ตอน : ฝันที่เป็นจริง

๐๖.๓๐ นาฬิกา
บุปผชาติแทบไม่อยาก​ที่​จะเชื่อสายตาตัวเองเลย​ว่าบุรุษ​ที่นั่งอยู่​ตรงหน้าของเธอขณะนี้​คือคน​ที่เธอฝันถึง​เขามาตลอด​ทั้งคืน...​

ใช่แล้ว​..​เมื่อคืน​ที่ผ่านมาเธอช่างฝันถึง​เขา​ได้ฝันถึง​เขาดีตลอดเวลา​ที่นอนหลับอยู่​บนเตียงนอน ​แต่พอเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้น​มาทีไร ก็ไม่ปรากฏร่างของชายหนุ่มให้เห็นเลย​​แม้​แต่เงา

​เมื่อเธออาบน้ำ​แต่งตัวเสร็จ​และเดินลงมา​เพื่อ​ที่​จะ​ไปจ่ายตลาดเช้า​​กับนางบุหงาผู้มารดา ก็ปรากฏว่าฉันทวัฒน์​ได้มานั่งรออยู่​​ที่ห้องรับแขกก่อนแล้ว​

​ส่วนเจ้าข้าวเหนียว​และเด็กชายบี๊บนั้น​​ได้พากันออก​ไปวิ่งไล่กันกลางสนามหญ้าหน้าบ้าน​แต่เช้า​ตรู่ ส่งเสียงดังให้เกรียวกราว​ได้ยินก้อง​ไปทั่ว ​ทั้งคู่ต่างก็มอมแมม​ไปด้วยน้ำค้างยามเช้า​​และเศษไม้ใบหญ้า หากเสียง​ที่​ได้ยินนั้น​บ่งบอกถึง​ความสนุกสนาน

สาวสวยในชุดสีชมพูยกมือขึ้น​ทาบอกแสดงถึงอาการตกตะลึง​เมื่อเห็นหน้าแขกผู้มาเยือน...​

ไม่รู้อะไร​ดลใจให้บุปผชาติสวมชุด ‘พรชมพู’ เดินนวยนาดลงมาจากชั้นบนราว​กับนางพญา ​ทั้งๆ​​ที่ไม่​ได้นัดกันไว้สักนิดว่าวันนี้​จะมีนัดออก​ไปไหน​กับฉันทวัฒน์หรือ​ใครก็ตาม นอกจาก​จะออก​ไปเดินตลาดเช้า​​กับมารดาเท่านั้น​

เหตุผิดปกติอย่างนี้ทำ​เอานางบุหงารู้สึกคลางแคลงใจอยู่​ครามครัน

"แม่บุบลงมา​พอดีมาช่วยยกกาแฟ​ไปให้คุณฉันแกหน่อย​ซีจ๊ะ​ลูก" เสียงนางบุหงาร้องบอกบุปผชาติออกมาจากในครัว​ที่อยู่​ติดกัน​กับห้องรับแขก

"ค่ะ​..แม่"

กาแฟอะราบิก้าดอยคำส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาจากในครัว ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานจ๋อยให้​กับสาวในชุดพรชมพู​ที่ยิ้มตอบรับ​เขาด้วยใบหน้า​ที่บาน​เป็นกะโล่จนหุบแทบไม่ลง ตาต่อตาประสานกันราว​กับ​จะสื่อ​ความหมาย​ที่ซ่อนลึกอยู่​ภายในหัวใจ ทำ​เอานางบุหงา​ที่ลอบมองออกมาจากในครัวอมยิ้มอย่างมี​ความสุข​ที่การคาดคะ​เนของนางไม่​ได้พลาด​ไปเลย​​แม้​แต่น้อย

"ขอบคุณครับ​คุณบุบ..กาแฟหอมกรุ่นเสิร์ฟ​โดยนางฟ้าในยามเช้า​อย่างนี้​เป็น​ความสุข​ที่หาไม่​ได้ง่ายๆ​นะครับ​ในโลกใบนี้"

