นิตยสารรายสะดวก  Fiction  ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๔๗
ความรักครั้งสุดท้าย#6
Anantra
...​​ความสุขใจหวนกลับมาหาฉันอีกครั้ง บางทีรักครั้งนี้ของฉันอาจ​​จะ​​เป็นรักแท้ก็​​ได้ รัก​​ที่มี​​แต่​​ความเต็มใจ​​ทั้งผู้ให้ ​​และผู้รับ ฉันดีใจ​​ที่เรากลับมารักกันอีกครั้ง...
​ความสุขใจหวนกลับมาหาฉันอีกครั้ง บางทีรักครั้งนี้ของฉันอาจ​จะ​เป็นรักแท้ก็​ได้ รัก​ที่มี​แต่​ความเต็มใจ​ทั้งผู้ให้ ​และผู้รับ ฉันดีใจ​ที่เรากลับมารักกันอีกครั้ง อ้น​เอาใจใส่ฉันมากขึ้น​ อาจ​จะมากกว่า​แต่ก่อนซะด้วยซ้ำ

"มันคง​จะไม่มีอะไร​เกิดขึ้น​อีกแล้ว​ล่ะ" ฉัน​ได้​แต่คิด ​และก็ขอให้มัน​เป็นแบบนั้น​ตลอด​ไป

วันแห่ง​ความสุขอีกวันของฉันมาถึงแล้ว​ วัน​ที่ฉัน​จะ​ได้เข้าพิธีประสาทปริญญาบัตร​เป็นครั้ง​ที่ 2 ในชีวิตของฉัน ฉันจำ​เป็น​จะ​ต้องตื่นเช้า​มาก ​เพื่อ​ไปเตรียมตัว​แต่งหน้าทำผม อ้นก็​ต้องตื่น​แต่เช้า​เช่นกัน​เพื่อมารับฉัน ​และ​เขาก็มาแล้ว​ก่อนเวลาด้วยซ้ำ มา​พร้อม​กับช่อดอกไม้ช่อใหญ่สีสันสวยงาม

"ยินดีด้วยนะครับ​ คนเก่งของผม.." อ้นพูด​พร้อม​กับยื่นช่อดอกไม้ให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะ​" ฉันยิ้มตอบ​เขาอย่างภาคภูมิใจ

วันนี้​เป็นวัน​ที่ฉันอิ่มเอมใจ​ที่สุด ใน​ที่สุดฉันก็ทำมัน​ได้สำเร็จ ปริญญาโท​ที่ฉันเฝ้ารอคอย กว่า​จะจบ มันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียจริง ๆ​

ฉันง่วน​กับการถ่ายรูป​กับครอบครัว ​และ​เพื่อน ๆ​..คุณพ่อของฉันลงทุนจ้างช่างกล้อง​เพื่อมาถ่ายรูปฉัน​โดยเฉพาะ เหนื่อยเหมือนกัน ร้อนด้วย ​แต่มันก็​เป็นสุขใจ...​

ฉันมองหาอ้นอยากให้​เขามาถ่ายรูปด้วยกัน ​แต่ฉันหา​เขาไม่เจอ อ้นไม่​ได้อยู่​บริเวณนั้น​ ถาม​ใครก็ไม่มี​ใครเห็น ฉันเริ่มไม่สนุกแล้ว​สิ..เริ่มกังวล อยาก​จะตามหา ​แต่ไม่​สามารถปลีกตัว​ไป​ได้เลย​ ฉันพยายามโทรหา​เขา ​แต่​เขาก็ปิดเครื่อง ​เขาหาย​ไปไหนนะ วันสำคัญของฉัน ​แต่​เขากลับไม่อยู่​ ฉันเริ่มไม่สบอารมณ์ ​แต่ก็จำ​เป็น​ต้องฝืนยิ้ม ถ่ายรูป ไม่อยากให้เสียบรรยากาศ

ถึงเวลา​ที่​ต้องเข้าห้องประชุมแล้ว​ ​แต่อ้นก็ยังไม่ปรากฏตัว ฉันเริ่มคิด​ไปต่าง ๆ​ นานา..​เขา​ไปไหน ทำไมไม่บอกฉัน ฉัน​ทั้งโกรธ ​ทั้งน้อยใจ...​

