มีโอกาส รีบไขว่คว้า
เปิดฟ้า ก้องหล้า...​...​.

แป้งจอดรถ บี.เอ็ม. เก่งสีดำคันงามใต้ตนไม่ใหญ่ใบร่มเขียวชอุ่ม ​ซึ่งเจ้าหน้า​ที่​ได้ปลูก​เป็นแถวแนวรั้วของสถานฝึกฝีมือแรงงาน

แป้งสวมแว่นตาคันงามสีชา เปิดประตูด้านขวาก้าวลงมาเห็นรองเท้า​เป็นเงามันวาววับสะท้อนพุ่งตรงสู่นัยน์ตาผู้คนบริเวณนั้น​​ที่มุ่งมองมายังรถด้วย​ความสงสัยว่าเจ้าของรถ​เป็นผู้ใด

แป้งก้าวเท้าขวาลงมาตามด้วยเท้าซ้ายขณะมือจับขอบประตู ​พร้อมเอนศีรษะออกมาพ้นแนวหลังคารถ ​เมื่อก้าวย่าง​ได้ถนัดแล้ว​ แป้ง​ใช้​กำลังขาดันตะโพกลุกขึ้น​ยืนออกมานอกรถ

แป้งยืนเด่นสง่าผมยาวพลิ้ว​เป็นฝอย ข้างใบหู​เป็นจอนยาว ด้านหลังรวบมัด​เป็นกระจุกอยู่​คลอเคลีย​กับท้ายทอย​ที่แสนสวย ร่างสูงสง่า มาตรเข้ม คิ้วดกดำเรียว จมูกโด่ง​เป็นสันคมสวย

แป้งก้าวถอยหลังออกนอกเขตรัศมีประตูรถเปิดปิดแล้ว​ เธอปิดมันเบา ๆ​ เธอนำกระเป๋าสะพายบ่าข้างขวาอย่างสง่างาม ​พร้อม​กับก้าวเดิน​ไปตามถนน ประตูซ้ายน้องชายของเธอออกมาด้วยมาตรเข้มสูงใหญ่เช่นกัน เดินตามเธอ​ไป เธอหันกลับมา​ไป​ที่รถ​พร้อมยื่นมือชี้​ไปทางรถ​ที่จอดอยู่​ ในมือถือกุญแจรีโมท เธอกดให้คลื่นเลเซอร์ตรง​ไปยังรถ ​ซึ่งมีเครื่องรับสัญญาณติดอยู่​ภายใน​พร้อม​ที่​จะทำงานตามหน้า​ที่ ​เมื่อ​ได้รับคำสั่งจากเจ้าของรถ ทันใดนั้น​มันก็มีเสียงสัญญาณเตือนว่างานเรียบร้อย​แล้ว​หนึ่ง​ครั้ง มันลั่นกลอนประตูหน้าต่าง ​และล๊อครถอย่างมั่นคง ซื่อสัตย์ สมดังใจปรารถนาของเจ้าของรถ รับประกัน​ความปลอดภัยจากการโจรกรรม

แป้งเดินถึงอาคารสามชั้น ห่างจากรถประมาณ 10 เมตร ชั้นล่าง​เป็นห้องโถง ห้องทางซ้าย​เป็นโรงครัว​และห้องน้ำ เธอ​ได้ทักทายปราศรัย​กับผู้​ที่รู้จักกัน อย่างร่าเริงแช่มใส สนิท​และสนุก เธอมีวาทะแหลมคม ​เป็น​ที่ประทับใจแก่ผู้​ที่​ได้ฟัง รู้สึกอบอุ่น ​เป็นกันเองตามสบาย

แป้งเดินขึ้น​บันใดครึ่งทางเลี้ยวขวา วกกลับมาทางทิศทาง​ที่เริ่มขึ้น​บันไดมาเท่ากันถึงระเบียงหน้าห้อง แป้งเดินตรง​ไปยังห้องเรียนคอมพิวเตอร์
ครูผู้สอนคอมพิวเตอร์​กำลังสาละวนในการจัดอุปกรณ์​ใช้ประกอบการสอน​และฝึกฝนปฏิบัติการซ่อมให้นักศึกษา​ได้ปฏิบัติ

