 รักที่เผลอ... |
|
| ศิระศิลา |
|
เรื่องระกำ ช้ำทรวง หน่วงให้คิด คนสนิท ยังติดตรึง ซึ้งไม่หาย ตราบวันนี้ ถึงวันที่ ชีวีวาย มิอาจคลาย ความเศร้า เหงาจากเธอ แสนอาลัย ในคำ ที่พร่ำหวาน ถึงแม้นาน ผ่านมา มั่นเสมอ มิอาจสิ้น ความรัก จักให้เธอ ถึงต้องเพ้อ เก้อเดี่ยว อยู่เดียวดาย ก็รักเขา ใจของเรา ให้เขาสิ้น มิเคยผิน เผื่อใจ ไว้ดั่งหมาย เมื่อรักเธอ ฉันเพ้อ เบลอแทบตาย แต่สุดท้าย คล้ายฉัน ฝันอยู่เดียว อนิจจา ตัวเรา รักเขามาก เป็นเรื่องยาก หากทำใจ ให้เฉลียว รักเขามาก คงยาก เกินยาเยียว เพียงสิ่งเดียว เทียวร่ำ พร่ำหาเธอ อันอดีต รักหวาน ปานน้ำผึ้ง ฉันเคยซึ้ง ตรึงใจ ไว้เสมอ แม้คืนผัน วันผ่าน ขานหาเธอ เฝ้าละเมอ ถึงเธอ ทุกคืนวัน แต่เธอทำ ฉันช้ำ ระกำจิต เธอไปติด ใจใคร ไม่ใช่ฉัน หยาดน้ำใส ไหลรด หยดทุกวัน รักให้กัน ผันเปลี่ยน เจียนขาดใจ อาลัยร่ำ คร่ำครวญ ยามหวนคิด เราทำผิด บิดเบือน เตือนได้ไหม ฉันรักเธอ เกินเพื่อน เอื้อนออกไป แต่เธอไม่ เหลียวแล หรือแคร์เลย เธอเฝ้าย้ำ ตอกตำ ให้ช้ำจิต ร่ำเป็นนิจ อิดระอา น้ำตาเอ๋ย ไม่เคยนอน หมอนแห้ง แล้งอย่างเคย โอ้อกเอย อาลัยร่ำ แสนคร่ำครวญ กาลเวลา ผ่านมา พาให้คิด เราเตือนจิต คิดไป มิไห้หวน เจ็บจนช้ำ ชาชิน สิ้นความครวญ ปลดโซ่ตรวน ที่ครวญคร่ำ ร่ำหลายปี เคยรักเขา มากกว่าตัว น่ากลัวยิ่ง ไม่ประวิง ทิ้งพ่อแม่ แค่พาหนี เพียงเพราะรัก ปักจิต ติดฤดี ทั้งชีวี พลีไป ให้แด่เธอ แต่เธอทำ ฉันช้ำ ระกำจิต ภาพยังติด ใจจำ ย้ำเสมอ จากวันนี้ จวบวันตาย หน่ายรักเธอ รักที่เผลอ ให้ไป ไม่ขอคืน... รักที่เหลือ เผื่อไว้ ให้พ่อแม่ ลูกเคยแย่ ขอแก้ไข ใช่ทนฝืน ต่อแต่นี้ มีแม่พ่อ พอหยัดยืน รักก็ฟื้น คืนใจ ใช่ด้านชา... ต่อแต่นี้ จะรักใคร ไม่ให้หมด แบ่งใจอด เก็บไว้ ให้ศึกษา เขาดีพอ ต่อเติม เสริมรักมา ถ้าไร้ค่า เลิกลากัน ฉันไม่แคร์ |
8 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 08 ก.ค. 2547, 17.28 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...