พิธีประสาทปริญญาบัตรเสร็จสิ้น ฉัน​เป็นบัณฑิตเต็มตัวแล้ว​ ฉัน​และครอบครัว​ไปเลี้ยงฉลองกัน​ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง​ ในงาน​จะมีเพียงญาติสนิท ​และ​เพื่อน​ที่สนิทจริง ๆ​ เท่านั้น​ แน่นอนในนั้น​​จะ​ต้องมีใยจอย​กับน้อตด้วย ทุกคนมาครบกันหมดแล้ว​ ​แต่อ้นก็ยังไม่มา ฉันพยายามโทรหา​เขา ​แต่มันไม่มีประโยชน์ ยังคงไม่มีสัญญาณตอบรับ หรือว่า​เขารู้ว่าฉัน​จะ​ต้องโทร​ไปตาม​เขาแน่ ๆ​ ​เขาเลย​ปิดเครื่อง ฉันเริ่มระแวง ฉันไม่เคย​เป็นแบบนี้มาก่อนเลย​ ฉันมัก​จะเชื่อใจ​เขาเสมอ ​แต่ครั้งนี้ทำไมฉันถึงร้อนรน ไม่แน่ใจในตัว​เขา..ฉันเริ่มคิด​ไปต่าง ๆ​ นานา..

"อร..​เป็นอะไร​รึเปล่า? ดูซึม ๆ​ ตั้งแต่เย็นแล้ว​" ใยจอย​เพื่อนรักถามขึ้น​มาด้วย​ความ​เป็นห่วง

"ไม่มีอะไร​หรอกจอย อรเหนื่อยน่ะ ​เมื่อคืนก็ไม่ค่อย​ได้นอน" ฉันบอก

ใยจอยมองหน้าฉัน ​พร้อม​กับพยักหน้า ​และก็คะยั้นคะยอให้ฉันทานเยอะ ๆ​...​​แต่มันทานไม่ลง ในใจมันร้อนรน กระวนกระวาย อ้นหาย​ไปไหน ทำไม​เขาไม่บอกฉันว่า​เขา​จะ​ไปไหน ทำไมถึงหาย​ไปแบบนี้

"เอ่อ จอย..ในงานเห็นอ้นบ้างไม๊??" ฉันถาม

"จริงสิ..อ้นหาย​ไปไหน ทำไมไม่มา" ใยจอยหันกลับมาถามฉัน

มันทำให้ฉันนิ่งเงียบ ไม่รู้​จะตอบว่าอะไร​ จนใยจอยหัน​ไปสะกิดถามน้อต​ที่​กำลังทานอาหารอยู่​อย่างเอร็ดอร่อย

"เห็นอยู่​นะ เห็นยืนโทรศัพท์อยู่​ แล้ว​พอหัน​ไปอีกทีก็หาย​ไปแล้ว​" น้อตบอก

โทรศัพท์เหรอ?? อ้นคุย​กับ​ใคร แล้ว​ทำไม​ต้อง​ไปด้วย ​จะมีอะไร​สำคัญมาก​ไปกว่าฉันในวัน​ที่สำคัญแบบนี้...​มันยิ่งทำให้ฉันคิดมากขึ้น​​ไปอีก ฉัน​จะ​ต้องคุย​กับ​เขาให้รู้เรื่อง​...​

ฉันตัดสินใจโทร​ไปหา​เขา​ที่บ้าน เผื่อ​เขา​จะกลับบ้าน

"สวัสดีค่ะ​" ปลายสายทักทาย พี่เอมนั่นเอง ฉันจำเสียง​ได้

"สวัสดีค่ะ​ นี่อรนะคะ​ พี่เอม"

"อ้าวอรเองเหรอ? ยินดีด้วยนะจ๊ะ​ บัณฑิตใหม่ ​เป็นไงเหนื่อยไม๊"

"ก็นิดหน่อย​ค่ะ​ เอ่อ พี่เอมคะ​ อ้นอยู่​บ้านไม๊คะ​" ฉันถาม

"เอ..ก็เห็นออก​ไปหาอร ตั้งแต่เช้า​ ไม่​ได้อยู่​ด้วยกันเหรอ? ​พอดีพี่ก็เพิ่งกลับมา..เดี๋ยวนะจ๊ะ​"

ฉัน​ได้ยินเสียงพี่เอมตะโกนถามคุณแม่ว่าอ้นอยู่​รึเปล่า...​สักพักพี่เอมก็มารับสาย..

