 ท่ามกลางคืนอันมืด |
|
| นายรำพึง |
|
หึ่งๆ.. เสียงมันบินผ่านหู มือป่ายปัดด้วยฉันรำคาญ หลังมือคันมีตุ่มยุงต่อย กางเล็บเกาเพื่อจะคันยิ่งขึ้น ฯ ตื่นกลางดึก.. เพดานห้องขวางสายตา เหลือบตาดูเวลา ตีสองครึ่ง กระพริบตาปริบๆ ความง่วงหายไป ตื่นมาทำไม ลืมตาเพื่อนับเวลาวินาที ฯ คิดถึงคนคิดถึงเวลา.. ความคิดวกเวียนวน ฉวัดเฉวียนคิดจนใจกระเพื่อม ใจแกว่งจนตัวตนตื่นลืมง่วง แล้วจะข่มตาหลับต่อได้อย่างไร ฯ จนใจลุกขึ้นตื่นก็ได้ เปิดไฟ สว่างจ้าดีกว่ามืด เดินไปริมระเบียงมองท้องฟ้า ความกว้างแห่งนภา.. ไร้ขอบเขต คลี่กระจายเสรีภาพห่มคลุมอัตตา มีอิสรภาพกับความอ้างว้างเป็นอาภรณ์ โดดเดี่ยวอยู่ริมผา ทางข้างหน้ายังอีกไกล ดวงใจสงบลงได้ ฉันจึงนอนต่อจนเช้า ฯ วันที่ 06 มกราคม 2004, เวลา 5:54 น. |
5 votes
แต่มันไม่หลับ 
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 06 ม.ค. 2547, 15.03 น.
โอ นายรำพึง