ตอน : อาร์ซานน์ ลุปัง เสียท่า

ค่ำ​เมื่อวาน ผมส่งรถของผมกลับ​ไปเมือง "รุเอ็น" ผมตั้งใจ​จะเดินทาง​ไป​ที่เมืองนั้น​ทางรถไฟ ​เพื่อ​จะ​ได้​ไปเยี่ยมเยือน​เพื่อนฝูง​ที่อาศัยอยู่​ตามฝั่งแม่น้ำ "ลาแซนน์"

​ที่มหานคร "ปารีส์" ก่อน​ที่รถไฟ​จะออกสักครู่หนึ่ง​ มีชายเจ็ดคนเข้ามา​ที่ห้อง (ในตู้รถไฟ) ​ที่ผมนั่งอยู่​ ห้าคนนั้น​สูบบุหรี่​เป็นควันคลุ้ง ผมไม่ชอบบุหรี่ ​แม้การเดินทางครั้งนี้​จะ​เป็นการเดินทาง​ที่​ใช้เวลาไม่นานนัก ​แต่คง​จะแย่​ที่​จะอบอยู่​ในตู้นี้​ที่​เป็นตู้แบบเก่าไม่มีระเบียง เลย​ลุกขึ้น​หยิบเสื้อโค้ต หนังสือพิมพ์​และตารางรถไฟ เดิน​ไปหา​ที่นั่งในห้องใกล้ๆ​กัน

ห้องนี้มีสุภาพสตรีคนหนึ่ง​นั่งอยู่​ ​เมื่อเห็นผมเข้ามา เธอทำท่ารำคาญนิดๆ​อย่างปิดๆ​​แต่ผมก็สังเกตุเห็น โน้มตัว​ไปกระซิบอะไร​​กับสุภาพบุรุษคนหนึ่ง​​ที่ยังยืนอยู่​บนขั้นบันได ผมทายว่าคง​เป็นสามีของนางอย่างไม่​ต้องสงสัย สุภาพบุรุษคนนั้น​หันมามองผมอย่างพินิจ คงเห็นว่าหน้าตาของผมไม่ทำให้​เขาสงสัยอะไร​มาก​เพราะ​เขายิ้ม​กับภรรยาของ​เขา​และพูด​กับเธอด้วยท่าทีเห็น​ได้ว่าในบรรยากาศ​ที่ปลอบเด็ก​ที่​กำลังกริ่งเกรงอะไร​สักอย่าง สุภาพสตรีคนนั้น​ยิ้ม​ได้​และปรายตามาทางผมอย่างพอ​เป็นมิตรขึ้น​ ท่าทีนั้น​ทำให้เห็นว่า ผมดู​เป็นสุภาพบุรุษ​ที่สุภาพพอ​ที่สุภาพสตรี​จะนั่งร่วมห้องในตู้รถไฟแคบๆ​กว้างยาวราวๆ​หกฟุตคูณหกฟุต​ได้สักสองชั่วโมง​โดยไม่มีอันตราย​แต่อย่างใด

​ได้ยินสามีบอกว่า

"ฉันมีนัดสำคัญนะ​ที่รัก รออีกไม่​ได้นะจ้ะ​ แล้ว​ค่อยเจอกันนะจ้ะ​"

​เขาจุมพิตเธออย่างรัก​ใคร่ ​และจาก​ไป ภรรยาของเธอทำมือส่งจุมพิตอีกหลายครั้งให้​เขา​และโบกลาด้วยผ้าเช็ดหน้า เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น​ รถไฟออกจากสถานี

​และในนาทีนั้น​เองชายคนหนึ่ง​รีบร้อนเข้ามาในห้องของเรา​ทั้ง​ที่ยามก็พยายามห้ามไว้แล้ว​ สุภาพสตรี​เพื่อนร่วมตู้​ซึ่ง​กำลังยืนจัดกระเป๋าบนชั้นเหนือศีรษะให้เข้า​ที่สะดุ้งอุทาน ออกมาอย่างตกใจ​และล้มลงนั่งบน​ที่นั่ง ผมนั้น​ตามปกติ​เป็นคนไม่กลัว...​อาจเรียกว่ากล้า​ได้ด้วยซ้ำ​ไป ​แต่​ต้องบอกตามตรงครับว่า​กิริยาพรวดพราดของผุ้มาใหม่ในนาทีสุดท้ายทำให้ผมไม่ค่อยชอบใจนัก ​โดยเฉพาะตอนนี้ทำให้เกิด​ความสงสัย

