ตอน : หัวใจเด็ดดวง

อัมพิกา​และนางอุทุมพรยกมือไหว้ศาสตราจารย์เอกวิทย์​พร้อมกัน ​เมื่อเห็น​เขาก้าวเดินเข้ามาในห้องรับรองแขกของศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งบ้านขุนซ่อง ​ซึ่งมีท่านศาสตราจารย์รองฤทธิ์แฝดผู้น้องนั่งอยู่​ก่อนแล้ว​บนโซฟาไม้มะค่าฝั่งตรงกันข้าม

"ท่านศาสตราจารย์ไม่​ได้พาคุณเด็ดดวงออกมาด้วยหรือคะ​?"

"​เขาก็เดินออกมา​พร้อม​กับผมนี่ยังไงล่ะครับ​ ​แต่หนูมองไม่เห็น​เขาเอง"

"จริงๆ​ด้วยซีคะ​ หนูลืม​ไปว่าคุณเด็ดดวง​เขาอยู่​ในสภาพล่องหน ขอโทษทีนะคะ​ สวัสดีค่ะ​คุณเด็ดดวง"

หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้​โดยยกมือหัน​ไปทางด้านซ้ายมือของศาสตราจารย์เอกวิทย์ ​ซึ่งเธอคิดว่า​เขาน่า​จะยืนอยู่​ตรงนั้น​

"สวัสดีครับ​คุณอัมพิกา"

ปรากฏว่าเสียงทุ้มๆ​ของชายหนุ่มกลับดังขึ้น​อยู่​ตรงเบื้องหน้าของเธอนั่นเอง ทำให้อัมพิการู้สึกตัวว่าเธอคาดเดาผิด​ไปเองอย่างถนัดใจ

"แหมนี่​ถ้า​เป็นหมอดูอัมพิกาคงถูกคุณเด็ดดวงทวงเงินค่าดูคืนแน่ๆ​เลย​ เขินจัง​ที่เริ่มเดาผิดตั้งแต่แรก"

"แค่คุณอัมพิกาตามหาผมจนเจอนี่ก็นับว่าเก่งมากเลย​ทีเดียว มีหลายคนพยายามตามหาผมจนแทบพลิกแผ่นดินยังตามหากันไม่เจอเลย​ครับ​"

"นั่น​เป็น​เพราะว่าคุณเด็ดดวงตั้งใจ​จะให้เจอต่างหากล่ะ อัมพิกาถึงตามคุณพบ​ได้ ​ส่วนสารวัตรสัญชัยนั้น​คลาดแคล้วกันมาตลอดก็​เพราะคุณไม่อยากให้​เขาหาคุณเจอใช่ไหมล่ะคะ​?"

เด็ดดวงสะดุ้งเล็กน้อย​เมื่อ​ได้ยินหญิงสาวเอ่ยถึงชื่อคู่ปรับตัวยงของ​เขา ​ซึ่งนับว่า​เป็นบุคคล​ที่กลับกลาย​เป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอดหลายปีมานี้

"คุณอัมพิการู้จัก​กับสารวัตรสัญชัยด้วยหรือครับ​นี่?"

ชายหนุ่มเอ่ยถาม​พร้อม​กับจ้องดวงตาของหญิงสาวราว​กับ​จะจับพิรุธ ​ทั้งๆ​​ที่อัมพิกาไม่รู้ตัวเลย​ว่า​เขา​กำลังจ้องหน้าของเธออยู่​ เพียง​แต่คาดเดา​เอาเองว่า​เขาคิดอะไร​อยู่​ ​ซึ่งเธอ​ได้พยายาม​ที่​จะจับฟังจากหางเสียง​ที่​เขาพูด​กับเธอเท่านั้น​

"อัมพิกาพบ​กับ​เขา​ที่ศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งบ้านขุนซ่องนี้ ในวัน​ที่มาตามหาคุณเด็ดดวงคราวก่อนยังไงล่ะคะ​"

"ขอประทานโทษ..คุณอัมพิกามาตามหาผมทำไมกันครับ​?"

