ผมยืนอยู่​​ที่ระเบียงของคอนโดมิเนียมชั้น​ที่ 14
ในมือถือขวดน้ำพลาสติก ด้านล่าง สระว่ายน้ำขนาด 20 เมตร สงบนิ่งในยามวิกาล ไม่มี​แม้การกระ​เพื่อมของผิวน้ำ ​แต่ผมอาจคิด​ไปเอง ใน​ความมืดอาจมีการเคลื่อนไหว ผมขยับ​จะเขวี้ยงขวดน้ำในมือ​แต่ก็ขยักไว้ ​ถ้า​เป็นคุณ มีขวดน้ำในมือ​กับสระน้ำตรงหน้า คุณ​จะทำอย่างไร ?
ครับ​ ผมก็เหมือนคนทั่ว​ไป ไม่รู้ทำไม ชอบเขวี้ยงขวดลงน้ำ อาจ​เป็นสัญชาตญาณ
ยามเปิดประตูเข้ามาเดินตรวจ​ความเรียบร้อย​ เปล่า ​เขาเดินย่ำลง​ไปบนขั้นบันได วักน้ำเล่น ผมด่าในใจ ​เป็นยามทำไมมานั่งเล่นน้ำ ​แต่​เมื่อจ้องดูให้ดี ผมเห็นถุงสีขาวในมือ ​เขา​กำลังโปรยผงคลอรีน ถอดรองเท้า พับขากางเกง
Oh, this is professional
ผมกระแอมไอ ​เขาหันขึ้น​มามอง ​เขาเห็นผมแล้ว​ ​จะเขวี้ยงขวดลง​ไปไม่​ได้อีก ​เขาตามตัวผมเจอแน่ เรื่อง​อาจบานปลาย ผมเคยห้าม​เพื่อนเขวี้ยงขวดลงทะเล ไม่อยากให้ทะเลมีขยะ บัดซบ ตอนนี้ผมเข้าใจ​ความรู้สึกของมันแล้ว​ อย่าง​ที่บอก มัน​เป็นสัญชาตญาณ
ทำไมเราถึงอยากเขวี้ยงของลงน้ำ ? การตกกระทบของวัตถุบนผิวน้ำให้​ความสุข​กับเรา​ได้อย่างไร ? ผมคิดหนัก ไม่เข้าใจ ​เมื่อไม่เข้าใจ ผมคิดหนัก
คิดหนัก คิดหนัก คิดหนัก
เราคิดอะไร​ตอนเขวี้ยงของลงน้ำ ?
คิดหนัก คิดหนัก คิดหนัก สมองผมไม่ดีจึง​ต้องคิดหนักกว่าคนอื่นเสมอ
ฉับพลัน ผมพบว่าชีวิตของผมเดินทางผิด​ทั้งหมด ผมมาผิดทาง ทุกสิ่งอย่าง ทุกการกระทำ ผมตัดสินใจผิด​ทั้งหมด ​ที่เจ็บปวด​ที่สุด ผมไม่อาจย้อนเวลากลับ​ไป​ได้ ผมทำ​ได้เพียงสร้าง​ความทรงจำขึ้น​มาใหม่ แล้ว​​โดยปราศจาก​ความลังเล ผมเงื้อสุดแขน เขวี้ยงขวดน้ำพลาสติกออก​ไปสุดแรงเกิด ขวดน้ำลอยสูงกลาง​ความมืด ค้างเติ่งเนิ่นนานบนผืนฟ้าดั่งปรากฏการณ์ธรรมชาติ ก่อนตกลงกระทบผิวน้ำ เสียง "แปะ" แผ่วเบาท​ำลาย​ความเงียบดึงสำนึกผมคืนกลับ
ผมยืนอยู่​​ที่ระเบียงของคอนโดมิเนียมชั้น​ที่ 14 ทุกอย่างยัง เหมือนเดิม ไม่มี​แม้เศษเสี้ยวของ​ความเปลี่ยนแปลง ผมไม่มีขวดน้ำในมือแล้ว​ ​แต่ผมยังคงไม่รู้ว่า
เราคิดอะไร​ตอนเขวี้ยงของลงน้ำ ?