 บทเพลงแห่งแสงจันทร์ ตอน 1 |
|
| อัญชา |
... ใต้ราวฟ้าที่โอบคลุมมหานครใหญ่ อาคารที่พักอาศัยมากมายเบียดตัวขึ้นระหว่างความแออัดของอาคารสำนักงานและศูนย์การค้า
ความเจริญด้านเทคโนโลยีครอบคลุมวิถีคนเมืองเกือบทุกตารางนิ้ว ระบบขนส่งคมนาคมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมากมาย ล้วนมีไว้เพื่อสนองความต้องการของมนุษย์ที่...
1.ความเจริญด้านเทคโนโลยีครอบคลุมวิถีคนเมืองเกือบทุกตารางนิ้ว ระบบขนส่งคมนาคมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมากมาย ล้วนมีไว้เพื่อสนองความต้องการของมนุษย์ที่...
ใต้ราวฟ้าที่โอบคลุมมหานครใหญ่ อาคารที่พักอาศัยมากมายเบียดตัวขึ้นระหว่างความแออัดของอาคารสำนักงานและศูนย์การค้า
ความเจริญด้านเทคโนโลยีครอบคลุมวิถีคนเมืองเกือบทุกตารางนิ้ว ระบบขนส่งคมนาคมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมากมาย ล้วนมีไว้เพื่อสนองความต้องการของมนุษย์ที่เรียกขานตัวเองว่าเป็นผู้เจริญแล้ว
รถไฟฟ้าเคลื่อนตัวผ่านไปด้วยความเร็วสูง มาลาตีละสายตาจากความเคลื่อนไหวภายนอก หญิงสาวหันมาตระเตรียมเอกสารแนะนำห้องพักสำหรับลูกค้าที่กำลังจะเดินทางมาพบเธอ
มาลาตีเพิ่งเข้ามาทำหน้าที่เลขานุการในอพาร์ทเม้นท์หรูแห่งนี้ได้ไม่นานนัก เธอเพิ่งจะพ้นช่วงทดลองงานมาได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ หากแต่หน้าที่หลักของมาลาตีไม่ได้มีเพียงจดบันทึกการประชุมหรือจัดทำเอกสารเพียงเท่านั้น แต่การพาลูกค้าชมห้องพักก็เป็นหน้าที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งของเธอ
ภายในอาคารสูง 9 ชั้นที่ตั้งอยู่ในศูนย์กลางธุรกิจแห่งนี้ คือ อาคารที่พักอาศัยสำหรับชาวต่างชาติที่ได้รับความนิยมมากแห่งหนึ่ง ด้วยสไตล์การตกแต่งอันทันสมัยและมีความเป็นส่วนตัวสูง ทำให้ในแต่ละวันมาลาตีต้องทำหน้าที่ต้อนรับลูกชาวต่างชาติมากมายหลายหน้า ลูกค้าที่พักในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ จึงมีทั้งที่เป็นผู้บริหารระดับสูงไปจนถึงนักการฑูต
นายหน้าของบริษัทแห่งหนึ่งโทรศัพท์เข้ามาแจ้งอีกครั้งว่ากำลังจะเดินทางมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มาลาตีสำรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายและเติมเครื่องสำอางบนใบหน้าแค่พองาม บุคลิกคือสิ่งที่สำคัญที่สุด สำหรับมาลาตีแล้ว เมื่อใดที่พบลูกค้าเธอจะต้องดูดีตลอดเวลา
รถจี๊ปแกรนด์เชอโรกีสีน้ำเงินคันหนึ่ง แล่นเข้ามาจอดในบริเวณที่จอดรถของอาคาร นายหน้าสาวทักทายมาลาตีอย่างคุ้นเคย
"สวัสดีค่ะ คุณมาลาตี" เกรซ ทักทายมาลาตีทันทีที่พบหน้า
"สวัสดีค่ะคุณเกรซ วันนี้แต่งตัวเท่อีกแล้วนะคะ"
มาลาตีทักทายนายหน้าสาวอย่างสนิทสนม เกรซเป็นสาวร่างเล็ก เธอชอบสวมรองเท้าบู๊ท เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงผ้าขนาดพอดีตัว เน้นรูปร่างแบบบางของเธอให้ดูทะมัดทะแมงสมกับเป็นผู้หญิงทำงาน
"โอ๊ตไม่อยู่เหรอคะ ?"
