ตอน : คืนสู่ห้องทดลอง

"ไหนป้าบุญมาว่าอะไร​นะครับ​ ​ใครมาหาหรือครับ​?"

​เป็นเสียงถามของท่านศาสตราจารย์เอกวิทย์​ที่ดังมาจากทางเบื้องหลังของนางบุญมา ท่านศาสตราจารย์แฝดผู้พี่แอบย่องเข้ามาตั้งแต่​เมื่อไหร่ไม่มี​ใครทัน​ได้สังเกตเห็น ทำ​เอานางบุญมาตกใจจนสะดุ้งโหยง

"อุ๊ย!..ตาเถรตกร่อง..ย่องมาเงียบๆ​ทำ​เอาอิฉันต๊กกะใจหมด ไม่ให้ซุ่มให้เสียงบ้างเลย​"

"ไม่ใช่ตาเถร​ที่ไหนหรอก ฉันเองน่ะแหละ​..มี​ใครมาหาหรือป้าบุญมา?"

"ค่ะ​ท่านศาสตราจารย์อิฉัน​จะมาบอกว่า มีคน​ที่ชื่อนายศรชัยจากเมืองระยอง​เขาแวะมาหาท่านศาสตราจารย์​ทั้งสอง ​เขาจอดรถรออยู่​​ที่ใต้ต้นกระบกหน้าออฟฟิศแน่ะค่ะ​"

"ป้าเชิญให้​เขาขึ้น​​ไปรอบนห้องรับแขกก่อนเดี๋ยวฉันถึง​จะตาม​ไปนะ หาน้ำหาท่าให้​เขาด้วยล่ะ"

"ค่ะ​ท่านศาสตราจารย์ เดี๋ยวอิฉัน​จะ​ไปบอก​เขาให้นะคะ​"

ก่อน​ที่​จะก้าวเดินกลับออก​ไป นางบุญมาหันมาเหลียวมองดูนายเบี้ยวผู้สามีด้วยสีหน้างงๆ​​ที่เห็นใบหน้าของ​เขาซีด​เป็นไก่ต้ม ในขณะ​ที่​เขา​กำลังยืนดูตัวอะไร​กัดกันเสียงขรมลั่นอยู่​หลังตู้อบไม้สน​ซึ่ง​ใช้​เป็นตู้ทดลองวิทยาศาสตร์​ที่ตั้งอยู่​กลางห้อง

"เสียงตัวอะไร​สู้กันเสียงลั่นเชียวหือ..นายรอง?"

"ลิงกะหมากัดกันครับ​พี่เอก มัน​กำลังแย่งน่องไก่กันอยู่​น่ะครับ​"

"ลิงของตาผัน​ที่​เขาให้ยืมมา​เมื่อวานนี้นะหรือ?"

"ใช่ครับ​..แล้ว​ก็หมาไอ้กี้ของตาเบี้ยว​เขาอีกตัวหนึ่ง​"

"ทดลองแล้ว​​ได้ผล​เป็นอย่างไรบ้าง​ล่ะนายรอง?"

"​ได้ผล​เป็น​ที่น่าพอใจระดับหนึ่ง​ ​แต่มันคง​จะสับสนอะไร​สักอย่าง ​แม้ว่ามัน​จะผิดวัตถุประสงค์ของเรา ​แต่ก็นับว่าทำให้เรา​ได้​ความรู้ใหม่ๆ​เกี่ยว​กับ​ความลี้ลับของยีน​และพันธุกรรมของสัตว์โลก"

"มัน​เป็นอย่างไรหรือนายรอง?"

"พี่เอกลองมาดูเองก็แล้ว​กัน ผมเองเห็นทีแรกยังตกตะลึงเลย​ครับ​ นี่​ถ้าผมไม่​ได้ทำเอง​กับมือคงเผ่นตึง​ไปแล้ว​"

"พวก​เขาอยู่​​ที่ไหนกันล่ะ ขอดูหน่อย​ซิว่าผลลัพธ์​ที่​ได้จากการทดลองนั้น​​จะออกมาในรูปใดกันแน่?"

