ตอน : นักเรียนภาษาพาเพลิน (เจ็ด) - Le conte 1

กาลครั้งหนึ่ง​นานมาแล้ว​

มีสามีภรรยาชาวบ้านแก่ ๆ​ คู่หนึ่ง​ สามีชื่อ เอมิล (Emil) ภรรยา ชื่อ จานน์ (Jeanne)

​ทั้งสองอยู่​กินด้วยกันมาถึงห้าสิบปี ไม่เคยพรากจากกัน​แม้​แต่วันเดียว

บ้านน้อยของ​ทั้งสองคน​เป็นกระท่อมไว้ ปลูกอยู่​ท้ายหมู่บ้าน (village) ทุกคนในหมู่บ้านต่างยอมรับ​และอิจฉาใน​ความรักของสามีภรรยาคู่นี้

วันหนึ่ง​...​.วันดีคืนดี...​.un jour

จานน์​ได้รับจดหมายจากพี่สาวคนสุดท้าย​ที่เหลืออยู่​ ให้​ไปร่วมฉลองอายุครบ ๙๐ ปี ​ที่เมืองใหญ่...​.

...​ไกลออก​ไปหลายร้อยกิโลเมตร ​จะ​ต้อง​ใช้เวลาเดินทาง​ทั้งวัน ​และจานน์​จะ​ต้อง​ไปอยู่​​กับพี่สาว​และญาติ ๆ​ สามวัน รวมเดินทางอีกสองวัน​เป็นห้าวัน

จานน์ไม่เคยพรากจาก​กับเอมิล

จานน์ดูแลชีวิต​ความ​เป็นอยู่​ของเอมิลทุกอย่าง อาหารทุกมื้อ เครื่องดื่มทุกแก้ว เสื้อผ้าทุกตัว ​ทั้งปู​ที่หลับปัด​ที่นอน ปรนนิบัติมาห้าสิบปีไม่เคยขาด ​ทั้งคู่เข้านอน​พร้อมกัน ตื่นนอน​พร้อมกัน ทำอะไร​ด้วยกัน

สำหรับจานน์ การเดินทางครั้งนี้​เป็นการเดินทาง​ที่ยิ่งใหญ่​และยาวนาน​ที่สุดในชีวิต

จานน์ไม่อยาก​ไป ​แต่ไม่มีเหตุผล​ที่​จะปฏิเสธ

จานน์​เป็นห่วงเอมิล หากจานน์ไม่อยู่​ เอมิล​จะทำอย่างไร ​ใคร​จะหุงหาอาหาร เก็บกวาดล้างจาน ทำ​ความสะอาด เอมิลยืนยันว่า ดูแลตัวเอง​ได้ ​และส่งเสริมให้จานน์​ไปร่วมงานฉลองวันเกิด

ใน​ที่สุดจานน์ก็​ต้องตัดสินใจเดินทาง

วันก่อนเดินทาง จานน์เตรียมซุปไว้หนึ่ง​หม้อใหญ่ อบเนื้อไว้ชิ้นใหญ่ ต้มมันฝรั่งมากมาย​ แล้ว​ก็เตรียมขนมปัง เนยแข็ง นม ​และ ของทุกอย่าง​ที่​ต้องกิน​ต้อง​ใช้

จานน์จัดแบ่งอาหารไว้​เป็นห้าวัน ห้ามื้อ เรียงตามลำดับ อย่าง​เป็นระเบียบ

จานน์เรียกเอมิลมา​และบอกว่า "ตาจ๋า เวลาฉันไม่อยู่​ ตาอุ่นอาหาร​ที่ฉันจัดไว้ให้นะ ทีละอย่าง เรียงตามวัน ตาจำ​ได้ไหม"

เอมิลตอบด้วย​ความมั่นใจ "จำ​ได้ สบายมากจ้ะ​ ยาย"

แล้ว​วันเดินทางก็มาถึง สองผัวเมียออกจากบ้าน​แต่เช้า​ เดินข้ามห้วยข้าม​เขา​ไป​ที่สถานีรถไฟเล็ก ๆ​ (gare)ในเมือง

จานน์กลับหน้าสั่งกลับหลังสั่งเอมิลทุกอย่าง ไม่ให้ลืมอะไร​ (ne pas oublier) ​และสั่งให้เอมิลมารับในวันเดินทางกลับ อย่าพลาด​ได้

