 ฆาตไม่ถึง #18 |
|
| ปักษิณ |
...ภายหลังจากที่ได้ตรวจค้น อย่างชนิดแทบจะไม่มีที่ใดหลงเหลือให้รอดพ้นจากสายตาของตำรวจทั้งสามไปได้เลย สารวัตรสัญชัยก็ให้รู้สึกผิดหวัง แล...
ตอน : วีไอพีใต้ดิน
 |
|
|
|
||
|
|
|
"ไม่มีแม้แต่เงาของมันเลยสักนิดเดียวเลยครับ ไอ้วายร้ายเด็ดดวงนี่มันไวอย่างกับปรอท ราวกับว่ามันล่องหนหายตัวได้อย่างนั้นแหละครับสารวัตร"
"เราจะซุ่มดูอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวัน เผื่อจะได้เบาะแสเพิ่มขึ้นบ้างก็ได้ ผมคิดว่าอย่างไรเสียมันคงจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งหนึ่งอย่างแน่นอน"
"ผมสงสัยว่าไอ้ตาแก่คนงานของศูนย์ที่ชื่อตาเบี้ยวนั้นน่าจะรู้อะไรดีๆบ้างหรอกน่า ท่านสารวัตรคิดอย่างเดียวกันกับผมหรือเปล่าครับ?"
"จ่าทองเปลวคิดว่าแกจะปริปากพูดออกมาหรือ?"
"ก็ไม่แน่คนเราถ้าเผื่อเกิดถูกคอกันหรือเหล้าเข้าปากเข้าสักกรึ๊บสองกรึ๊บอาจจะเผลอพูดออกมาบ้างก็ได้..ไม่แน่นะครับสารวัตร!"
"จ่าทองเปลวจะทดลองดูก็ได้ผมอนุญาตเต็มที่แต่อย่าให้เมาจนเสียงานก็แล้วกันนะจ่า"
"ให้ผมไปช่วยด้วยอีกคนดีกว่า เรื่องนี้ผมถนัดนักล่ะครับ ขอให้ผมร่วมด้วยนะครับท่านสารวัตร?"
"อยากดื่มจนมือสั่นเลยหรือนั่น เอาซีเพื่อนมาเราไปด้วยกัน จะได้คอยเตือนกันไว้มิให้เมาจนเสียการเสียงาน"
"จ่าสองคนเนี่ย..เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว"
"สารวัตรจะไปกับพวกเราด้วยไหมครับ?"
"ผมคงต้องขอตัว เชิญคุณสองคนตามสบาย คืนนี้ผมมีนัดสำคัญกับสารวัตรพิทักษ์ เป็นคำสั่งพิเศษจากเบื้องบน"
"มีเรื่องด่วนที่จะให้พวกผมช่วยหรือไปด้วยไหมครับสารวัตร?"
"ไม่ต้องหรอกจ่า ผมกับสาวัตรพิทักษ์จะไปช่วยเขาสกัดจับคนสำคัญที่สายสืบได้รายงานมาว่ากำลังจะเดินทางหลบหนีไปเกาะกงที่ด่านนายายอามเท่านั้นเอง"
"คนสำคัญ..ใช่นักการเมืองที่กำลังต้องคดีคอรัปชั่นคึกโครมอยู่ตอนนี้ใช่ไหมครับสารวัตร?"
"ความลับ..พวกจ่าอย่าเพิ่งรู้เลย เดี๋ยวกลับมาแล้วผมจะเล่าให้ฟัง!"
"สารวัตรจะออกเดินทางเมื่อไหร่ครับ?"
"กลับไปนี่ผมก็จะเลยไปพบสารวัตรพิทักษ์และออกเดินทางกันทันทีเลย"
"ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปส่งสารวัตรที่แก่งหางแมวก่อน เอาไว้ค่ำๆถึงค่อยย้อนกลับมาใหม่ ขอเวลาให้ผมไปนัดแนะกับตาเบี้ยวก่อนนะครับ?"
*********
"ห้องใต้ดินนี้จัดไว้สำหรับต้อนรับแขกวี.ไอ.พี.ในกรณีพิเศษเท่านั้นนะคุณเด็ดดวง นับว่าคุณโชคดีที่ได้มาอยู่ในห้องนี้"
"บุคคลระดับไหนกันครับท่านศาสตราจารย์ ถึงจะเรียกว่าแขกวี.ไอ.พี.?"