"อ้อ..เงียบเสียง​ไปแล้ว​..พวก​เขาอยู่​ข้างหลังตู้นี่ไงล่ะครับ​"

"โอ้ว..ช่างมหัศจรรย์จริงๆ​นายรอง สลับหัวสลับร่าง..วิเศษมาก อย่าเพิ่งแพร่งพรายเกี่ยว​กับการทดลองเรื่อง​นี้ออก​ไปอย่างเด็ดขาดเลย​เชียวนะ"

"อ๋อ..ไม่อยู่​แล้ว​​เพราะ​เป็นเพียงการเริ่มต้น​ที่เกิดจาก​ความผิดพลาดบางประการของการทดลองเท่านั้น​เอง"

"แล้ว​นายคิดหาวิธีแก้ไขหรือปรับปรุงสภาพไว้​ได้บ้างหรือยัง?"

"ผมยังไม่​ได้คิดเลย​ครับ​ ​เพราะมัว​แต่ยุ่งอยู่​​กับผลลัพธ์​ที่เกิดจากการสลับร่างกันอยู่​ ขอผมศึกษาเกี่ยว​กับการเปลี่ยนแปลงสภาพ​ความ​เป็นอยู่​ของพวก​เขาก่อนว่าพวก​เขา​จะทนอยู่​ในสภาพเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย​ที่เกิดขึ้น​​ได้อย่างไรบ้าง​?"

"ตามใจแกนายรอง คิดว่า​จะ​ใช้เวลากี่มากน้อยล่ะนี่?"

"คงไม่เกินสองสัปดาห์ก็น่า​จะ​ได้รายละเอียดครบ​ทั้งหมด!"

"​เอาไว้เราค่อยมาดูกันต่อว่าควร​จะทำอย่างไร​กับพวก​เขาดี เออนี่ตาเบี้ยว.."

"ครับ​กระผม"

"แกอย่า​ได้แพร่งพรายเรื่อง​ราวอะไร​ต่างๆ​​ที่เกิดขึ้น​ในห้องทดลองนี้​ที่แก​ได้รู้เห็น​ทั้งหมดให้บุคคลภายนอกรู้​เป็นอันขาด บอกป้าบุญมา​เขาเสียด้วยว่าให้ปิด​เป็น​ความลับของทางราชการ เข้าใจไหม?"

"เข้าใจแล้ว​ครับ​ผม​จะไม่​เอาออก​ไปพูดข้างนอก​เป็นอันขาด ผมขอสาบาน"

"ไม่​ต้องสาบานก็​ได้​เอา​เป็นว่าฉันเชื่อว่าตาเบี้ยวมีเกียรติพอ​ที่​จะไม่​เอา​ไปพูดให้เลอะเทอะ​เป็นแน่ ​แต่เดี๋ยวแก​ต้องอยู่​ช่วยนายรอง​เขาจับเจ้าสองตัวนี่ฉีดยา ​เอาเข้ากรงให้เรียบร้อย​ จึงค่อยกลับก็แล้ว​กัน"

"ครับ​"

"เมี่อตะกี้นี้ป้าบุญมาเข้ามาบอกว่ามีคนจากระยองมารอพบพวกเราอยู่​​ที่หน้าออฟฟิศ พี่เอกรีบ​ไปพบ​เขาก่อนก็แล้ว​กันนะครับ​ เสร็จธุระทางนี้แล้ว​เดี๋ยวผม​จะรีบตาม​ไป"

"​เอายังงั้นก็​ได้ ฉัน​ต้องขอตัวก่อนนะ"


*********


ศรชัย เด็ดดวง​และอำนวยนั่งเรียงกันอยู่​บนโซฟาไม้มะค่าเบื้องหลังโต๊ะรับแขกอเนกประสงค์​ซึ่ง​เป็นไม้มะค่า​ทั้งต้นผ่าครึ่งขัดมันปลาบ เข้าชุดกัน​กับเก้าอี้​และโซฟา​ที่ทำจากไม้มะค่าผ่าครึ่งเช่นเดียวกัน

