ตอน : ช่วยเพื่อนด้วยน้ำมิตร

"แหม..เพิ่งพูดถึงก็มา​พอดีเลย​นะครับ​ท่านสารวัตร ราว​กับมีอำนาจดึงดูดจากกระแสจิตอันแรงกล้ากระนั้น​แหละ​?" ศาสตราจารย์รองฤทธิ์เอ่ยทักขึ้น​ก่อน

"ผมไม่ทราบจริงๆ​นะครับว่า​​กำลังถูกนินทาอยู่​"

"ไม่​ได้นินทาซักหน่อย​เพียง​แต่พวกเราพูดถึง​ความพยายามตั้งใจทำงานของท่านสารวัตรต่างหากล่ะ"

"พยายามเรื่อง​อะไร​หรือครับ​?"

"อ้าว..ก็เรื่อง​​ที่ท่านสารวัตร​กำลังพยายามตามจับตัวนายเด็ดดวงมือปืนจอมสังหารโหดอยู่​ยังไงล่ะครับ​ ว่า​แต่​ที่ท่านสารวัตรแวะมาหาพวกเรา​ที่ศูนย์วิทยาศาสตร์นี่มีอะไร​หรือครับ​?"

"​คือผมสงสัยว่าในคืน​ที่ผมตามนายเด็ดดวงเข้ามาในศูนย์วิทยาศาสตร์ของท่านศาสตราจารย์นั้น​ ​เขาไม่​ได้หลบหนีออกจากสถาน​ที่แห่งนี้ออก​ไปทางไหนเลย​ ​เพราะสังเกตดูจากร่องรอยรองเท้าของ​เขา​ได้มาสิ้นสุด​เอา ณ ​ที่ศูนย์แห่งนี้​เป็นแหล่งสุดท้ายนะครับ​ท่านศาสตราจารย์"

"หมาย​ความว่าคุณสงสัยว่าเรามีอะไร​ปิดบังคุณอยู่​ใช่ไหมครับ​สารวัตร?"

"ผมเพียง​แต่ตั้งขอสังเกตเท่านั้น​นะครับ​ท่านศาสตราจารย์ ยังไม่​ได้ระบุออกมาตรงๆ​เลย​ว่าผมสงสัยท่านหรือ​ใคร​ทั้งนั้น​"

"ผมคงตอบสารวัตรไม่​ได้ดอกว่า​เขาเข้ามาหลบอยู่​หรือเปล่า!"

"​แต่ท่านศาสตราจารย์ก็คง​จะไม่ปฏิเสธสินะครับว่า​​เขาเคย​ได้เข้ามา​ที่ในศูนย์วิจัยแห่งนี้?"

"ขอประทานโทษนะครับ​สารวัตร พวกเราสองคนไม่ทราบจริงๆ​ว่านายเด็ดดวง​ได้หลบเข้ามาอยู่​ภายในศูนย์วิจัยของเรา​ได้อย่างไร​และออก​ไป​เมื่อใด"

"ผม​ได้วางสายไว้คอยสืบดู เผื่อว่านายเด็ดดวง​จะแอบหลบกลับมา​ที่แห่งนี้อีก หรือไม่อีกที​เขาก็​จะยังคงซ่อนตัวอยู่​ ณ จุดใดจุดหนึ่ง​ ภายในศูนย์วิจัยแห่งนี้"

"สารวัตรแน่ใจอย่างนั้น​หรือ?"

"เพียง​แต่​เป็นการคาดเดานะครับ​ท่านศาสตราจารย์ ​เพราะฆาตกร​ส่วนใหญ่มัก​จะย้อนรอยกลับมา​ที่เดิมเสมอ ไม่ช้าก็เร็ว"

"​ได้ข่าวว่า​เขา​ไปโผล่ปรากฏตัว​ที่อื่นไม่ใช่หรือครับ​?"

"มี​ใคร​ได้เบาะแสเกี่ยว​กับนายเด็ดดวงอย่างนั้น​แล้ว​หรือครับ​เนี่ย ท่านศาสตราจารย์?"

"ยังไม่เชิง​ได้เบาะแส​โดยตรงหรอกครับ​ ​แต่ก็อยากทราบว่าท่านสารวัตร​ได้ข่าวคืบหน้า​ไปถึงไหนแล้ว​ละครับ​?"

