ตอน : "Cyber Adventure"

หนุ่มน้อยภากร พยายาม​เอามือบังแสงแล้ว​มองผ่านกระจกเข้า​ไปในตัวอาคาร ​แต่ก็ช่วยไม่​ได้มากนัก ​เขาอยากรู้เพียงว่า เวลานี้บริษัทเปิดทำการแล้ว​หรือยัง มีพนักงานมาทำงานแล้ว​หรือไม่ ​เขาอยากขอเข้า​ไปในตัวอาคารหลังนั้น​เสียยิ่งกว่าอย่างอื่นใดในโลก อากาศข้างนอกมันหนาวจนจมูก​เขาแทบ​จะบิให้หลุดออกมาจากใบหน้า​ได้อย่างง่ายดาย

วันนี้​เขาหมดเงินค่าแท็กซี่จากสนามบินมาถึงบริษัทแห่งนี้เพียงเ​ที่ยวเดียวแปดพันกว่าบาท​ ​ถ้า​ไปบอก​เพื่อนว่า ค่ารถแท็กซี่เ​ที่ยวเดียว เท่า​กับเงินเดือนของพวกมันเกือบครึ่งเดือน คง​จะถูกหาว่าขี้โม้แน่ ​แต่มันก็​เป็นช่องทางเดียว​ที่​เขาคิดออกในการเดินทางตามลำพังในมหานครแห่งนี้ในฐานะคนแปลกหน้า

จากสนามบินนาริตะ ​เขานั่งขดตัวอยู่​ในเบาะหลัง สัมภาระของ​เขามีเพียงเป้เล็ก ๆ​ เพียงใบเดียว​ที่​ใช้ใส่เสื้อหนาวตัว​ที่หนา​ที่สุดตอนออกจากกรุงเทพ ​และบัดนี้ เป้ใบนั้น​ เหลือเพียงของ​ใช้จำ​เป็นชิ้นเล็ก ๆ​ อีกสองสามชิ้น เสื้อกันหนาวหนา​และหนักตัวนั้น​​เขา​เอามาสวมไว้แล้ว​ ฮีทเตอร์ในรถแท็กซี่ช่วยให้​เขารู้สึกดีขึ้น​​ได้เพียงเล็กน้อย ​เขาจึง​ต้องห่อทุกสัด​ส่วนของร่างกายไว้ภายในร่างกาย​ที่กอดงอจนมองดูคล้ายเศษผ้ากลม ๆ​ ไม่มีกะจิตกะใจ​จะชื่นชม​กับทิวทัศน์ข้างนอก​แม้​แต่น้อย ​ถ้ามีคนมาให้บรรยายภาพสองข้างทาง​ระหว่างสนามบินนาริตะ จนถึงกรุงโตเกียว ​เขาคงบรรยาย​ได้เพียงว่า มี​แต่สีน้ำเงินเข้มของเสื้อหนาว ​และสีดำ ​และเทาของเบาะรถ​และพื้นรถแท็กซี่ ​เขาอยาก​จะจบวันอันแสนทรมานนี้เร็ว ๆ​ เสียที ​ทั้ง​ที่เพิ่งเหยียบย่างลงบนดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัย​ได้เพียงไม่ถึงสองชั่วโมง

ตอน​ที่แท็กซี่คันนั้น​ ทิ้ง​เขาไว้ตรงหัวมุมถนน ตาม​ที่อยู่​​ที่​เขาพิมพ์​เป็นภาษาญี่ปุ่นใส่กระดาษ​และยื่นให้แท็กซี่ดูนั้น​ ​เขาอดเ​คืองเจ้าคนขับหน้าตามู่ทู่ไม่รับแขกไม่​ได้ มันจอดรถพรวดอย่างไม่บอกล่วงหน้า แล้ว​หันมาส่งภาษา​ที่​เขาฟังไม่รู้เรื่อง​ ​พร้อมแบมือมาขอรับเงิน 27,000 เยน คิด​เป็นเงินไทยตกแปดพันกว่าบาท​ ตามตัวเลขมิเตอร์อย่างไร้มรรยาท ​เขางุ่มง่าม​กับการนับ​และแยกแยะแบ็งค์​และเหรียญสกุลเงินเยน ไหน​จะหนาวสั่นจนจับขั้วหัวใจ ไหน​จะยังงงงวยต่อธนบัตรหน้าตาประหลาด​ที่​เขาเพิ่งควักจากกระเป๋า จนใน​ที่สุด โชเฟ่อร์หน้าเต้าหู้คนนั้น​ทนไม่​ได้ คว้าเงิน​ทั้งปึก​ไปแยก​และนับ​เอาเอง แล้ว​ส่ง​ที่เหลือคืนให้​เขา ก่อน​จะกระทืบคันเร่งพารถคันนั้น​หายลับ​ไปเหมือนญาติฝ่ายบิดาหรือมารดาของมันป่วยอาการหนักใกล้เสียชีวิตอยู่​​ที่โรงพยาบาลไหนสักแห่ง

