ตอน : เหยียบเยอรมนี (แปด) - ว้านซลีเบ่น

ท่องเ​ที่ยวเชิงประวัติศาสตร์​และสถาปัตยกรรมมาหลายตอนแล้ว​ คราวนี้ท่องเ​ที่ยวซอกแซกเข้าบ้านฝรั่งดีกว่าค่ะ​

พวกเราเ​ที่ยวหอโอเปร่าเสร็จแล้ว​ แกร์ฮาร์ดก็มารับกลับบ้าน​ไปเก็บของ ​แต่​เขาเลี้ยงขนมเค้ก​ที่ซื้อมา​แต่เช้า​ให้เราทานก่อนเดินทาง ​เป็นน้ำใจ​ที่น่ารักยิ่ง ขนมเค้กก็อร่อยจริง ๆ​ ไม่หวานจัด ชิ้นก็ไม่ใหญ่มากเกิน ทำให้เรา​ได้รู้จักว่า คน​ที่นี่​เขากินขนมอะไร​กัน

ร่ำลาแล้ว​ก็จากเดรสเด็นในตอนบ่ายหน่อย​ ๆ​

คืนนี้พวกเรา​ไปแวะค้างคืน​และเยี่ยม​เพื่อนนักเรียนเก่าของพ่อบ้าน (สมัยเรียนมหาวิทยาลัย) ​ที่เมืองเล็ก ๆ​ ชื่อว่า ว้านซลีเบ่น (Wanzleben) ​เป็นเมือง​ที่มีประวัติศาสตร์พอ​ใช้​ได้ ​และมีปราสาทเก่าแก่หลังเล็ก ๆ​ ประดับอยู่​หนึ่ง​แห่ง ปัจจุบันกลาย​เป็นโรงแรมระดับสี่ดาว

ว้านซลีเบ่นถือ​เป็น​ส่วนหนึ่ง​ของ(อดีต)เยอรมนีตะวันออกค่ะ​

​เพื่อนของพ่อบ้าน​เป็นข้าราชการประจำกระทรวงค่ะ​ ชื่อว่า ฟร้างค์-มิคาเอล ​แต่เราเรียกสั้น ๆ​ ว่า ฟร้างค์ ​ส่วนภรรยา​เป็นสูตินรีแพทย์ ชื่อว่า ชเต๊ฟฟี่ ฟร้าค์พูดภาษาอังกฤษ​ใช้​ได้ ​แต่​ความ​ที่ไม่​ได้พูดนาน ๆ​ ก็​จะเขิน ๆ​ ไม่ค่อยอยากพูดเท่าไร

ชเต๊ฟฟี่พูดภาษาอังกฤษ​ได้นิดเดียว ก็เลย​ไม่ค่อยพูด ​ส่วนรจนาก็​ได้เยอรมันไม่กี่คำ เราสองคนก็เลย​​ใช้ภาษาใบ้ ภาษามือ ภาษาอังกฤษวันละคำ ​กับภาษาเยอรมันวันละคำ ​ได้พ่อบ้านช่วยแปลบ้างค่ะ​

​แต่ภาษาก็ไม่​เป็นอุปสรรคสำหรับ​ความ​เป็นมิตรสนิทสนมค่ะ​

สามปีก่อนเรามาเยี่ยมครอบครัวนี้เหมือนกัน หลังจากพ่อบ้านไม่เคยเจอ​กับ​เพื่อนเก่ามานับสิบปี เจอกันแล้ว​ก็ดีใจ พวก​เขาก็มาเยี่ยมเรา​ที่เจนีวา​เป็นการตอบแทนในปีถัดมา

ปีนี้​เป็นคราวของเราผ่าน​ไปเยี่ยม​เขาบ้าง

อยากเล่าเรื่อง​การ​ไปพักบ้านฝรั่ง (​และการต้อนรับแขก​ที่บ้านของเราเองในเมืองนอก) ด้วยค่ะ​

ปกติบ้านฝรั่ง​ส่วนใหญ่​จะมีห้องรับแขกว่างทิ้งไว้หนึ่ง​ห้อง ให้ครอบครัวหรือ​เพื่อนฝูงมาเยี่ยม หากไม่มีห้อง​ที่ว่า บางที​เขาก็​เอาห้องนอนลูก (​ที่โตแยก​ไปแล้ว​) หรือห้องทำงาน (​ที่ปรับ​เป็น​ที่นอน​ได้) ให้เราพัก

​ที่บ้านฟรังก์มีหนึ่ง​ห้อง ​เป็นห้องของลูก​ที่โตแล้ว​แยก​ไปอยู่​​ที่อื่น ​แต่​เขายังเก็บห้องไว้ในสภาพเหมือน​ที่ลูกชายเคยพัก

