เรื่อง​ของเรา : มิตรภาพ​กับการเดินทาง

ใน​ที่สุดวัน​ที่​จะ​ต้องเดินทางไกลก็มาถึง วันนั้น​​เป็น​ที่รู้สึกตื่นเต้น​และหวาดกลัวปนกัน​ไป ในชีวิตไม่เคยเลย​​ที่​จะ​ต้องเดินทางข้ามท้องฟ้าจากแผ่นดินเกิด​ไปยังแผ่นดินใหม่​ที่ไม่เคย​ได้สัมผัสมาก่อน ​แต่อะไร​ก็คงไม่รู้สึกเลวร้ายเท่า​กับการ​ที่​ต้องเดินทางคนเดียว ​ที่สนามบินพ่อ แม่ น้อง ญาติ ​และ​เพื่อนๆ​ ต่างมารวมตัวกัน​เพื่อ​ที่​จะส่งเรา ​ความรู้สึกตอนนั้น​​คือรู้สึกใจหายชอบกล​ที่​ต้องห่างไกลจากบุพการี น้อง​และ​เพื่อนพ้อง ​แต่​จะทำอย่างไร​ได้ใน​เมื่อมันมี​ความจำ​เป็น​ที่​จะ​ต้อง​ไป เริ่มตั้งแต่ตอน check in ปัญหาก็เริ่มเกิดขึ้น​ ​เนื่องจากน้ำหนักกระเป๋า​ที่มากเกิน​ไป ​เนื่องจาก​ต้อง​ไปอยู่​หลายปีก็เลย​บรรจุเยอะ​ไปหน่อย​ ชั่งออกมา​เป็น 40 กิโลเศษๆ​ พนักงานสาวสวยก็เริ่มอาการหน้าหงิก สำแดงบทกริ้วออกมา
พนักงานสาวสวย: " นี่น้ำหนักมันเกินเยอะเลย​นะเนี่ย เต็ม​ที่น่ะ แค่ 30 กิโล"...​.พูดด้วยน้ำเสียงมะนาวไร้น้ำ
เรา: "พี่คะ​ หนูรบกวนด้วยค่ะ​พึ่งเดินทางครั้งแรกหนู​จะ​ไปเรียนค่ะ​​ส่วนใหญ่ในกระเป๋าหนังสือ​ทั้งนั้น​ค่ะ​ขอ​ความกรุณาด้วยค่ะ​"
พนักงานสาวสวย: " น้ำหนักเยอะก็​ต้อง​ไปทำเรื่อง​ขอ ไม่ใช่มาขอตรงนี้" ...​.เธอยังโกรธเราอยู่​
เรา: "​ไปทำเรื่อง​ตรงไหนคะ​"

พนักงานสาวสวย: "ตรงโน้น ...​​(เธอชี้​ไปไหนก็ไม่รู้เรามองตามปลายนิ้วเธอก็เห็น​แต่ผู้​โดยสารเดินกันขวักไขว่)...​ เธอ​ต้อง​ไปขอล่วงหน้าก่อน​ที่​จะเดินทางไม่ใช่มาขอตอนนี้...​..เฮือก...​.เสียงเธอคนสวยถอนหายใจ"
เรา: "พี่คะ​ครั้งนี้หนูรบกวนด้วยค่ะ​ ​เพราะไม่ทราบจริงๆ​พอ​จะมีทางช่วยไหมคะ​"...​.เราถามด้วยเสียงสั่นๆ​​เพราะ​ถ้าไม่​ได้​เอาของ​ไปหรือถูกปรับเรา​ต้องแย่แน่ๆ​

พนักงานสาวสวย: เธอหัน​ไปบ่น​กับ​เพื่อนร่วมงานบูทถัด​ไป "เนี่ยดูสิน้ำหนักเกิน​ต้องเยอะ ​จะทำไงเนี่ย"
เธอหันมากริ้วใส่เราต่อ "ครั้งนี้ให้​ไปครั้งหน้าไม่​ได้แล้ว​นะ"...​...​..
เรา: เราโล่งอกทันทียกมือ 2 มือใหญ่ๆ​นี้ไหว้พี่​เขา​ไปหนึ่ง​ที " ขอบคุณมากๆ​เลย​นะคะ​พี่"
เหมือนพี่คนสวย​จะใจเย็นลง แกยกมือไหว้ตอบเรา ก็ยังดีถึงพี่​เขา​จะดุดัน​และอุณหภูมิของอารมณ์สูง​ไปหน่อย​​แต่ก็ยังช่วยเรา ​ทั้ง​ที่เราก็ผิด ดังนั้น​​ใครก็ตามก่อนเดินทางเช็คเรื่อง​น้ำหนักให้ดีหรือไม่ก็​ไปทำเรื่อง​ขอเพิ่มให้เรียบร้อย​​จะ​ได้ไม่​ต้องมาเจอปัญหาแบบเรา...​...​...​...​...​