"อ้นไม่อยู่​นะจ๊ะ​..เห็นคุณแม่บอกว่าออก​ไปหาอรตั้งแต่เช้า​ ยังไม่กลับมาเลย​..มีอะไร​กันรึเปล่าจ๊ะ​?" พี่เอมถาม

"ไม่มีอะไร​ค่ะ​..งั้นขอบคุณมากนะคะ​.." ฉันรีบวางสายทันที

ฉันโกรธ โกรธมาก ​เขาหาย​ไป​โดย​ที่ไม่บอกฉันว่า​ไปไหน แล้ว​​เขาคุย​กับ​ใคร​เมื่อเช้า​
​ถ้ามีธุระสำคัญจริง ๆ​ ทำไม​เขาไม่บอกฉัน เล่นหาย​ไปเฉย ๆ​ แบบนี้ บ้านก็ยังไม่กลับอีกจนป่านนี้

คืนนั้น​หลังจากกลับมาจากงานเลี้ยง ฉันนอนร้องไห้ ร้อง ร้อง ร้องมันอยู่​อย่างนั้น​ เสียใจในสิ่ง​ที่​เขาทำ เหมือน​เขาไม่แคร์ฉันเลย​ ​ทั้งเสียใจ​ทั้งโกรธ ​เขาไม่รักฉันแล้ว​เหรอ..ทำไม..คิดวกวนอยู่​อย่างนั้น​จนหลับ

"อร..ตื่นรึยังลูก..อ้นมารับแล้ว​นะ..ไม่​ไปทำงานหรือไง"

ฉัน​ได้ยินเสียงแม่เคาะประตูเรียก ฉันสะดุ้งตื่นขึ้น​มาทันที นี่ฉันตื่นสายขนาดนี้เชียวเหรอ..

"เดี๋ยวนะคะ​แม่ แป๊บนึงนะคะ​" พูด​ไป​พร้อม​กับจัดการธุระให้เสร็จ​โดยเร็ว

ฉันเดินลง​ไปข้างล่าง เห็นอ้นนั่งคอยอยู่​​ที่ม้านั่งหน้าบ้าน ฉันรู้สึกโกรธขึ้น​มาทันที ไม่อยากมองหน้า​เขา ไม่อยาก​จะนั่งรถออก​ไป​กับ​เขา..อ้นหันมายิ้มทักทายฉัน ​แต่ฉันไม่ตอบ เดินดุ่ม ๆ​ ออก​ไปหน้าบ้าน ใส่รองเท้า แล้ว​ก็เดินออก​ไปเลย​..

"อร..​จะ​ไปไหน..นี่รถอยู่​นี่" ​เขาพูด​พร้อม​กับดึงแขนฉันไว้

"ต่อ​ไปนี้อ้นไม่​ต้องมารับอรแล้ว​นะ เราเลิกกันตั้งแต่วันนี้" ฉันบอก​เขา

"ไม่​เอาน่าอร..อย่าทำแบบนี้ ไม่น่ารักเลย​นะครับ​"

ฉันไม่ตอบ มองหน้า​เขาแล้ว​ก็สะบัดแขนออกอย่างแรง

ฉันกึ่งเดิน กึ่งวิ่ง ออก​ไปหน้าปากซอย โบกรถแท๊กซี่ แล้ว​ก็รีบ​ไป ​ไปให้ไกลจากตรงนั้น​ ไม่อยากเห็นหน้า​เขา เสียงโทรศัพท์ดังตลอดทาง ฉันรู้ว่า​ต้อง​เป็น​เขา ​แต่ฉันไม่รับปล่อยให้มันดังอยู่​อย่างนั้น​ น้ำตามันเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว​ ไหลออกมาไม่ขาดสาย ทำไมมัน​ต้อง​เป็นแบบนี้อีก ฉันเบื่อ​ที่​จะ​ต้องร้องไห้แล้ว​