เวลาเรา​ไปพัก ​เขาก็​จะทำเตียงนอนไว้ให้อย่างดี ​จะเปลี่ยนผ้าปู​ที่นอน ปลอกหมอนใหม่ ​ส่วนผ้าห่มมัก​จะ​เป็นแบบผ้านวม ยัดไส้ขนเป็ด ขนห่าน นุ่น หรือใยสงเคราะห์ ตาม​แต่งบประมาณหรือ​ความชอบ ​โดย​เขา​จะใส่ปลอกผ้าห่มให้ใหม่

ฝรั่งบางคนแพ้ขนเป็ดขนห่านก็​ใช้ใยสงเคราะห์​ไป ​แต่ใยสงเคราะห์นั้น​เวลานอนแล้ว​​จะอุ่นจริง ​แต่ไม่ระบายอากาศดีเท่าขนห่านค่ะ​ (​เป็น​ความรู้เฉย ๆ​)

ผ้านวมเหล่านี้​จะ​ต้องนำออกผึ่งแดดบ่อย ๆ​ ​และควรซักทุกปี (อย่าเพิ่งตกใจค่ะ​ อากาศเมืองนอกหนาว ไม่มีฝุ่นมาก นอนก็เหงื่อไม่ออก ​และ​ต้องใส่ปลอกนอนทุกครั้ง ผ้านวมจึงไม่สกปรกง่าย)

​แม้เรา​จะ​ไปพักคืนเดียว ​เขาก็ทำให้ครบเหมือนพักโรงแรม พอเรากลับ​ไปแล้ว​ ​เขาก็ถอดซัก​ทั้งหมดค่ะ​ รจนาก็ทำแบบเดียวกัน

​เขาถือว่าหากให้แขกมา​ใช้ของเก่าจากคนอื่น​เป็นเรื่อง​ไม่สุภาพค่ะ​ ​แม้เรา​จะคิดว่าสะอาด หรือคิดว่าแขกไม่รู้ก็ตาม

บ้านฝรั่งไม่มีแจ๋วประจำ (อย่างมากก็อาทิตย์ละครั้ง) ดังนั้น​หน้า​ที่นี้จึง​เป็นของแม่บ้าน (เช่น รจนา หรือ ชเต๊ฟฟี่) ​ซึ่งงานเปลี่ยน​ที่หลับปัด​ที่นอนนี้ไม่ใช่งานเบา ๆ​ เลย​นะคะ​ ​เพราะ​แต่ละชิ้นก็ใหญ่ ๆ​ ​ทั้งนั้น​ ซักแล้ว​ยัง​ต้องรีดอีก

​และแขก​ที่ดี​ส่วนใหญ่ เวลา​จะเดินทางกลับ ก็​จะถอดผ้าปลอกหมอน ผ้าปลอกนวม ผ้าปู​ที่นอน ผ้าเช็ดตัว​ที่​ใช้แล้ว​ พับเก็บกองไว้ให้เจ้าของบ้านนำ​ไปซักค่ะ​

​แต่บางทีเจ้าของบ้าน​เขาก็บอกว่า ไม่​ต้อง แขกก็ไม่​ต้องเก็บ ​แต่ควรทำ​ที่นอนไว้ให้ดูเรียบร้อย​ อย่าขยุกขยำไม่น่าดูต่อสายตาค่ะ​

นอกจากนั้น​ เจ้าของบ้านมักกันห้องน้ำไว้ให้เรา​ใช้หนึ่ง​ห้อง (หาก​เขามีมากกว่าหนึ่ง​) ​จะหาผ้าเช็ดตัวไว้ให้เสร็จสรรพ พวกสบู่ ยาสีฟัน ยาสระผม ฯลฯ เรา​เอาของเรา​ไปเองอยู่​แล้ว​ ​แต่​จะ​ใช้ของ​เขา ​เขาก็ไม่ว่าค่ะ​

หากมีแขกหลายคนจริง ๆ​ ห้องน้ำห้องเดียวไม่พอ เราก็​ใช้ห้องน้ำรวม​กับเจ้าของบ้าน​ได้

เล่าเสียยาวเลย​ แค่​จะชวนเ​ที่ยวบ้านฟรังค์​กับชเต๊ฟฟี่เท่านั้น​เอง



หน้าบ้าน​เพื่อน อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน




เจ้าของบ้าน ​เขารักเครื่องปั้นดินเผามากค่ะ​ ​จะมีชั้นเรียงรายรอบบ้าน ตั้งเครื่องปั้นดินเผาชิ้นเล็ก ๆ​ แบบต่าง ๆ​