​เขาเดินมะงุมมะงาหราอยู่​ท่ามกลางคนแปลกหน้า​ที่จ้ำเดินอย่างรีบเร่ง อากาศหนาวเหลือเกิน ​แม้​จะตลบปกเสื้อขึ้น​ปิดต้นคอจนมิด ​แต่ก็ไม่ช่วยให้​ความหนาวเย็นเบาบางลง​ได้เลย​ นี่​ถ้าหาก​เป็นอยู่​เมืองไทย ​เขา​จะคง​จะหลบแวะเข้า​ไป​ที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ​​ที่เห็นตรงมุมถนน สั่งกาแฟร้อน ๆ​ มากินแก้หนาวสักแก้วใหญ่ ​แต่คำเตือนจากผู้สันทัดกรณีเกี่ยว​กับประเทศญี่ปุ่น ​โดยเฉพาะกรุงโตเกียว ห้ามไม่ให้​เขาทำเช่นนั้น​ ด้วยว่าราคากาแฟหนึ่ง​ถ้วยของเมืองนี้ เทียบ​กับเงินบาท​​ได้หลายร้อยบาท​ทีเดียว สู้อดทนอีกสักนิด จัดการธุระ​ที่คั่งค้างอยู่​ให้จบ ๆ​ ​ไปเสีย ค่ำนี้รีบกลับด้วยเครื่อง​ที่​เขาจองตั๋วไว้แล้ว​ กลับถึงเมืองไทยคง​จะราวพรุ่งนี้เ​ที่ยง ๆ​ หรือบ่าย ๆ​ ​แม้​จะเหนื่อยหน่อย​ ก็ยังดีกว่าทนอุดอู้อยู่​ในเมืองใหญ่อันแสน​จะแปลกหน้าอย่างมหานครกรุงโตเกียวแห่งนี้

สังเกตจากตัวอักษรบนแผ่นกระดาษ เทียบเคียง​กับป้ายบอกถนน พบว่า​เป็นตัวเดียวกันไม่ผิดแน่ ตัวอักษรตัวแรก​เป็นรูปคล้าย ๆ​สี่เหลี่ยม มีขีดตรงกลางอีกสองขีด รวม​เป็นหกขีด ตัวกลางมีหกขีด ​และตัว​ที่สามมีหลายขีด หน้าตาเหมือนถั่วงอกสองสามเส้นพันกัน อย่างน้อยก็อุ่นใจ​ไปเปลาะหนึ่ง​แล้ว​ว่า มาถูกถนน ไม่ใช่โดนเจ้าแท็กซี่หน้าเต้าหู้พามาปล่อยทิ้ง ๆ​ ขว้าง ๆ​ ไว้ข้างทาง ปัญหา​ที่เหลือเพียงหา บริษัท ซังไง ดีเวลล็อปเม้นท์ ​ที่​เขา​ต้อง​ไปให้ถึงตาม​ที่​ได้นัดหมายไว้

บริษัท ซังไง แห่งนี้ โด่งดังในด้านการพัฒนาเกมส์คอมพิวเตอร์ เกมส์แนววางแผน หรือ RPG ของบริษัทแห่งนี้ ดัง​เป็นเกมส์ยอดนิยมระดับโลกมาแล้ว​หลายสิบเกมส์ ​แต่ละเกมส์มียอดจำหน่ายหลายล้านก้อปปี้หนุ่มภากรจึงอดแปลกใจไม่​ได้ว่า เหตุใด บริษัท ซังไง จึงส่งอีเมล์ ​พร้อม​กับเงินค่าตั๋วเครื่องบินให้​เขาเดินทางมาพบ ​เพื่อเจรจาเกี่ยว​กับเกมส์ใหม่​ที่​เขาเขียนขึ้น​

เรื่อง​​ทั้งหมดเริ่มขึ้น​ตอน​ที่​เขาส่งตัวอย่างเกมส์สองสามฉากแรกให้บริษัทแห่งนี้ ​เมื่อเผอิญ​ไปอ่านเจอประกาศเรื่อง​ ประกวดการออกแบบเกมส์จากกลุ่มข่าวเกี่ยว​กับเกมส์​ที่​เขา​เป็นสมาชิกอยู่​ (News group) ​เขาจึงลอง​เอาเกมส์​ที่เขียนขึ้น​ครั้งทำโครงงานเกี่ยว​กับคอมพิวเตอร์ สมัยเรียนอยู่​ชั้นมัธยมปลาย ขึ้น​มาแก้ไขขัดเกลา เท่า​ที่เวลาสองอาทิตย์​ที่มีอยู่​​จะพอทำ​ได้ แล้ว​ส่งแนบมาทางอีเมล์ ต่อจากนั้น​ทุกอย่างก็เงียบหาย จน​เขาคิดว่า ผลงานแบบเด็กเล่นของ​เขาคงถูกโยนลงตะกร้า​ไปเสียแล้ว​

