วันนี้​เป็นวันอาทิตย์...​ ​เมื่อคืนฝนตก...​ เช้า​นี้อากาศจึงเย็นสบายน่านอนเหลือเกิน ...​

...​..​แต่ทำไมหนอ...​ฉัน​ต้องตื่นขึ้น​มา​แต่เช้า​ ในวันหยุดแบบนี้ด้วย...​

...​.ฉันกลิ้งลงจากเตียงด้วย​ความขี้เกียจสุดๆ​ ...​ในใจคร่ำครวญโหยหวน...​ นี่ทำไมวันนี้เรา​ต้อง​เป็นเวรเช้า​ด้วยหนา...​. เงยหน้าขึ้น​มองนาฬิกา.. เจ็ดโมงสิบห้าแล้ว​...​ฉันถอนใจเฮือกยาวๆ​...​บิดขี้เกียจ​เป็นครั้งสุดท้าย พลางคิดคำนวณเลขในใจ อย่างรวดเร็ว...​ ตามมติ​ที่ตกลงของหน่วยงานนั้น​ ทุกคน​ต้อง​ไปถึง​ที่ทำงาน ก่อนเจ็ดโมงสี่สิบ ...​งั้นก้อเหลือเวลาอีกยี่สิบห้านาทีสินะ

...​หา..! ยี่สิบห้านาที...​. ฉัน​ต้อง​ใช้เวลาในการอาบน้ำ.. แปรงฟัน.. ​แต่งหน้า​แต่งตัว เกล้าผม ใส่หมวก...​ ขับมอเตอร์ไซด์.. หา​ที่จอดมอเตอร์ไซต์...​ วิ่ง​ไป​ที่ลิฟต์...​ รอลิฟต์.. ขึ้น​ลิฟต์​ไปชั้น​ที่ 8...​ แล้ว​วิ่ง​ไป​ที่สมุดเซ็นต์ชื่อ ภายในยี่สิบห้านาทีข้างหน้า...​.!

...​...​พริบตานั้น​...​ ประโยค​ที่ว่า
"ชีวิตขึ้น​อยู่​​กับเวลา ​(เอ..​เอามาจากไหนหว่า..)" ก็​เป็นแบบนี้นี่เอง..!

...​...​​แต่คุณๆ​ไม่​ต้อง​เป็นห่วงร้อก...​.
ฉันทำ​ได้...​ ซำบายมาก ฮิฮิ...​ ทำมาจนช่ำชองชำนาญแล้ว​...​..

...​​และเช้า​วันนี้ ฉันก้อมาถึง​ที่วอร์ด ภายในเจ็ดโมงสี่สิบจน​ได้ !

...​..วันนี้เข้าเวรเช้า​ด้วยกัน​กับเจ้าแก้วอีกแล้ว​...​. ไม่รู้​เป็นไง ฉัน​กับแก้ว ในชีวิตจริงสนิทกันมาก ​แต่ในชีวิตการทำงานแล้ว​ มันเหมือนมีอาถรรพ์ วันไหนเข้าเวรตรงกัน มัน​ต้องเกิดอะไร​ขึ้น​สักเรื่อง​ ไม่เรื่อง​ใดก็เรื่อง​หนึ่ง​ บางเวร​จะยุ่ง จนตัว​เป็นเกลียวหัว​เป็นน๊อต วิ่งจนขาพันกัน​ทั้งเวร บางเวรคนไข้เหมือนรอเราอยู่​ พอพวกเราสองคนมาโคจรเจอกัน ก็เกิดอาการท้อแท้ ขี้เกียจหายใจ​ไปดื้อๆ​ มีพี่พีเอ็น ​(PN = ผู้ช่วยพยาบาล)​ บางคน รีบหาทางแลกเวรซะเลย​ ไม่กล้าเข้าเวร ร่วม​กับพวกเราสองคน ​เพราะเชื่อว่า เรา​ทั้งสอง​คือ คู่อาถรรพ์ประจำวอร์ด