"แขกวี.ไอ.พี.ก็คือบุคคลสำคัญที่ทางการท่านส่งมาที่นี่นะซีครับคุณเด็ดดวง ซึ่งเขาอาจจะเป็นใครหรือบุคคลระดับไหนก็ได้ทั้งนั้น"
"อย่างนี้ผมก็เป็นบุคคลพิเศษคนหนึ่งเหมือนกันนะซีครับท่านศาสตราจารย์?"
"ถูกแล้วคุณเด็ดดวง เพราะคุณคือแขกวี.ไอ.พี.ของผมเอง!"
"ขอบคุณครับท่านศาสตราจารย์! ห้องนี้สะดวกสบายน่าอยู่เชียวนะครับ?"
"ห้องนี้มีเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อมสรรพ ระบบไฟฟ้าของเราที่นี่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์ทั้งหมด ฉะนั้นจึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีปัญหาเรื่องไฟฟ้าขัดข้องและปัญหาเรื่องมลภาวะแต่อย่างใด"
"สมแล้วครับกับการที่ท่านได้มาสร้างศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์อยู่ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรอย่างนี้ ทุกอย่างที่นี่ล้วนพึ่งพาอาศัยวัตถุดิบและพลังงานจากธรรมชาติทั้งหมด"
"นั่นแหละผมถึงได้ตั้งชื่อว่าศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์และธรรมชาติประยุกต์แห่งบ้านขุนซ่องยังไงล่ะครับคุณเด็ดดวง"
"ไม่มีใครรู้หรือครับว่ามีห้องใต้ดินอยู่ที่นี่?"
"มี..แต่มีพียงไม่กี่คนหรอกครับ และแต่ละคนก็ล้วนเป็นบุคคลที่ทางการได้คัดเลือกแล้วว่าไว้วางใจได้แทบทั้งสิ้น"
"ท่านศาสตราจารย์จะอนุญาตให้ผมอยู่ที่นี่ได้กี่วันกันล่ะครับเนี่ย?"
"นานเท่าที่คุณต้องการ แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่งที่ผมอยากจะบอกคุณเด็ดดวงเอาไว้ให้ทราบ"
"บอกผมเกี่ยวกับเรื่องอะไรหรือครับ?"
"ว่าคุณจะต้องช่วยเหลือผมบางสิ่งบางอย่างเพื่อเป็นการทดแทนกับการที่คุณได้รับเกียรติให้อยู่ที่นี่โดยปลอดภัย"
"อยู่อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาติดตามจับตัวเข้าคุกอย่างนั้นใช่ไหมครับ?"
"ก็ทำนองนั้นแหละ ตราบใดที่คุณยังทำตัวให้เป็นที่น่าไว้วางใจ คุณจะรับปากผมได้ไหมล่ะ?"
"ได้อย่างแน่นอนเลยครับท่านศาสตราจารย์ ผมจะปฏิบัติตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อเป็นการทดแทนที่ได้รับความกรุณา"
"ดี..ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ให้คุณหายดีแล้วผมจะมอบหมายงานที่ว่าให้ทำก็แล้วกัน"
"ด้วยความยินดีอย่างยิ่งเลยครับ แต่..เอ้อ..ท่านศาสตราจารย์จะให้ผมขังตัวอยู่แต่ในห้องใต้ดินนี้ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือครับ?"
"เฉพาะเวลากลางวันเท่านั้นที่ผมอยากจะขอร้องให้คุณอยู่แต่ในห้องใต้ดินนี้ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง"
"นี่แสดงว่าเวลากลางคืนผมก็เป็นอิสระจะไปไหนมาไหนได้ตามใจนะซีครับนี่?"
"ก็เฉพาะยามวิกาลเท่านั้น แต่คุณต้องกลับเข้ามาอยู่ในห้องนี้ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น เข้าใจหรือยังล่ะครับ?"
"เข้าใจแล้วครับท่านศาสตราจารย์"
เสียงกริ่งสัญญาณดังขึ้นตรงหน้าประตู ท่านศาสตราจารย์เอกวิทย์เหลือบตาขึ้นไปมองบนจอมอนิเตอร์ของกล้องวงจรปิดพร้อมกับยิ้มพรายจนหนวดกระดิก
"มีคนมาขอพบที่หน้าออฟฟิศครับพี่เอก" ภาพใบหน้าของท่านศาสตราจารย์รองฤทธิ์ปรากฏบนจอโทรทัศน์
"ใครกันหรือนายรอง?"