"สวัสดี ค่ะ​ " แป้งทักทายอาจารย์ผู้สอนด้วยไมตรีจิตด้วย​ความเคารพ​และสุภาพ

" สวัสดีครับ​" ครูผู้สอนยกศีรษะขึ้น​ตรง​พร้อม​ส่วนบนของร่างกาย​และหันหน้า​ไปทางเธอลูกศิษย์ยิ้มให้นิด ๆ​

"หนูสาย​ไปหรือเปล่านี่" แป้งแสร้งถาม ​เพื่อเรียก​ความสนใจ

" ยังไม่ถึงเวลา ครูมาเตรียมอุปกรณ์ก่อนเรียน " ครูตอบ

" เธอเลือกหา ​ที่นั่งเอง​ได้เลย​ มีโต๊ะว่างอยู่​ด้านหลัง" ครูแนะนำ​พร้อมชี้มือ​ไปด้านหลังห้อง
" คะ​ ขอบคุณค่ะ​ " แป้งรับทราบ​พร้อมพยักหน้าแล้ว​เดิน​ไปหลังห้องด้าน​ที่ครูชี้
"สวัสดี พี่ชาย มาถึงนานแล้ว​หรือยัง" แป้นเริ่มการประชาสัมพันธ์ตามบทบาท​ประชาสัมพันธ์แบบพันธมิตร

" ประมาณ 10 นาทีแล้ว​ละ" ดำดินตอบ ​พร้อมยิ้มอย่างละมัยต้อนรับเธอ

" เออ สองตัวนั้น​แหละ​ว่างอยู่​ เชิญเถอะ " ดำดินบอก

" พี่​เป็นช่างคอมพิวเตอร์หรือไม่ " แป้งถามด้วย​ความสนใจ

" ไม่หรอก ​แต่อยาก​จะ​เป็นช่าง​กับ​เขาด้วย จึงสมัครมาเรียน​ที่นี้ด้วยคน" ดำดินตอบ

" มีแรงบันดาลใจอันใดหรือ​ที่ทำให้พี่อยากเรียน​เป็นช่างซ่อมคอมพิวเตอร์" แป้งถามด้วย​ความอยากรู้ ตามประสาผู้ซุกซนในวัยเด็ก ​เพื่อประกอบ​ความรู้ อันสร้างคนให้เกิดปัญญา รู้เท่าทันเหตุการณ์ต่าง ๆ​ ​และ​สามารถ​เอาตัวรอด​ได้ด้วย​ความรู้

" ​คืออย่างนี้ ​เมื่อประกาศ 10 ปีมาแล้ว​ พี่​ได้ซื้อเครื่องคอมพิวเตอร์​ใช้ในรุ่นแรก ๆ​ ของจังหวัดนี้​ที่​ใช้กัน ​เพราะร้านจำหน่ายคอมพิวเตอรมีเพียงแห่งเดียวในจังหวัดนี้ ​และ​เป็นร้านจำหน่ายมาประมาณไม่ถึงหนึ่ง​ปี" ดำดินเล่า​พร้อมชำเลือง​ไปทางครู​ซึ่ง​กำลังยกคอมพิวเตอรตัวหนึ่ง​ตั้งบนโต๊ะ

" ​เป็นอย่างไรหรือ " แป้งเร่งตามประสาคนอยากรู้

" วันหนึ่ง​มีหนูเข้า​ไปในคอมพิวเตอร​และ​ได้กัดสายแพของอารทดิส​กับ สายซีพียู ขาด ​เมื่อเปิดเครื่องจึงไม่เห็นภาพใด ๆ​​ที่จอภาพ ​แต่หลอดไฟของเพาเวอร์ยังติด" ดำดินหยุดนิดหนึ่ง​​พร้อมชำเลืองคนข้าง ๆ​ ​กำลังยืนขึ้น​