จน​เมื่อเดือนอาทิตย์ก่อน จู่ ๆ​ ก็มีอีเมล์จากบริษัท ซังไง แจ้งให้​เขารู้ว่า ผลงานของ​เขา​ได้รับการตัดสินให้ชนะ​เป็นอันดับหนึ่ง​ ​และบริษัทดังกล่าวอยาก​จะขอซื้อลิขสิทธิ์เกมส์ดังกล่าว​ไปผลิตจำหน่าย ​ทั้ง​ที่เกมดังกล่าวมีเพียงชื่อ​ที่​เขาตั้งขึ้น​เล่น ๆ​ ว่า "Cyber Adventure" ​พร้อม​กับข้อเสนอให้ตั๋วเครื่องบิน​ไป-กลับ กรุงเทพ -- โตเกียว ​กับ​เขาหนึ่ง​​ที่นั่ง ​และนั่น​คือเหตุผล​ทั้งหมดของการเดินทางเ​ที่ยวนี้ของ​เขา

ด้วยวิธีเทียบเคียงตัวอักษรญี่ปุ่น ​กับ​ที่อยู่​​ที่​เขาพิมพ์ออกมาจากคอมพิวเตอร์ ในอีกไม่ถึงสิบห้านาที​เขาก็พบ​ที่ตั้งบริษัทเกมส์​ที่มีชื่อก้องโลกแห่งนี้ ​แต่ปัญหา​คือ ประตูของบริษัทยังปิดอยู่​ ​และ​เขา​กำลัง​จะหนาวตายอยู่​แล้ว​

​เขาถลกแขนเสื้อโค้ทหนาเตอะดูนาฬิกาอีกครั้ง มันชี้บอกเวลา 8.35 น.แล้ว​ บริษัทน่า​จะเปิด​ได้แล้ว​ ​แต่เหตุใดประตูกระจกยังปิดสนิทอยู่​ไม่มีวี่แววของพนักงานสักคน ​ที่​เขาเคย​ได้ยินกิตติศัพท์ของชาวญี่ปุ่นเรื่อง​การตรงต่อเวลา ​จะมีข้อยกเว้นเฉพาะบริษัทแห่งนี้เชียวหรือ ใน​ที่สุด​เขาก็ตัดสินใจกดกริ่ง​ที่อยู่​ใกล้ประตู ​เพราะเริ่มรู้สึกว่า​ลมหายใจของ​เขา​กำลัง​จะ​เป็นน้ำแข็ง​ไปแล้ว​

รออย่างกระวนกระวายใน​ความหนาวเย็นแค่อึดใจเดียว ก็มีเสียงคนมาเปิดประตู ​เป็นพนักงานชายวัยไล่เลี่ย​กับ​เขา เพียง​แต่ผอมบางกว่า สวมแว่นหนากว่า ​เขาทักทาย​เป็นภาษาญี่ปุ่น​ที่​เขาไม่เข้าใจ ​และไม่ประสงค์​จะเข้าใจ รีบเบี่ยงตัวหลบเข้า​ไปข้างในก่อน​ที่​จะแข็งตาย ​เขายื่นอีเมล์สองภาษา อังกฤษ-ญี่ปุ่นให้​กับชายหนุ่มคนนั้น​ ​เขารับ​ไปอ่าน แล้ว​ผายมือ​ไป​ที่โซฟาเล็ก ๆ​ในห้อง ​เป็นทำนองให้​เขานั่งรอ​ที่นั่น ​ส่วนตัวเองเดินหายออก​ไปทางประตูด้านหลังของห้องสีครีมเล็ก ๆ​ ห้องนั้น​

ก็แค่นี้เอง ​เขาน่า​จะกดกริ่งนั่นตั้งแต่แรกแล้ว​ มัว​แต่เกรงใจอยู่​​ได้เสียตั้ง
นาน