"ก็อย่าง​ที่ผมเล่าให้ท่านศาสตราจารย์รองฤทธิ์ฟัง​เมื่อวานนี้แหละ​ครับ​ ว่า​ได้เรื่อง​เพียงว่า นายเด็ดดวง​เขาแวะ​ไปเยี่ยม​และช่วยเหลือเรื่อง​เงินให้​กับน้องสาวของ​เขา​ที่ตลาดหนองมน บางแสน...​"

"แล้ว​บ้านของน้องสาวของ​เขาอยู่​​ที่ตรงไหนของตลาดหนองมนล่ะคะ​?" อัมพิกาเอ่ยถามขึ้น​บ้าง

"​เขาเช่าบ้านอยู่​​ที่หลังตลาดหนองมน​เป็นห้องเช่าของลุงกมลใกล้ๆ​กัน​กับวัดแจ้งเจริญดอนนะครับ​ เอ้อ..ขอประทานโทษ คุณรู้จัก​กับนายเด็ดดวงหรือครับ​..เอ้อคุณ..?"

"อัมพิกาค่ะ​..ดิฉันชื่ออัมพิกา ​แต่ดิฉันไม่รู้จัก​กับ​เขา​เป็นการ​ส่วนตัวหรอกนะคะ​ เพียง​แต่​เขาเคยช่วยชีวิตดิฉันไว้น่ะค่ะ​"

"ยินดี​ที่​ได้รู้จักครับ​คุณอัมพิกา เรื่อง​นี้น่าสนใจนะครับ​ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายเด็ดดวง​จะช่วยชีวิตคนอื่น​ได้"

"ทำไม..​เขาเลวมากหรือคะ​สารวัตร?"

"ไม่ใช่เลว ​แต่​เขา​เป็นฆาตกรใจเหี้ยม​ที่ฆ่าอย่างเดียว ​โดยเฉพาะคน​ที่ขัดผลประโยชน์หรือ​เป็นฝ่ายตรงกันข้าม​กับ​เขาทุกคน"

"คงไม่จริงกระมังคะ​ ​เพราะตอน​ที่​เขาช่วยดิฉันนั้น​ ดูว่า​เขา​เป็นคนดีมากคนหนึ่ง​เชียวนะค่ะ​"

"ผมยินดี​ที่​ได้ยินอย่างนั้น​ ​เพราะเท่า​ที่ผ่านมายังไม่มี​ใครเคยพูดถึง​เขาในทาง​ที่ดีมาก่อนเลย​ ​ถ้าไม่​เป็นการรบกวนจนเกิน​ไป ผม​ใคร่อยาก​จะขอให้คุณอัมพิกาเล่าถึงเหตุการณ์ตอน​ที่​เขาช่วยชีวิตคุณไว้ให้ฟังหน่อย​​ได้ไหมครับ​?"

"​ได้ค่ะ​..​เพราะ​จะเท่า​กับดิฉัน​ได้เปิดเผยด้านดีของ​เขาให้คนทั่ว​ไป​ได้รู้จัก เผื่อ​จะ​เป็นการทดแทนคุณ​ความดี​ที่​เขา​ได้อุตส่าห์ช่วยชีวิตของดิฉันไว้น่ะค่ะ​"

อัมพิกาเล่าเรื่อง​ราว​ที่เธอรถคว่ำ​และเด็ดดวง​ได้ช่วยชีวิตเธอไว้อย่างไรบ้าง​ให้สารวัตรสัญชัย​ได้รับรู้อย่างละเอียด ยกเว้นเรื่อง​การ​ที่​เขา​ได้กลาย​เป็นมนุษย์ล่องหนเท่านั้น​​ที่เธอไม่​ได้เล่าให้​เขาฟัง ​ทั้งนี้​เพราะว่าท่านศาสตราจารย์แฝด​ได้ขอร้องเธอไว้ไม่ให้แพร่งพรายเกี่ยว​กับเรื่อง​การล่องหนหายตัว​ได้ของเด็ดดวงให้ผู้อื่นทราบอย่างเด็ดขาด ​เพื่อป้องกันอันตราย​ที่อาจ​จะเกิดขึ้น​​กับตัวเด็ดดวงหรือ​แม้​แต่​กับตัวของศาสตราจารย์แฝด​ทั้งสองเองก็ตาม ให้ถือเสียว่า​เป็น​ความลับของการวิจัย​เพื่อทดลองทางวิทยาศาสตร์ของศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งบ้านขุนซ่อง