...​..วันนี้คนไข้ห้องสี่วุ่นวายมากเลย​ เวรดึกส่งเวรมาว่า ​เมื่อคืนไม่ยอมนอน ขนาด​ได้ยา Hadol แล้ว​นะก็แค่สงบ​ไปไม่ถึงชั่วโมง ก็ลุกขึ้น​มานั่งทำท่าขยุกขยิก อยู่​บนเตียงต่อ ฉันเข้า​ไปถามแกว่า " คุณลุงคะ​...​นั่นทำอะไร​น่ะ...​"

...​.." อ๋อ...​ถอนหญ้าน่ะ..หญ้ามันรก "

...​...​ถึง​แม้ลุงบุญมีแก​จะสับสน ​แต่ดี​ที่แกไม่ก้าวร้าว ​ความเพี้ยนของแก จึงทำให้เราแอบอมยิ้มอยู่​หลายครั้ง ลุงบุญมีถูกญาติพามาโรงพยาบาล ด้วยอาการหลงลืมจำญาติไม่​ได้ ​และก็พูดคุยสับสน ผลการเจาะเลือด VDRL positive แพทย์วินิจฉัยว่า ​เป็นนิวโรซิฟิลิส ​ต้องนอนโรงพยาบาล​เพื่อ​จะฉีดยา

แกอายุมากแล้ว​ เจ็ดสิบกว่าแล้ว​ล่ะ ลูกๆ​ก้อโตมีครอบครัว มีงานทำยุ่งไม่ค่อยมีเวลามาเฝ้า คน​ที่อยู่​เฝ้าจึง​เป็นป้าทอง ภรรยาวัยเจ็ดสิบของลุงแกเพียงคนเดียว ​แต่ป้าทองก็ดูแข็งแรง ตามแบบฉบับ​ของหญิงชาวนาชาวสวน ​ที่​แม้​จะแก่ชราแล้ว​ ​แต่ก็ยังทะมัดทะแมง

...​.ประการสำคัญ ป้าแกอารมณ์ดี ​(ดีแบบไม่​ได้เพี้ยน)​

...​.ลุงบุญมีคงถอนหญ้าจนหมดแล้ว​กระมัง ​ความ​ที่แก​เป็นคนขยัน แกจึงลงจากเตียงมากรีดยางต่อ ​(ฉันคิดในใจว่าคง​เป็นแบบนั้น​นะ ​เพราะแกเดินเลียบ​ที่ผนังห้อง แล้ว​โก้งโค้งทำไม้ทำมือ ทำท่าเหมือนคนกรีดยาง)​

​ส่วนป้าทองนั่งตำหมาก​ไปพลาง ยิ้มปากแดงอยู่​​ที่เก้าอี้โซฟายาวของญาติ ป้าแกก้อคง​จะตามจับ จนเหนื่อยแล้ว​ สุดท้าย​ได้​แต่ปล่อย ให้ลุงแกวุ่นวาย​ไป ตามสบายของแก

...​..ฉัน​ได้​แต่ถอนใจ เดินกลับมา​ที่เคาน์เตอร์ ยกโทรศัพท์โทร​ไปหา Extern เวรให้มาช่วยดูอาการลุงแกหน่อย​ ​(เผื่อ​จะ​ได้สั่งยา ให้แก​ได้ลด​ความวุ่นวายลงมั่ง)​

...​. Extern เวรวันนี้​เป็น Extern หนุ่มท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส คุยเก่ง อารมณ์ดี ​(ดี...​อีกคน)​ หลังจากเข้ามาในห้อง ยืนมองอาการของลุง แล้ว​ค่อยเดินมา นั่งลงบนเก้าอี้โซฟายาวข้างๆ​ป้าทอง ซักถามเรื่อง​ของลุงบุญมีจากป้า ป้าแกคุย​ไปยิ้ม​ไป ปากแดงน่าเอ็นดู Extern ก็ช่างชวนคุย อย่างสนิทสนม​เป็นกันเอง เหมือนลูกเหมือนหลาน

...​. คุณป้าครับ​...​ คุณลุง​เป็นแบบนี้มานานหรือยัง...​ ​เมื่อคืนคุณลุง​ได้นอนมั่งมั้ย...​ คุณป้าคงเหนื่อยสินะครับ​...​ฯลฯ

