ตอน : เหยียบเยอรมนี (สาม) - เบอร์ลิน ๓

พอวันรุ่งขึ้น​ (วัน​ที่สามในเบอร์ลิน) อากาศดี ​แต่เราสองคน​ต้องย้ายออกจากสำนักงานของคริสตีน​ไปพักโรงแรม ​เพราะวันนี้​เป็นวันทำงาน กว่า​จะย้ายของเสร็จ เช็คอิน​ที่โรงแรมแห่งใหม่เสร็จ ก็เกือบ​จะเ​ที่ยง พวกเราก็รีบออก​ไปเ​ที่ยวกัน ​เพราะอากาศดี ๆ​ อย่างนี้เหมาะแก่การออกนอกบ้านอย่างยิ่ง

เราตัดสินใจขึ้น​รถเมล์ชมเบอร์ลินค่ะ​ ​เขามีพากษ์ให้ฟัง​ทั้งภาษาเยอรมัน​และอังกฤษ ค่ารถคนละ ๑๕ ยูโร ​ใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่ง ​โดยเรา​สามารถเลือกลงตามจุดต่าง ๆ​ ​และกลับมาขึ้น​รถใหม่ทุก ๆ​ ครึ่งชั่วโมง ก็นับว่าคุ้ม ​เพราะเบอร์ลิน​เป็นเมืองใหญ่ ประชากรเกือบสี่ล้าน เราเดินเ​ที่ยวไม่ทั่ว​และคงไม่ไหวด้วย

สถาน​ที่เรา​ได้ดูนั้น​มีหลายแห่ง ​ซึ่งตรง​กับ​ที่คริสตอฟพา​ไปดูจำนวนหนึ่ง​ ​แต่เรา​ได้ดูตอนอากาศ​กำลังดี ​เป็นรถเมล์สองชั้น พวกเรานั่งกันชั้นบน อาบแดด​ไปด้วยค่ะ​

จนปัญญา​ที่รจนา​จะจำชื่อ​ได้หมด ​แต่หลัก ๆ​ ​ที่​ได้เห็น (จากภายนอก) ก็​ได้แก่ โบสถ์อนุสรณ์ของไกเซอร์วิลเฮล์ม ​พระราชวังชาร์ล็อตเต้นบูร์ก (Schloss Charlottenburg) อนุเสาวรีย์ชัยวัน​ที่ ๑๗ มิถุนายน (Victory Column 17 June) สถานีรถไฟเบอร์ลิน อาคารรัฐสภา หรือไรค์สทาก (Reichtag) คฤหาสน์เบลล์วู (Schloss Bellevue) ​ซึ่ง​เป็นอาคาร​ที่พำนักของประธานาธิบดี

ถนนสายสำคัญของเบอร์ลินมีชื่อว่า เคอร์ฟูร์ชเต็นดัมม์ (Kurfürstendamm boulevard) ​ซึ่งเรียกกันสั้น ๆ​ ว่า คู-ดั้ม (Ku'damm) ​เป็นถนนสายธุรกิจ​ที่สวยงามน่าเดินเ​ที่ยวมาก ๆ​ เลย​ค่ะ​ เต็ม​ไปด้วยอาคารสวย ๆ​ ร้านขายของ​ทั้งแบบหรูสุด ๆ​ ​และแบบเก๋ ๆ​ ร้านอาหาร ร้านขายของกินเล่น ร้านกาแฟ สนอง​ความ​ต้องการทุกรูปแบบของผู้อยู่​อาศัย​และนักท่องเ​ที่ยว เดินเ​ที่ยว​ได้​ทั้งวันไม่รู้เบื่อ

ร้านกาแฟ​ที่ขึ้น​ชื่อ​ที่นี่​เขาเรียกว่า ไอน์ชไตน์คัฟเฟ่ (Einstein Kaffee) ค่ะ​ ชื่อเดียว​กับท่านอัลเบิร์ต ไอน์ชไตน์นั่นแหละ​ค่ะ​ หาก​จะเทียบก็คงแบบเดียว​กับสตาร์บัคส์บ้านเรา ​คือมีสาขาอยู่​ทุกหนทุกแห่ง ​แต่ดูเหมือน​จะมีมากกว่า ​คือ ​แม้​แต่ในถนนเล็ก ๆ​ ก็มีค่ะ​

บนถนนสายคูดั้มนี้มีคาเฟ่อยู่​สองแห่ง แห่งแรกชื่อ ครานซเล่อร์ ​ที่ทุกคน​ต้อง​ไปลองนั่งดื่มหรือกิน ​เพราะอยู่​บนระเบียงชั้นบน ในจุด​ที่มองลงมาเห็นสี่แยกคนเดิน ​กับอีกทีนึง​คือ​ที่โรงแรมเค็มปินสกี้ ​ซึ่งอยู่​ไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไร

