ตอน : นักเรียนภาษาพาเพลิน (หก) - Lausanne 2

คราวนี้พา​ไปเ​ที่ยวโลซานน์ต่อค่ะ​

ขอบคุณคุณเก็จแก้ว​ที่​เป็นหน้าม้าให้​กับคอลัมน์นี้นะคะ​ ​ต้องให้ดอกไม้หอบใหญ่ ๆ​ เลย​นะเนี่ย

โลซานน์​เป็นเมือง​ที่สูงชันค่ะ​ เมืองปราบจักรยาน ​แต่​ความสูงชันนี้ก็ทำให้บ้านเรือน​ที่ปลูกตามไหล่​เขานี้​ได้วิวสวย ๆ​ ของทะเลสาบทั่วหน้ากัน นักท่องเ​ที่ยวอย่างเราเดินขึ้น​ ๆ​ ลง ๆ​ ก็เหนื่อยดี ​แต่อากาศเย็น ๆ​ อย่างนี้ก็ยินดีเดินเหมือนกัน

ไก๊ด์ของเราพา​ไปดูศาลาว่าการเมืองโลซานน์ค่ะ​ ภาษาฝรั่งเศส​เขาเรียกว่า Hôtel de ville ​คือ สำนักงานแห่งเมือง สมัย​ไปอยู่​เจนีวาใหม่ ๆ​ รจนาก็เชยตามประสาคนต่างชาตินิ เห็นคำว่า hôtel ก็คิดว่า​เป็นโรงแรมจริง ๆ​ (นะเนี่ย) ​แต่แท้​ที่จริงคำนี้หมายถึง Hall หรือแปลว่า หอก็​ได้ ศาลาก็​ได้ ​เมื่อมารวม​กับคำว่า Ville ​ซึ่งแปลว่า เมือง ก็​ได้ใจ​ความว่า "ศาลากลางเมือง" ค่ะ​

นอกจากนั้น​คำนี้ยัง​ใช้​กับสถาน​ที่ราชการอื่น ๆ​ เช่น Hôtel de police (กรมตำรวจหรือสำนักงานตำรวจ) Hôtel des finances (กรมการคลัง) ​เป็นต้นค่ะ​

ดังนั้น​​ใคร​ไปเ​ที่ยวฝรั่งเศสหรือประเทศ​ที่​ใช้ภาษาฝรั่งเศส เห็นคำว่า Hôtel อย่าเพิ่งรีบดีใจ เข้า​ไปขอเช็คอินนะคะ​ ดูท่าทางก่อนค่ะว่า​​เป็นโฮเต็ลแน่หรือเปล่า


Hôtel de ville สังเกตว่า บ้านเมือง​เขาก่อด้วยหินผสมปูน​ทั้งนั้น​เลย​นะคะ​ นี่อาจ​จะ​เป็นเหตุหนึ่ง​​ที่ทำให้ประวัติศาสตร์ชาติ​เขาดู​จะอยู่​ยั้งยืนยงดี ​เพราะมีสิ่งปลูกสร้างคงเหลืออยู่​ให้เห็น​เป็นอนุสรณ์ข้ามสมัยมากมาย​


นี่​คือห้องเก็บจดหมายเหตุ​และทะเบียนสำคัญของเมืองค่ะ​ มีกุญแจสองดอก (​เขาคงกลัว​ใครขโมยเอกสาร​ไปขายต่อกระมัง ของพวกนี้ขาย​ได้ราคาดีนะ เอ้า ฝรั่งนี่ก็แปลก ชอบซื้อกระดาษเก่า ๆ​)


ภาพวาดผนังสีน้ำมันตรงทางเดินขึ้น​บันไดค่ะ​ ​เป็นการแสดงถึงตัวแทนประชาชน (ระดับขุนนาง​และผู้มีอำนาจในยุคนั้น​)


ตราประจำเมืองโลซานน์ ​เป็นสิงห์คู่ชูมงกุฎค่ะ​ อยู่​​ระหว่างขอบหน้าต่างห้องประชุมข้ารัฐการของ​เขาค่ะ​


