ฉันรู้สึกตื่นเต้น​เมื่อ​ได้อ่านข่าว​ที่ว่า "มีบ.เอกชนสร้างเครื่องบิน​ที่สามรถออก​ไปนอกโลก​ได้สำเร็จแล้ว​"

ครั้งหนึ่ง​ ฉันเคยคิดว่าการ​ไปนอกโลกคงทำ​ได้เพียง​ไป​กับจรวด อย่าง​ที่เห็นในทีวีเท่านั้น​
การ​ที่​จะสร้างเครื่องบิน​ที่บิน​ไปดวงจันทร์แล้ว​กลับมาลงพื้นโลกอย่างปลอดภัยนั้น​
คงทำ​ได้เพียงแค่ในหนัง ​แต่หลังจาก​ได้เห็นข่าวนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า​มัน​เป็นเรื่อง​​ที่มหัศจรรย์
มากทีเดียว คง​จะรู้สึกเหมือน​กับตอน​ที่ทั่วโลก​กำลังจับตานักบินอวกาศสหรัฐ​กำลังเหยีบ
ลงบนดวงจันทร์เหมือนหลายสิบปีก่อนนั่นหละ ​เพราะนี่​จะ​เป็นการเริ่มต้นการเดินทาง​ไปสู่
อวกาศดินแดน​ที่ครั้งหนึ่ง​มีเพียงยานสำรวจเท่านั้น​​ที่​ไปถึง...​

​แต่หัวใจฉันกลับดำดิ่งลงเหมือน​กับตกลงสู่เหวลึกทันที​ที่มองกลับมา​ที่ตัวเอง...​

ทุกวันนี้ตัวฉัน​กำลังทำอะไร​อยู่​...​ ทุกวันนี้เรา​กำลังทำอะไร​อยู่​...​

ขณะ​ที่ชาวต่างประเทศ​กำลัง​จะเดินทาง​ไปสำรวจนอกโลก...​

ทีวีไทยกลับมี​แต่ละคร ตบตีกันแย่งผัว แย่งเมียอยู่​อย่างนั้น​...​

​เมื่อฉันกด​ไปดูช่องอื่นก็พบรายการเปิดโลก​ที่มี​แต่ชาวต่างชาติมาพา​ไปดูสิ่งต่างๆ​รอบโลก ​แต่รายการไทย กลับมีแค่เกมโชว์ รายการเพลง ​และละครแย่งผัวเมียกัน...​

สักวันอีกหลายปีข้างหน้า ในรายการทีวีคง​จะมีชาวต่างชาติพา​ไปเ​ที่ยวนอกโลก
​และรายการไทยก็คง​จะมีแค่เกมโชว์ รายการเพลง ​และละครแย่งผัวเมียกันเหมือนเดิม..

ฉันรู้ว่ารายการทีวีดีๆ​ของไทยก็มีมาก ​แต่​เมื่อเทียบ​กับเกมโชว์ รายการเพลง
​และละครแย่งผัวเมียกันแล้ว​ สัด​ส่วนมันต่างกันแค่ไหน...​

ฉันเองไม่ชอบดูทีวีเท่าไหรนักหรอก ปีหนึ่ง​คงดูไม่ถึง 100 ชั่วโมง จึงไม่รู้ว่าจริงๆ​แล้ว​
มันมีอะไร​ในนั้น​บ้าง ​แต่จาก​ที่ฉัน​ได้อ่านข่าวจากเวปต่างๆ​ ฉันกลับพบ​แต่เรื่อง​เดิมๆ​เก่าๆ​
​ที่ไม่พ้นการฆ่ากันรายวัน ​และการทะเลาะกันของนักการเมือง เท่านั้น​

คำถามจึงกลับมา​ที่...​ ทุกวันนี้ตัวฉัน​กำลังทำอะไร​อยู่​...​ ทุกวันนี้เรา​กำลังทำอะไร​อยู่​...​

ครั้งหนึ่ง​​เมื่อนานมาแล้ว​ มีคนถามฉันว่า อ่านการ์ตูน​ไปทำไม เล่นเกมไร้สาระ​ไปทำไม
แทน​ที่​จะ​เอาเวลา​ไปเรียนหนังสือ หางานทำ หาเงินเยอะๆ​