" พี่ทำอย่างไร" แป้งเร้าให้พูดต่อ

"พี่เปิดฝาคลอบออกเห็นสายแพขาดก็ปิดกลับไว้ แล้ว​พี่นำเครื่อง​ไปให้ช่างในเมืองซ่อมให้ บ้านพี่อยู่​ห่างจากตัวเมืองประมาณ 10 กิโลเมตร"

" ก็ไม่ไกลนัก" แป้งเสริม " "แล้ว​ผล​เป็นอย่างไร ​ต้องเสียเงินเท่าไร"

" ​เพราะเรื่อง​เงินนี้แหละ​พี่ยังเจ็บปวดใจยิ่งนัก" ดำดินพูดอย่างมีอารมณ์ขึ้น​เสียงดังขึ้น​​แต่ก็รู้ทันอารมณ์ตนอง ​และหยุดจังหวะนิดหนึ่ง​จึงเล่าต่อ

" ​คือพี่​ต้องจ่ายค่าสายแพนั้น​ราคาเส้นละ หนึ่ง​พันบาท​ ​เมื่อพี่​ไปกรุงเทพฯ แวะเ​ที่ยวห้างพันทิพย์ปราซ่ามีวางจำหน่ายราคาเส้นละ 50 บาท​ ถึง 70 บาท​ เราโดนต้มแล้ว​ สุดเจ็บปวดทรมานเหลือเกินน้องเอ๋ย" ดำดินเล่าด้วยตาแดงนิด ๆ​ เลือดฉีดขึ้น​หน้า "

" ทำไมหรือพี่" แป้งถาม

" นายช่าง​เป็น​เพื่อนของพี่เอง พี่ก็​เป็นผู้สนับสนุนมันด้วย ​แต่มันช่างใจดำเหลือเกิน มันทำ​กับ​เพื่อน​ได้ลงคอ นี้แหละ​มนุษย์​ที่หวัง​แต่ผลประโยชน์อย่างเดียว คิด​แต่ว่า​เพื่อนโง่หลอก​ได้เท่าไรก็​ได้" ดำดินเล่า

" ​เพื่อนพี่น่าสมเทจรอง ๆ​ ​เพราะเหตุอันใดพี่จึงช่วยเหลือ​เพื่อนพี่​และถูก​เพื่อนต้ม​เอาดื้อ" ปังแหย่​ไปเรื่อย ๆ​

" สมัยนั้น​จังหวัดของเรามีเหตุการณ์วิกฤติทางการเงินเกิดฟองสบู่แตกทางเศรษฐกิจ มือแชร์ล้ม ทำให้คนงานว่างงานเยอะแยะ มีบริษัทหลายแห่ง​ต้องปิดตัวเองลง ​เพราะไม่​สามารถเลี้ยงตัวเอง​ได้ ​เพื่อนของพี่ก็ประสบมรสุมเช่นเดียวกัน" ดำดินถอนหายใจลึกนั่งนิ่งชั่วครู่หนึ่ง​จึงเล่าต่อ

" ด้วย​ความรัก​และสงสาร​เพื่อน ​ซึ่ง​เป็น​เพื่อนสนิทกันมาก ​เป็น​เพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ​คือจบมัธยมศึกษาปี​ที่หก​พร้อมกัน รุ่นเดียวกันจากโรงเรียนราษฎร์​ที่​ได้รับการรับรองวิทยาฐานะ มีศักดิ์มีสิทธิ์เทียบเท่าโรงเรียนรัฐบาลทุกประการ ​ซึ่งในจังหวัดของเราโรงเรียนนี้​เป็นโรงแรก​และ​เป็นโรงเดียวในขณะนั้น​ น้องก็คง​จะรู้"

" จ๊ะ​ น้องทราบ" แป้งตอบรับ

" พี่​และ​เพื่อน ๆ​ จึงช่วยเหลือ​เขา​โดยการซื้อหุ้นบริษัทของ​เขาคนละหุ้นสองหุ้น มีถึงสามหุ้นหุ้น ตาม​กำลัง​สามารถ​ที่​จะช่วย​ได้ ในราคาหุ้นละ หนึ่ง​หมื่นบาท​ ​ซึ่งเงินในสมัยนั้น​มีค่ามากกว่าปัจจุบันเยอะ " ดำดินเล่า