"คุณอัมพิกากับป้าของเธอครับ"
"บอกเธอว่า..เดี๋ยวสักครู่ผมจะตามขึ้นไป"
"ครับ"
ใบหน้าของแฝดผู้น้องหายไปจากหน้าจอมอนิเตอร์ มองเห็นเพียงช่วงขาที่กำลังก้าวเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
"อัมพิกานี่เธอเป็นใครหรือครับท่านศาสตราจารย์?"
"อ้าว..นี่คุณจำเธอไม่ได้แล้วหรือว่าคุณได้เคยช่วยชีวิตเธอไว้จากอุบัติเหตุรถคว่ำอย่างไรเล่าครับ?"
"อุบัติเหตุรถคว่ำหรือ?"
"ถูกต้อง..แล้วคุณยังพาเธอไปส่งสถานีอนามัยที่หนองมนด้วย!"
"อ๋อ..จำได้แล้วครับ คุณคนสวยที่ขับรถยาริสสีเหลืองมะนาวนั่นเอง แต่เอ๊ะ..ทำไมท่านศาสตราจารย์ถึงได้รู้รายละเอียดดีนักล่ะครับนี่?"
"เธอเคยมาตามหาคุณที่นี่เมื่อสามวันที่ผ่านมานี้แล้วครั้งหนึ่ง"
"สามวันที่ผ่านมาหรือครับท่านศาสตราจารย์ แล้วนี่เธอรู้ได้อย่างไรล่ะครับว่าควรมาตามหาผมที่นี่?"
"สมุดบันทึกของคุณเล่มนี้อย่างไรล่ะ คุณลืมไปแล้วหรือ?"
ศาสตราจารย์เอกวิทย์ล้วงเอาสมุดบันทึกสีน้ำเงินเล่มเล็กกะทัดรัดออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมของชุดปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ยื่นให้กับเด็ดดวง ชายหนุ่มรับไว้ด้วยสีหน้างงงัน
"ใช่สมุดบันทึกของผมที่หายไปจริงๆด้วย มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมพยายามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ นึกว่าคงจะทำตกที่ไหนสักแห่งในระหว่างการเดินทาง โอ้..เวรกรรมแท้ๆ นี่เธอคงรู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับตัวผมจนเกือบหมดไส้หมดพุงแล้วสิครับเนี่ย?"
"มันหล่นอยู่ในรถของเธอในวันที่คุณช่วยเหลือเธออย่างไรล่ะคุณเด็ดดวง ฉะนั้นเมื่อเธอเปิดออกอ่าน จึงได้รู้รายละเอียดว่าครั้งสุดท้ายคุณพบกับใครที่ไหนตามที่คุณเขียนเล่าไว้ในสมุดบันทึกของคุณนั่นเอง"
"เลยทำให้ท่านศาสตราจารย์ต้องมาพลอยวุ่นวายไปกับเรื่องส่วนตัวของผมด้วย ผมต้องกราบขอโทษด้วยนะครับ"
"เป็นการดีสำหรับตัวคุณเองต่างหากคุณเด็ดดวง เท่ากับว่านี่คือประกาศนียบัติที่รับรองความประพฤติอันดีงามของคุณเชียวล่ะ..คุณรู้หรือเปล่า?"
"จริงหรือครับ?"
"นั่นคือเหตุผลหนึ่งที่ผมได้ตกลงใจที่จะช่วยเหลือคุณ โดยการให้คุณได้ช่วยผมและศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งนี้ในการปฏิบัติการพิเศษที่จำเป็น เพื่อเป็นการตอบแทน"
"ผมเข้าใจแล้วครับ"
"เข้าใจก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นประเดี๋ยวเราขึ้นไปพบเธอด้วยกัน"
"พบกับเธอในสภาพล่องหนอย่างนี้ล่ะหรือ!?"
"ก็ใช่นะซี..เพราะเธอได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากสมุดบันทึกของคุณแล้วนี่!"
"กรรมของเอ็งแท้ๆ..นายเด็ดดวงเอ๋ย!" เสียงชายหนุ่มรำพึงกับตัวเองเบาๆ
*********
47 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : ๐๗ ต.ค. ๒๕๕๑, ๐๒.๒๘ น.
"วีไอพีใต้ดิน" ดีไหมคะ?