4.
เช้า​วันใหม่เริ่มต้นขึ้น​​พร้อม​กับอากาศ​ที่สดใส มาลาตี​ไปถึง​ที่ทำงานเร็วกว่าปกติ ​เมื่อถึงห้องทำงานแล้ว​ เธอจึงออกมาเดินเล่นตรงระเบียงด้านนอก ลั่นทมสีขาวส่งกลิ่นหอมทักทายสายลม หญิงสาวเอื้อมมือ​ไปโน้มกิ่งลั่นทม​ที่มีพวงดอกห้อยระย้ามาใกล้ตัว​และสูดดมกลิ่นหอม

วศินเฝ้าดูอากัปกิริยาของมาลาตีจากภายในห้องของ​เขา​ที่ชั้น 8 ม่านโปร่งเนื้อบาง บดบัง​เขาจากสายตาของหญิงสาว ​แต่ภาพของเธอหา​ได้รอดพ้นจากสายตาของ​เขาไม่

กาแฟร้อนในแก้วแทบ​จะหมด​ความหมาย ​เมื่อ​เขาค้นพบว่าภาพ​ความงาม​ที่เห็นนั้น​มีค่าต่อ​เขาเพียงใด

หัวใจ​ที่คล้าย​จะว่างเปล่าของ​เขาเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น​มาอีกครั้ง

มาลาตีเดินกลับเข้าห้องทำงาน​เมื่อรู้สึกสัมผัส​ได้ถึง​ความร้อนจากแสงอาทิตย์​ที่เริ่มแผดเผา เธอหยิบแฟ้มงานต่าง ๆ​ ขึ้น​มาตรวจดู​ความเรียบร้อย​ ไม่นานนักมาลาตีก็​ได้รับโทรศัพท์จากเกรซ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ​ คุณมาลาตี นี่เกรซเองนะคะ​"
สาวมั่นส่งเสียงทักทายมาตามสาย
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ​คุณเกรซ ชื่นใจจังเลย​ค่ะ​ นาน ๆ​ ​จะมีคนพูดอรุณสวัสดิ์​กับมาลาตีแบบนี้"
"อ้าว เลย​กลาย​เป็นของแปลก​ไปเลย​แหม ปกติเกรซก็พูดแบบนี้แหละ​ค่ะ​ เกรซชอบนี้นะคะ​ ​เพราะดีออก ฟังเข้าท่าเข้าทางกว่าสวัสดีครับ​ สวัสดีค่ะ​​เป็นไหนๆ​"

นอกจากบุคลิกมาดมั่นแบบผู้หญิงทำงานแล้ว​ ​แม้​แต่คำพูด​ที่​ใช้ ก็ยังบ่งบอกถึง​ความมั่นใจในตัวเองของเกรซ​ได้​เป็นอย่างดี ​ซึ่ง​เป็นสิ่ง​ที่มาลาตีเองก็แอบนิยมชมชอบอยู่​ไม่น้อย

"จริงของคุณเกรซค่ะ​ คำว่าอรุณสวัสดิ์ฟังดู​เพราะกว่าการพูดสวัสดีเยอะเลย​ คุณเกรซทำให้เช้า​นี้ของตีมี​ความหมาย​แต่เช้า​เลย​นะคะ​"
มาลาตีกระเซ้าคู่สนทนา อีกฝ่ายหัวเราะขำเล็กน้อย
"ไม่ถึงขนาดนั้น​หรอกค่ะ​ คุณมาลาตีล่ะก็ ชม​ไปเรื่อยเลย​เชียว"
"ตีพูดจากใจจริงค่ะ​ ตีแค่รู้สึกว่า​ เดี๋ยวนี้คนทั่ว​ไปให้​ความสำคัญ​กับคำทักทายน้อยลง ดูเหมือน​จะพูดกันแค่พอ​เป็นมารยาทด้วยซ้ำ พอตี​ได้ยินคำนี้ก็เลย​รู้สึกดีน่ะค่ะ​" มาลาตีพูดออก​ไปตาม​ที่รู้สึกจริง
"ขอบคุณมากค่ะ​คุณมาลาตี ดูคุณมาลาตี​จะ​เป็นคนช่างสังเกต​เอามาก ๆ​ เลย​นะคะ​ แล้ว​ใจอ่อนหรืออ่อนไหว​ไป​กับอะไร​ใกล้ ๆ​ ตัว​ไปบ้างหรือเปล่าคะ​นี่?"