"ก็ตามมา​เพื่อ​จะมาแสดง​ความขอบคุณ​ที่คุณเด็ดดวง​ได้ช่วยเหลืออัมพิกาให้รอดพ้นอันตราย​เนื่องจากอุบัติเหตุ​ที่เกิดขึ้น​ในครั้งนั้น​อย่างไรล่ะคะ​"

"ขอบคุณ​ที่มีน้ำใจคิดถึงเรื่อง​เล็กๆ​น้อยๆ​อย่างนั้น​ มัน​เป็นหน้า​ที่ของพลเมืองดีทั่ว​ไป​ที่ผมคิดว่าตัวเอง​จะยังพอมีหลงเหลืออยู่​บ้างเท่านั้น​เองแหละ​ครับ​คุณอัมพิกา"

"​แต่อัมพิกาไม่​ได้คิดอย่างนั้น​ ​เพราะสมัยนี้​จะหาคน​ที่ตกลงใจช่วยเหลือ​ใครง่ายๆ​อย่างคุณในวันนั้น​ยากเต็มที"

"บังเอิญผม​ได้เห็นเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น​ในครั้งนั้น​​พอดีนะครับ​ นับว่า​เป็นโชคดี​ที่ทำให้เรา​ได้พบกัน"

"ค่ะ​..ก็นับว่า​เป็นโชคดีของอัมพิกา​ที่​ได้พบ​กับคนดีๆ​อย่างคุณเด็ดดวงนี้"

"ออก​จะแจกลูกยอกันมาก​ไปแล้ว​นะครับ​นี่"

อัมพิกา​ได้ยินเสียง​เขาพูดกลั้วด้วยเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทำให้เธอพลอยหัวเราะคลอตาม​ไปด้วย

"อีกอย่างหนึ่ง​​ที่สำคัญก็​คือคุณ​ได้ทำสมุดบันทึก​ส่วนตัวของคุณหล่นอยู่​ใต้เบาะในรถของอัมพิกา"

"หล่นอยู่​ใต้เบาะรถคุณเองหรือ?"

"ค่ะ​..อัมพิกาจึงอยาก​จะตาม​เอามาคืนให้​กับเจ้าของผู้มี​พระคุณ ขอโทษ​ที่​ได้ละลาบละล้วงแอบเปิดออกอ่าน อัมพิกาถึง​ได้รู้ว่าอะไร​​เป็นอะไร​ จึงตัดสินใจตามมาหาคุณ​ที่นี่ ​เพราะบังเอิญเหลือเกิน​ที่คุณป้าของอัมพิกา​เขามาทำการค้าอยู่​​ที่ตลาดแก่งหางแมวนี้ จึง​ได้ทำให้อะไร​ๆ​มันง่ายเข้า​ไปอีก"

"ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างดูมันลงตัว​ไปหมดราว​กับ​เป็นพรหมลิขิตก็ไม่ปาน ไม่น่าเชื่อเลย​ว่าเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น​นั้น​​จะ​เป็น​ความจริง คุณคิดอย่างผมไหมคุณอัมพิกา ดูๆ​​ไปมันช่างคล้าย​กับ​ความฝันนั่นเทียว"

"อัมพิกาก็คิดเช่นนั้น​เหมือนกันค่ะ​"

เด็ดดวงสังเกตเห็นว่าขณะ​ที่เธอพูด​และหันหน้ามาทาง​เขานั้น​ ดวงตาของเธอ​เป็นประกายแจ่มใส เสมือนประหนึ่ง​​จะเปิดเผยหน้าต่างหัวใจ​ที่ซ่อนอยู่​ภายในของเธอให้​เขา​ได้รับรู้กระนั้น​

ชายหนุ่มพยายามข่มสติอารมณ์ให้นิ่ง​และมั่นคง ​ทั้งๆ​​ที่หัวใจปรารถนาของ​เขาชัก​จะเริ่มไขว้เขว​กับอารมณ์​ที่ซ่อนลึกอยู่​ภายในตัวของ​เขาเอง เด็ดดวง​ได้​แต่เตือนสติ​เพื่อระลึกว่า​เขา​เป็นเพียงไอ้คนเดนคน​ที่ทางการตำรวจ​กำลัง​ต้องการตัวอยู่​ทุกฝีก้าว ​ถ้า​เขาพลาดท่าลง​เมื่อไหร่ ​เขาก็​จะหมดอิสรภาพทันที

แล้ว​​เขาควร​ที่​จะทำตัวให้กลาย​เป็นโซ่ล่าม ​ซึ่งอาจทำให้คนอื่น​ที่ไม่​ได้รับรู้​กับเหตุการณ์ในอดีต ​ต้องมาพลอยเจ็บช้ำระกำใจ​ไป​กับ​เขาด้วยหรือ?

"คุณอัมพิกาครับ​!"

"มีอะไร​หรือค่ะ​..คุณเด็ดดวง?"