อารมณ์ของฉันทวัฒน์​ที่เอ่ยออก​ไปนั้น​​แม้​แต่ตัวของผู้พูดเองก็ยังรู้สึกแปลกใจในคำพูดของตัวเองอยู่​ลึกๆ​ ทำ​เอาหญิงสาวอายม้วนหน้าแดงหาก​แต่ก็โต้ตอบ​เขาด้วยคำพูดในอารมณ์ทำนองเดียวกัน

"สรรหาคำหวานมาโปรย​แต่เช้า​ๆ​อย่างนี้เห็นทีว่ากาแฟถ้วยนี้คงไม่​ต้องใส่น้ำตาล​เป็นแน่แท้ หรือว่าหวานจนเคยชินเสียแล้ว​ก็ไม่รู้"

นางบุหงาเกือบทำถ้วยกาแฟของเธอเอง​ที่​กำลังยกขึ้น​ดื่มตกลงแตกหาก​แต่ยั้งไว้​ได้ทันจนเกือบสำลัก​เมื่อ​ได้ยินคำพูดของบุตรี

"จริงๆ​นะครับ​คุณบุบ..วันก่อน​ที่บริษัทคุณบุบทำ​เอาผมตะลึง​กับนางฟ้าสีชมพูมาครั้งหนึ่ง​แล้ว​ ไม่นึกว่า​จะมาเจอนางฟ้าเจ้าเดิมเข้าอีกในเช้า​วันนี้​เป็นรอบ​ที่สอง มี​ใครบ้างล่ะ​ที่​จะอดใจอยู่​นิ่ง​ได้ไหว?"

"ไม่นึกเลย​ว่าคน​ที่จูงหมา​จะมีอารมณ์​ได้สุนทรีถึงปานนี้ ​ใครหนอ​จะ​เป็นคน​ที่โชคดี​ได้ยินมธุรสวาจาเช่นนี้อยู่​​เป็นประจำ?"

"​ถ้าพวงบุปผชาติชอบถ้อยคำมธุรสเฉกเช่นนี้ ​จะมัวช้าอยู่​ไยเล่านางฟ้าคนงามของเรียม เร่งเผย​ความในใจของนางออกมาเถิด ข้าน้อยคนจูงหมา​พร้อม​ที่​จะรับฟัง​และอ้าแขนรับนงรามอยู่​แล้ว​ทุกเวลา"

"จริงๆ​นะ..คนจูงหมาไม่​ได้หลอกข้าเล่นดอกนะ ​ถ้าเช่นนั้น​ข้ายินดี​ที่​จะ​เป็นคนผู้นั้น​เสียเอง คง​จะมี​ความสุขไม่น้อยเลย​ทีเดียว" นางฟ้าบุปผชาติเอ่ยตอบ​พร้อมด้วยรอยยิ้ม​และดวงตา​เป็นประกายพลางยื่นมือส่งให้ด้วย​ความเต็มใจ​เมื่อแลเห็นชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้า

บทละครเรื่อง​นางฟ้า​กับคนจูงหมาจบลงด้วยเสียงถ้วยกาแฟของนางบุหงา​ที่ทำตกลงแตกจนแล้ว​จนรอด ​ทั้งนี้​เพราะซาบซึ้ง​และอิน​กับบท​ที่​พระนางคู่นี้เล่น​ได้เสมือนจริง ​เพราะในขณะ​ที่ถ้วยตกลงแตกนั้น​​พระเอก​กำลังยกมือของนางฟ้าขึ้น​จุมพิต​พอดี ทำ​เอาฉันทวัฒน์รีบวางมือบุปผชาติลงแทบไม่ทัน

นางบุหงาเดินปรบมือเปาะแปะออกมาจากในครัวด้วย​ความยินดี นางแสร้งตีหน้าเศร้านิดหนึ่ง​​เมื่อ​ต้องเอ่ยคำขอโทษ

"แม่​ต้องขอโทษ​ที่ซุ่มซ่าม​ไปหน่อย​จนทำถ้วยกาแฟตกแตก พ่อฉัน​กับแม่บุบไม่​ต้องเกรงใจหรอกคุยกันต่อ​ไปเถอะ เดี๋ยวแม่ขึ้น​​ไปข้างบนสักครู่ แล้ว​จึง​จะลงมาเก็บกวาดเอง"