พ.ต.ต.สัญชัยชัก​จะเริ่มเข้าใจแล้ว​ว่าข้อมูล​ที่​เขา​ได้รับ​ที่ผ่านมา​ทั้งหมดนั้น​ล้วนแล้ว​​แต่​ได้ฟังมาจากปากของฝ่ายตรงข้าม​กับนายเด็ดดวง​ทั้งสิ้น นี่สองปากแล้ว​​ที่​เขารับทราบจากผู้​ที่​ได้รับการช่วยเหลือจากเด็ดดวง

รายแรกก็​คือดาวเรืองน้องสาวคนเดียวของเด็ดดวง​ที่​เขา​ได้แอบ​ไปช่วยเธอ​โดยไม่ปรากฏตัวให้เห็น

​ส่วนราย​ที่สอง​คืออัมพิกาสาวสวยผู้นี้เองนั้น​เธออ้างว่า ​เนื่องจาก​เป็นเวลาค่ำมืด​และประจวบ​กับเธอ​กำลัง​ได้รับบาดเจ็บจึงไม่​สามารถมองเห็นหน้าชายหนุ่ม​แต่อย่างใด เพียง​ได้ยิน​แต่เสียง​และบอกชื่อให้เธอ​ได้ทราบไว้เท่านั้น​เอง

"​ถ้าเผื่อว่าคุณอัมพิกา​ได้รับทราบข่าวคราวของนายเด็ดดวงอย่างไรกรุณาแจ้งให้ผมทราบด้วยนะครับ​ เรา​จะ​ได้ช่วยกันอำนวย​ความยุติธรรมให้แก่​เขา"

"​ได้ค่ะ​..​และ​ถ้าท่านสารวัตรติดต่อคุณเด็ดดวง​เขา​ได้ก่อน กรุณาแจ้งให้ดิฉันทราบทันทีเลย​​จะ​ได้ไหมคะ​?"

"ด้วย​ความยินดีอย่างยิ่งเลย​ครับ​คุณอัมพิกา"

​แต่เหลือเพียงอย่างเดียว​ที่สารวัตรหนุ่มยังไม่​ได้ถาม​และให้รู้สึกกังขาในเวลา​ต่อมาว่า...​

อัมพิกามาพบ​กับท่านศาสตราจารย์​ทั้งสองทำไม?

​เพราะ​ทั้งอัมพิกา​และศาสตราจารย์คู่แฝดต่างก็เกี่ยวข้อง​กับนายเด็ดดวง​ทั้งสองฝ่าย เพียง​แต่ต่างกรรมต่างวาระกันเท่านั้น​เอง...​

หรือว่ามี​ความลึกลับมากกว่านั้น​​ที่​เขาไม่รู้?

ถึงอย่างไร​เขาก็​จะพยายามสืบสาวราวเรื่อง​ให้กระจ่างแจ้งให้ถึง​ที่สุด!


*********


เด็ดดวงเดินทางรอนแรมแวะ​ไปหา​เพื่อนฝูงหลายคน ​ซึ่งสามคนในจำนวน​ทั้งหมด​ที่สนิทกันมาก​ที่สุดก็​คือศรชัย​ที่มาบตาพุด ทวีศักดิ์​ที่บ้านฉาง​และอำนวย​ที่ปลวกแดง ​ซึ่งล้วนแล้ว​​แต่​เป็น​เพื่อนซี้กันมาก่อน​ทั้งนั้น​ หาก​แต่​เขาไม่กล้า​ที่​จะเปิดเผยตัวเองให้​เพื่อน​ได้รับรู้ด้วยเกรงว่าพวก​เพื่อนๆ​​จะพากันกลัว​ที่​เขา​ได้กลับกลาย​เป็นบุคคล​ที่ไร้ตัวตน​ไปเสียแล้ว​นั่นเอง

วันนั้น​​เขายืนรอศรชัยอยู่​​ที่หน้าบ้านของ​เพื่อนรัก​ที่หลังตลาดมาบตาพุดตั้งแต่บ่ายจนกระทั่งเลิกงาน ​เพราะศรชัยทำงาน​เป็นหัวหน้าฝ่ายสินเชื่ออยู่​​ที่บริษัทธนทรัพย์กรุงธนบุรีจำกัดสาขาระยอง ​เขารออยู่​จนมืดศรชัยถึง​ได้กลับบ้าน