พ่อบ้าน​กับรจนา​ไปนั่ง​ที่โรงแรมเค็มปินสกี้ค่ะ​ ​เพราะว่า​ที่แรกคนแน่น หา​ที่นั่งไม่​ได้

ต่อ​ไป โม้น้อยหน่อย​ ดูภาพมากหน่อย​แล้ว​กันค่ะ​

(กล่าว​คือ หมดไส้หมดพุง​ที่​จะบรรยายแว้วววว )​




โบสถ์​ที่ระลึกแห่ง​พระเจ้าไกเซอร์วิลเฮล์มค่ะ​ ​เขาสร้างอาคารเหลี่ยมประกบสองข้าง ข้างหนึ่ง​เหมือนแท่งลิปสติค อีกข้างหนึ่ง​เหมือนตลับแป้งทรงสูงค่ะ​ - ชาวเบอร์ลิน​เขาเรียกของ​เขาอย่างนั้น​จริง ๆ​ รจนาป่าวโม้นา


ประตูเมืองบรานเด็นบูร์ก หนึ่ง​ใน ๑๓ ประตูเมือง​ที่เหลืออยู่​



อาคารรัฐสภาแห่งชาติ หรือ ไร้ค์สทาก (Reichstag) ​ความภูมิใจแห่งชาวเยอรมัน

อาคารแห่งนี้กลาย​เป็นรัฐสภาของเยอรมนีในปี ค.ศ. ๑๙๙๑ หลังจากมีการโหวตในคะแนน​โดยชนะอย่างฉิวเฉียด​ที่กรุงบอนน์ (เมืองหลวงเดิม)

อาคารนี้กลาย​เป็น​ที่รู้จักกันทั่วโลกก็​เพราะในช่วงประมาณ ๑ อาทิตย์ในช่วงฤดูร้อนของปี ค.ศ. ๑๙๙๕ (ไม่นานนี้เอง) ศิลปินนามว่า คริสโต ​ได้นำ​เอาผ้าใบสีเงินมาห่อหุ้มตัวอาคารไว้​ทั้งหมด ใน​ระหว่างการบูรณะตึก ทำให้เกิดภาพอันแปลกน่าดู ผู้คนก็เลย​แห่แหนกันมาดู (ไม่รู้ว่ามีการขูดหาตัวเลขด้วยหรือเปล่า )​ มีการทำโปสเต้อร์ขาย มีภาพลายเส้นขาย ขนาดพ่อบ้านยังซื้อภาพขนาดใหญ่มาใส่กรอบไว้​ที่บ้านเลย​ค่ะ​


บนกรอบคอลัมน์หน้าประตูหินทางเข้าหลักนั้น​ ​เขาจารึกวลีไว้ว่า "Dem Deutschen Volke" หรือแปลว่า "​เพื่อชาวประชาเยอรมัน" ค่ะ​ ฟังแล้ว​น่าประทับใจมาก

​และจุดขายอีกอย่างหนึ่ง​ก็​คือ โดมกระจกตรงกลางตึก ​ซึ่งจัดวางทางวิศวกรรมอย่างเลอเลิศทำให้​ได้แสงสะท้อนสว่างไสวลง​ไปยังห้องประชุมรัฐสภา ราว​กับ​จะ​เป็นสัญญลักษณ์คอยฉายส่อง​ความโปร่งใสของผู้แทนราษฎรประมาณนั้น​

วันนึง ๆ​ มีคนเข้าชม​เป็นพัน ๆ​ คนค่ะ​ (ไม่​ต้องเสียเงิน) วันนั้น​เรา​ไปถึงแล้ว​เห็นคิวยาว​ต้องรอประมาณ ๑ ชั่วโมง จึง​จะ​ได้เข้า ก็เลย​ตัดสินใจไม่เข้า​ไป ​แต่เดินดูรอบ ๆ​ แทน คริสตีนมาบอก​ที่หลังว่า หากเราทำหน้าตายบอกว่า ​จะเข้า​ไปทานอาหารในภัตตาคารด้านใน​เขาก็​จะให้เข้า​ไป​ได้เลย​ แบบนี้ไม่​ต้องรอคิว



อนุสาวรีย์ชัยสำคัญอีกแห่งหนึ่ง​​ซึ่งก่อสร้างขึ้น​​เพื่อเฉลิมฉลองชัยของแคว้นปรัซเชีย ตั้งอยู่​บนถนน ๑๗ มิถุนา

