 ดอกแดนดีไลออน |
|
| สุนทรพี |
 ฉันคือดอกแดนดีไลออนฉันตื่นนอนเอนพักหนุนตักแม่ ใต้ทิวเขาเว้าลึกและลับแล ฉันอ่อนแอแม่กอดไว้แนบกาย  จนเติบโตถึงคราจะลาแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วไหวก็ใจหาย ไม่นานฉันจะระทมตามลมร้าย โอ้เสียดายชีวิตท้อทรมาน ลมชายไหวไหว ฉันปลิวว่อนตะลอนไปถิ่นไพศาล สิ้นสดชื่นขื่นขมมานมนาน จากบทนี้น่าสงสารทุกท่านนะ คืนหนึ่ง.. ลมพัดสัมผัสกาย ลมร้าย.. ชายฉันลงผันผละ พัดลง.. ห้วงเหวแห่งหายนะ แล้วนั่น.. ฉันจะทำอะไร แต่โชคดี.. มีเถาไม้อยู่ใต้เขา รอดตาย.. แล้วเรา ฉันนึกไว้ มาได้เถา.. เป่าปัดความขัดใจ ช่วยชีวิต.. วิกฤติไว้ในวันนั้น อุปสรรค ฉันเดินผ่านมานานนักอยากพักฝัน ย้อนอดีตที่แม่พร่ำเคยสัมพันธ์ ที่พี่น้องสมานฉันท์เป็นกันเอง คงจะถึงจุดจบแล้วสินะ ดาวระดะจ้องก้มจะข่มเหง  ฉันร้องไห้ดังดังอยู่วังเวง ล่องลอยเคว้งคว้างอยู่ไม่รู้ทิศ ฉันล่องลอยคล้อยเคลื่อนผ่านเดือนขาว ที่แพรวพราวบนฟ้าเทวาสถิต ฉันหลับตารำลึกสำนึกคิด ถึงชีวิตอันเจ็บปวดและรวดร้าว   |
 |
|
|
|
||
|
|
|
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 19 ธ.ค. 2547, 09.36 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...