จนสุดท้ายจานน์ก็​ต้องขึ้น​นั่งบนรถไฟ

รถไฟแล่นออกจากสถานีช้า ๆ​ แล้ว​ก็เร็วขึ้น​ เร็วขึ้น​ เร็วขึ้น​

เอมิลยืนดูนิ่งอยู่​​ที่สถานี จนรถไฟลับ​ไปจากสายตา...​..​พร้อม​กับจานน์

​ส่วนจานน์เองก็​ได้​แต่เพ่งมองจุด​ที่เอมิลยืนอยู่​ จนจุดนั้น​เล็กลงทุกที ทุกที ทุกที จนมองไม่เห็นใน​ที่สุด

จานน์​ไปร่วมงานฉลองด้วยใจ​ที่ไม่อยู่​​กับเนื้อ​กับตัว ไม่นึกสนุก เฝ้า​แต่นับวันเวลา​ที่​จะ​ได้กลับบ้าน กลับ​ไปหาเอมิล



วัน​ที่หนึ่ง​ผ่าน​ไปอย่างเชื่องช้า







วัน​ที่สองผ่าน​ไปอย่างเชื่องช้า







วัน​ที่สามผ่าน​ไปอย่างเชื่องช้า







วัน​ที่สี่ผ่าน​ไปอย่างเชื่องช้า






วัน​ที่ห้าผ่าน​ไปอย่างเชื่องช้า



​แต่ใน​ที่สุดวัน​ที่​จะ​ได้กลับบ้านก็มาถึง

จานน์ไม่ยอมเสียเวลา​แม้​แต่วินาทีเดียว​ที่​จะออกจากบ้านของพี่สาว ไม่ว่า​ใคร​จะชักชวนให้อยู่​ต่อ จานน์ก็ปฏิเสธ

จานน์ขึ้น​รถไฟด้วย​ความตื่นเต้น รถไฟเคลื่อน​ไปบนราง จานน์นับทุกนาที​ที่ผ่าน​ไป ​เป็นชั่วโมง ​และหลายชั่วโมง

แล้ว​ระยะทาง​ระหว่างจานน์​กับเอมิลก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ​ เข้ามาเรื่อย ๆ​ ใน​ที่สุด จานน์ก็มองเห็นยอด​เขา​ที่อยู่​หลังหมู่บ้านอยู่​ในสายตา แล้ว​เนิน​เขา​ที่คุ้นตาก็ทะยอยมาให้เห็น

รถไฟของจานน์ลด​ความเร็วลง มองเห็นสถานีอยู่​ลิบ ๆ​

จานน์มี​ความสุข (elle est heureuse) อย่างไม่เคยมีมาก่อน เฝ้าชะเง้อดูผ่านหน้าต่างรถไฟ ​เพื่อหาร่องรอยของเอมิล ​ที่นัดแนะกันไว้ว่า ​จะมารับจานน์​ที่สถานี

รถไฟช้าลง ช้าลง ​และหยุดจอดใน​ที่สุด (s'est arrêté)

จานน์หอบข้าวของ ลงจากรถไฟ ​แต่มองไม่เห็นเอมิล...​.ไม่มีร่องรอยของเอมิล​ที่ไหนเลย​ เอมิลอยู่​​ที่ไหน

จานน์รอเอมิลอยู่​​เป็นเวลานาน บางทีเอมิลอาจ​จะทำงานในนายังไม่เสร็จ บางทีเอมิลอาจ​จะ​กำลังเดินทางมา บางทีเอมิลอาจ​จะไม่สบาย บางที...​.

จานน์สอบถามนายสถานีรถไฟ ​แต่นายสถานีบอกว่ายังไม่เห็นเอมิลเลย​ในวันนี้

จานน์คอตก หอบกระเป๋าเสื้อผ้า ค่อย ๆ​ เดินออกจากสถานีรถไฟ เดินผ่านหมู่บ้าน เดินออก​ไปนอกหมู่บ้าน ใจก็หวังอยู่​ตลอดเวลาว่า​จะสวนทาง​กับเอมิล

จนมองเห็นหลังคาบ้านอยู่​ไกล ๆ​ ​แต่ก็ยังไม่มีเอมิล

ปล่องไฟบนหลังคาไม่มีควันไฟ ประตูรั้วเปิดทิ้งไว้ วัว (la vache) ​ที่เลี้ยงยืนกินหญ้าอยู่​อย่างเกียจคร้าน วัวหันมามองจานน์ ส่งเสียงร้องมอ ​และแกว่งหางอย่างยินดี จานน์ไม่มีเวลาเข้า​ไปลูบหลังวัว จานน์​เป็นห่วงเอมิล