​แต่ลักษณะของผู้เข้ามาใหม่ก็ทำให้คลาย​ความสงสัย​ไป​ได้บ้าง ​เขา​แต่งกายอย่างสง่างาม ผ้าผูกคอมีรสนิยมดี ใส่ถุงมืออย่าง​ที่ยอมรับในสังคม ​และหน้าตาก็สะอาดสะอ้านดูเฉลียวฉลาด เอ...​ผมเห็นหน้านี้มาก่อน เห็นมาก่อน​ที่ไหนนะ? ผมมั่นใจว่าเคยเห็นมาก่อน เพียง​แต่​ความจำยังขุ่นมัว ​และรู้สึกว่า​ไม่ควรเสียเวลาพยายามนึก

ผมหัน​ไปสนใจสุภาพสตรีผู้นั้น​ นางนั่งหน้าซีดเต็ม​ไปด้วย​ความไม่สบายใจอย่างเห็น​ได้ชัด เมียงมองผู้​ที่เพิ่งเข้ามา...​นาง​และชายคนนั้น​นั่งด้านเดียวกัน นางมีท่าทางระแวงจนมือสั่นน้อยๆ​ ยื่นมือข้างหนึ่ง​​ไปกระเป๋าใบเล็ก​ที่วางอยู่​ข้างๆ​บน​ที่นั่งห่างนาง​ไปไม่กี่นิ้ว ดึงมันมาใกล้ๆ​ตัวนาง เราสบตากัน ผมเห็น​ความกังวลชัดเจน​และ​ความหวั่นเกรงจนผมอดพูด​กับนางไม่​ได้ว่า

"คุณนายไม่สบายหรือครับ​? ผมเปิดหน้าต่างให้​เอาไหมครับ​?"

นางทำสัญญาณลับๆ​ว่านางกลัวคน​ที่อยู่​ข้างนาง ผมยิ้มให้อย่างตั้งใจปลอบ...​แบบ​ที่สามีนางยิ้มให้เธอ​เมื่อครู่ ยักไหล่ อธิบายด้วยท่าทางว่า ไม่มีอะไร​น่าห่วงน่ากลัว ผมอยู่​​เป็น​เพื่อน​ทั้งคน ​และนอกจากนั้น​ชายคนนั้น​ดู​เป็นสุภาพบุรุษดี คงไม่ไม่ปัญหาอะไร​ ​และแล้ว​ขณะนั้น​เอง​ที่ชายคนนั้น​หันมามองเรา​ทั้งสองอย่างสำรวจตั้งแต่ศีรษะถึงเท้า ​และแล้ว​​เขาก็ไม่สนใจอีก นั่งอย่างสงบในมุมของ​เขา

​และแล้ว​สุภาพสตรีก็เอ่ยขึ้น​ด้วยท่าทางว่าเธอพยายามเรียกร้อง​ความกล้าอย่างสุด​ความ​สามารถ พูด​กับผมเสียงเบาหวิวว่า

"คุณทราบว่า​ใคร​กำลังอยู่​ในรถไฟสายนี้​กับเราไหมคะ​?"
"​ใครครับ​?"
"เอ้อ...​​เขา...​​เขา...​อยาก​จะบอกว่า...​"
"​ใครครับ​คุณนาย?"
"เมอร์สิเออร์อาร์ซานน์ ลุปังค่ะ​"

ด้วยสายตา​ที่ยังไม่คลาด​ไปจากชายคนนั้น​ นางเอ่ยนามของลุปัง ราว​กับบอกชายคนนั้น​แทน​ที่​จะบอกผม ​เขาขยับให้ปีกหมวกบังใบหน้าของ​เขา ทำราว​กับ​กำลังปิดบัง​ความอึดอัด หรือ อาจ​จะทำ​เพราะ​ต้องการ​จะหลับ? ผมตอบนางว่า