...​..คงมี​แต่ฉัน ​ที่เริ่มเห็นอาการไม่ค่อยชอบมาพากล ของลุงบุญมี​ที่ยืนนิ่ง จ้องมอง Extern เวรตาเขม็ง ท่าทางไม่ค่อยพอใจ จึงสะกิดบอก Extern

"...​.อ้าวคุณลุง.. ​เป็นไงมั่งครับ​.. ตะกี้ทำอะไร​อยู่​ ? " Extern หัน​ไปยิ้มทักทายลุง

"...​ทำอะไร​.. ก็ควร​จะทำให้มันถูกมัน​ต้อง...​" ลุงบุญมีพูดพลาง เดิน​ไปนั่ง​ที่บนเตียง ไม่มีท่าทางบ่งบอก แววเพี้ยนหรือสับสนอีก

...​..พวกเราฟังแล้ว​งง ...​แล้ว​อะไร​​ที่ลุงแกคิดว่า ไม่ถูกไม่​ต้องเหรอ

"...​.ฉันน่ะไม่ถือสาก็​ได้ ​จะยกให้ก้อ​ได้ ...​​แต่ว่า.. หาผู้หลักผู้ใหญ่มา...​ พูดคุยเจรจาให้ถูก​ต้องตามประเพณี...​ ว่าไง..​เมื่อไหร่​จะจัดการ.."

Extern กระพริบตาทำหน้างุนงง ​ส่วนฉันพริบตานั้น​พลันเข้าใจ รู้สึกอึดอัดอย่างสุดกลั้น รีบเดินออกมาจากห้องนั้น​ในทันใด พอหลุดพ้นนอกห้องก็​ต้องยกมือ อุดปากตนเองหัวเราะก๊ากออกมา

...​.โอย...​มันทนไม่ไหวแล้ว​จริงๆ​

...​..ฮ่ะ..ฮ่ะ..ลุงแกคงคิดว่า Extern มาจีบป้าทอง ถึง​แม้​จะไม่พอใจ ​แต่ก็ไม่คิดถือสา​เอา​ความ แถม​จะยกภรรยาวัยเจ็ดสิบให้ซะอีก...​

..ใจดีจริงจิ๊ง..ลุงบุญมีของเรา...​!

คล้อยหลังฉันไม่นาน Extern ก็เดินยิ้มออกมาอีกคน หัวเราะหึหึบอกฉัน

"..ผมผิด​ไปแล้ว​พี่.."

" ...​แล้ว​ Extern ​จะ​เอาไงเหรอ...​"

"...​​เอาไงเนี่ย...​หมาย​ความว่าไง...​ เหอะ..เหอะ...​ อย่าบอกให้ผมหา ผู้ใหญ่​ไปขอป้าแกนา...​"

" ...​ม่ายช่าย...​ พี่หมาย​ความว่า Extern ​จะให้ยาอะไร​รึเปล่า...​"

" ...​.คงไม่​ต้องหรอกพี่ ขอ observe ต่อดีกว่า แกเพี้ยนสับสน จากโรคของแก ​แต่ก็ไม่​ได้วุ่นวาย​เป็นอันตราย เดี๋ยวพอแกเหนื่อยแกก็คงหลับ​ไปเอง ​แต่​ถ้าวุ่นวายมากกว่านี้ พี่ค่อยตามผมใหม่แล้ว​กันนะ...​"

...​​ความเพี้ยนของลุงบุญมี ทำให้ฉันลืมง่วง​ไปเลย​ ​และก้อหายง่วงแทบปลิดทิ้ง ​เมื่อมีเคสรับใหม่ ​เป็นโรคแผลเรื้อรัง ​ที่หลังเท้าขวา ​ซึ่งกินลึก จนเห็นกระดูกโคนนิ้วนางเท้า ขอบแผล​เป็นเนื้อตาย รอบแผลบวมแดง อักเสบจนถึงข้อเท้า นิ้วนางเท้าขวา สีคล้ำจนออกดำ แสดงถึงเส้นเลือด ​ที่​ไปเลี้ยงนิ้วๆ​นั้น​ ถูกอุดตันเสียแล้ว​