จานน์เปิดประตูบ้าน ประตูบ้านไม่​ได้ล็อคไว้

จานน์ก้าวเข้า​ไปในบ้าน...​.ผงะ​กับ​ความรกรุงรัง​ที่เห็น

ชามซุปตกแตกอยู่​​กับพื้น ถ้วยเบียร์คว่ำอยู่​บนโต๊ะ นอกนั้น​ อาหาร​ทั้งหมดไม่มีร่องรอยว่า ​ได้ถูกแตะ​ต้อง ห้องครัวมีร่องรอยรื้อค้น ข้าวของกระจัดกระจาย

จานน์สูดหายใจลึก ๆ​ วางกระเป๋าเดินทาง ก้าว​ไป​ที่ห้องนอน

ห้องนอนไม่มีคนอยู่​ เตียงนอนมีร่องรอยถูก​ใช้งาน ​แต่หมอน​ไปทาง ผ้าห่ม​ไปทาง หน้าต่างเปิดทิ้งไว้ครึ่งหนึ่ง​

​แต่ไม่มีร่องรอยของเอมิล

จานน์เดินดูทั่วทุกมุมบ้าน ขณะ​ที่ก็ร้องเรียกหาเอมิลครั้งแล้ว​ครั้งเล่า จานน์เดินออก​ไปดูรอบ ๆ​ บ้าน ​แต่ก็ยังไม่เห็นเอมิล

​เพื่อนบ้านของจานน์​ซึ่ง​เป็นหญิงทึนทึกเดินมาทักทายจานน์​ที่ริมรั้ว

จานน์ถามว่า "เธอเห็นตาแก่ของฉันไหม"

​เพื่อนบ้านของจานน์​เป็นคนขี้อิจฉา ​เพราะเธออยู่​ตัวคนเดียวมาตลอดชีวิต เธอตอบว่า "โน่นแน่ะ เอมิลอยู่​​ที่โรงเหล้า"

จานน์ไม่เชื่อหูตัวเอง ​แต่​เมื่อไม่มีทางเลือก จานน์ก็เลย​เดิน​ไป​ที่โรงเหล้า

จานน์​ต้องเดินผ่าน​เพื่อนบ้านหลายหลัง ทุกคนทักทายจานน์อย่างอบอุ่น ​แต่จานน์ตอบสั้น ๆ​ ก้มหน้าก้มตาเดิน ผ่านบ้านหลังแล้ว​หลังเล่า ข้ามสะพาน ผ่าน​ไปรษณีย์ ผ่านร้านขายเนื้อ ผ่านร้านขายของชำ จนถึงกลางหมู่บ้าน

จานน์ตรงเข้า​ไป​ที่ร้านเหล้า มีเสียงพูดคุยเอะอะรื่นเริงอยู่​ในนั้น​

จานน์เปิดประตูเข้า​ไป ประตูส่งเสียงดังเอี๊ยด

ทุกคนในร้านหันมาดูจานน์

นั่นเอง...​.เอมิลของจานน์ ​กำลังกอดขวดเบียร์ด้วย​ความสุข บอกอาการว่า​กำลังกร่ำ​ได้​ที่

เอมิลไม่​ได้พูดอะไร​

จานน์ก็ไม่​ได้พูดอะไร​

จานน์ตรงเข้า​ไปหาเอมิล ดึงหูข้างซ้ายแล้ว​ก็ลากเอมิลออกมาจากร้าน

เอมิลร้องโอดโอย ​แต่ไม่​สามารถปลดตัวเองให้​เป็นอิสระจากการลากถูของจานน์​ได้

จานน์ลากเอมิลออกจากกลางหมู่บ้าน ผ่านร้านขายของชำ ผ่านร้านขายเนื้อ (le boucherie) ผ่าน​ไปรษณีย์ (la poste) ข้ามสะพาน (le pont) ผ่านบ้านหลังแล้ว​หลังเล่า ผ่าน​เพื่อนบ้านขี้อิจฉาคนนั้น​ จนใน​ที่สุดก็ถึงบ้าน เอมิลร้องโวยวายตลอดทาง ​แต่จานน์​จะ​ได้วางมือก็หาไม่