​ที่บ้านนี้แหละ​ค่ะ​ ​ที่​เขาชงชาอีสเฟรเชียนให้รจนาทาน แล้ว​​เขาไม่​ได้บอกว่า​ต้องทานอย่างไร เราก็ดื่มเปล่า ๆ​ ขมน่าดูเลย​ค่ะ​ ​ที่จริง​เขา​ต้องใส่น้ำตาลกรวด ​กับครีม ​โดยไม่​ต้องชง ให้จิบ​ไปเรื่อย ๆ​ ชั้นแรกมีรสครีม เรียกว่า "ฟ้า" ชั้นกลาง​เป็นรสชา เรียกว่า "น้ำ" ​ส่วนชั้นสุดท้าย​เป็นรสน้ำตาลกรวด เรียกว่า "แผ่นดิน"

​ซึ่งคง​จะจริงของ​เขา ​เพราะตอน​ที่ดื่มเปล่า ๆ​ นั้น​ ครึ่งแก้วแรกยังพอทน ​แต่ก้นแก้ว​จะขมเกิน​ไป

คราวนี้รู้แล้ว​ คราวหน้าไม่พลาดแน่




ห้องกระจก มุมนั่งเล่นอันน่าสุโขในบ้าน




สวนสวย ​กับดอกไม้นานาพันธุ์


ทางเดินข้างบ้าน ทอด​ไป​ที่โรงรถ ​และเก้าอี้สนาม





​แม้​แต่หน้าต่าง (ด้านข้าง) โรงรถ ​เขาก็นำดอกเจอราเนียม​ไปปลูกอย่างสวยงาม

เก้าอี้สนาม มุมน่านั่งดื่มน้ำชากาแฟ ถ่ายจากทางเข้าบ้าน ด้านติดถนน ​จะเห็นทางเดินปูด้วยหิน น่ารักมากเลย​ค่ะ​


ดอกไม้สวย ๆ​ ตรงบันไดเดินขึ้น​บ้าน (บันไดข้างหลัง ติด​กับโรงรถ)

เฮ้อ เห็นแล้ว​อยากให้บ้านเราสวยอย่างบ้าน​เขาบ้าง


แมวน้อยชื่อว่า คิตตี้ ชเต๊ฟฟี่บอกว่าอายุ ๑๕ ปีแล้ว​ ดูแล้ว​ไม่น่าเชื่อว่าแมว​จะมีอายุยืนขนาดนี้ หน้าตายังหนุ่ม ๆ​ อยู่​เลย​


พวก​เขาต้อนรับเราอย่างดีเยี่ยม พอ​ไปถึงก็เสิร์ฟชาอีสฟรีเชียน ตอนเย็นก็พา​ไปทานอาหาร​ที่ปราสาทเก่าแก่ ปราสาทนี้อยู่​ใกล้ ๆ​ ​ใช้เวลาเดินแค่ห้านาทีก็ถึงค่ะ​ ถือ​เป็นการออก​กำลังกาย​ทั้งขา​ไป​และขากลับ

เรานอนหลับสบาย รจนาขอตัวเข้านอนก่อน ประมาณห้าทุ่มกว่าแล้ว​ ​ส่วนพ่อบ้านคุย​กับ​เพื่อนต่อจนตีหนึ่ง​ตีสอง

ตอนเช้า​กว่า​จะตื่นก็สายเกือบเก้าโมง เจ้าของบ้านรออยู่​แล้ว​ เรารีบทำสปีดอาบน้ำ​แต่งตัว ​เขาเลี้ยงอาหารเช้า​ตามอย่างเยอรมัน​ที่ดี มีไข่ต้ม แฮมต่าง ๆ​ ไส้กรอกหั่นแว่น ชีสต่าง ๆ​ แยม เนย นม น้ำส้ม เกรปฟรุตสด ๆ​ ขนมปังเลิศรส

สังเกตว่า อาหารเช้า​แบบเยอรมัน​จะไม่มีเบค่อนทอดหรือไข่ทอดค่ะ​ ​เขานิยมทานไข่ลวกหรือไข่ต้มมากกว่า ​ไปบ้านเยอรมันบ้านไหน ​จะ​ได้ไข่ต้มตอนเช้า​ประจำ (นอกเหนือจากอาหารอื่น) จนบางที​ต้องของดไม่ทาน ​เพราะทุกเช้า​ก็ไม่ไหว

​ต้องขอบคุณฟร้างค์​และชเต๊ฟฟี่มา ณ ​ที่นี้อีกครั้ง สำหรับ​ที่นอนอันอบอุ่น ​และการต้อนรับ​ที่ดีเยี่ยม