"ไม่อยู่ค่ะ คุณวศินติดธุระข้างนอกค่ะ ช่วงบ่ายถึงจะกลับเข้ามาค่ะ"
เกรซถามถึงเจ้านายของมาลาตี ทั้งเกรซและวศินเป็นเพื่อนร่วมสถาบันกันมาตั้งแต่ชั้นมหาวิทยาลัย และหลังจากนั้นเขาก็เดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศอีกสองปี ก่อนจะกลับมาบริหารธุรกิจอพาร์ทเม้นท์ให้เช่า ในขณะที่เกรซได้เข้าไปทำงานในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทนายหน้าทางด้านธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง เมื่อวศินกลับมาดำเนินธุรกิจของตัวเอง เกรซจึงอาสามาช่วยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการจัดหาลูกค้าให้กับวศิน
"แหม โอ๊ตนี่ไม่ไหวเลย ปล่อยเลขาฯ สาวสวยไว้คนเดียวอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้นเกรซคงต้องรบกวนให้คุณมาลาตีพาไปดูห้องแล้วล่ะค่ะ"
เกรซต่อว่าเพื่อนพองาม แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเข้าสู่เรื่องงานทันที
"เชิญทางนี้เลยค่ะคุณเกรซ"
มาลาตีผายมือเชื้อเชิญพร้อมกับค้อมศีรษะเล็กน้อย
"ขอบคุณค่ะ"
มาลาตีเดินนำหน้าเกรซเดินเข้าไปลิฟท์ รอจนสาวร่างบางก้าวเข้ามาภายในเรียบร้อยแล้ว ลิฟท์โดยสารจึงพาทั้งคู่เคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นบนของอาคาร
"วันนี้เกรซขอดูห้องก่อนนะคะ แล้วจะนัดวันพาลูกค้าเข้ามาดูอีกครั้ง"
"ด้วยความยินดีค่ะ"
ไฟสีแดงภายในลิฟท์วิ่งมาหยุดที่เลข 4 เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก มาลาตีก็รีบเดินนำหน้าไปยังห้องพักที่ว่างอยู่
"ทางนี้เลยค่ะคุณเกรซ"
มาลาตีเอ่ยเชิญชวนพร้อมผายมืออีกครั้ง
"ขอบคุณค่ะ"
เกรซส่งยิ้มหวานให้เลขาฯของเพื่อน เธอนึกชื่นชมในความสุภาพถ่อมตนของมาลาตีอยู่ไม่น้อย ลูกค้าชาวต่างชาติที่เธอพามาหลายต่อราย นอกจากจะประทับใจในความเรียบหรูของห้องพักแล้ว เกือบทุกคนล้วนเอ่ยปากชมบุคลิกรูปร่างของมาลาตีด้วยกันทั้งสิ้น
นายหน้าสาวเดินสำรวจความเรียบร้อยและเก็บข้อมูลเพื่อใช้นำเสนอลูกค้า โดยมีมาลาตีนำชมส่วนต่าง ๆ ของห้อง
"ในส่วนของห้องครัว อีกสองวันช่างจะเอามู่ลี่ใหม่มาติดให้นะคะ"
"ค่ะ"
"ส่วนห้องรับแขก จะใช้เฟอร์นิเจอร์ชุดนี้เลยค่ะ"
มาลาตีเดินนำหน้าเกรซไปยังห้องนั่งเล่น โซฟาเท้าแขนแบบสามที่นั่งหุ้มด้วยผ้าสีน้ำตาลอ่อนเนื้อหนาวางอยู่ในตำแหน่งเกือบจะกลางห้อง โต๊ะไม้มะค่าสีน้ำตาลไหม้สูงไม่เกินเข่าวางห่างออกไปเล็กน้อย
"อาจจะมีการจัดวางใหม่นิดหน่อยนะคะ โซฟาตัวใหญ่นี่จะย้ายไปไว้ทางด้านนี้ค่ะ แล้วโซฟาเล็กแบบที่นั่งเดียวจะมาวางตรงนี้กับตรงนี้ค่ะ"
มาลาตีชี้ให้เกรซดูจุดที่จะทำการเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์ นายหน้าสาวพยักหน้าแสดงอาการรับรู้ พลางก้มหน้าจดรายละเอียดลงในสมุดบันทึก
"คุณมาลาตีมี information sheet ให้เกรซมั้ยคะ?"
