ฉัน​แต่งงานมา 6 ปี ...​...​..8 ปีแล้ว​​ที่​ได้รู้จักพี่เค้า.. .พี่ต้อม...​ พี่ต้อมเค้า​คือทุกสิ่งทุกอย่าง​ที่ฉัน​ต้องการ ​เป็น​เพื่อน ​เป็นพี่ชาย ​เป็นคนรัก เค้าเข้าใจฉันทุกอย่าง รู้​แม้กระทั่ง​ความคิดฉัน รู้ว่าฉัน​ต้องการอะไร​ ฉันไม่เคยเห็นพี่เค้าก้อร่อก้อติก​กับ​ใครเลย​ ไม่เคยฉวยโอกาส ​(​ทั้งๆ​​ที่มีโอกาส)​ สุภาพ อ่อนโยน ​เอาใจฉันทุกอย่าง ฉัน​เป็นฝ่ายบอกรักพี่เค้าก่อน​ซึ่งพี่เค้าก็ไม่ปฏิเสธ แล้ว​เราก็คบกัน ฉันรู้​แต่ว่าพี่เค้าเคยมีแฟนมาก่อน แล้ว​​ใครสนล่ะ ฉันเองก็เคยมีแฟน ​(มากด้วย)​ ...​...​วันหนึ่ง​ เรา​ได้​ไปฉลองกัน​กับ​เพื่อนๆ​ ฉันเมา พี่เค้าเองก็คงเมา ...​..สุดท้าย เรา​ไปลงเอยกัน​ที่บ้านพี่เค้า อืม...​.เกิดอะไร​ขึ้น​น่ะเหรอ ...​.ไม่รู้สิ ..ก็ฉันเมานี่นา...​.รู้​แต่ว่าตอนเช้า​ฉันตื่น พี่เค้าจ้องหน้าฉันอยู่​ ละเลียดนิ้ว ทีละนิ้ว​กับเส้นผม​ที่มันปรกหน้าฉัน เนื้อตัวล้อนจ้อน ​(​ทั้งคู่แหละ​)​ มองฉันด้วยสายตา​ที่แปลกๆ​ ​แต่อ่อนโยน เค้าเอ่ยปากเองว่า​จะรับผิดชอบ งง อ่ะ มีด้วยเหรอ ผู้ชาย​ที่ดีอย่างนี้ ​ความจริงฉันเองก็ไม่​ได้เรียกร้องอะไร​หรอกนะ ​แต่มันคง​ต้อง​เป็น​ไปตามนั้น​ ใน​เมื่อพี่เค้า​ต้องการนี่...​...​...​..​แต่งงาน...​...​.งานของฉันเชิญคนมาไม่มากหรอก​เพราะมันกระทันหันน่ะ ฉันเองก็คิดว่าฉัน​เป็นเจ้าสาว​ที่โชคดี​ที่สุดในโลก...​...​ชีวิตหลัง​แต่งงาน ...​...​.มันก็ราบรื่นดี มี​ความสุข รอพี่เค้ากลับจาก​ที่ทำงาน แล้ว​ก็ทำงานบ้านนิดๆ​หน่อย​ๆ​ ​(พี่เค้ามีคน​ใช้อยู่​แล้ว​)​ ฉันมี​ความสุขมาก พี่เค้าดี​กับฉันทุกอย่าง ...​...​.2 ปี ถัดมา ฉันท้อง พี่เค้ารับรู้ ด้วยท่าทาง​ที่ดีใจ เย้...​.เรา​จะมีลูกแล้ว​ ​แต่...​...​...​.ฉัน​ต้องยุติการตั้งครรภ์ ​เมื่อ 5 เดือน ฉันครรภ์ ​เป็นพิษ ชัก พี่เค้าปลอบฉันตลอดเวลา ฉันเสียใจเหลือเกิน...​...​. ฉันให้กำเนิดทายาทให้พี่เค้าไม่​ได้ ...​..ฉันกลัวเหลือเกิน ...​...​..กลัวพี่เค้าไม่รักฉันแล้ว​...​...