"ผมว่ามิตรภาพของเรา​ที่เกิดขึ้น​ในครั้งนี้​จะทำให้ผม​ต้องจดจำ​ไปจนวันตายเลย​ทีเดียว ว่ายังมีคุณอัมพิกาอีกคนหนึ่ง​​ที่​ได้อาทร​กับคนเดนคนอย่างนายเด็ดดวงคนนี้"

อัมพิกาเอื้อมมือขวาออก​ไปข้างหน้า ควานจนสัมผัส​กับแขนอันแข็งแกร่งของ​เขา​ที่ครั้งหนึ่ง​เคยตระกองกอด​และอุ้มเธอไว้ในวงแขนแข็งแรงนี้

เธอจำ​ได้อย่างแม่นยำ...​

อัมพิกาบีบแขน​เขาเบาๆ​พลางพูด​กับ​เขาคล้าย​กับ​จะปลอบโยน

"อย่าพูดอย่างนั้น​ซีคะ​ สำหรับอัมพิกาแล้ว​คุณ​คือพ่อ​พระ​ที่​ได้เคยปกป้องอัมพิกา​โดยไม่​ได้หวังอะไร​ตอบแทน คุณทำ​ไปด้วย​ความมีน้ำใจ​และหวังดี ​เพราะฉะนั้น​โปรดจงคิดว่าอัมพิกามิใช่คนอื่น มีอะไร​​ที่อัมพิกา​จะช่วยคุณ​ได้​เป็นการตอบแทน ​ถ้าทำ​ได้​จะไม่ลังเลใจเลย​ ขอให้คุณเด็ดดวงโปรดจงเชื่อใจอัมพิกาเถิดนะคะ​"

"ขอบคุณครับ​ เพียงเท่านี้ก็ทำให้หัวใจของคนไร้ค่าอย่างนายเด็ดดวงคนนี้​ได้ซาบซึ้งแล้ว​ล่ะครับ​ ผม​จะไม่มีวันลืม​เป็นอันขาด"

"อัมพิกาก็​จะไม่ลืมคุณเช่นเดียวกัน"

ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานมีเสน่ห์คมขำ​ที่ยิ้มพรายชายตามาทาง​เขาอย่างจงใจ ทำ​เอาหัวใจของ​เขา​ที่อยู่​ในสภาพโปร่งใสพองโตขึ้น​มาจนคับอก ประกายตา​ที่เปิดเผย​ความในใจนั้น​ยังคงฉายแววออกมาให้ชายหนุ่ม​ต้องระทึกใจ​และวาบหวามในอารมณ์

‘​เขา​กำลัง​จะตกหลุมรักของเธอเข้าให้แล้ว​ใช่ไหมนี่?’

คำนึงนึกบอก​กับ​เขาอย่างนั้น​ ​ทั้งๆ​​ที่​ได้พยายาม​จะข่มสติอารมณ์มิให้ล่องลอยกระเจิง​ไป​กับอำนาจของ​ความรัก​ที่ไม่มีตัวตน หาก​แต่สัมผัส​ได้ด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์เพียงสถานเดียวเท่านั้น​

นี่​ถ้าไม่เกรงใจท่านสองศาสตราจารย์​และป้าอุทุมพรแล้ว​ไซร้ ​เขาคงห้ามใจตัวเองไม่​ได้​ที่​จะฉวยโอกาสตระกองกอดร่างน้อยนี้​และอุ้มเธอให้อยู่​ในวงแขนของ​เขาอีกครั้งหนึ่ง​​เป็นแน่แท้

มือ​ที่จับแขนของ​เขาอยู่​นั้น​ค่อยๆ​คลายออก​และลูบไล้สูงขึ้น​​ไปเรื่อยจนสัมผัส​กับลำคอ​และใบหน้าของ​เขาใน​ที่สุด

"ขอให้อัมพิกา​ได้สัมผัส​กับใบหน้าของคุณเด็ดดวงเพียงอย่างเดียวก็ยังดี ​เพราะอัมพิกาไม่​สามารถ​ที่​จะมองเห็นหน้าคุณ​ได้ด้วยสายตา ​จะ​ได้จดจำเค้าโครงหน้า​เอาไว้ตามมโนภาพของตัวเอง ว่าคน​ที่เคยช่วยเหลืออัมพิกานั้น​หน้าตา​เป็นอย่างไร?"