"อ๋อมีค่ะคุณเกรซ นี่ค่ะ"
มาลาตีส่งกระดาษที่มีรายละเอียดของห้องพักให้กับหญิงสาว ในแผ่นกระดาษปอนด์ขนาดเอ 4 มีรายละเอียดที่เกรซต้องการอยู่เกือบครบถ้วน
"ขอบคุณค่ะ"
เกรซรับแผ่นกระดาษมาอ่านทวนรายละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง
"อืม.. ขนาดห้อง 400 ตารางเมตร 3 ห้องนอน 3 ห้องน้ำ ไมโครเวฟ เคเบิ้ลทีวี ยามรักษาความปลอดภัยพร้อม"
"ต้องการอะไรเพิ่มเติมนอกเหนือจากนี้ก็แจ้งมาลาตีได้นะคะ มาลาตีจะเรียนให้คุณวศินทราบอีกทีค่ะ"
"ขอบคุณมากค่ะ แหม คุณมาลาตีใจดีจังเลยนะคะ น่าอิจฉานายโอ๊ตจัง มีเลขาฯ ทั้งที ได้ทั้งสวยทั้งเก่งเลย"
มาลาตียิ้มรับคำชมอย่างนอบน้อม
เมื่อสำรวจส่วนต่าง ๆ ของห้องเรียบร้อยแล้ว เกรซจึงขอตัวกลับ
"ขอบคุณมากนะคะคุณมาลาตี อีกสองวันลูกค้าเกรซจะบินมาดูห้องค่ะ แล้วเกรซจะโทร.มานัดวันอีกทีนะคะ ฝากบอกโอ๊ตให้ด้วยนะคะ"
"ได้ค่ะคุณเกรซ"
มาลาตีส่งยิ้มหวานให้เกรซ หญิงสาวโบกมือให้มาลาตีก่อนที่รถแกรนด์เชอโรกีคันงามจะเคลื่อนตัวออกไป
"เป็นไงบ้างคะพี่มาลาตี"
ประชาสัมพันธ์สาวทักขึ้น ชุดทำงานสีน้ำเงินเข้มขับใบหน้าอ่อนวัยดูสวยใสชวนมอง
"ก็ดีจ้ะ เป็นไงมั่งล่ะเรา"
"ปูก็มานั่งหน้าแป้นอย่างงี้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะพี่ คุณมาสะเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้นี้ ก่อนหน้าที่พี่กับคุณเกรซจะลงมาแป๊บเดียวเองค่ะ"
"ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหมจ๊ะ?"
"เรียบร้อยดีค่ะ" ปูส่งยิ้มหวานให้เลขาฯของนาย
มาลาตียืนคุยกับประชาสัมพันธ์สาวครู่หนึ่ง แล้วจึงกลับขึ้นไปที่ห้องทำงานที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคาร แต่เนื่องจากลิฟท์โดยสารของที่นี่มีแค่เพียง 8 ชั้น เธอจึงต้องสาวเท้าขึ้นบันไดไปยังชั้น 9 อันเป็นส่วนสำนักงาน ซึ่งมาลาตีพอจะเข้าใจว่า วศินคงอยากรักษาความเป็นส่วนตัวในการทำงาน จึงได้ออกแบบอาคารให้เป็นในลักษณะนี้
หญิงสาวยืนสูดอากาศริมระเบียงหน้าห้องทำงาน เงาสีขาวของอพาร์ทเม้นท์ทาบตัวลงบนแผ่นน้ำของสระว่ายน้ำที่อยู่ชั้นสอง ด้วยลักษณะการออกแบบอาคารแบบรูปตัวยู โดยแยกห้องพักไว้ที่ปีกแต่ละด้านของอาคาร แล้วเว้นที่ว่างตรงกลางให้เป็นทางเดินแบบเปิดโล่ง ริมระเบียงทางเดินประดับด้วยกระถางหมากเขียวขนาดกลางที่ลำต้นยังสูงไม่เลยหัวไปเท่าใดนัก เวลาที่สายลมพัดมา ริ้วใบสีเขียวเหล่านั้นจึงคลี่ตัวออก บ้างสะบัดขึ้นลงไปมาคล้ายกำลังเริงระบำ
พื้นที่ด้านหนึ่งจัดไว้สำหรับเป็นที่อาบแดดของลูกค้า เมื่อว่างจากการทำงาน มาลาตีมักจะไปยืนชมทัศนียาภาพของถนนสาทร และบ่อยครั้งที่เธออาศัยบรรยากาศตรงนั้นสำหรับสร้างงาน
นอกจากทำงานประจำในตำแหน่งเลขานุการให้กับบริษัทเอกชนแล้ว มาลาตียังมีงานในอีกอาชีพหนึ่งที่เธอทำควบคู่กันไปโดยที่เธอเองก็ยังไม่ได้ปริปากบอกใคร แม้แต่วศินที่เป็นนายจ้างของเธอก็ยังไม่ระแคะระคายเรื่องนี้
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นที่หน้าลิฟท์ชั้น 8 มาลาตีสะดุ้งเกือบสุดตัวเมื่อจำได้ว่านั่นคือเสียงโทรศัพท์มือถือของวศิน หญิงสาวรีบย่องเข้าห้องทำงานอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ ทันก่อนที่วศินจะเดินขึ้นบันไดมาเพียงเสี้ยวนาที
ชายหนุ่มร่างสูงผลักประตูกระจกสีขุ่นเข้ามาในห้องทำงาน เขายิ้มทักทายมาลาตีที่กำลังนั่งทำงานก่อนจะเดินเลยเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเองที่อยู่ถัดไป
"โอเค ๆ ได้เลยเพื่อน แล้วเจอกัน"
วศินวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วออกมายืนชะโงกหน้าที่หน้าประตูห้อง
"เป็นไงมั่งครับคุณมาลาตี คุณเกรซมาดูห้องเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ?"