​..ฉันเจ็บเหลือเกิน...​...​เจ็บปวด​กับการ​ที่เสียลูก​ไป...​...​...​..ฉัน ซึมเศร้าพี่เค้าก็คอยปลอบโยนฉัน เค้าบอกว่า ลูกน่ะ เรา​จะมี​เมื่อไหร่ก็​ได้ ​แต่เค้า​จะไม่มีวันยอมสูญเสียฉัน​ไปเด็ดขาด ...​.มันทำให้ฉันมี​กำลังใจขึ้น​มาบ้าง นั่นยิ่งทำให้ฉันรักพี่เค้ามากขึ้น​ หลังจากนั้น​เราก็กลับมา​ใช้ชีวิตกันตามปกติ...​...​.ปี​ที่ 8 ปี​ที่ฉัน​ต้องจดจำ​ไปชั่วชีวิต...​...​..วันหนึ่ง​ฉันขอพี่เค้า​ไปค้างบ้านแม่ 3 วัน พี่เค้าก็ไม่​ได้ว่าอะไร​ อาสา​จะขับรถ​ไปส่ง ​แต่ฉัน​จะขับรถ​ไปเอง ...​...​...​วัน​ที่ 2 ...​...​..ฉันรู้สึกสังหรณ์ ยังไงพิกล กระวนกระวายใจอยากกลับบ้าน คิด​ไปเองว่าพี่เค้าคงคิดถึงฉันมั้ง ใจเราคงสื่อถึงกัน​ได้ ฉันกลับก่อนกำหนดพี่เค้าคง​จะดีใจ ​แต่ทันที​ที่ฉัน​ไปถึงก็รู้สึกแปลกๆ​ มีรถคัน​ที่ฉันไม่รู้จักจอดอยู่​ ฉันค่อยๆ​เข้า​ไป...​...​.คุณ​พระช่วย...​สิ่ง​ที่ฉันเห็น ...​...​ไม่สิ ​ที่ฉัน​ได้ยิน...​...​..มันโหยหวนเหลือเกิน...​.​แต่มัน​เป็นเสียงแห่ง​ความสุข...​.มันโหยหวนเหลือเกิน ...​.เอ๊ะ...​ไม่ใช่เสียงพี่ต้อมนิ ...​แล้ว​เสียง​ใครล่ะ ...​.ฉันไม่กล้า​แม้​แต่​จะคิด ฉันผลักประตูเข้า​ไป สิ่ง​ที่ฉันเห็นมัน...​..มัน...​..มัน...​เตียงของเรา ​ที่ๆ​ฉันนอน .บัดนี้ มีผู้ชายคนอื่นนอนอยู่​...​...​.พี่ต้อม...​.สามีของฉัน...​.สามี​ที่ฉันร่วมรัก​กับเค้า...​..บัดนี้ ...​..เค้า​กำลังร่วมรัก​กับผู้ชายอยู่​...​...​.อึ้ง...​...​..หัวของฉันหนัก...​...​.หมุน...​...​​จะระเบิด...​...​.ปาก...​สั่นระริก...​...​มือ...​...​..เย็นเฉียบ...​...​...​น้ำตารื้น...​.​แต่มันไม่ยัก​จะไหล...​...​.สองคนนั่น ทันที​ที่เห็นฉัน ...​.รีบผละออกจากกันฉันหันหลังกลับ เสียงพี่ต้อมเรียกฉัน ไล่ตามหลังฉันมา ฉัน ไม่อยาก​ได้ยิน...​...​...​...​...​.วิ่ง...​...​.ฉันวิ่งออก​ไปจกบ้านหลังนั้น​...​..อย่างไม่หันกลับมา...​...​..ไม่คิด​จะกลับมา...​...​...​.ไม่...​​แม้​แต่​จะคิด...​...​...​.