​แต่ในขณะ​ที่​เขา​กำลังรอศรชัยอยู่​นั้น​ ประมาณใกล้​จะหกโมงเย็นอัน​เป็นเวลา​กำลังโพล้เพล้ ดวงตะวันจวน​จะลับขอบน้ำทะเลอยู่​รอมร่อ ​ได้มีรถยนต์ปิ๊กอัพวีโก้สองตอนสีขาวติดฟิล์มดำมืดแล่นเข้ามาจอดตรงหัวมุมถนนภายในซอยทางเข้าบ้านของศรชัย

​ซึ่ง​ถ้า​เมื่อศรชัยกลับมาถึงบ้าน ​เขา​จะ​ต้องนำรถผ่านจุดนั้น​เข้ามาจอดหน้าโรงรถของ​เขา​ที่ข้างตึกแถว​ที่​เขาอาศัยอยู่​...​

​เป็น​ที่น่าผิดสังเกตก็ตรง​ที่รถคันนี้เวียนเข้าออกมาจอดสองครั้งติดๆ​กัน ทำให้เด็ดดวงนึกสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล

เด็ดดวงจึง​ได้เดินเข้า​ไปใกล้รถคันนั้น​​เพื่อฟังการสนทนาให้ชัดๆ​​โดยไม่​ต้องกลัวว่าอีกฝ่าย​จะสังเกตเห็น​แต่ประการใด

​เมื่อเด็ดดวงชะโงกมองผ่านกระจกหน้าเข้า​ไป ​เขาก็เห็นว่าภายในรถกระบะสองตอนคันนั้น​ มีคนนั่งอยู่​ภายในรถด้วยกันสองคน

เด็ดดวงแนบหู​ไปจนชิดกระจกด้านข้าง...​

"เสี่ยฮวดให้มึงมาเท่าไหร่แล้ว​วะไอ้เพชร?"

"ห้าหมื่น"

"แล้ว​ทำไมมึงถึง​เอามาให้กูแค่หมื่นห้าวะ?"

"เสี่ย​เขาหักหนี้เก่า​ที่กูค้างแกอยู่​สองหมื่นเหลือสามหมื่นกูเลย​แบ่ง​กับมึงคนละครึ่งก็ยุติธรรมดีแล้ว​นี่หว่าไอ้หาญ"

"ตกลงมึงยังค้างเงินกูอยู่​อีกหมื่นหนึ่ง​ใช่ไหมวะไอ้เพชร?"

"งกจริงเชียวไอ้หาญ เสร็จงานแล้ว​กลับ​ไปเบิก​ส่วน​ที่เหลือจากเฮียฮวด​เขาอีกห้าหมื่น กู​จะเฉ่ง​ส่วนแบ่งคืนให้มึงอีกสามหมื่นห้าพอใจหรือยังล่ะวะทีนี้..ไอ้หาญ?"

"เออค่อยฟังดูเข้าทีหน่อย​ว่ะ"

"เดี๋ยวมึง​เป็นคนยิงนะโว้ยไอ้หาญ พอมันลงจากรถก็ใส่เลย​ ห้ามพลาดเด็ดขาด​และอย่าให้เกินสองนัดล่ะ กูนัดเสี่ยฮวดให้​เขา​เอาเงิน​ไปจ่ายให้​ที่ท่าเรือบ้านเพตอนสองทุ่ม พวกเรา​จะเปลี่ยนรถกัน​ที่นั่นด้วย"

"เฮ้ยไอ้เพชร มันขับรถเลี้ยวเข้าซอยมาแล้ว​โว้ย มึงเตรียมตัว​ได้!"

เสียงเครื่องยนต์ดีเซลครางกระหึ่มขึ้น​เบาๆ​ ขณะเดียวกัน​กับคน​ที่ชื่อหาญเปิดประตูก้าวลงจากรถทำที​เป็นเดินอ้อมมาทางด้านหน้ารถวีโก้​เพื่อตรวจดู​ความเรียบร้อย​

ศรชัยขับรถเซฟิโร่สีฟ้าอมเทาเข้ามาเทียบจอดหน้าตึกแถว​ซึ่ง​เป็นประตูทางเข้าโรงจอดรถของ​เขา ทำให้รถเซฟิโร่จอดอยู่​ตรงเบื้องหน้าของรถวีโก้คันนั้น​​พอดี ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถในขณะเดียวกัน​กับ​ที่รถวีโก้สองตอนคั้นนั้น​เปิดไฟหน้าสว่างจ้าขึ้น​

"ไอ้ศรชัยระวัง..หมอบลง!" ศรชัย​ได้ยินเสียงคุ้นๆ​ตะโกนลั่น


*********