ตอน : หมา - ลิงสลับร่าง

"ไอ้กี้มันหาย​ไปไหนของมันน้า..โม่ะ..โม่ะ"

"หาอะไร​รึตาเบี้ยว?"

"ตามหาไอ้กี้ มันหาย​ไปตั้งแต่​เมื่อวานนี้แล้ว​..แม่บุญมาเห็นมันมั่งหรือเปล่า?"

"มันคงวิ่ง​ไปไล่จับกระต่ายป่า หรือไม่ก็เ​ที่ยวไล่จับตะกวดตามพุ่มไม้​ที่ข้างหลังศูนย์เนี่ยละมั้งตาเบี้ยว เดี๋ยวมันหิวมันเหนื่อยมันก็กลับมาเองนั่นแหละ​"

"​แต่ข้าว่ามันผิดสังเกตอย่างไรพิกลนาแม่มึง มันไม่เคยหาย​ไปไหนข้ามวันข้ามคืนเลย​สักทีนี่หว่า?"

"กะอีแค่หมาตัวเดียวบ่น​เป็นวรรค​เป็นเวรอยู่​​ได้ตาเบี้ยวเอ๊ย โน่นท่านศาสตราจารย์รอง​กำลังกวักมือเรียกอยู่​หน้าห้องทดลองโน่นแน่ะ รีบ​ไปเถอะ เดี๋ยวก็ถูกดุ​เอาอีกหรอก"

นายเบี้ยวรีบกุลีกุจอจ้ำอ้าวเดินมุ่งหน้าตรง​ไปทางหน้าห้องทดลอง​โดยด่วน

"ท่านศาสตราจารย์รอง​จะให้ผมรับ​ใช้อะไร​มิทราบครับ​?"

"ฉันอยากให้นายเบี้ยวเข้ามาดูอะไร​บางอย่างในห้องทดลองนี่สักหน่อย​"

"ดูข้างในห้องทดลองนะหรือครับ​?"

นายเบี้ยวทำตาโต​เมื่อถูกชวนเข้า​ไปในห้องทดลองวิทยาศาสตร์ ​ซึ่งตามปกติแล้ว​แกไม่ค่อย​จะกล้าเข้า​ไปข้างในห้องทดลองวิทยาศาสตร์ด้วยตัวคนเดียว ​เนื่องจากแกเคยเห็นอะไร​ประหลาดๆ​เสียจนทำให้หวาดกลัว​ไปหมด

"ก็ข้างในห้องทดลองนี่ละซี​จะมี​ที่ไหนอีกล่ะ ถามชอบกลตาเบี้ยวนี่แปลกแท้ๆ​"

"ครับ​ เชิญท่านศาสตราจารย์เดินนำหน้าผมเข้า​ไปก่อนเถอะครับ​"

"กลัวอะไร​กันนักกันหนาหรือตาเบี้ยว ทำอย่าง​กับเคยเห็นผีมาก่อนอย่างนั้น​แหละ​"

"ก็​จะไม่ให้ผมกลัว​ได้อย่างไรกันล่ะครับ​ท่านศาสตราจารย์ พูดแล้ว​ขนหัวลุก ยังหวาดอยู่​ไม่หายเลย​ครับ​"

"ทำไมหรือตาเบี้ยว แกเห็นอะไร​รึ?"

"ผมเห็นท่านอดีตรัฐมนตรี คน​ที่เคยมา​ที่วัดช่องกะพัด​เมื่อคราว​ที่แล้ว​นะครับ​ท่านศาสตราจารย์!"

"รัฐมนตรีรึ..รัฐมนตรีคนไหนกันตาเบี้ยว?"

