![]() |
![]() |
ไร้ตัวตน![]() |
...มันคงเริ่มมาจาก... ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ.... เมฆขาวบนฟ้าล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย......
มันคงเริ่มมาจาก...ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ....
เมฆขาวบนฟ้าล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย...
ที่นี่คงมีแต่ฉันอยู่เพียงเดียวดาย...
เหลือทิ้งไว้แต่รอยเท้าบนผืนทราย...
ที่สุดท้ายมันก็ จ า ง ห า ย ไ ป ...
ฉันไม่รู้หรอกว่าที่นี่คือที่ไหน...
และฉันก็ไม่คิดจะสนใจด้วยว่าฉันเป็นใคร...
มันจะสำคัญไปใย...
ในเมื่อฉันยังคงอยู่....
ความฝัน...
ฉันเฝ้าพร่ำเพ้อรำพัน ถึงมันมาแสนนาน...
แต่มันก็คงเป็นเพียงความฝัน... และฉันก็เข้าใจ....
ฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ....
เพราะนั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ในตอนนี้...
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร ก็ช่างมันเถอะ...
ขอเพียงวันนี้ฉันได้หลับตา ก็เพียงพอแล้ว...
ใช่ ฉันต้องการเพียงเท่านี้.... เท่านี้จริงๆ
เมื่อวันที่ : 24 ก.ย. 2547, 02.34 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...