พูดจบนางบุหงาก็เดินขึ้น​บันได​ไปชั้นบน​ทั้งนี้​เพื่อ​เป็นการเปิดทางให้หนุ่มสาว​ทั้งสอง​ได้มีโอกาสพูด​ความในใจของกัน​และกันให้อีกฝ่าย​ได้รับฟัง ​โดยนางนั้น​รู้ดีด้วยประสบการณ์ของผู้​ที่อาวุโสกว่า ว่า​ถ้านางยังขืนยืนอยู่​ใกล้ๆ​​ทั้งคู่คงไม่กล้า​ที่​จะพูด​ความในใจของกัน​และกันออกมาให้อีกฝ่าย​ได้รับฟัง​เป็นแน่แท้

"ผมต่างหาก​ที่ทำอะไร​รุ่มร่ามเอง ผม​ต้องขอโทษด้วยครับ​ ​ที่ออก​จะฉวยโอกาสมาก​ไปหน่อย​" ฉันทวัฒน์พูดตาม​ความจริง

"ไม่​เป็นไรหรอกค่ะ​ อัน​ที่จริงบุบกลับยินดีด้วยซ้ำ​ไป​ถ้าบทละคร​ที่เราเสแสร้งแกล้งแสดงกัน​เมื่อกี้นี้​จะ​เป็น​ความจริง"

"คุณบุบพูดจริงหรือนี่?"

"จริงซีคะ​"

"นี่ผมไม่​ได้ฝัน​ไปแน่นะครับ​คุณบุบ?"

"คุณไม่​ได้ฝัน​ไปหรอกค่ะ​ ​และบุบก็ไม่​ได้ฝัน​ไปด้วยเหมือนกันใช่ไหมคะ​?"

"ไม่..เรา​ทั้งคู่ต่างอยู่​ในโลกของ​ความ​เป็นจริง"

"คุณฉันคนดีของบุบ!"

"โอ้..สุด​ที่รักของผม นางฟ้าคนดีของผม..นี่ผมพอ​ที่​จะพูดคำนี้​ได้เต็มปากแล้ว​ใช่ไหมครับ​?"

"ค่ะ​" บุปผชาติตอบรับพลางพยักหน้ายืนยันคำพูดสั้นๆ​นั้น​

​ทั้งสองหนุ่มสาวโผผวาเข้าสู่อ้อมกอดของกันละกันด้วยดวงใจ​ที่สมปรารถนา น้ำตาแห่ง​ความปิติเอ่อท่วมท้นเบ้าตาของบุปผชาติ

ฉันทวัฒน์จูบซับรอยน้ำตาให้​กับนางฟ้าของ​เขาด้วยหัวใจ​ที่พองโต...​

ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่อง​ที่บัดนี้​เขา​สามารถกำดวงใจดวงน้อยดวงนี้ไว้​ได้แล้ว​...​

​ทั้ง​เขา​และเธอต่างก็ให้สัญญาต่อกันว่า...​

‘​จะทะนุถนอม​ความรัก​และ​ความงดงาม​ที่บังเกิดขึ้น​นี้​ไปจนกว่าชีวิต​จะหาไม่...​’

"ผม​จะไม่มีวันลืมภาพของ ‘นางฟ้าในฝัน’ ​ที่อยู่​ใน ‘ชุดสีชมพู’ คนนี้​ได้เลย​ตลอด​ไป"

"คุณฉันพูดว่านางฟ้า ‘ในฝัน’ หรือคะ​?"

"ใช่..นางฟ้าใน​ความฝัน ​ที่ผมฝันถึงทุกคืนนับจากวัน​ที่​ได้พบคุณบุบในชุดสีชมพูนี้ ​ซึ่งตั้งแต่วันนั้น​​เป็นต้นมาผมก็เพียรเฝ้าฝันถึงนางฟ้าคนสวย​ที่สวมชุดสีชมพูคนเดิมอย่างนี้ทุกคืน"

บุปผชาติใจหายวาบขนลุกซู่หวนนึก​ไปถึงอาถรรพ์ของชุด ‘พรชมพู’ ตามคำบอกเล่าของบุษบาผู้​เป็นพี่สาวว่า ‘​ถ้าไม่เจอ​กับตัวเอง​จะไม่มีวันเชื่ออย่างเด็ดขาด’

มาบัดนี้อาถรรพ์สวาทของชุดพรชมพู​ได้บังเกิดขึ้น​​กับตัวเธอเองแล้ว​!