ร่างของเด็ดดวง​ที่นั่งอยู่​ตรงกลาง​ระหว่าง​เพื่อนรัก​ทั้งสองนั้น​ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าตัวหลวม​ที่สวมทับชุดเดิม​ที่ล่องหนของ​เขา บริเวณใบหน้าของชายหนุ่มปกคลุมด้วยหมวกไหมพรม ​โดยมีหมวกผ้าใบปีกกว้างสวมทับหลุบปิดดวงตา​เอาไว้

ศาสตราจารย์เอกวิทย์มอง​ทั้งสามร่าง​ที่นั่งเรียงกันอยู่​ด้วย​ความประหลาดใจ ​เพราะ​เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ​แต่ก็ให้มี​ความรู้สึกแปลกๆ​​ที่มองเห็นร่าง​ที่สวมหมวกหลุบปกปิดใบหน้าของคน​ซึ่งนั่งอยู่​ตรงกลาง​เป็นพิเศษ

​ทั้งสามคนยกมือไหว้ศาสตราจารย์แฝดผู้พี่ด้วยกิริยาท่าทางนอบน้อม

"ขออภัย​ที่ทำให้พวกคุณ​ต้องรอนาน ​เพราะติดธุระอยู่​​ที่ห้องทดลองเสียพักใหญ่"

"ไม่​เป็นไรครับ​ท่านศาสตราจารย์ พวกกระผมต่างหาก​ต้องขอโทษ​ที่มาพบท่านอย่างฉุกละหุก​โดยไม่​ได้นัดหมาย​เอาไว้ก่อน"

"​เอาเถอะว่า​แต่​ที่พวกคุณมาหาผม​ที่นี่ด้วยเรื่อง​อะไร​กันหรือครับ​ หรือว่ามี​ใครส่งพวกคุณมา?"

"ไม่มี​ใครส่งเรามาหรอกครับ​ พวกเรามา​ที่นี่ก็​เพราะ​เพื่อนของผมคนนี้​ต้องการ​ความช่วยเหลือจากท่านศาสตราจารย์นะครับ​"

"​ต้องการ​ความช่วยเหลือจากผมหรือ ช่วยเกี่ยว​กับเรื่อง​อะไร​ล่ะครับ​?"

"ท่าน​จะรู้เอง​เมื่อท่านรู้ว่า​เขา​คือ​ใคร?"

"แล้ว​​เขา​คือ​ใครหรือ?"

"ผม​คือนายเด็ดดวง​ที่ท่านทำให้กลาย​เป็นมนุษย์ล่องหนยังไงล่ะครับ​!"

"เด็ดดวง!"

"ครับ​ท่านศาสตราจารย์..ผมเอง!"

"เหมือน​ที่ผมคาดไว้ไม่มีผิด ว่าสักวันหนึ่ง​คุณเด็ดดวง​จะ​ต้องกลับมาหาผม​ที่นี่อีกครั้งหนึ่ง​"

"ท่านศาสตราจารย์คาดไว้ล่วงหน้าอย่างนั้น​หรือครับ​?"

"ถูก​ต้องคุณเด็ดดวง!"

"​เพราะอะไร​ท่านศาสตราจารย์จึง​ได้คิดเช่นนั้น​ล่ะครับ​?"

"​เพราะมัน​เป็นธรรมชาติของมนุษย์ธรรมดาทั่ว​ไป​ที่ยังมี​ความ​ต้องการอยู่​​กับสังคม ​ซึ่งคนเรา​จะอยู่​ในสภาพล่องหน​ได้อย่างไรคนเดียวจริงไหมละครับ​?"

"​แต่ผม​ได้รับบาดเจ็บต่างหากล่ะครับ​ ถึง​ได้มา​ที่นี่"

"บาดเจ็บหรือ?"