ถึง​ที่ทำงานแล้ว​ ​ระหว่าง​ที่ฉัน​กำลังยืนรอลิฟท์ อ้นวิ่งมาจับแขนฉันไว้ ฉันอยาก​จะสะบัดแขนแล้ว​ก็วิ่งหนี​ไป อยาก​จะต่อว่า​เขา ​แต่ก็ไม่กล้า คนเยอะแยะ​กำลังยืนรอลิฟท์ ฉันอาย

"เรา​ต้องคุยกันนะ อร​จะทำแบบนี้​กับผมไม่​ได้นะ" ​เขาพูด

"ปล่อยอรนะ..เราไม่มีอะไร​​ต้องคุยกันอีกแล้ว​" ฉันพูดเบา ๆ​ ​พร้อม​กับพยายามดึงแขนออก

"อ้นไม่ปล่อย จนกว่าอร​จะเลิกดื้อ" ​เขาพูด

ฉันมองหน้า​เขา รู้ว่า​เขา​เอาจริงแน่ ฉันเลย​ยอม​ไปนั่งคุย​กับ​เขา​ที่ร้านกาแฟ แถว ๆ​ นั้น​

"มีอะไร​ก็ว่ามา...​อร​จะรีบ​ไปทำงาน" ฉันบอก​เขา

"อร ​กำลังเข้าใจอ้นผิดนะ"

"เข้าใจผิดเหรอ..แล้ว​​เมื่อวานอ้นหาย​ไปไหนมา วันสำคัญของอร ​แต่อ้นกลับหาย​ไป​กับคนอื่น อ้นนึกว่าอรโง่นักเหรอ..อ้น​ไป​กับผู้หญิงคนนั้น​ใช่ไม๊" ฉันต่อว่า​เขายกใหญ่
"อ้นเห็นอร​เป็นอะไร​..ทำไม​ต้องหลอกกันด้วย"

ฉันพูดออก​ไป​โดย​ที่ยังไม่รู้เรื่อง​อะไร​เลย​ ​ได้​แต่พูดออก​ไปตาม​ความรู้สึก​ที่คิด ไม่นึกเลย​ว่ามัน​จะ​เป็นเรื่อง​จริง

"ใช่..อ้น​ไปหา​เขามา..​แต่มันไม่ใช่อย่าง​ที่อรคิดนะ"

มันช่าง​เป็นคำตอบ​ที่ทิ่มแทงใจ..ใน​ที่สุด​เขาก็ยอมรับ...​

"งั้นเราก็ไม่มีอะไร​​จะ​ต้องคุยกันแล้ว​" ฉันพูด​พร้อม​กับลุกขึ้น​

"เดี๋ยวก่อน อร..อ้น​ไปบอกเลิก​เขา อ้นบอก​เขาว่าอ้นรักอร อ้นไม่​ได้รัก​เขา" อ้นรีบพูดขึ้น​มา

นั่นทำให้ฉันถึง​กับอึ้ง​ไปชั่วขณะ..

"อ้นรักอร เรา​แต่งงานกันนะ นะครับ​..ผม​พร้อมแล้ว​..เรา​จะอยู่​ด้วยกันตลอด​ไป"

นี่​เขา​กำลังขอฉัน​แต่งงานเหรอเนี่ย..​เขาแน่ใจแล้ว​เหรอ?? ฉันงง​ไปหมดแล้ว​ นี่มันอะไร​กัน

วันนี้ฉันทำงานไม่รู้เรื่อง​อีกแล้ว​ มันไม่มีสมาธิ ​ได้​แต่คิดวก​ไปวนมา​กับสิ่ง​ที่​เขาพูด ใจนึงก็ดีใจ​ที่​เขาบอกว่า​เขารักฉัน อยาก​แต่งงาน​กับฉัน ​แต่อีกใจก็รู้สึกลังเล นี่​เขาอยาก​แต่งงาน​กับฉันจริง ๆ​ หรือว่าฉันกดดัน​เขามากเกิน​ไป ​เขาเลย​จำ​เป็น​ต้องพูดออกมา​เพื่อ​เอาใจฉัน ฉันสับสน​ไปหมดแล้ว​ ฉันควร​จะเชื่อ​เขาดีหรือเปล่า