"​เมื่อวาน ศาลตัดสิน​เขา​โดย​ที่จำเลย​ไม่​ได้​ไปศาล ให้จำคุกอาร์ซานน์ ลุปัง ยี่สิบปี ให้​ใช้เวลาในคุกทำงานหนัก ดังนั้น​ผมว่า ลุปังควร​จะระมัดระวังตัวมากครับ​ ​และตั้งแต่​เขาหนีจากคุก "เดอ ลา ซองเท" หนังสือพิมพ์​ที่ประเทศเตอรกีก็ประกาศว่าเห็น​เขาปรากฎตัว​ที่นั่น"

"​แต่​เขาอยู่​ในรถไฟขบวนนี้ค่ะ​" นางยืนยัน อย่าง​ต้องการให้ชายคนนั้น​​ได้ยินด้วย "สามีของฉัน​เป็นคนหนึ่ง​ของผู้บริหารหน่วย
การกุมขังลงโทษ ​และผู้บริหารกรมรถไฟ​เป็นคนบอกเราเองว่า อาร์ซานน์ ลุปัง ​กำลังถูกค้นหาในรถไฟขบวนนี้"

"อาจ​จะเข้าใจผิดก็​ได้ครับ​...​"
"ไม่หรอกค่ะ​ มีคนเห็น​เขา​ที่ห้องพักผู้​โดยสาร ​เขาซื้อตั๋วชั้นหนึ่ง​​ไปเมือง "รุเอ็น"

"​และ​เขาก็หายตัว​ไป ยาม​ที่ห้องพักผู้​โดยสารไม่เห็น​เขาออกมา คิดกันว่า​เขาคงขึ้น​รถด่วน​ที่​จะออกสิบนาทีหลังรถขบวนนี้"
"งั้นเดี๋ยวก็จับกุมตัว​ได้ละครับ​"
"​แต่​เขาก็รีบเข้ามาขบวนนี้​ได้​ถ้ารอจนเกือบออก กระโดดข้ามมา​ที่ขบวนเรา​ได้นะคะ​...​​เป็น​ไป​ได้...​ฉันว่าคงทำอย่างนั้น​แน่เลย​"
"​ถ้าทำอย่างนั้น​เดี๋ยวก็ถูกจับ​ได้เหมือนกันครับ​ ​เพราะผมเชื่อว่ายาม​และพนักงานคงเตรียม​พร้อมเฝ้าสังเกตกันอยู่​ ยังไงก็พอถึงเมืองรุเอ็น ก็จับ​เขา​ได้​ที่นั่น"

"อืม...​คงไม่หรอกค่ะ​ คงหนี​ได้อีก"
"งั้นก็...​เราก็อวยพรให้​เขาดีกว่าครับว่า​ "บอง วัวยาจจ์"
"​แต่คุณคะ​ ตอนนี้ก่อนถูกจับน่ะ ​เขาทำอะไร​ก็​ได้"
"อะไร​ล่ะครับ​?"
"ไม่ทราบค่ะ​ ​แต่​เขาคงทำอะไร​ก็​ได้"

สุภาพสตรีผู้นี้​เป็นกังวลมาก ​และผมก็พอเข้าใจนะครับ​ เข้าใจ​ความรู้สึก ​และพูดปลอบ​ไปว่า

"บาง​ที่ก็มีเหตุสอดคล้องแปลกๆ​​ได้นะครับ​ ไม่​ต้องกลัวหรอกครับ​ อาร์ซานน์ ลุปัง รู้แล้ว​ว่ามีคนรู้ว่า​เขาอยู่​ในขบวนรถไฟนี้ ​เขาน่า​จะซ่อนตัวเงียบๆ​มากกว่า คงอยากเดินทาง​ไปอย่างสงบเงียบมากกว่านะครับ​"

คำพูดของผมไม่​เป็นผลเท่าใด นางนิ่งเงียบ​ไป ผมเปิดหนังสือพิมพ์​ที่ซื้อมาอ่านข่าวการขึ้น​ศาลของ อาร์ซานน์ ลุปัง ​แต่ก็ไม่มีอะไร​ใหม่ เลย​ไม่สนใจ​กับข่าวนั้น​นัก ​และผมก็เหนื่อย​และง่วงด้วย หนังตาหนัก​และศีรษะห้อยลง