มาลาตีหมุนตัวหันมาสบตานายจ้างหนุ่ม ผมหยักศกของเขาถูกจัดทรงไว้อย่างเรียบร้อยชวนมอง เสื้อสีเขียวอ่อนตัดเย็บด้วยผ้าซาตินอย่างดี เพิ่มความผึ่งผายให้บ่ากว้าง ในความคิดของมาลาตีแล้ว วศินเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกดีทีเดียว ไม่นับหน้าตาคมคายที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนอาจหลงเคลิ้มไปได้ง่าย ๆ รวมทั้งตัวเธอเองด้วย
"เรียบร้อยดีค่ะ คุณเกรซบอกว่าอีกสองวันลูกค้าจะบินมาดูห้องค่ะ ทางคุณเกรซจะนัดกับลูกค้าแล้วจะโทร.มาแจ้งมาลาตีอีกทีค่ะ"
"อืม อีกสองวันเหรอ โอเค ขอบคุณมากครับ"
พูดจบชายหนุ่มก็ส่งยิ้มให้มาลาตีก่อนจะผลุบหายเข้าห้องทำงานของตัวเอง
มาลาตีมองตาม นึกขันเจ้านาย
...คอยดูสิ เดี๋ยวต้องโผล่หน้าออกมาใหม่...
หญิงสาวนึกในใจ ไม่ทันขาดคำ วศินก็โผล่หน้าออกจากห้องทำงานอีกเป็นครั้งที่สอง เขากำลังขยับปากจะเรียกมาลาตี แต่เมื่อเห็นสายตาของเลขาฯ สาวที่กำลังมองอยู่เหมือนรู้ว่าเขาจะต้องเยี่ยมหน้าออกมาเอ่ยปากเรียกเธออีก วศินทำหน้างงอ้าปากค้างชั่วครู่
"เอ่อ คุณมาลาตีครับ เดี๋ยวผมขอรายงานประจำวันด้วยนะครับ ช่วยเอามาให้ผมในห้องด้วยนะครับ"
สั่งงานเสร็จชายหนุ่มก็รีบผลุบหน้าเข้าห้องตามเดิม เขานั่งสูดหายใจเฮือกใหญ่ รอยยิ้มผสมแววขันน้อย ๆ ในแววตาของมาลาตีทำให้เขาหวั่นไหว แต่คำว่าเจ้านายยังค้ำคอเขาอยู่ ทำให้วศินไม่สามารถทำอะไรที่ดีไปกว่าการวางมาดให้ดูดีคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นเบา ๆ สองสามครั้ง แล้วหญิงสาวร่างระหงก็เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มงานที่วศินต้องการ มาลาตีค่อย ๆ วางแฟ้มงานลงบนโต๊ะของเจ้านาย
"ขอบคุณครับ"
วศินพูดเบา ๆ สบตาเลขาฯ สาวอย่างรวดเร็ว แล้วพลิกแฟ้มไปมา ทำท่าเหมือนกำลังตั้งใจกับงานตรงหน้า จนเมื่อร่างของมาลาตีกลับออกไปยังโต๊ะทำงานของเธอแล้ว วศินจึงถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่
นางเอกของเรื่องนี้หน้าตาแบบนี้หรือเปล่าคะ? ฮิฮิฮิ
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 15 ม.ค. 2548, 07.40 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...