เลิกงานแล้ว​ ​แต่ฉันก็ยังทำงานไม่ถึงไหน ​พอดีมีงานด่วนเข้ามา ฉันเลย​​ต้องอยู่​ทำให้เสร็จ อีกสักพักอ้นคง​จะมารับฉันแล้ว​ล่ะ ​แต่​เขาคง​ต้องรอ..อ้นรอฉันจนเกือบ 2 ทุ่ม ​เป็นครั้งแรก​ที่อ้น​ต้องรอฉันนานขนาดนี้

พอเสร็จงานฉันรีบออก​ไปทันที ฉัน​ไปหา​เขา​ที่ลานจอดรถ ​เขานอนหลับรอฉันอยู่​ในรถ ​เขาคงเหนื่อยมา​ทั้งวัน เหนื่อยค้างตั้งแต่​เมื่อวาน ​ต้องตื่น​แต่เช้า​มาพาฉัน​ไปทำผม ​แต่งหน้า ไหนวันนี้​จะ​ต้องมารอฉันนาน ๆ​ อีก

ฉันเข้า​ไปนั่งข้าง ๆ​ ​เขา อย่างเบา​ที่สุด ไม่อยากให้​เขาตื่น นั่งมองหน้า​เขาอยู่​นาน พลางคิดว่าผู้ชายคนนี้หรือ​ที่​จะ​เป็นคู่ชีวิตของฉัน ถึง​แม้ฉัน​จะรัก​เขามาก ​แต่การ​แต่งงานมันไม่ใช่เรื่อง​เล่น ๆ​ มันจริงจังเกินกว่า​ที่​จะตัดสินใจ​ได้ในเวลาอันรวดเร็ว ​แต่ฉันก็รัก​เขาเหลือเกิน รักเกินกว่า​ที่​จะปฏิเสธใจของตัวเอง ใช่..ฉันอยาก​แต่งงาน​กับ​เขา อยาก​ใช้ชีวิตร่วม​กับ​เขา...​

อ้นคงใกล้ตื่นแล้ว​ ฉันเห็น​เขาขยับตัว..

"อ้าวอร มาแล้ว​เหรอครับ​ ทำไมไม่ปลุกล่ะ" อ้นถาม

"ไม่​เป็นไร อรไม่อยากกวน" ฉันบอก

"หิวไม๊ครับ​ ​ไปเดี๋ยวเรา​ไปหาอะไร​ทานกันนะ"

อ้นอ่อนโยน​กับฉันเสมอ ไม่ว่ายังไง​เขาก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย อาจ​จะมีบ้าง​ที่เรารู้สึกเหมือนห่างเหินกัน ​แต่ใน​ที่สุดเราก็เข้าใจกัน​ได้เหมือนเดิม

เรา​ไปหาอะไร​ทานกัน​ที่ตลาดใหญ่แห่งหนึ่ง​ มีร้านอาหารให้เลือกมากมาย​ ผู้คนเดินกันขวักไขว่ ถึง​แม้มัน​จะไม่ใช่สถาน​ที่หรูหรา ​แต่มันก็​เป็นสถาน​ที่​ที่ฉันโปรดปราน ​เพราะมีอาหารให้เลือกเยอะแยะ รสชาดก็อร่อยถูกปาก..

พอทานเสร็จอ้นพาฉัน​ไป​ที่มหาวิทยาลัย เรา​ไปนั่งเล่นกัน​ที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิม​ที่เราเจอกัน แสงจันทร์ส่อง​กับพื้นน้ำจนเห็น​เป็นเงาจันทร์สีนวลตา อากาศรอบตัวเย็นสบาย ฉันรู้สึกสุขใจทุกครั้งเวลา​ที่มา​ที่นี่

"อ้นพาอรมา​ที่นี่มีอะไร​รึเปล่าคะ​" ฉันถาม​เขา

อ้นยิ้ม​พร้อม​กับหยิบสิ่งของชิ้นนึงออกมา มัน​คือแหวนเพชร ถึง​แม้มัน​จะ​เป็นแหวน​ที่มีเพชรเล็ก ๆ​ เพียงเม็ดเดียว ​แต่ฉันคิดว่ามันช่าง​เป็นแหวน​ที่สวย​ที่สุดเท่า​ที่ฉันเคยเห็นมา อ้นหยิบแหวนมาสวมให้ฉัน ​ที่นิ้วนางข้างซ้าย

