 บันทึกวาระสุดท้าย3 |
|
| kwan_kwan |
...ฉันจึงโทรศัพท์ไปบอกพี่ชายอีกครั้ง ให้ไปเจอกันที่บ้านบอกกับพี่ว่า หมอให้แม่นอนที่ ร.พ ก่อน ฉันนั่งในรถ กลับบ้านมากับน้าและพ่อ ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น มีแต่ความเงียบและเสียงสะอื้นสลับกันไป
...
พ่อให้ฉันโทรถามพี่ชายว่าอยู่ที่ไหน ใกล้ถึงรึยัง พี่ชายบอกว่าอยู่อนุสาวรีย์ชัย...
ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ แล้วบอกว่ารีบๆมานะ
" แม่เป็นไงบ้าง" พี่ชาย เอ่ยถามออกมา
ยังดีที่เป็นการคุยโทรศัพท์ ฉันจึงกลั้นก้อนสะอึกที่อยู่ในอก แล้วตอบออกไป
"อืม...ไม่เป็นไรมากหรอก หมอตรวจอยู่ รีบมาแล้วกันนะ ตอนนี้ขวัญยังอยู่ที่ ร.พ."
ฉันไม่กล้าบอกพี่ชาย เนื่องจากกลัว กลัวพี่ชายจะขวัญเสีย
รอก่อนเถอะ รอจนพี่ชายมาถึง แล้วเราค่อยมาร้องไห้ด้วยกัน
หมอบอกให้ฉันกับพ่อทำเรื่องย้ายแม่ วันรุ่งขึ้น เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
น้าสาวจึงชวนกลับบ้าน แล้วค่อยว่ากันเรื่องงานของแม่
ฉันจึงโทรศัพท์ไปบอกพี่ชายอีกครั้ง ให้ไปเจอกันที่บ้าน
บอกกับพี่ว่า หมอให้แม่นอนที่ ร.พ ก่อน
ฉันนั่งในรถ กลับบ้านมากับน้าและพ่อ
ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น มีแต่ความเงียบและเสียงสะอื้นสลับกันไป
พอมาถึงบ้าน พ่อก็เข้าห้องไปหยิบอัลบั้มรูปถ่ายของแม่มาดู
พ่อเอามาดูแล้วก็เล่าเรื่องที่พ่อและแม่พบกันให้ฉันฟัง
เขาทั้งคู่ลำบากตรากตรำกันมา ทั้งชีวิต
33 ปี ที่พ่อกับแม่ใช้ชีวิตร่วมทุกข์ มากกว่าสุขด้วยกัน
สักพัก ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ ฉันรู้ทันทีว่าพี่ชายมาแล้ว
พี่ชายลงมาจากรถแล้วหันมามองหน้าฉันและพ่อ
" ขวัญ แม่เป็นไงบ้าง" พี่ชายมองหน้า ฉันและพ่อ
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ หันไปมองหน้าพ่อ
"แม่.................ไปแล้วลูก หนุ่ม แม่เค้าทิ้งเราไปแล้ว.........."
แล้วพ่อก็ร้องไห้ออกมา พี่ชายเมื่อได้ฟังดังนั้น ก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหน
เข้ามากอดพ่อแล้วร่วมกันร้องไห้ แล้วถามว่าเป็นแบบนี้ได้อย่างไร
พ่อก็เริ่มเล่าให้พี่ชายฟัง .ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พ่อเล่าว่า
ก่อนที่จะพาแม่มา ร.พ. แม่กำลังนอนอยู่แล้วอยู่ดีๆ ก็ตะโกนเรียก ขวัญ ขวัญ ตลอด
พ่อจะพามา ร.พ. แม่ไม่ยอมไป แม่อ้างว่า ไป ร.พ. เหงาไม่อยากอยู่
แต่วันนี้พ่อไม่ยอม ต้องพาแม่มาที่ ร.พ ให้ได้ และสุดท้ายก็เป็นแบบนี้
ครอบครัวฉันต้องสูญเสียแม่ไป ฉันไม่โทษว่าเป็นความผิดของใคร
มีแต่ความเสียใจเท่านั้น ที่ช่วงชีวิตของแม่ที่อยู่กับพวกเรา มันน้อยนัก
ฉันไม่เคยคิดว่า เรื่องราวแบบนี้จะมาเกิดขึ้นจริงกับชีวิต มันเหมือนละคร
ละครที่จบฉากอย่างไม่สวยงาม แต่มันคือความจริง ความจริงที่เจ็บปวด
3 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 08 ต.ค. 2547, 09.11 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...