"ครับ​..ผม​ได้รับบาดเจ็บจึงบากหน้ากลับมา​ที่นี่ ​เพื่อขอ​ความช่วยเหลือจากท่านศาสตราจารย์ ​เมื่อรักษาร่างกายหายดีแล้ว​ผมก็​จะ​ไปตามทางของผมเหมือนเดิม"

"คุณไม่​ได้คิด​ที่​จะกลับคืนร่างให้เหมือนเดิมหรอกล่ะหรือ?"

"ยังครับ​..ผมยังไม่ทัน​ได้คิดถึงเรื่อง​นั้น​หรอกนะครับ​ ผมอาจ​จะโง่กว่า​ที่ท่านศาสตราจารย์คิดก็​ได้นะครับ​"

"คุณถูกอะไร​มาล่ะ คุณคงไม่​ได้ป่วยหรอกนะ ​เพราะวัน​ที่ผมเห็นคุณครั้งแรกดูคุณก็ยังแข็งแรงดีอยู่​นี่ครับ​?"

"ผมถูกยิงครับ​ ถูกยิงขาทะลุ หมอทำแผลให้แล้ว​ ​แต่เธอแนะนำให้ผมมาพักฟื้น​ที่นี่​จะปลอดภัยกว่า"

"คุณว่าเธอหรือ หมอคนนี้คง​เป็นสุภาพสตรีสินะ ​เพราะอะไร​เธอจึงคิดเช่นนั้น​ล่ะครับ​คุณเด็ดดวง?"

"​เพราะผม​เป็นผู้ร้าย​ที่​กำลังมีคดีติดตัว ​เป็นคน​ที่ตำรวจ​ต้องการตัว​และมีค่าหัวตาม​ที่ท่านศาสตราจารย์ก็​ได้ทราบอยู่​แล้ว​ ​ที่นี่เปรียบเสมือนบ้านเกิดของผม ​เพราะผม​ได้ถูกสร้างให้หายตัวล่องหน​ได้​ที่นี่ ​เพราะฉะนั้น​เธอจึงคิดว่า​ที่นี่น่า​จะปลอดภัยด้วยประการ​ทั้งปวง"

"นับ​ได้ว่าเธอ​เป็นคุณหมอ​ที่รอบคอบ​และมีจรรยาแพทย์ในการ​ที่​จะช่วยเหลือผู้​กำลังตกระกำลำบากอย่างคุณเด็ดดวง ​แม้​จะผิดทำนองคลองธรรมอยู่​บ้างผมก็ยังเห็นว่าพอ​ที่​จะอนุโลม​ได้"

"ขอบ​พระคุณมากครับ​ท่านศาสตราจารย์ ท่านตกลงใจ​ที่​จะให้ผม​ได้พักรักษาตัวอยู่​​ที่นี่แล้ว​หรือครับ​นี่?"

"ถูก​ต้องครับ​..ผมยินดี​ที่​จะรับคุณไว้อยู่​ใน​ความดูแล​เป็นพิเศษ เดี๋ยวเรามาดูบาดแผลของคุณกันก่อนดีกว่าคุณเด็ดดวง"

"​ได้เลย​ครับ​ท่านศาสตราจารย์"

"​ถ้าอย่างนั้น​โปรดตามผมมาทางนี้ เรา​ไปห้องใต้ดินกัน ผม​จะให้คุณพักอยู่​​ที่นั่นอย่างปลอดภัย ​โดยไม่มี​ใครมารบกวนเลย​ ผมจัดสำรองไว้​เป็นกรณีพิเศษเท่านั้น​"

"ขอบคุณครับ​ท่านศาสตราจารย์ ผม​จะไม่ลืม​พระคุณของท่านเลย​ชั่วชีวิต!"

"คนเรา​จะดี​จะชั่ว..ก็ควร​ที่​จะมีคุณธรรมอยู่​ในหัวใจ!"


*********