เกรซซ่อน​ความหมาย​เป็นนัยไว้​กับข้อ​ความท้ายประโยค ​แม้​จะดูไม่จงใจ ​แต่มาลาตีก็เข้าใจสิ่ง​ที่หญิงสาว​ต้องการ​จะสื่อ​เป็นอย่างดี
"อ่อนไหวอะไร​กันคะ​ มาลาตีมีงานทำตั้งเยอะแยะ ไม่มีเวลา​ไปอ่อนไหว​กับอะไร​หรอกค่ะ​"
"อื้ม ไม่อ่อนก็ไม่อ่อน เกรซก็ไม่​ได้ว่าอะไร​สักหน่อย​ ​แต่ดูท่าตาโอ๊ตนี่​จะ​ใช้งานคุณมาลาตีมากเกินควรนะคะ​ ดูสิ ทำ​เอาคุณมาลาตีไม่มีเวลา​ไปคิดถึง​ใครเลย​"
"คุณเกรซก็.."
"อ้อ แหม ๆ​ ขอโทษทีค่ะ​คุณมาลาตี เกรซก็มัว​แต่พูดเล่นอยู่​​ได้ ดูสิ ลืม​ไปเลย​ว่า​จะโทร.มาคุยธุระ ​คือเกรซ​จะโทร.มาบอกคุณมาลาตีว่า บ่ายวันนี้ เกรซ​จะพาคุณสตีเฟ่นลูกค้าของเกรซเข้า​ไปดูห้องนะคะ​ เกรซรบกวนคุณมาลาตีบอกตาโอ๊ตด้วยนะคะ​"
"​ได้ค่ะ​คุณเกรซ แล้ว​ตี​จะบอกคุณวศินให้ค่ะ​"
"อย่าลืมนะคะ​ บอกให้​ได้นะ อย่าลืมนะคะ​ ​ต้องบอก​กับเข้าตัวเค้าเลย​นะคะ​ อย่าฝาก​ใครนะ"

เกรซพยายามสร้างโอกาสให้​เพื่อนอย่างเต็ม​ที่ ​เพราะเธอเองก็พอ​จะรู้ว่า วศินเองก็ชอบมาลาตีอยู่​มากเหมือนกัน

"​ได้สิคะ​คุณเกรซ มาลาตีไม่ลืมแน่ ๆ​ ค่ะ​"
มาลาตีอดขำ​กับอาการเชียร์จนออกนอกหน้าของนายหน้าสาวไม่​ได้ ​เมื่อวางสายแล้ว​มาลาตีจึงนั่งหัวเราะ​กับตัวเอง
"อรุณสวัสดิ์ครับ​ อารมณ์ดี​แต่เช้า​เชียวนะครับ​"

คำทักทาย​ที่ดังขึ้น​จากเบื้องหลัง ทำให้มาลาตีรู้สึกราว​กับว่ามีอณูของ​ความอบอุ่น​กำลังแผ่ซ่านอยู่​ในใจ

"เอ่อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ​คุณวศิน" มาลาตีพูดติดขัด เธอนึกขัดเ​คือง​ความเปิ่นของตัวเอง
ดอกไม้สีขาว​ที่แอบอยู่​ด้านหลังของชายหนุ่มถูกยื่นให้​กับหญิงสาว เธอเองยังประหลาดใจ
"​เมื่อเช้า​ผมเห็นคุณตรงระเบียงน่ะครับ​ คิดว่าคุณคงชอบดอกลั่นทมมาก ผมเลย​เก็บมาฝาก"

มาลาตีเผลอทำหน้าเหรอหราด้วยไม่ทันตั้งตัว ​แต่​เมื่อตั้งสติ​ได้ เธอก็ค่อย ๆ​ เอื้อมมือ​ไปรับช่อลั่นทมนั้น​มาถือไว้

"ขอบคุณมากค่ะ​" หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
หัวใจ​ที่​กำลังเต้นไม่​เป็นจังหวะส่งเสียงดังจนเธอกลัวว่าชายหนุ่ม​จะ​ได้ยิน
"ไม่​เป็นไรครับ​ ​ถ้าคุณตีชอบ ผม​จะหามาปลูกเพิ่มอีกสักหน่อย​...​"

คำพูดของวศินทำให้หัวใจของมาลาตีพองโต

"...​ด้านหลังห้องทำงานผมมีอีกหลายต้นเลย​ครับ​ ดีเหมือนกันครับ​ ผมคิดว่าลูกค้าคง​จะชอบกลิ่นหอม ๆ​ ของลั่นทม รู้สึก​จะ​เป็น​ที่นิยมในกิจการสปาด้วย ​ถ้าอพาร์ทเม้นท์ของเรา​จะหามาปลูกเพิ่มอีกสักหน่อย​ก็คงไม่เสียหาย"
หัวใจ​ที่พองโต​เมื่อครู่เหี่ยวแฟ่บลงในทันใด