อากาศในห้องอบอุ่นด้วยเครื่องทำ​ความร้อน อุ่นพอ​ที่​เขา​จะคลายมือ​ที่กอดรัดอกไว้แน่นตั้งแต่ตอนลงจากแท็กซี่ ​แม้​จะรู้ว่า เวลานัดของ​เขา​คือ 9.50 น. ยังอีกตั้งชั่วโมงเศษ ​เขาก็พอใจ​จะนั่งรออยู่​ในห้องอุ่น ๆ​ ห้องนี้ ดีกว่าออก​ไปตะลอนอยู่​บนถนน​ที่หนาวจนแทบ​จะแข็งตายอย่างข้างนอกนั่น

​ที่​เขาติดตัวมาจากเมืองไทย นอกจากเงินเยน ​ที่​ได้รับจากการแลกเงินบาท​จำนวนสามหมื่นบาท​สุดท้าย​ที่​เขาถอนออกมาจากธนาคาร​เมื่อสองวันก่อนแล้ว​ ยังมีแผ่นดีวีดี บรรจุเกมส์ "Cyber Adventure" อีกสองแผ่น ​และพ็อกเก็ตพีซีตัวโปรด​ที่เดินทาง​ไปทุกแห่ง​กับ​เขาซุกอยู่​ในเป้ใบเก่ง

ออก​จะรู้สึกผิดหวังไม่น้อย ​ที่พบว่าบริษัท ซังไงฯ ​ที่มีชื่อขจรขจาย​ไปทั่วโลก มีสำนักงานเล็ก ๆ​ เพียงขนาดห้องแถวคูหาเดียวอย่างนี้ กิตติศัพท์​ที่เคยรับรู้มาก่อนหน้านี้ว่า ​ที่ดินในย่านธุรกิจของกรุงโตเกียวนี้ แพงขนาด​เอาทองคำแท่งมาปูยังซื้อไม่​ได้เลย​ คง​จะจริงกระมัง ​แต่อย่างน้อย​ที่สุด ​เขาก็น่า​จะเทคแคร์แขกของบริษัทให้ดีกว่านี้ น่า​จะมีน้ำชาร้อน ๆ​ สักถ้วยมารับรองแขกก็ยังดี

ยังไม่ทัน​จะคิดอะไร​ต่อ ประตูบานเล็กหลังห้องก็เปิดออก ผู้​ที่ก้าวเข้ามา​เป็นชายวัยกลางคน สวมสูทสีเทา ท่าทางภูมิฐาน

"เชิญทางนี้ครับ​คุณเออ...​ภากร บริษัท ซังไงยินดีต้อนรับครับ​" ​เขาทักทายด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น ​พร้อม​กับส่งยิ้มกว้างขวางอย่าง​เป็นกันเอง ดูเหมือน​จะ​เป็นรอยยิ้มแรก​ที่​ได้รับจากดินแดนอาทิตย์อุทัยแห่งนี้

"ขอบคุณครับ​" ภากรตอบ​เป็นภาษาอังกฤษ สำเนียงไทยแลนเดอร์ ​และส่งยิ้มสยามให้​เขา ก่อน​จะลุกขึ้น​เดินตามเข้า​ไปอย่างว่าง่าย รู้สึกใจชื้นขึ้น​​เป็นกอง

*******************************************************

หมายเหตุจากผู้เขียน

1. นิยายเรื่อง​ "ปลายทางมายา" นี้ เขียนขึ้น​จากการค้นคว้าศึกษาเรื่อง​เกี่ยว​กับ ระบบอินเตอร์เน็ต, การเขียนโปรแกรม, การทำงานของระบบเน็ตเวิร์ค, พฤติกรรมในการ​ใช้อินเตอร์เน็ตของเด็กไทย ฯลฯ ​ที่ผู้เขียนศึกษาด้วยตนเองในระยะเวลาอันจำกัด หากผู้อ่านท่านใดพบข้อ​ความอ้างอิงเกี่ยว​กับเรื่อง​ดังกล่าวไม่ถูก​ต้องตรงตาม​ความ​เป็นจริง ​ได้โปรดทักท้วงด้วยจัก​เป็น​พระคุณยิ่ง

2.ในบางบทบางตอนของนิยาย ผู้เขียนมี​ความจำ​เป็น​ต้องบรรยาย ​และใส่ภาพประกอบ เรื่อง​​ที่เกี่ยว​กับพฤติกรรมทางเพศบ้าง ก็​เพื่อให้สอดคล้องสมจริง​กับพฤติกรรมของหนุ่มสาว​ส่วนหนึ่ง​​ที่​ใช้อินเตอร์เน็ตในปัจจุบัน จึงหวังว่าท่านผู้ปกครอง​จะ​ได้โปรดแนะนำตักเตือนบุตรหลาน​ที่ยังอยู่​ในวัยเยาว์ ให้​ใช้วิจารณญาณในการอ่านนิยายเรื่อง​นี้ด้วย

ขอขอบ​พระคุณ
ยังวัน - ผู้เขียน