ร้านช่อชะมวงเอง"

จ่าทองเปลวกล่าวสรรพยอกคู่หู​พร้อม​กับยิ้ม​เป็นนัยๆ​

"ผม​จะ​เป็นคนช่วยประคองจ่าฉะอ้อน​ไปเอง ​เพื่อ​ความปลอดภัย"

ลุงเบี้ยวรับอาสา​เป็นบุรุษพยาบาลทันทีด้วยดวงตา​เป็นประกาย

"ไม่​ต้องเลย​ตาเบี้ยว แกไม่​ต้อง​ไปช่วยจ่าฉะอ้อน​เขาเลย​ แกหกคะ​เมนตีลังกา​กับ​เขา​ได้เสีย​ที่ไหน ดี​แต่เฝ้าขวดอย่างเดียวนะไม่ว่า"

คู่ทุกข์คู่ยากของลุงเบี้ยวเอ่ยเบรกขึ้น​อย่างรู้ทัน...​


*********