"​เมื่อถึงเวลานั้น​จริงๆ​คุณอัมพิกาอาจ​จะเปลี่ยนใจก็​ได้ ​เพราะหน้าตาของผมคงไม่​ได้​เป็นอย่าง​ที่คุณคิดไว้ในมโนภาพเลย​สักนิดเดียว"

"ต่อให้คุณ​เป็นกุดถังหรือไทกอ ก็ไม่มีวัน​ที่​จะเปลี่ยนแปลงอัมพิกา​ได้หรอกค่ะ​ โปรดทราบไว้ด้วย เพียงคบ​กับคุณ รู้จักตัวตนของคุณ นับถือคุณด้วยน้ำใจก็เกินพอแล้ว​ รูปร่างหน้าตา​เป็นเพียง​ส่วนประกอบเท่านั้น​อย่ากังวล​ไปเลย​ค่ะ​"

"ฟังคุณพูดแล้ว​ทำให้ผมเคลิ้มตาม​ความคิดนั้น​​ไปด้วย จนอยาก​จะปรากฏตัวเสียเดี๋ยวนี้เลย​ทีเดียว"

ชายหนุ่มพูดพลางหันหน้ามาทางสองศาสตราจารย์​ที่​กำลังแย่งกันคุยฟุ้งอยู่​​กับนางอุทุมพรผู้​เป็นป้าของอัมพิกา ​โดย​ทั้งสามคนนั้น​ไม่​ได้สนใจสองหนุ่มสาว​ที่​กำลังคุยกันอยู่​อีกมุมหนึ่ง​ของโต๊ะยาวไม้มะค่าผ่าครึ่ง มองไกลๆ​ราว​กับว่าอัมพิกา​กำลังเพ้อบ่นบ้าอยู่​คนเดียว​กับลมๆ​แล้งๆ​

"ก็ดีนะซีคะ​ อัมพิกา​จะ​ได้ไม่​ต้องรอนาน อยากเห็นหน้าคุณจัง"

"เห็นใน​ความฝัน ในมโนภาพอย่างนี้ดีแล้ว​ล่ะครับ​ ผมชัก​จะกลัวว่าคุณ​จะเปลี่ยนใจเลิกคบ​กับผมเสียแล้ว​ซี ​เมื่อคุณเกิดเห็นหน้า​ที่แท้จริงของผมเข้า"

"ถึงอย่างไรอัมพิกาก็ยังยืนยันคำพูดเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ​เอาไว้รอให้ถึงวันนั้น​​เมื่อไหร่แล้ว​คุณเด็ดดวงก็​จะรู้เองนั่นแหละ​ ว่าคำพูดทุกคำของอัมพิกาคนนี้มั่นคงนัก"

"เชื่อแล้ว​ครับ​ เอ..​แต่ท่าทางว่าท่านศาสตราจารย์​ทั้งสอง​จะทำให้ผมกลับคืนสู่สภาพปกติ​ได้ยากเสียแล้ว​ละกระมัง ​เพราะยังไม่เคยมี​ใครพูดถึงเรื่อง​นี้กันเลย​"

"​เขาคงไม่ปล่อยให้คุณเด็ดดวง​ต้องตกอยู่​ในสภาพนี้นานนักหรอกค่ะ​ อัมพิกาเชื่อว่า​เมื่อท่าน​สามารถคิดค้น​ได้ว่า​จะแก้ไข​ได้อย่างไร คุณคง​ได้กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างแน่นอน คิดว่าขณะนี้ท่าน​ทั้งสองก็คง​กำลังคิดค้นหาวิธีการอยู่​อย่างขะมักเขม้น"

"ผมก็หวังว่าอย่างนั้น​เหมือนกัน ​แต่ทำไมถึงไม่มี​ใครเอ่ยปากบอกเกี่ยว​กับเรื่อง​นี้เลย​สักคน"

"คิดว่าคง​ต้องอดใจรอต่อ​ไป อย่าเพิ่งย่อท้อก่อนสิคะ​ ไม่มีสิ่งใด​ได้มาง่ายๆ​หรอกค่ะ​คุณเด็ดดวง"

"ครับ​ผม​จะอดใจรอ จนกว่า​จะถึงวันนั้น​"

"อัมพิกาหวังว่า​จะ​เป็นบุคคลแรก​ที่​ได้แสดง​ความยินดี​กับคุณก่อน​ใครๆ​"

"ครับ​ผม​จะบอกคุณ​เป็นคนแรก ​เมื่อวันนั้น​มาถึง...​"

รอยยิ้มแย้มพราย​ไปด้วยประกายตาคมขำนั้น​ พลันปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาวให้เด็ดดวง​ได้เห็นอีกคำรบหนึ่ง​...​


*********