 ไดอารี่สีแดง 2 |
|
| ปอ เปลือกไม้ |
2 จะนับฝนหล่นฟ้าหาได้ไม่หรือนับลมหายใจในวันหนึ่ง มิอาจเปรียบเทียบรักหากตราตรึง ย่อมคิดถึงมากมายหาใดปาน  กินเส้นเล็กน้ำตกแก้อกช้ำหรือจะย้ำซ้ำเติมเพิ่มอีกแผล แม้รักเธอมากมายยังไม่แล ใจจึงแพ้ช้ำอกเลือดตกใน ไม่มีเว้นวันหยุดสะดุดฝันมีแต่วันหวังไว้ให้เห็นหน้า อาจเป็นเพียงนาทีที่ผ่านตา ก็ดีกว่าฝันถึงมาหนึ่งปี เพราะตัวไกลหัวใจอยากไปหาข้ามขอบฟ้ากว้างไกลก็ไปถึง จากความรักห่วงใยให้คำนึง ใจรำพึงจิตรำพันฝันถึงเธอ ความคิดถึงเดินทางไม่ว่างเว้นจะเช้าเย็นอยากยลจนพร่ำเพ้อ แค่คิดถึงใจก็บึ่งไปถึงเธอ คิดเสมอหมายใจให้ใกล้กัน การเดินทางของใจไม่เคยช้ายิ่งแก้วตาอยู่ไหลใจยิ่งหวั่น ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งซึ้งถึงนงคราญ เพียงคำหวานผ่านสายใจก็พอง พี่คิดถึงเธอคิดถึงจึงเกิดรักใจตระหนักรักดีมีเราสอง ตัวจะไกลเพียงใดใจจับจอง มุ่งหมายปองเป็นคู่รักด้วยภักดี ด้วยคิดถึงถึงจะไกลใจก็ถึงเพียงคำนึงคิดถึงกันมันสุขศรี ยิ่งทุกวันก็ยิ่งรักมากทวี ผ่านเดือนปีให้รักนี้เป็นนิรันดร์ คนน่ารักรู้ตัวต้องกลัวบ้างรู้ระวังรู้ระแวงทุกแห่งหน รู้ระยะที่อยู่ดูตัวตน เว้นสักคนคือพี่มิต้องแกรง ตั้งนะโมสามจบนพคุณพระอักขระเลขยันต์กันภูตผี ช่วยปกป้องโพยภัยให้คนดี หากแม้นมีใครคดให้หมดลม ให้คิดถึงทุกข้อต่อคำถามพบคนที่ดีงามและเหมาะสม ให้ชนะหมู่มารผ่านเพียงลม น้องสุขสมพี่สุขใจอยู่ในเงา เคยเอ่ยคำว่ารักสักกี่หนมีกี่คนบอกรักหนักใจไหม มีกี่คนบอกรักแล้วจากไป มีบ้างไหมไม่เอ่ยปากแต่รักจริง เมื่อยามว่างนั่งมองท้องถนนมีผู้คนผ่านไปทั้งชายหญิง เดินผ่านมาผ่านไปมากมายจริง รถก็วิ่งขวักไขว่ไม่รอรี  จากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่งให้ถึงหมายมวลมนุษย์มุ่งไปในวิถี ใครจะรู้จุดหมายที่ใครมี ต่างชีวีต่างจุดหมายร่วมใช้ทาง คือวิถีเส้นทางต่างความฝันทุกวี่วันวนไปไม่แตกต่าง กี่หมื่นพันล้านคนบนเส้นทาง คือทุกอย่างเมื่อยังอยู่สู่ต่อไป หลายบทเรียนบทรู้สู้ชีวิตคือลิขิตของคนไม่พ้นได้ เมื่อชีวิตยังไม่ล่มถึงล้มตาย ก้าวต่อไปตามวิถีตามที่ควร หลากหญิงชายเดินไปที่ไหนนั่นคงเดินทางตามฝันกันถี่ถ้วน บ้างฝันไกลใจเขาไม่เรรวน บ้างฝันด่วนฝันค้างก็ยังมี ทุกคนมีจุดหมายให้ย่างก้าวจะสั้นยาวก้าวไปให้ถึงที่ ต้องมุ่งมั่นสู่จุดหมายที่ใจมี คงถึงที่ใจหมายได้สักวัน
|
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 28 ต.ค. 2554, 10.54 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...