"อุ๊ย...​เมอร์สิเออร์ คุณ​ต้องไม่หลับนะคะ​"

นางหยิบหนังสือพิมพ์ของผมส่งสายตาเกรี้ยวมาให้

"ครับ​ๆ​...​ไม่หลับครับ​" ผมตอบ
"​ถ้าคุณหลับละก็ไม่มี​ความระมัดระวังอะไร​เลย​สิคะ​"
"ครับ​...​ถูก​ต้องครับ​ มาดาม" ผมเห็นด้วย

ผมพยายาม​จะตื่นตัว มอง​ไปนอกหน้าต่างเห็นทุ่งหญ้า ​และ เมฆ ลอย​ไปเรื่อยๆ​​และก็ทำให้ผมง่วงมากขึ้น​ สิ่ง​ที่เห็นไม่มี​ความชัดเจนขึ้น​ทุกที การ​เป็นห่วงเรื่อง​สุภาพสตรีร่วมห้องผู้​โดยสาร​และสุภาพบุรุษ​ที่ทำท่าง่วงเหลือแสนไม่​สามารถทำให้ผมตื่นอยู่​​ได้ ผมหลับลึกอย่างผาสุข ​และผมก็ฝันถึงสิ่ง​ที่รบกวน​ความสงบสุข ฝันถึงนายคนนั้น​​ที่ชื่อว่า "อาร์ซานน์ ลุปัง" ​เป็นตัวเด่นใน​ความฝัน เห็นเจ้านั่นมีสิ่งมีค่าติดตัวมากมาย​ กระโดดข้ามกำแพงเข้า​ไปขโมยของในคฤหาสน์ ​และแล้ว​ร่างนั่นก็เปลี่ยน​ไป ไม่ใช่ลุปังอีกต่อ​ไป ร่างนั้น​ชัดขึ้น​...​​และ​กำลังเข้ามาหาผม กระโดดอย่างคล่องแคล่ว ​และถีบเข้า​ที่หน้าอกของผมอย่างจัง ผมสะดุ้งตื่นขึ้น​​พร้อมร้องเสียงดัง ชายอีกคน​ที่​แต่งตัวราวสุภาพบุรุษ ผู้ร่วมห้องผู้​โดยสาย​กับเรานั้น​ ​กำลัง​ใช้เข่ากดหน้าอกผมไว้ มือกำคอของผมแน่น

ผมมองไม่ชัด​เพราะดวงตาเต็ม​ไปด้วยสายเลือด ผมเห็นสุภาพสตรีคนนั้น​ตัวแข็งด้วย​ความกลัว ผมไม่มี​กำลัง​จะป้องกันตัวเองเลย​ ศีรษะหนัก​และปวดตุบๆ​ ผมเกือบ​จะถูกฆ่าด้วยการถูกบีบคอ อีกนาทีเดียวเท่านั้น​ ผมก็​จะหมดลมหายใจ เจ้าชายคนนั้น​คงรู้ตัว ​เพราะปล่อยมือนิดหนึ่ง​ให้พอ​จะหายใจ​ได้ ​แต่ไม่​ได้ปล่อยเลย​ยังกำคอผมอยู่​ ​และแล้ว​​เขา​เอาเชือก​ที่ผูก​เป็นเงื่อนไว้แล้ว​ มัดข้อมือผมแน่น ​และภายในวินาทีเดียว...​ผมถูกมัด อุดปาก ​และช่วยตัวเองไม่​ได้เลย​

โอ...​เจ้านั่นทำ​กับผมอย่างเชี่ยวชาญ...​ชั้นมืออาชีพเชียวละ แน่นอน...​เจ้านี่​ต้อง​เป็นขโมยมืออาชีพอย่างไม่​ต้องสงสัย ​เขาทำแบบไม่​ต้องชะงักหรือ​ต้องคิดอะไร​เลย​ ทำอย่างใจเย็น​และกล้ามาก ตอนนี้...​ผมก็​ได้​แต่นอนบนม้านั่ง ถูกมัดหนาแน่นขยับไม่​ได้ราว​กับตัวมัมมี่อียิปจ์...​ผมนะครับ​...​ผมเอง อาร์ซานน์ ลุปัง ครับ​ผม...​