"ก็คน​ที่มาแวะเยี่ยมอุทยานแห่งชาติ​เขาสิบห้าชั้น​เมื่อปีกลายนี้ยังไงครับ​ ท่านศาสตราจารย์จำไม่​ได้แล้ว​หรือครับ​ แล้ว​ท่านก็แวะ​ไปนมัสการหลวงพ่อ​ที่วัดช่องกะพัด​พร้อม​กับท่านผู้ว่าคนก่อนนี้ ก่อน​ที่ท่าน​จะเดินทางกลับยังไงล่ะครับ​"

"อ๋อ..ท่านรัฐมนตรี​ที่ชอบดื่มไวน์คนนั้น​นั่นเอง ใช่ท่านบอกว่าไวน์แคทเทล​ที่บ้านขุนซ่องของเรานี้ผลิต​ได้มาตรฐานแถมยังมีรสเยี่ยมไม่​เป็นรอง​ใครเลย​เชียวล่ะ..จำ​ได้แล้ว​ ผมยัง​ได้นั่งใกล้​กับท่าน​และคุย​กับท่านเรื่อง​รสชาติไวน์กันอยู่​เลย​"

"ใช่แล้ว​ครับ​ คนนั้น​แหละ​ครับ​!"

"ตาเบี้ยวรู้จัก​กับท่านอย่างนั้น​หรือ?"

"ไม่​ได้รู้จักกัน​กับท่านหรอกครับ​ ​แต่ผมเห็นท่านในห้องทดลองนี้!"

"ในห้องทดลองนี้?"

"ใช่ครับ​..ผมเห็นท่าน​กำลังนั่งดื่มไวน์แคทเทลอยู่​​ที่โต๊ะหน้าตู้อบไม้สนในห้องทดลองนี้แหละ​ครับ​ ​แต่พอผมขยี้ตาท่านก็หายตัว​ไปแล้ว​ เหลือ​แต่เพียงขวดไวน์​กับแก้วเปล่าเท่านั้น​ ทำ​เอาผมงี้..ตกใจจนขี้หดตดหายหมดเลย​จริงๆ​นะครับ​เนี่ย!"

"อ๋อ..​เมื่อวันก่อน​ที่ฉันเห็นตาเบี้ยววิ่งหน้าตื่นถือขวด​กับแก้วเข้า​ไปเก็บในครัวใช่ไหมล่ะ มิน่าไม่ยอมพูดยอมจา​กับฉันตั้งหลายวัน​ที่แท้ก็กลัวผีนี่เอง แก​ต้องตาฝาด​ไปแน่ๆ​..ตาเบี้ยว"

"​แต่ผมเห็นท่านจริงๆ​นะครับ​?"

"ท่าน​จะมา​ที่นี่​ได้ยังไงกัน ก็ข่าวทีวี​เขาว่าท่านหลบ​ไปเมืองนอกเมืองนาแล้ว​ไม่ใช่รึ ตาเบี้ยวนี่ชัก​จะเพ้อใหญ่แล้ว​นะ แอบดื่มไวน์แคทเทลของฉันจนเมาตาลายใช่ไหมนี่?"

"เปล่านะครับ​ท่านศาสตราจารย์!"

"เปล่าอะไร​กัน วันก่อนฉันยังเห็นตำตานี่นา ยัง​จะมาเถียงอีกตาเบี้ยวนี่!"

"อ๋อ..ผมเคยแอบดื่มเฉพาะไวน์​ที่ท่านดื่มเหลือก้นขวดเท่านั้น​นะครับ​ แฮะๆ​..ผมก็ว่ารสชาติไวน์แคทเทลบ้านขุนซ่องของเรานี้ยอดเยี่ยมจริงๆ​นะครับ​ท่านศาสตราจารย์.."

"​เอาละตาเบี้ยวหายเมา​ได้แล้ว​คราวนี้เบิ่งตาดูให้ชัดๆ​ซิว่า..แกเห็นอะไร​?"

ศาสตราจารย์รองฤทธิ์พูดพลางชี้มือขึ้น​​ไปบนหลังคาตู้อบไม้สน​ที่ตั้งอยู่​กลางห้อง ​ซึ่งปรากฏว่ามีร่างๆ​หนึ่ง​​กำลังยืนจังก้าอยู่​ข้างบนนั้น​

ทันที​ที่มองเห็นร่างประหลาดนั้น​ตาเบี้ยวก็อ้าปากหวอดวงตาลุกโพลงอย่างตกตะลึงพึงเพริด...​

"ทะ..ท่านศาสตราจารย์รองครับ​..นั่นมันไอ้กี้หมาของผมนี่ครับ​ ​แต่ทำไมมันถึงขึ้น​​ไปอยู่​ข้างบนนั้น​​ได้อย่างไรล่ะครับ​?"