ไม่เชื่อก็​ต้องเชื่อ!

​เพราะว่าสิ่ง​ที่เกิดขึ้น​​กับเธอในครั้งนี้ ​ต้องไม่ใช่​เป็นการบังเอิญอย่างแน่แท้ ​เพราะใช่มีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น​​ที่เฝ้าฝันถึงใบหน้าของนายคนจูงหมา​แต่เพียงฝ่ายเดียว หากฉันทวัฒน์ก็ยอมรับแล้ว​เช่นเดียวกันว่า​ได้เพียรเฝ้าฝันถึงเธอคืนแล้ว​คืนเล่าราว​กับมีอะไร​มาคอยดลใจให้คนสองคน​ต้องเฝ้าคิดถึงกันตลอดเวลา​ทั้งยามหลับแลยามตื่น...​

ช่าง​เป็นปรากฏการณ์​ที่เหลือเชื่อเสียจริงๆ​...​

"จริงหรือคะ​​ที่คุณฉันฝันถึงนางฟ้าในชุดสีชมพู?" บุปผชาติถามย้ำ​เพื่อ​ที่​จะ​ได้ฟังให้แน่ใจ

"จริงซีครับ​..ฝันถึงทุกๆ​คืนเลย​นับตั้งแต่วัน​ที่เห็นคุณในชุดนี้​เป็นต้นมา"

"นางฟ้า​ที่เห็นในฝันนั้น​หน้าตา​เป็นอย่างไร สวยมากไหมคะ​?"

"สวยครับ​..สวยมาก สวยเหมือนคุณบุบเปี๊ยบราว​กับ​เป็นคนๆ​เดียวกันเลย​ครับ​"

"ไม่น่าเชื่อ!?"

"ทำไมหรือครับ​?"

"บุบก็เฝ้าฝันถึงคุณฉันทุกคืนเหมือนกัน หลายคืนมาแล้ว​จนนึกแปลกใจตัวเองว่า ​ไปฝันถึง​เขาทำไม​ได้ทุกคืน?"

"คุณคงคิดถึงผมมากเช่นเดียวกันนั่นเอง!"

บุปผชาติไม่กล้า​ที่​จะบอกชายหนุ่มว่า ด้วยอาถรรพ์ของชุด ‘พรชมพู’ นี้ต่างหาก​ที่ทำให้คู่รักหลายคู่​ได้ลงเอยประสบสุขสมหวังใน​ความรักกันมาแล้ว​ ดังเช่นคู่ของเธอ​และ​เขา​เป็นตัวอย่าง...​

ด้วยเธอกลัว​เขา​จะหัวเราะ​เอา​ได้ว่างมงายเพ้อเจ้อ หาก​แต่บุปผชาติเชื่อแล้ว​อย่างสิ้นสงสัยว่า เธอ​และ​เขา​ทั้งคู่ลงเอย​ได้ด้วยอาถรรพ์ของชุดสวย ‘พรชมพู’ อย่างแน่นอน...​

​แต่​ความจริงอย่าง​ที่ฉันทวัฒน์พูดก็มี​ส่วนถูก​ต้องอยู่​เหมือนกัน​ที่​ความคิดถึงคำนึงถึงกันอยู่​ตลอดเวลานั้น​อาจทำให้ฝันถึงกัน​ได้ทุกวันเช่นเดียวกัน บุปผชาติจึงพยักหน้าตอบรับ...​

"คง​เป็นเช่นนั้น​กระมังคะ​"

"นี่แสดงว่าใจของเรา​ทั้งสองผูกพันกัน​ทั้งในยามหลับ​และตื่นเลย​ทีเดียว"

ชายหนุ่มรีบคลายมือ​ที่โอบกอดหญิงสาวออก​เมื่อ​ได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดมาจากชั้นบน ฉันทวัฒน์เส​ไปยกกาแฟอะราบิก้าดอยคำเย็นชืด​ที่เหลือครึ่งถ้วยขึ้น​ดื่มจนหมด...​


*********