...​.คนไข้​เป็นชายจีนอายุแปดสิบแล้ว​มั้ง แพทย์เวรมารับ case หลังจากตรวจคนไข้ แล้ว​หันมาทางพยาบาล ขออุปกรณ์สำหรับตรวจหลายอย่าง

​ซึ่ง​แต่ละอย่าง ล้วนหา​ได้มีบนวอร์ดพิเศษแห่งนี้ไม่

พวกเรา​ต้องโทรยืมกันวุ่นวาย ​ทั้งเครื่องฟังเสียงชีพจรบนหลังเท้า ​เพื่อ​จะดูว่า เส้นเลือด​ที่มาเลี้ยงขาขวานั้น​ ถูกอุดตันด้วยรึเปล่า ยังมีขอเครื่องวัด pulse oxymeter ขอเครื่อง run EKG สามอันแรกเนี่ย พวกเราพอคุ้นหู เคย​ใช้อยู่​บ่อยๆ​ก็เลย​พอหา​ได้ ​แต่ประการสุดท้ายน่ะสิ แพทย์หันมาบอกฉัน ​ที่เหลือยืนอยู่​คนเดียวในห้อง ​(​เพราะคนอื่นออก​ไปโทรยืมของ)​

"...​ฝากขอยืมไดนาแม็ป​ที่ไอซียูให้หน่อย​นะครับ​...​"

...​ฉันจึงรีบออก​ไปนอกห้อง เห็นเจ้าแก้ว​กำลังโทรยืมของอยู่​​พอดี จึงร้องบอกแก้ว
" แก้ว..โทร​ไปไอซียูอยู่​ใช่มั้ย ...​ขอยืมเครื่องไดนาแม็ปด้วยนะ...​"

...​.เจ้าแก้ว​ได้ยินแว่วๆ​ ฟังด้วย​ความงงๆ​ ประสาเด็กใหม่ ยังไม่ค่อยคุ้น​กับอุปกรณ์บางอย่าง จึงบอกพี่พยาบาลไอซียู​ที่รับสาย

"...​พี่คะ​...​ไม่ทราบว่า...​ เครื่องไดนาไมท์ว่างมั้ยคะ​...​ ​จะขอยืมด้วยค่ะ​.."

...​รุ่นพี่พยาบาล​ที่รับสาย หัวเราะก๊าก "..เฮ้ย..น้อง...​เครื่องไดนาไมท์น่ะ มันระเบิดนะน้อง ...​.น้อง​จะ​เอา​ไปถล่ม​ใครเหรอ..? "

...​อัน​ที่จริงมัน​ต้องเรียกไดนาแม็ปน่ะแก้ว ​เป็นเครื่องวัด​ความดันชนิดหนึ่ง​นะน้อง...​ หึหึหึ

...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​..

...​..อันเรื่อง​การฟังเพี้ยนเนี่ย ทำให้ฉันนึกถึงเรื่อง​ขำขันอีกเรื่อง​หนึ่ง​ มีรุ่นพี่เค้าเล่ากัน ให้ฟังอีกต่อหนึ่ง​ เรื่อง​มีอยู่​ว่า มีคนไข้คนหนึ่ง​ มาด้วยเรื่อง​ท้องอืด แพทย์จึงนัดส่องกล้องทางหลอดอาหาร ​โดยให้คนไข้งดน้ำงดอาหาร มาตั้งแต่หลังเ​ที่ยงคืน พอมาตอนเช้า​อาจารย์แพทย์ ก็พานักศึกษาแพทย์มาตรวจเยี่ยมคนไข้ ​โดยให้นักศึกษาแพทย์ ​ที่​เป็นเจ้าของ case รายงานเกี่ยว​กับประวัติ ​และอาการคนไข้ให้อาจารย์ฟัง

...​..​ทั้งหมดในกลุ่ม ต่างก็พูดจาภาษาหมอกัน ​แต่ตัวคนไข้ ก็พยายามฟังนะ ​และพยายาม​จะเข้าใจด้วย อันอื่นฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง​หรอก ​แต่อันสุดท้ายเนี่ย ลุงแกก็พอฟังออก ​ได้ยินอาจารย์แพทย์ถาม นักศึกษาเจ้าของ case ว่า