" พี่ซื้อหุ้นช่วยเหลือ​เพื่อนตอนนั้น​กี่หุ้น" แป้งถาม

" แค่ สามหุ้นเท่านั้น​ พี่ก็ไม่คอยมีเงิน ลูกก็เรียนหนังสือ ไหน​จะ​ต้องจ่ายค่าภาษีสังคม ​แต่ละเดือนเงินหมด​ไป​เพราะจ่ายค่าภาษีสังคม เช่นงาน​แต่งงาน งานบวช ​ซึ่งมี​เป็นฤดูกาล ​แต่งานศพ นี้มีตลอดปี พี่​ได้ย้าย​ไปทำงานในสถาน​ที่หลายแห่งในจังหวัดนี้ จึงมีคนรู้จักมาก​เป็นธรรมดา ตลอดจน​เพื่อน ๆ​ ญาติ ๆ​ อีกมากเหลือสุด​จะกล่าว สำหรับพี่​ใช้จ่ายในครอบครัวนั้น​จ่ายไม่ถึง เศษหนึ่ง​​ส่วนสี่ของเงินช่วยงาน" ดำดินมีอาการเกร็งเล็กน้อย

" สำนวนดีนี่ พูดเสียยืดยาวเลย​นะพี่ " แป้งต่อว่า

" เห็นใจพี่เถอะ พี่มีโอกาส​ได้ระบายแล้ว​ขอ​ความกรุณาอภัยให้พี่ด้วยนะจ๊ะ​ น้องสาวคนดี" ดำดินกล่าวขอ​ความเห็นใจเชิงขอร้อง
" ไม่มีปัญหาหรอกพี่" แป้งตอบ​โดยไม่​ต้องคิด
" เชิญทุกท่านประจำ​ที่ " ครูผู้สอนคอมพิวเตอร์บอกให้เตรียม​ความ​พร้อมในการเรียน
ทุกคนนั่งลง ​ที่เดินอยู่​ก็กกลับมา​ที่นั่ง ​และคนยืนคุยกันข้างนอกก็รีบเข้าห้องมา
" เหตุนี้ละหรือ​ที่พี่มาเรียนคอมพิวเตอร์" แป้งกระซิบ

" ยังมีอีก ให้ว่างก่อนค่อยเล่าให้ฟัง ถึงเวลาของครู​จะสอนแล้ว​ ตั้งใจฟังดี ๆ​ นะ รีบคว้า​เอา​ความรู้ให้มาก​ที่สุดนะน้องนะ"

" จ้า ขอบคุณค่ะ​พี่"

บทสนทนาของ​ทั้งสองก็จบลงชั่วคราวเพียงเท่านี้

" สวัสดี นักศึกษาวิชาคอมพิวเตอร์​ทั้งหลาย " ครูทักทาย

" ผมคิดว่าทุกคนมีแนวคิดก้าวหน้าในเรื่อง​เทคโนโลยี​และ​เป็นผู้ตื่นตัว ทราบว่าบางคน​เป็นช่างซ่อมคอมพิวเตอร์อยู่​แล้ว​ บางคนทำหน้า​ที่เกี่ยว​กับคอมพิวเตอร์ มี​ความรู้ด้านการ​ใช้​เป็นเครื่องมือประกอบอาชีพ มิ​ได้มี​ความรู้ในด้านการซ่อมแซม​และบำรุง" ครุสาธยายเกริ่นอารัมภบท

"คอมพิวเตอร์​เป็นเครื่องมือด้านเทคโนโลยี​ที่เรียกว่า " โลกาภิวัตร" ​เพราะเครื่องนี้มีประมวล​ความจำ ​เป็นสมอง​ที่​สามารถจำแล้ว​ดึงมา​ใช้​ได้ทันใจ รวดเร็ว จน​สามารถคำนวณเลข 10 หลัก​ได้ถูก​ต้อง ​แม้​จะ​เป็นเศษเสี้ยวเล็ก ๆ​ ของตัวเลขก็ตาม" ครูอธิบาย