"แกพยายามสังเกตดูให้ดีๆ​ซิ ว่าแกเห็นอะไร​กันแน่?"

"เอ้อ..นั่นมันไม่ใช่ไอ้กี้นี่ มัน​เป็นลิงนี่ครับ​​แต่ทำไมใบหน้าของมันถึง​ได้เหมือน​กับไอ้กี้หมาของผมยัง​กับแกะ​ได้ล่ะครับ​เนี่ย?"

"ฉันขอบอกว่านี่​คือผลงานใหม่ของฉันยังไงล่ะตาเบี้ยว!"

"ผลงานใหม่?"

"ถูก​ต้อง ทีนี้ตาเบี้ยวลองหันกลับลง​ไปมองดู​ที่ใต้โต๊ะหน้าตู้อบไม้สนนั่นซิว่าแกเห็นอะไร​อีก?"

"คุณ​พระช่วย..เอ้อ..นี่มัน..นี่มันไม่ใช่...​"

"ใช่แล้ว​ นี่มันไม่ใช่หมา แก​จะพูดว่าอย่างนั้น​ใช่ไหม?"

"มันไม่ใช่หมาจริงๆ​ด้วย! ​แต่สีของมันก็​เป็นสีเดียว​กับไอ้กี้นี่นา"

"เอ้าดูไห้ดีๆ​..ดูให้ละเอียดแล้ว​บอกฉันอีกทีซิว่าแกเห็นตัวอะไร​กันแน่?"

"นี่มันหมา​ที่มีหน้า​เป็นลิงนี่ครับ​ท่านศาสตราจารย์?"

"แล้ว​​เป็นอย่างไร มีอะไร​ผิดสังเกตบ้างไหมล่ะ ช่วยบอกให้ผมทราบหน่อย​ซิตาเบี้ยว?"

"ไอ้ตัวนี้​กับไอ้ตัวข้างบนโน้น มันสลับ​ที่กันใช่ไหมนี่ โอ..คุณ​พระคุณเจ้า..นี่มันอะไร​กันครับ​ท่านศาสตราจารย์รอง?"

"ก็อย่าง​ที่ตาเบี้ยวว่านั่นแหละ​มันสลับ​ที่กัน"

"แสดงว่าไอ้กี้ของผมไม่​ได้หาย​ไปไหนใช่ไหมครับ​?"

"ใช่มันอยู่​​ที่นี่​กับไอ้แซมลิงของตาผัน​ที่ท้ายไร่เชิง​เขานู้นอีกตัว!"

"ท่านศาสตราจารย์เลย​จับไอ้กี้​กับไอ้แซม​ทั้งสองตัวมาทำการทดลองในห้องนี้ใช่ไหมครับ​นี่?"

"ถูก​ต้องแล้ว​ล่ะตาเบี้ยว"

"ยังงั้นนี่ก็แสดงว่าหน้าของไอ้กี้​ไปอยู่​บนคอของไอ้แซม​และหน้าของไอ้แซมมาสลับอยู่​บนคอของไอ้กี้อย่างนั้น​ใช่ไหมครับ​?"

"คราวนี้ตาเบี้ยวเข้าใจถูก​ต้องแล้ว​สินะ?"

"แล้ว​​ที่ท่านศาสตราจารย์เรียกผมมาวันนี้มีธุระอะไร​​จะ​ใช้ผมหรือครับ​?"

"ก็เรื่อง​ของเจ้าสองตัวนี่แหละ​"

"เจ้าสองตัวนี้มันทำอะไร​หรือครับ​?"

"เจ้ากี้มันปีนขึ้น​​ไปเห่าอยู่​บนโน้น..ผมอยาก​จะให้ตาเบี้ยวเรียกมันลงมาให้ทีนะซี ​เพราะผมเรียกเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมลงมาซักที"

"อ้าว..เจ้ากี้นั้น​ไม่ใช่เจ้าตัว​ที่อยู่​ข้างล่างนี้หรือครับ​?"