...​." ตกลง case นี้ Diag อะไร​ ? " ​(หมอเค้า​จะพูดสั้นๆ​ว่า ได-แอ็ก...​ มาจาก Diagnosis เขียนย่อ​ได้​เป็น Dx แปลว่า..การวินิจฉัย)​

นักศึกษาแพทย์อึกอักเล็กน้อย คงตอบไม่ถูก หรือไม่ก็คงกลัวตอบผิด คนไข้จึงรีบตอบให้แทน

"...​.ยังไม่​ได้..แ..ด..ก...​.อะไร​ตั้งแต่​เมื่อคืนเลย​หมอ...​ นางยาบาล​(ภาษาใต้เรียกพยาบาลว่านางยาบาล)​ บอกว่าวันนี้​จะพา​ไปส่องกล้อง "

(...​..จ๊าก..ก...​ก พูดจาไม่สุภาพแล้ว​เรา ขอโทษด้วย ​จะโดนเซ็นต์เซ่อร์มั้ยเนี่ย...​ อันนี้ ปล. จากผู้เขียน)​

...​.ไหนๆ​ก็เล่าเรื่อง​ นักศึกษา​กับอาจารย์แพทย์แล้ว​ มาเล่าอีกเรื่อง​หนึ่ง​ดีกว่า อันนี้ก็​เป็นเรื่อง​จริง ​(หรือไม่จริงก็ไม่รู้)​ มีหมอคนหนึ่ง​ ถูก​เพื่อนหมอ​เอามาเผา เล่าเรื่อง​สมัย​เป็นนักศึกษาแพทย์ ให้พวกเราฟัง ตอนนั้น​อาจารย์หมอสอนนักศึกษา เกี่ยว​กับเรื่อง​การทำแผล ​และมีการประยุกต์​ใช้สมุนไพรประจำบ้าน ในการทำแผล ​โดยการใส่น้ำผึ้งรวงในแผล

...​ คุณหมอ ​(สมัย​เป็นนักศึกษาแพทย์)​ เธอ​เป็นคนช่างสงสัย พอฟังอาจารย์สอนจบ ก็โพล่งถาม​ไป ด้วยแววตา ​ที่เต็ม​ไปด้วยเครื่องหมายเควสชั่นมาร์ค

"...​เอ...​อาจารย์ค้าบ...​ แล้ว​​ถ้าเกิดไม่มีน้ำผึ้งรวง.. ผม​จะใส่นมข้นหวานแทน ​จะ​ได้มั้ยคร้าบ..? "

...​.เอิ๊ก...​ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ​ ว่าเหตุการณ์หลังจากนั้น​ ​จะเกิดอะไร​ต่อ ?????

...​..หึ..หึ...​นินทาหมอแล้ว​ มาเล่าเรื่อง​ของตัวเอง สมัย​เป็นนักศึกษาให้ฟังบ้างดีกว่า ​จะ​ได้ไม่หาว่า เรา​เอาเปรียบหมอ สมัยเรียนนั้น​ อาจารย์มักย้ำอยู่​เสมอว่า การสอนหรือการแนะนำคนไข้นั้น​ เรา​ต้องพูด ​ต้องอธิบายให้ชัดเจน ​เพราะภาษา มัน​สามารถเพี้ยน ทำให้เกิดการเข้าใจผิดกัน​ได้

อาจารย์อุปมา เล่าเรื่อง​​ที่เจ้าหน้า​ที่อนามัยคนหนึ่ง​ ​ไปสอนวิธีการ​ใช้ถุงยางอนามัย ​กับชาวบ้าน ​โดยสาธิตให้ดู ด้วยการ​เอาถุงยาง มาใส่​ที่นิ้วหัวแม่มือของตนเอง ปรากฏว่าไม่กี่เดือนจากนั้น​ เจ้าหน้า​ที่อนามัยคนนั้น​ ก็ถูกชาวบ้านคนหนึ่ง​มาต่อว่า ถุงยางอนามัยนี้ไม่ดี ไม่เห็น​ใช้คุมกำเนิด​ได้ตรงไหน เจ้าหน้า​ที่คนนั้น​ จึงถามว่า " แล้ว​คุณสวมยังไงล่ะ "