"คอมพิวเตอร์​เป็นเครื่องมือสื่อสาร ประกอบด้วย ฮาร์ดแวร์ ​และซอบแวร์ ฮาร์ดแวร์หมายถึงอุปกรณ์ภายนอก เช่นตู้ใส่เครื่อง เรียกว่า แกส แหล่งจ่ายไฟ ยูพีซี หรือแผงรวมวงจร​ที่เรียกว่า แมนบอร์ด ตลอดถึง เม้าส์ คีบอร์ด ฯลฯ"

" ซอฟแวร์ หมายถึงอุปกรณ์ภายใน​ซึ่งไม่​สามารถจับ​ต้อง​ได้ ​แต่​สามารถเห็น​ได้ เช่น โปรแกรมวินโดว์ เกมส์ ​และโปรแกรมอื่น ๆ​ อีกมากมาย​"

"​ส่วนประกอบของคอมพิวเตอร์ ประกอบด้วย ยู.พี. ซี ​เป็นแผ่นสำหรับบรรจุอุปกรณ์ต่าง ๆ​ ​ที่ประกอบเข้า​เป็นคอมพิวเตอร์ อารทดิส ​เป็น​ส่วนสำคัญของคอมพิวเตอร์ในการใส่บรรจุโปรแกรมต่าง ๆ​ ไว้​ใช้งาน ซีดี-รอม ​เป็นอุปกรณ์ในการอ่าน หรือเขียน แผ่นซีดี ​ใช้ในการดูหนัง ฟังเพลง ปลอบพี้ดิส ​เป็นอุปกร การอ่านเขียนแผ่นดิส มี​ความจุ 1.44 แมกกะไบท์ ​เป็นแผ่นสีเหลียมขนาด 3.5 นิ้ว ​ทั้ง​ความกว้าง​และ​ความยาว คีบอร์ด ​เป็นอุปกรณ์ สำหรับพิมพ์อักษร​เป็นเรื่อง​ราวต่าง​และจำนวนตัวเลข เม้าส์ ​เป็นอุปกรณ์ ​ใช้ติดต่อ​และตกลง​กับโปรแกรมต่าง ๆ​ จอภาพ ​เป็นอุปกรณ์ สำหรับให้ภาพจากข้อมูลในเครื่อง​ไปปรากฏตาม​ที่ผู้​ใช้งานกำหนดให้​เป็น​ไป " ครูหยุดพูด​พร้อมกวาดสายตา​ไปรอบ ๆ​ ​และนำอุปกรณ์มาแสดงให้นักศึกษาดู​เป็นตัวอย่างครั้งละชิ้น ตาม​แต่เนื้อหาของบทเรียนเกี่ยวด้วยอุปกรณ์ชิ้นใด ให้ดูจนครบทุกชิ้น ทำให้ผู้เรียนมี​ความสบายใจ เห็น​พร้อมภาพของจริง ​ทั้ง​ที่จับ​ต้อง​ได้​และ​ที่จับ​ต้องไม่​ได้

ครู​ได้อธิบายถึงหน้า​ที่การทำงานของอุปกรณ์ต่าง ๆ​ เช่นแมนบอร์ด หรือ​ที่เรียกว่า แผ่นติดตั้งอุปกรณ์อีเลคโทรนิคมากมาย​ เช่น อาร์ทดิส ​เป็น​ส่วนสำคัญในการสร้างหรือติดตั้งโปรแกรม ต่าง ๆ​ ในการ​ใช้งาน หรือค้นหา​ความรู้จากอินเตอรเนต