​เป็นอนุสาวรีย์​ที่งดงามอลังการมาก มองเห็น​ได้​แต่ไกล มีชื่อเรียกขานว่า Golden Elsa ​ซึ่ง​ที่จริงแล้ว​​เป็นรูปปั้นของเทพีวิคตอเรีย​ที่มีน้ำหนักถึง ๓๗ ตัน ​และสูงเกือบ ๙ เมตร ​ใช้รองเท้าเบอร์ ๙๒

เหตุ​ที่เรียกกันว่า แม่เอลซ่าทอง ก็​เพราะคนดู​เขาพิจารณาแล้ว​ว่า หน้าตาของรูปปั้นเทพีนั้น​เหมือน​กับหน้าตาของลูกสาวคนออกแบบยัง​กับแกะนั่นแหละ​ค่ะ​ ไม่รู้ว่า​เป็นเรื่อง​บังเอิญหรือตั้งใจ ​เขาก็เลย​เหน็บแนมเสียเลย​


งานหล่อออกแบบ​ที่โดดเด่น​เป็นเอกของเบอร์ลิน



งานออกแบบริมท้องถนน​โดยนักออกแบบชื่อดัง ​เพื่อ​เป็นสัญญลักษณ์ของเมือง(อันหนึ่ง​) ​ที่รจนาถ่ายรูปไว้ก็​เพราะเหลือบ​ไปเห็นป้ายขนาดใหญ่บอกทาง​ไป​ใช้บริการ "Thai massage" ค่ะ​ เห็นแล้ว​ภูมิใจดีเหมือนกัน นวดไทยโกอินเตอร์แล้ว​



​และก็แนวกำแพงเบอร์ลิน​ที่หลงเหลืออยู่​



​กับแนวกำแพงเบอร์ลิน​ที่ยังเหลืออยู่​อีกแห่งหนึ่ง​​ที่มีการระบายสีสัน​เป็น​ที่ระลึก



นี่ก็เช็คพ้อยท์ชาลี​ที่ลือลั่น รถทัวร์ทุกคันหากไม่​ได้พาลูกทัวร์มา​ที่นี่​จะถือว่ายังไม่ถึงเบอร์ลินค่ะ​



จุดข้ามลำน้ำ​ที่มีคนเคยพยายามว่ายข้าม​เพื่อหนี​ไปฝั่งตะวันตก ​และถูกยิงตาย ​เขาเลย​ทำอนุสรณ์ไว้​เป็นเครื่องเตือนใจ จุดนี้อยู่​ไม่ไกลจากอาคารรัฐสภา



หอวิทยุแห่งแรกของเบอร์ลิน อยู่​ตรงไหนก็มองเห็น



นี่ก็หอแสดงงานศิลป์แห่งชาติ(เก่า)ค่ะ​



​พระตำหนักเบลล์วู (วิวงาม) ​ที่ปัจจุบันกลาย​เป็น​ที่พำนักของประธานาธิบดีค่ะ​ วันนั้น​เรานั่งรถผ่าน​ไป​ได้เห็นท่านประธานาธิบดีเดินเข้าบ้าน​พอดี



​พระราชวังชาร์ล็อตเต็นบูร์ก


​จะเห็นว่ารจนานำเสนอ​​แต่ตึกราม อาคาร โบสถ์ ​และสถาปัตยกรรม​ทั้งนั้น​เลย​

อาจ​เป็น​เพราะชาวเบอร์ลินภูมิใจ​ที่​ได้รักษาอนุสรณ์สถานไว้​ได้หลายแห่ง ​แม้ว่าบ้านเมือง​จะถูกทำลายจากสงครามแทบ​จะเรียกว่ายับเยินก็ตาม

​และการปลูกสร้างใหม่ ๆ​ นั้น​​เขาก็ทำอย่างพิถีพิถัน วางผังเมืองอย่างดีเลิศ ปัญหาอะไร​​ที่เคยมีในผังเมืองเก่าก็ถือโอกาสแก้ไขเสียเลย​ (เปลี่ยนวิกฤตให้​เป็นโอกาส) ดังนั้น​สิ่งก่อสร้างใหม่ ๆ​ จึงเก๋ไก๋ ดูไม่ขัดตา ​และสอดรับ​กับวิถีชีวิต​เป็นอย่างดี

เ​ที่ยวเบอร์ลิน​กับรจนาคงเหนื่อยแล้ว​นะคะ​ พาเดินเสียทั่วเมืองเลย​

ตอนหน้าเปลี่ยน​ไปเ​ที่ยวเดรสเด็นกันดีกว่า