ตอนเดินขึ้น​เครื่องก็กังวลสารพัด พนักงานต้อนรับชี้ทาง​ไปนั่ง ​แต่เราก็ดู​ที่นั่งไม่​เป็น ก็คนมันไม่เคย เดินวน​ไปมาหา​ที่นั่งอยู่​ 5 นาที โชคดี​ที่พนักงาน ต้อนรับเห็นเราแกก็เลย​พามาส่งถึง​ที่ พี่สาวสวยตอน check in จัดให้เรานั่งริมหน้าต่าง​แต่มัน​เป็นหน้าต่างแบบครึ่งเดียว ก็ยังดีเห็นวิวครึ่งหนึ่ง​ ​ระหว่างนั้น​เราก็มาลุ้นต่อว่า​ใคร​จะมานั่ง​กับเรา หนุ่มหน้าจีน​แต่​เป็นคนไทยเดินมานั่งริมทางเดิน เราคิดในใจค่อยยังชั่วหน่อย​สัญชาติเดียวกันมีอะไร​สงสัยคงถามกัน​ได้ ​ระหว่างนั้น​สมาชิก​ที่ 3 ​ที่​ต้องนั่งกลางก็ปรากฏตัวขึ้น​เรา​และหนุ่มหน้าจีนมองหน้ากันทันทีเหมือนรู้​ความในใจ​ซึ่งกัน​และกัน ...​...​​เพราะต่างคิดเหมือนกันว่า​จะ​ต้องนั่งปิดจมูก​ไปตลอดการเดินทางหรือเปล่า...​.โชคดี​เป็นของเรา​ทั้งสอง​ที่หนุ่มใหญ่ หน้าแขกคนนี้ไม่มีกลิ่น​ที่เราไม่​ต้องการ...​...​
หลังจากเครื่อง take off การสนทนาก็เริ่มเกิดขึ้น​ เรานำขนมมาแจกจ่าย​เพื่อนร่วมแถวนั่ง​เพื่อ​เป็นการสร้างมิตรภาพ​ที่ดีต่อกัน เวลาผ่าน​ไปหนุ่มลูกครึ่งไทยจีนก็หลับเหลือ​แต่เรา​กับ​เพื่อนใหม่ต่างสัญชาติ​ที่ยังคุยกันต่อ​ไป ภาษาอังกฤษเราก็ยังไม่คล่อง ของ​เขาก็ฟังยาก​เพราะมันรัว​และเร็ว​ไปหมดกระดาษ​กับปากกาเริ่มเข้ามา​เป็นสื่อของการสนทนา​ระหว่างเรา ​ใคร​จะคาดคิด​ได้ว่ามิตรภาพดีดี​ได้เกิดขึ้น​จากการเดินทางเพียง 8 ชั่วโมงกว่าๆ​บนนกเหล็กตัวนี้ ​เมื่อถึงจุดหมายเรากล่าวอำลาหนุ่มหน้าจีน ​ส่วนหนุ่มแขกยังคอยช่วยเหลือเราตลอด ก่อนแยกย้ายจากกันก็แลกเปลี่ยน​ที่ติดต่อกัน​เพื่อคงไว้​ซึ่ง​ความ​เป็น​เพื่อนต่อ​ไป หนุ่มแขกคนนั้น​ก็ยังติดต่อเราเรื่อยมา ​เขา​ต้องเดินทางต่อ​ไป London ก็ยังไม่ลืม​ที่​จะโทรหาเรา วันเวลาผ่าน​ไป 2 เดือนเต็มๆ​ เรา​ได้รับ message ทุกวัน เข้าเดือน​ที่ 3 เนื้อ​ความใน message เริ่มเปลี่ยน​ไป อ่านดูแล้ว​เหมือน​กับมิตรภาพนั้น​มัน​จะถลำลึกเกิน​ไป เนื้อ​ความใน message ออก​เป็นแนว romantic มากขึ้น​ ​และแล้ว​วัน​ที่เราไม่คาดคิดว่ามัน​จะเกิดก็เกิดขึ้น​ เย็นวันหนึ่ง​เรานั่งทำรายงานอยู่​เวลา 6 โมงเย็น ​ระหว่าง​ที่ลมหนาวพัดมาในห้อง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น​ เรา​ไปรับคิดในใจพ่อ​กับแม่โทรมาแน่นอน
เรา : "ฮาโหล"
หนุ่มแขก: " Hello, How are you?" Can I tell you something?
เรา: "yes"
หนุ่มแขก: " I love you...​...​Do you love me ? "
เรา: อึ้ง พูดไม่ออก รู้สึกเหมือนใจมันวืด​ไปชั่วขณะเราไม่กล้าพูดอะไร​ออก​ไปรีบวางโทรศัพท์ทันที
หลังจากวันนั้น​เรา​ได้รับคำถามเดิมจาก​เพื่อนคนนี้อีกทาง message เราพยายามบอกให้​เขาคงไว้​ซึ่งมิตรภาพของ​ความ​เป็น​เพื่อน​ที่ดีต่อกัน ​แต่​เขายังพยายาม​ที่​จะ​เป็นมากกว่า​เพื่อน เราจึงตัดสินใจบอกให้ยุติการพูดคุยกัน​ไปเลย​ เราไม่รู้ว่าเราทำถูกหรือไม่ ตั้งแต่นั้น​​เป็นต้นมาเราก็สูญเสีย​เพื่อนคนนี้​ไป มิตรภา​พ​ระหว่างเรานั้น​ขาดลง ไม่มี​แม้​แต่คำอำลา​ซึ่งกัน​และกัน เราเสียใจ​ที่เราเสีย​เพื่อนคนหนึ่ง​​ที่ดี​ไป ​แต่เราดีใจ​ที่เราไม่​ได้ทำให้​ใครอีกคนหนึ่ง​​ที่ดูแลเรา มา​เป็นเวลา 6 ปีกว่า ​ต้องผิดหวังในตัวเรา ...​...​...​...​...​...​...​.​ถ้า​เป็นคุณ คุณ​จะทำแบบเราไหม?...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​..