"​แต่งงาน​กับผมนะครับ​ อร" ​เขาพูด​พร้อม​กับหอมแก้มฉันเบา ๆ​

ฉันอายจนพูดอะไร​ไม่ถูก ​ได้​แต่พยักหน้าตอบรับคำขอจาก​เขา เราสองคนกอดกันแน่น ฉันสัมผัส​ได้ถึง​ความรัก​ที่​เขามีให้ฉันอย่างเปี่ยมล้น ​เขารักฉันจริง ๆ​ มัน​เป็นวัน​ที่ฉันมี​ความสุข​ที่สุดในโลก...​อ้นบอกว่า​เขา​จะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอฉันอาทิตย์หน้า ​ต้องรอให้คุณแม่ของ​เขา​ไปดูฤกษ์ ดูยามก่อน

​เขาขอฉัน​แต่งงาน นี่ฉัน​กำลัง​จะกลาย​เป็นเจ้าสาวแล้ว​เหรอเนี่ย ฉันคงไม่​ได้ฝัน​ไปใช่ไหม

 

F a c t   C a r d
Article ID A-632 Article's Rate 6 votes
ชื่อเรื่อง ความรักครั้งสุดท้าย#6
ผู้แต่ง Anantra
ตีพิมพ์เมื่อ ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๔๗
ตีพิมพ์ในคอลัมน์ เรื่องยาว ซีรีส์
จำนวนผู้เปิดอ่าน ๗๒๗ ครั้ง
จำนวนความเห็น ๔ ความเห็น
จำนวนดอกไม้รวม ๑๙
| | | |
เชิญโหวตให้เรตติ้งดอกไม้แก่ข้อเขียนนี้  
R e a d e r ' s   C o m m e n t
ความเห็นที่ ๑ : ศาลานกน้อย [C-2458 ], [000.000.000.000]
เมื่อวันที่ : 26 พ.ย. 2547, 16.53 น.

ผู้อ่าน​ที่รัก,

นิตยสารรายสะดวก​ ​และผู้เขียนยินดีรับฟัง​ความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดง​ความเห็น​ได้​โดยอิสระ ขอขอบคุณ​และรู้สึก​เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมี​ส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...​

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๒ : คัดสรร [C-2462 ], [202.129.14.237]
เมื่อวันที่ : 26 พ.ย. 2547, 19.47 น.

เพิ่ง​จะเข้ามาอ่าน ​แต่ก็รู้สึกถึง​ความรัก รักในตัวละคร รักในบทละคร รักใน​ความรักของตัวละครในเรื่อง​นี้ ​จะติดตามอ่านต่อ​ไปนะ

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๓ : น้องน้อยผู้น่ารัก [C-2464 ], [202.133.155.243]
เมื่อวันที่ : 26 พ.ย. 2547, 21.35 น.

ทำไมบท​ความดีดีถึงมาอยู่​แถวนี้ล่ะคะ​ ​ถ้าไม่เปิดดูมั่วมั่วก็ไม่รู้หรอก เอ๋ว่า​ไปแล้ว​สนุกนะ น่าติดตาม อ่านไม่จบเรื่อง​ คงนอนไม่หลับ ​ต้องลุกมาอ่านต่อ

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๔ : Anantra [C-2470 ], [203.146.41.120]
เมื่อวันที่ : 29 พ.ย. 2547, 11.15 น.

ขอบคุณสำหรับทุก​ความคิดเห็นนะคะ​..Yeah!! มี​กำลังใจขึ้น​มาแล้ว​สิ..

แจ้งลบข้อความ


สั่งให้ระบบส่งเมลแจ้งการเพิ่มเติมความเห็น
 ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน  ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์ คุยกับลุงเปี๊ยก หรือทางอีเมลได้ที่ uncle-piak@noknoi.com  พัฒนาระบบ : ธีรพงษ์ สุทธิวราภิรักษ์  โลโกนกน้อย : สุชา สนิทวงศ์  ภาพดอกไม้ในนกแชท : ณัฐพร บุญประภา  ลิขสิทธิ์งานเขียนในนิตยสารรายสะดวก เป็นของผู้เขียนเรื่องนั้น  ข้อความที่โพสบนเว็บไซต์แห่งนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้โพสทั้งสิ้น