..​ที่แท้ก็ทำ​เพื่องาน ไม่​ได้ทำให้เราจริง ๆ​ สักหน่อย​ แล้ว​​จะมาพูดให้ดีใจทำไม.. หญิงสาวนึกตัดพ้อในใจ

"เช้า​นี้มีอะไร​พิเศษมั้ยครับ​?"
"คุณเกรซฝากให้เรียนคุณวศินว่า บ่ายนี้เธอ​จะพาลูกค้ามาดูห้องค่ะ​"
"ขอบคุณครับ​" ว่าแล้ว​วศินก็เดินหมุนตัวกลับเข้าห้อง​ไป

มาลาตีจ้องประตูห้องทำงานเจ้านายตาเขม็งพลางนับหนึ่ง​ถึงสามในใจ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอีกครั้ง เลขาฯสาวยิ้มรับรอฟังคำสั่งของวศิน

"เอ่อ ​คือ คุณมาลาตีครับ​ ​ถ้าคุณเกรซมาถึง ช่วยบอกให้ผมทราบด้วยนะครับ​"
วศินพูดเขิน ๆ​ ​เมื่อกิริยาของ​เขา ไม่​ได้อยู่​นอกเหนือ​ไปจากการคาดเดาของมาลาตี
"​ได้ค่ะ​" มาลาตีรับคำอย่างอารมณ์ดี

รอยยิ้มกว้างของเธอ สะกิดต่อม​ความรู้สึกของวศินให้ทำงานอีกครั้ง

"ขอบคุณครับ​" แล้ว​วศินก็รีบหายตัวเข้า​ไปในห้องทำงานของ​เขาอีกครั้ง "เสียฟอร์มอีกแล้ว​เรา" ​เขาบ่นพึมพำ​กับตัวเองเบา ๆ​


บ่ายวันนั้น​ เกรซพาลูกค้าชาวอเมริกันผู้มีนามว่า สตีเฟ่นมาดูห้องพักตาม​ที่​ได้นัดหมาย​กับมาลาตีไว้

"ไงโอ๊ต ​เป็นยังไงบ้าง ไม่​ได้เจอกันนานเลย​นะ ปล่อยให้คุณมาลาตีออกมาต้อนรับลูกค้าคนเดียวหลายหนแล้ว​นะนายน่ะ"
"อะไร​กันมาถึงก็ต่อว่ากันก่อนเลย​นะยายแก่"
วศินแหย่​เพื่อนสาวจึงโดนอีกฝ่ายทุบหลังเข้าให้
"นี่แน่ะ ปากดีนักเชียว"
"มือหนักเหมือนเดิมเลย​นะเธอนี่" วศินโอดครวญ

มาลาตีมอง​ทั้งคู่แล้ว​นึกขำจนแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่​

"ดูสิ คุณมาลาตีเลย​หัวเราะใหญ่เลย​ ไม่​เอาละ ชั้นไม่เล่น​กับเธอละนายโอ๊ต ชั้นมาคุย​กับคุณมาลาตีดีกว่า เดี๋ยวพอมิสเตอร์สตีเฟ่นมา นายก็พา​ไปดูห้องเองแล้ว​กันนะ เรา​จะ​กับคุณมาลาตี​จะนั่งคุยกันอยู่​แถวนี้แหละ​"
"อ้าว ๆ​ กินแรงกันเห็น ๆ​ ​ได้ไง ๆ​ ​ถ้าแกทำอย่างนั้น​ ชั้นก็ไม่จ่ายค่านายหน้านะ​จะบอกให้"

วศินงัดไม้ตายขึ้น​มาขู่เกรซ จนนายหน้าสาว​ต้องเลิกต่อปากต่อคำ

"หนอย ๆ​ มีหักค่านายหน้า เดี๋ยวเถอะ ไม่มีเกรซแล้ว​​จะรู้สึก หรือถือว่ามีเลขาฯเก่งแล้ว​ไม่​ต้องง้อ​เพื่อนยะ"

เกรซยังไม่วายแขวะ​เพื่อนหนุ่มให้กระทบ​ไปถึงมาลาตีจนหญิงสาวแทบ​จะยืนไม่ติด ด้วยไม่รู้อารมณ์ของเกรซว่าแค่พูดเล่นหรือตั้งใจ