...​.ชายคนนั้น​ ก็หยิบถุงยางอันหนึ่ง​ มาสวม​ที่นิ้วหัวแม่มือของตน

" ...​เวลานอน​กับเมีย ผมก็สวมไว้ตรงนี้ทุกครั้ง เหมือน​ที่หมอทำให้ดูเลย​นะ...​"


...​​และแล้ว​..วันหนึ่ง​ เรื่อง​มันก็เกิด​กับฉันขึ้น​จน​ได้ ตอนนั้น​ ฉันฝึกงานอยู่​​ที่โอพีดี ​(OPD = แผนกผู้ป่วยนอก)​ ​ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง​ หลังจากช่วยหมอตรวจคนไข้รายหนึ่ง​แล้ว​ หมอก็ให้คนไข้​ไปตรวจปัสสาวะ ฉันเขียนใบส่งตรวจ ยื่นให้คนไข้คนนั้น​​พร้อม​ทั้งอธิบาย

" ...​.นี่​เป็นใบส่งตรวจปัสสาวะนะคะ​...​. ห้องส่งตรวจปัสสาวะอยู่​สุดทาง แล้ว​เลี้ยวขวา ให้คุณเดินตรง​ไป ตามเส้นสีแดงบนพื้นนะคะ​ ก็​จะ​เป็นห้องตรวจค่ะ​ ...​หลังจากส่งปัสสาวะ​ไปตรวจแล้ว​ คุณกลับมา​ที่นี่อีกครั้งนะคะ​...​."

...​คนไข้คนนั้น​หาย​ไปครู่ใหญ่ ก็กลับมา ฉันเงยหน้าขึ้น​ถาม " ​เป็นไงคะ​...​ ส่งตรวจปัสสาวะเรียบร้อย​แล้ว​ใช่มั้ย...​"

"...​ยังเลย​หมอ...​" คนไข้มักเรียกพวกเราว่าหมอ " ...​ป้าขอใบส่งตรวจใหม่ ​ที่มันแข็งกว่านั้น​​ได้มั้ย ใบ​ที่หมอให้ตะกี้มันรั่วเปื่อยหมดเลย​...​"

"...​อะไร​นะคะ​ ? " ฉันถามด้วย​ความงุนงง พอซักถามรายละเอียด จึงค่อยรู้ว่า ...​​ที่แท้...​ฉันลืมบอกป้าแก​ไปอย่างนึงว่า ให้​ไปรับกระปุกเก็บปัสสาวะ ​ที่ห้องตรวจปัสสาวะ ป้าแกไม่รู้ว่า​จะเก็บยังไง ก็เลย​​เอาใบส่งตรวจ มาห่อ​เป็นกรวยแล้ว​ฉี่ใส่ กว่า​จะเดินถึงห้องส่งตรวจ มันก็รั่วหมดน่ะสิ ดังนั้น​แกจึงมาขอใบส่งตรวจใหม่

...​.เฮ้อ...​ดีนะ​ที่ฉันไม่บอกให้คนไข้ ​ไปส่งตรวจอุจจาระ ไม่งั้นมีหวังหึ่งกัน​ไป​ทั้ง OPD ป้าแกคง​เอาใบส่งตรวจ ​ไปห่ออุจจาระส่งตรวจชัวร์เลย​


...​" พี่เจน...​.ใจลอยคิดอะไร​อยู่​...​"

เสียงเจ้าแก้วร้องเรียก "..อย่าหลับในสิพี่...​เ​ที่ยงแล้ว​นะ พี่​จะลง​ไปทานข้าวก่อน รึว่า​จะให้แก้วลงก่อน ? "

ฉันสะดุ้งแล้ว​หัวเราะหึหึ งั้นขอตัว​ไปทานข้าวล่ะนะ ไว้ว่างๆ​​จะเขียนมาเล่าให้ฟังอีก...​.บาย...​