ภาพเขียนอีกภาพก็อยู่​คู่กันไม่ห่าง คราวนี้​เป็นตัวแทนประชาชนระดับรากหญ้าจริง ๆ​ ประเภทชาวไร่ ชาวนา ​และช่าง (​ที่คงไม่ใช่ "ช่าง​เขาเถอะ")


ห้องประชุมของผู้ว่าราชการ​กับคณะข้ารัฐการค่ะ​ ​เขาแสดงถึง​ความโปร่งใสต่อสาธารณชน เวลา​เขาไม่มีประชุมก็เปิดให้คนเข้าดู (รู้สึก​จะฟรี) แล้ว​เราก็เข้า​ไปนั่งในห้อง​ได้ ​ที่เห็น​คือ​เพื่อนนักเรียนของพวกเรา​กำลังเอกเขนก บางคนอาจ​จะนึกว่า สักวันนึงฉัน​จะ​เป็นข้ารัฐการบ้าง ​ซึ่งก็มี​ความ​เป็น​ไป​ได้สูง ห้องเหล่านี้​เป็นตัวแทนของประวัติศาสตร์ ฝาผนัง โต๊ะ เก้าอี้ เตาผิง เพดาน กรอบหน้าต่าง สิ่งสลักเสลาล้วนมีเรื่อง​เล่าค่ะ​ ​ที่ชอบก็​คือผนังไม้​ที่ขัดเงารักษาไว้อย่างดีเยี่ยมค่ะ​

แฮ่ม ​แต่รจนาไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ (พยายามอยู่​​กับปัจจุบันขณะ) ก็เลย​เข้าหูซ้ายแล้ว​ย้ายออกหูขวานะคะ​


พื้นกระเบื้องหินเก่าแก่ แบบว่าปูไว้อย่างไรในตอนสร้างตึก ก็คงสภาพไว้อย่างนั้น​ สีคล้าย ๆ​ ​กับกระเบื้อง​ที่ห้องครัวรจนา (​แต่ของ​เขาสวยกว่า) ​กับเท้า(ในรองเท้าสวย)ของไก๊ด์ของเราค่ะ​ ผู้หญิงเมืองนี้ใส่กางเกงกันอย่างไม่ขัดเขินในทุกโอกาส กระโปรงมีให้เห็นน้อยค่ะ​


แผน​ที่เมืองโลซานน์ในยุคโบราณ ทำให้เห็นผังเมืองสมัยโบราณเปรียบเทียบ​กับปัจจุบัน​ได้ ​ต้องชมว่า ​เขาเก็บถนอมของเก่าทุกอย่างไว้ด้วย​ความเห็นคุณค่าอย่างยิ่ง ​เอามาอวดแขกบ้านแขกเมือง​ได้ทุก​เมื่อ


ป้าย​ที่ระลึก​เพื่อแจ้ง (ด้วย​ความภูมิใจ) ว่า โมสาร์ทเคยมาเปิดการแสดง​ที่โลซานน์สองครั้ง ​โดยครั้งแรก​เมื่อวัน​ที่ ๑๘ กันยายน ๑๗๖๖ มาแสดง​ที่ศาลาประจำเมืองแห่งนี้ ขณะนั้น​โมสาร์ทมีอายุ​ได้เพียงสิบขวบครึ่งเท่านั้น​เอง โอ้โห ​จะอัจฉริยะอะไร​ปานนั้น​ เยี่ยม ๆ​


สุดท้ายก็​คือห้องประชาคม ​ที่​เขาเรียกว่า Salle communale ค่ะ​ ​คือ​เอาไว้ให้สาธารณชน​ใช้จัดงาน​เพื่อประโยชน์สุขของเมือง บางทีก็เช่าจัดงาน​แต่งงาน​ได้ (แล้ว​​แต่นโยบายของ​แต่ละท้อง​ที่) ​แต่​ส่วนใหญ่​จะ​เป็นงานรวม ๆ​ มากกว่า ​เป็น คอนเสิร์ตพิเศษ งานการกุศล งานสำหรับโรงเรียนหรือเด็ก ๆ​