ไอซี ​เป็นแผนวงจรไฟฟ้าเล็ก ​ซึ่งสร้างขึ้น​​เพื่อทดแทนอุปกรณ์วงจรใหญ่ ๆ​ มีรูปสี่เหลี่ยม มีเข้าตั้งแต่ 4 ขา 6 ขา 8 ขา 10 ขา ฯ ​และหลาย ๆ​ ขา ​ที่​ใช้ในเครื่อง คอนเด็นเซอร์ รีซีสเตอร์ ยูพีซี แหล่งจ่ายไฟ ขาเสียบอุปกรณ์ (สลอต) ซีดีรอม ฯลฯ ​ซึ่ง​เป็น​ส่วนหนึ่ง​​ใช้ดูหนัง ฟังเพลง มโนราห์ ฯลฯ ​และกิจกรรมอื่น ๆ​​ที่​ได้ถ่ายทำเสนอ

" คอนเดนเซอร์ ​เป็นเครื่องจัดกระแสไฟ​เป็นช่วงลบ​และบวก อาศัยช่วงละครึ่ง กลืนประสานสัมพันธ์การ​เป็นตัวเหนียวนำกระแสไฟฟ้า ​และดึงกระแสไฟฟ้า"
" รีซิสเตอร์ ​เป็นตัวต้านทานกระแสไฟฟ้า

คอย​เป็นขดลวดพันกัน ​เมื่อกระแสไฟฟ้าผ่าน​จะเหนียวนำให้เกิดกระแสไฟฟ้า
สล๊อต ​เป็นสี่เหลี่ยม​ที่มี​ความกว้าง​ความยาว มีขาไว้สำหรับเสียงอุปกรณ์​เป็น สิบ ​เป็นร้อย ไว้สำหรับติดตั้ง สายแพ ​และสายอื่น ๆ​

สิบสองนาฬิกาแล้ว​เชิญนักศึกษาทุกท่าน​ได้พักรับประทานอาหารมื้อกลางวัน ทราบว่าบางคนคดข้าวห่อ มานั้น​​ไปรับประทาน​ที่ร้านอาหารใกล้ ๆ​ นี่

สำหรับท่าน​ที่คดข้าวห่อก็​ไปรับประทาน​ที่โรงอาหาร เรามีพัดลม มีโทรทัศน์ ​และน้ำดื่มบริการ ​และ​เป็นวันปิดเรียนของนักเรียน​เขา ​เพราะท่านมาเรียนวันเสาร์ อันอาทิตย์

" พี่ มีแกงอะไร​ คะ​" แป้งถาม

" แกงคั่วเผ็ดครับ​" ดำดินตอบ

" ไหนพี่บอกว่า​จะเล่าอะไร​ต่อ" แป้งประท้วงแกมหยอก

" กินพลางเล่าพลาง ​เป็นการสร้าง​และประสาน​ความรักสามัคคีภายในครอบครัว ​ที่นี้ก็เช่นเดียวกัน"

หลังจากรับทานอาหารเสร็จ เราช่วยกันทำ​ความสะอาด กวาดเก็บเรียบร้อย​ ตอนเย็นเราช่วยกันชวน​เพื่อน ๆ​ ในชั้นเรียนเดียวกันให้คดข้าวห่อ ​ถ้าสถานการณ์เหมาะสม ทุกคนก็ตอบรับด้วย​ความยินดี

รุ่งขึ้น​​เมื่อมาเจอกันในห้องเรียน ทุกคน​ได้คดข้าวห่อมาร่วมรับประทานมื้อกลางวันกัน ​แต่มีบางท่านยังไม่​พร้อม​และ​ได้มี​ความ​พร้อมในวัน​ต่อมา

ทุกเทียงวันเรามาร่วมรับประทานอาหารกัน​ที่โรงอาหารของศูนย์พัฒนาแรงงาน เพียงสามวันทุกคนต่างคดข้าวห่อกันครบ ​ได้นั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานใน​ระหว่างรับประทานอาหาร

จากภารกิจอันนี้ทำให้เรามี​ความสนิทสนมกันดุจญาติมิตร ​เป็นกันเอง ให้คำแนะนำตามโอกาส ดุจพี่น้องคลานตามหลังกันมา
วันสุดท้ายของการเรียนทุกคนน้ำตาไหล ด้วย​ความอาลัย ​แต่มิตรสัมพันธ์นั้น​ยังตรึงแน่นอยู่​ในทุกดวงใจ ตลอดมา