ฉันมัก​จะแอบตอบเข้าข้างตัวเองเสมอๆ​ว่า จริงๆ​แล้ว​การเรียน การทำงาน การหาเงิน
ก็ไม่ต่างอะไร​​กับการเล่นเกม​ไปวันๆ​ หรืออ่านการ์ตูนไร้สาระนั่นแหละ​ ไม่ว่า​จะรวย
​จะจน ​จะขยัน ​จะขี้เกียจ คนทุกคนล้าวมีเพียง 1 ชีวิตเท่านั้น​​ที่​จะทำอะไร​ก็​ได้​ที่ตัวเองทำ​ได้

​เพราะ​เมื่อเราตายทุกอย่าง​ที่เราทำมามันก็​จะสูญเปล่าในทันที..

(ทางศาสนา​จะบอกว่าสิ่ง​ที่ติดตัว​ไป​จะมีเพียงบุญ​กับบาป จึงให้ทำบุญกันเยอะๆ​...​)

เรามามองให้ลึกกว่านั้น​อีก เรา​จะมอง​ไปถึงชีวิตหลัง​ความตาย​ที่เราพูดถึงบุญ ​กับบาป...​

หากตอนนี้เราทำ​แต่​ความดี ทำบุญเยอะๆ​ ตาย​ไปเราก็​ได้​เอา​ไป​ใช้​ทั้งภพนี้​และภพหน้านั้น​

​แต่​เมื่อเราเข้าสู่นิพพาน บุญ ​และบาป ก็​จะไม่มีเหลืออีกเช่นกัน ไม่ต่างอะไร​​ไป​กับเงินทอง​ที่เรามุ่งเก็บสะสมในโลกมนุษย์เลย​ เรา​ใช้เงินทอง​ได้เพียงแค่มีชีวิต ​และ​ใช้บุญบาป
​ได้เพียงแค่ก่อนถึงนิพพานเท่านั้น​เอง

(คำอธิบาย:
​ที่ว่าบุญ​และบาปไม่มี​เมื่อนิพพานนั้น​ ​เพราะนิพพาน​คือ​ความไม่มี ​เมื่อไม่มีก็ไม่มีอะไร​​ไปเกาะเกียวมัน​ได้ไม่ว่า​จะ​เป็นบุญหรือบาป นิพพาน​จะบอกว่ามีก็ไม่ใช ไม่มีก็ไม่ใช่ ด้วยเหตุนี้เอง
: นี่​เป็น​ความเข้าใจ​ส่วนตัว​ที่ไม่ต่างอะไร​​ไป​กับคนตาบอด​ที่มองไม่เห็นทาง)

​( ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ฉันขี้เกียจ...​...​ ถูก​ต้องละคร๊าบบบบบบบบบบบ )​

​เมื่อเงินทองไม่มีค่าหลัง​ความตาย บุญบาปไม่มีค่าหลังนิพพาน ..
ไม่ว่าเรา​จะ​ได้บิน​ไปในอวกาศหรือนั่งขอทานบนถนน
ไม่ว่า​จะ​ไปค้นพบโลกใหม่ หรือตบตี​กับ​ใครแย่งผัว แย่งเมีย...​
​และไม่ว่าเรา​จะทำอะไร​​ไป มันจึงไม่มีค่าเลย​..


สุดท้ายแล้ว​ การ​ที่เรา​ได้ทำในสิ่ง​ที่ตัวเอง​ต้องการ ​โดยไม่เบียดเบียน​ใคร คง​จะดี​ที่สุด ...​
​เพราะ​เมื่อเราตาย​ไปแล้ว​ เรา​จะ​ได้ไม่รู้สึกเสียดายชีวิต​ที่ผ่านมานั่นเอง...​

แล้ว​ทุกวันนี้ตัวฉัน​กำลังทำอะไร​อยู่​...​ ทุกวันนี้เรา​กำลังทำอะไร​อยู่​...​
เรา​ได้ทำในสิ่ง​ที่เรา​ต้องการแล้ว​หรือยังหนอ...​