คืนนั้น​ ทุกคนในหมู่บ้านไม่​ได้ยินเสียงทะเลาะของสองผัวเมีย จานน์​และเอมิล

วันรุ่งขึ้น​ ​เพื่อนบ้าน (voisins) พากันแวะ​ไปหาจานน์​และเอมิล ​เพื่อ​ไปทักทายหลังจาก​ที่จานน์หายตัวจากการเดินทางจากบ้าน​ไปห้าวัน ​เป็นการเดินทางคนเดียว​ที่ไม่มีเอมิล

​เพื่อนบ้านเคาะประตู ​แต่ทุกอย่างเงียบเชียบ (silent)

​เพื่อนบ้านเปิดประตู กลอนไม่​ได้ล็อคไว้

​เพื่อนบ้านเข้า​ไปในบ้าน ทุกอย่างสะอาดเอี่ยม พื้นขัดถูไว้​เป็นมัน ห้องครัวเอี่ยมอ่อง​เป็นประกาย ทุกอย่างอยู่​ใน​ที่ในทาง

​เพื่อนบ้านร้องเรียก ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ

​เพื่อนบ้านเคาะประตูห้องนอน ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ

​เพื่อนบ้านตัดสินใจเปิดประตูห้องนอน แสงแดดอันอบอุ่นส่องลอดขอบหน้าต่างเข้ามา ทำให้มองเห็นจานน์​และเอมิล​ที่หลับพริ้มอยู่​บน​ที่นอน ในห้องนอน (la chambre) ​ที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย​ไม่มี​ที่ติ

​เพื่อนบ้านยื่นมือ​ไปรอง​ที่จมูกของ​ทั้งสองคน...​...​ไม่มีลมหายใจอุ่น ๆ​ ให้รู้สึก

จานน์​และเอมิลหลับ​ไปแล้ว​ตลอดกาล ใบหน้า​ทั้งสองมีรอยยิ้มน้อย ๆ​ (souris)

ใน​ที่สุด จานน์​และเอมิลก็​ได้ออกเดินทางไกลอีกครั้ง

คราวนี้ ​เขา​ทั้งสอง​ได้​ไป​พร้อมกัน (Ils sont partis emsemble) ไม่พรากจากกันตลอด​ไป

---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​---​--


​เพื่อน ๆ​ คะ​ ​ที่รจนาเขียนเล่ามา​ทั้งหมดนี้ ก็เพียง​แต่​จะเล่าถึงกิจกรรมการเรียนภาษาอย่างหนึ่ง​ของพวกเรา ​คือ ​เป็นชั้นเรียนเล่านิทานค่ะ​ ​แต่ละอาทิตย์ก็​จะมีการเล่านิทาน​ที่น่าสนใจ​เป็นภาษาฝรั่งเศส ​โดยนักเล่านิทานระดับยอด

คน​ที่รจนา​ได้​ไปฟังนี้อายุคงเกือบ ๖๐ ปีแล้ว​ค่ะ​ ลีลาการเล่าของ​เขายอดเยี่ยมมาก มีการขึ้น​เสียงสูงต่ำ ทำหน้าทำตา เว้นจังหวะ

การเล่าของ​เขาตรึงใจพวกเรามาก ชนิดว่า เรา​ต้องกลั้นลมหายใจฟังเชียวค่ะ​ กลัว​จะพลาดตอนสำคัญ ๆ​

แถม​เป็นการเรียนภาษา​ที่ยอดเยี่ยม ศัพท์​ที่​ใช้ในการเล่านิทาน​จะ​เป็นศัพท์​ที่ง่ายมาก ไวยกรณ์ก็ไม่ซับซ้อน ประโยคก็สั้น ๆ​ ง่าย ๆ​ ​ทั้งนี้​เพราะการเล่านิทานนี้​จะ​เป็นกิจกรรมสำหรับเด็ก ๆ​ รจนาพยายามแทรกศัพท์บางตัวให้​ได้บรรยากาศนะคะ​

​ส่วนเด็กโตไม่เดียงสา(เรื่อง​ภาษา)อย่างรจนาก็ฟัง​ได้ด้วย​ความเพลิดเพลินเช่นกัน

หวังว่า ​เพื่อน ๆ​ ​จะเพลิดเพลิน​กับนิทานเรื่อง​นี้เหมือนรจนานะคะ​