เข้ามาให้​​กำลังใจคะ​​ พญาไฟก็หัดเขียนเหมือนกัน ​​แต่ไม่ค่อยมีวินัยในตัวเองเท่าไหร่

ไหมละ แค่หยุดคิดแล้ว​​เขียนซะ มันก็มีถ้อยคำไหลออกมาเหมือนไขก๊อกเลย​​ กระบวนการมันสำคัญ​​ทั้งสอง​​ส่วนเลย​​นะครับ​​ เวลาเขียนก็สวมวิญญานนักเขียน พอถึงกระบวนการตรวจทาน ก็สวมวิญญานบ.ก.ซะ

บรรณาธิการคนแรก ​​คือตัวนักเขียนเองครับ​​ ​​ที่​​ต้องระวังก็​​คืออย่า​​ได้​​เป็นบ.ก.ขณะ​​ที่​​กำลังเขียน เขียนให้เสร็จสะเด็ดน้ำซะก่อน แล้ว​​ค่อยหยิบหมวกบ.ก.มาใส่

การตรวจทาน​​เป็นสิ่งสำคัญมากครับ​​ การตรวจคำผิด การจัดเรียงรูปประโยคให้ถูก​​ต้อง การเว้นวรรค รวม​​ทั้งการแบ่งย่อหน้า ​​เพราะ​​ทั้งหมดนี้ ​​จะช่วยให้งานเขียนน่าอ่านขึ้น​​ จากงานเขียนดิบ ๆ​​ ก็ราบลื่นเหมือน​​กับไสไม้​​ได้เนียนเหมือนหมาเลียเลย​​ไง *: )

มา​​เป็น​​กำลังใจให้คุณสิเนรุค่ะ​​
เรื่อง​​สั้น ลูกพ่อคนหนึ่ง​​ ถากไม้เหมือนหมาเลีย ​​เป็นของคุณวัฒน์ วรรลยางกูรค่ะ​​

​​ถ้าพิลกริมจำไม่ผิด สำนวนนี้ ​​ใช้ในทางดีนะคะ​​ ​​คือการถากไม้เหมือนหมาเลีย นั้น​​ เปรียบเทียบ​​ได้​​กับการทำอะไร​​​​ได้ออกมาดีประณีตอย่างมีฝีมือ เช่นถากไม้ก็ออกมาเรียบกลมกลึง ราว​​กับหมามาเลียจนมันเรียบ ​​เป็นมัน

หวังใจว่า คุณสิเนรุ ​​จะผลิตงานเขียนออกมา​​ได้ เหมือนถากไม้นะคะ​​ ​​แม้ใหม่ๆ​​ อาจ​​จะยังไม่ค่อยถูกใจเรา ​​แต่ค่อยถาก​​ไปเรื่อยๆ​​ค่ะ​​ อย่างพากเพียร​​และตั้งใจ
มาคอยลุ้นค่ะ​​

ตามมาช่วย "ถากไม้เหมือนหมาเลีย" ด้วยอีกคนค่ะ​​ ขอบคุณคุณสิเนรุ​​ที่เปิดประเด็น ​​และลุงเปี๊ยก​​กับพิลกริม​​ที่ช่วยขยาย​​ความ ทำให้รจนา​​ได้​​ความรู้​​ไปด้วยอีกคน ​​จะนำ​​ความคิดนี้​​ไป​​ใช้เวลาเขียนงานเช่นกันค่ะ​​
​​แต่งานของรจนาไม่ใช่แบบ "สิบนาที" เท่าไรหรอกค่ะ​​ ​​คือเขียนตามใจชอบ​​กับ​​เมื่อมีวัตถุดิบ เช่น พอทำอาหารอะไร​​สักจาน ก็​​เอามาเขียน (คอลัมน์เปิดครัวรจนา) หรือเดินทาง​​ไปไหนสักแห่ง​​ได้​​ความประทับใจก็​​เอามาเขียน (ห้าถิ่นแผ่นดินงาม) หรือบันทึกชีวิตประจำวันแบบสรุปทีละหลาย ๆ​​ วัน (จดหมายจากเจนีวา)
​​ส่วนแนวเขียนแบบจินตนาการ สร้างสรรค์ ​​แต่ง​​เป็นนิยายนี่ไม่ถนัดเลย​​ค่ะ​​
มา​​เป็น​​กำลังใจให้คุณสิเนรุนะคะ​​ ถากเรื่อง​​​​ไปเรื่อย ๆ​​ ​​ต้อง​​ได้อะไร​​​​ที่น่าอ่านแน่ ๆ​​

มา​​เป็น​​กำลังใจให้ด้วยอีกคนนะคะ​​...​​ตอนแรกเห็นชื่อเรื่อง​​ก็เอ๊ะอะไร​​หว่า 10 นาที ...​​ก็เลย​​ลองเข้ามาอ่านดู...​​แสนรักก็เขียนอะไร​​​​เป็นเรื่อง​​​​เป็นราวไม่ค่อย​​เป็นหรอกค่ะ​​...​​​​แต่ชอบเล่าโน่นเล่านี่...​​ก็เลย​​มาลองเขียนดู...​​ตอนแรกจริงๆ​​มีรุ่นน้องยุให้เขียน..​​แต่ก็ไม่รู้​​จะเขียนเรื่อง​​อะไร​​ จน​​ได้คุย​​กับ​​เพื่อนเก่าสมัยเรียนเลย​​เกิด​​ความคิดว่าเขียนเรื่อง​​​​ความรักของ​​เพื่อนดีกว่า..เลย​​​​ได้เรื่อง​​แรกมา​​เป็น ซอย 45 หน้าถาบัน...​​ยังไง​​จะรอติดตามผลงานนะคะ​​

ขอบคุณครับ​​คุณแสนรัก เอ ฟังแล้ว​​นึกถึงเสียงนุ่มๆ​​ของพี่แจ้ขึ้น​​มาทันทีอย่างว่าล่ะครับ​​ผมมันพวกชอบนึกถึงอดีต...​​เหอๆ​​ พวกเรามา​​เป็น​​กำลังใจกัน​​และกันนะกัน อีกหน่อย​​​​จะ​​ได้เก่งเหมือนรุ่นพี่