"นี่ เธอมีหน้า​ที่​เป็นนายหน้าก็ทำงาน​ไปนะ นายหาลูกค้ามาให้เรา เราก็จ่ายเงิน โอเคมั้ย?"
วศินเริ่มอ่อนข้อ เกรซหัวเราะชอบใจ
"แน่สิยะ รับรองว่าชั้น​จะหาลูกค้ามารีดเงินในกระเป๋านายให้​ได้​ทั้งปีเลย​คอยดูสิ"

เกรซพูดด้วย​ความมั่นใจ ประสบการณ์ในสายงานทำให้เธอมั่นใจ​และเชื่อมั่นในประสิทธิภาพการทำงานของตัวเองอยู่​มาก ไม่เคยมีครั้งไหน​ที่เกรซ​จะทำงาน​ได้ไม่บรรลุตามเป้าหมาย​ที่วางไว้

รถแท๊กซี่สีเขียวคาดเหลืองเคลื่อนตัวเข้ามาจอดสงบนิ่งอยู่​ตรงหน้าคน​ทั้งสาม พนักงานดูแล​ความปลอดภัยของอาคารรีบปราดเข้ามาเปิดประตูให้ผู้​โดยสารในรถ ชายวัยกลางคนชาวอเมริกันค่อย ๆ​ ขยับตัวออกจาก​ที่นั่ง

"Hi, Stephen."
"Hi, Grace"
"This is Mr. Vasin, the landloard and Miss Malati, his secretary"

เกรซแนะนำทุกคนให้รู้จักกัน วศินเดินตรงเข้า​ไปจับมือ​กับอาคันตุกะ​โดยมีมาลาตียืนอยู่​ข้าง ๆ​

"Nice to meet you, Khun Stephen"

วศินทักทายอย่างคล่องแคล่วแล้ว​​เขาก็เดินนำมิสเตอร์สตีเฟ่นขึ้น​​ไปชมห้องพัก​โดยมีมาลาตี​และเกรซตามหลัง

มิสเตอร์สตีเฟ่นเดินชมห้องพักอยู่​ครู่ใหญ่ ก่อน​จะหยุดพุดคุยในเรื่อง​รายละเอียดต่าง ๆ​ ​กับวศินอีกครั้ง ชายวัยกลางคนให้​ความสนใจ​กับเครื่องอำนวย​ความสะดวก​​และบริการต่าง ๆ​ ​ที่ทางอพาร์ทเม้นท์​จะ​สามารถจัดหาให้​กับ​เขา​ได้ สิ่ง​ที่ถูกใจ​เขามาก ​คือ​ความ​เป็นสัด​ส่วนของห้องพัก​ที่ไม่แออัดจนเกิน​ไป ​และยัง​สามารถเสริมภาพลักษณ์ให้เหมาะ​กับตำแหน่งหน้า​ที่การงานของ​เขา​ได้ ดังนั้น​ เรื่อง​ราคาค่าเช่าจึงไม่ใช่ปัญหา

การขอดูตัวสัญญาเช่า​และการนัดหมายวันเวลาสำหรับการเข้าพักจึงถูกพูดถึงอย่างคร่าว ๆ​ มาลาตี​และเกรซยืนฟังบทสนทนาของเจ้าของอพาร์ทเม้นท์​และลูกค้าอยู่​ห่าง ๆ​

สายตาของมาลาตีจับจ้อง​ที่วศินด้วย​ความชื่นชม ​เขามี​ความ​สามารถในการโน้มน้าวจิตใจ​ได้อย่างดีเยี่ยม อีก​ทั้งการวางตัว​และบุคลิกท่วงท่า​ที่สง่างามนั้น​ ​สามารถสะกดสายตาหญิงสาวให้เผลอมองจนลืมตัว

"คุณมาลาตีคะ​" คนถูกเรียกสะดุ้งนิด ๆ​ ​เมื่อรู้สึกตัว
"คะ​ คุณเกรซ" เธอพยายามปรับสีหน้า​และน้ำเสียงให้​เป็นปกติ​ที่สุด
เกรซนึกขำท่าทางของหญิงสาว
"นั่นแน่ เกรซเห็นนะ ไหนว่าไม่อ่อนไหวไงคะ​?"

เกรซกระซิบกระซาบ​กับมาลาตีด้วยรู้ดีว่า หาก​เพื่อนหนุ่มของเธอ​ได้ยิน มาลาตีคง​จะเขินอายอย่างมาก​เป็นแน่

"คุณเกรซล่ะก็" มาลาตี​ได้​แต่ยิ้ม ​เป็นยิ้ม​ที่เกรซเองก็ประทับใจ

รอยยิ้ม​ที่ไม่​ได้มาจากการเสแสร้ง หาก​แต่​เป็นรอยยิ้ม​ที่มาจาก​ความรู้สึกของหญิงสาว