"เปล่ามันสลับกัน​ทั้งใบหน้า​และสมอง ​ซึ่ง​เป็นแหล่งบัญชาการ​ความรู้สึกนึกคิดของมัน​ทั้งหมด มันถึง​ได้ขึ้น​​ไปเห่าอยู่​ข้างบนโน้นยังไงล่ะตาเบี้ยว"

"อ๋อ..ผมเข้าใจแล้ว​ละครับว่า​เจ้าสองตัวนี้มันสลับหน้ากัน ​แต่หน้า​ใครก็ยัง​เป็นของคน..เอ๊ย..ของตัวนั้น​ใช่ไหมล่ะครับ​นี่ โอ้..มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ​เลย​นะครับ​ท่านศาสตราจารย์!?"

"ไม่​ต้องพูดพล่าม..เรียกไอ้กี้ลงมา​ได้แล้ว​ตาเบี้ยว เดี๋ยวผม​จะฉีดยาให้มันหน่อย​"

"กี้เอ๊ย ลงมานี่ซิลูก โม่ะๆ​ๆ​ ลงมาข้างล่าง มากินกระดูกไก่นี่"

นายเบี้ยวร้องเรียกเจ้ากี้​พร้อม​กับล้วงกระดูกน่องไก่ย่างจากถุงพลาสติก​ที่เตรียมไว้ให้มันตั้งแต่ตอนเช้า​แล้ว​ออกมาชูให้มันดู

​เมื่อ​ได้ยินเสียงเรียก​พร้อม​กับมองเห็นกระดูกน่องไก่ของโปรดเจ้าลิงหน้าหมาก็เลียลิ้นแผล็บทำท่ารีบปีนลงมาทันที ​ทั้งๆ​​ที่ตายังคงจ้องอยู่​​ที่กระดูกน่องไก่ชิ้นนั้น​ตลอดเวลา

"น่าน..อย่างนั้น​ซีเจ้าคนเก่ง ลงมาคาบ​เอา​ไปเลย​" นายเบี้ยวพูด​พร้อม​กับก้าวเดินเข้า​ไปใกล้​และ​ไปหยุดยืนอยู่​ตรงโต๊ะ​ที่มีหมานอนหมอบอยู่​ใต้โต๊ะนั้น​

ฉับพลันเจ้าหมาหน้าลิงก็ผลุดลุกขึ้น​ยืนกระโดดตะปบ​พร้อม​กับ​เอาปากคาบกระดูกไก่ชิ้นนั้น​หลุดจากมือของนายเบี้ยววิ่งหนีออก​ไปทางประตู

ศาสตราจารย์รองฤทธิ์เห็นดังนั้น​ก็กระโดดขวางประตู​เอาไว้ ทำให้เจ้าหมาหน้าลิงหยุดชะงักหมุนตัวกลับวิ่งวน​ไปแอบอยู่​​ที่ด้านหลังตู้อบไม้สนนั้น​

​เมื่อเห็นดังนั้น​เจ้าลิงหน้าหมา​ที่​กำลังจ้องกระดูกไก่ตา​เป็นมันอยู่​ ก็กระโดดแผล็วโหย่งๆ​ตามเข้า​ไปแย่งกระดูกกันอยู่​​ที่ด้านหลังตู้อบไม้สนนั้น​จนเสียงขรม​ไปหมดไม่รู้ว่าเสียงหมาหรือเสียงลิง

ท่ามกลาง​ความชุลมุนวุ่นวายกันอยู่​นั้น​ร่างของนางบุญมาก็โผล่ประตูเข้ามา​พร้อม​กับเดินเข้า​ไปใกล้ท่านศาสตราจารย์รองฤทธิ์ พลางเปล่งเสียงตะโกนแข่ง​กับเสียงลิง​และเสียงหมา​ที่​กำลังแย่งกระดูกไก่กันอยู่​อย่างอึกทึกเอ็ดอึงว่า...​

"ท่านศาสตราจารย์คะ​..มีคนชื่อศรชัยจากระยองมาขอพบท่านค่ะ​!"


*********