วันนี้มีงานวัดสาวน้อยคำป้อ ​กับหนุ่มบุญมานัดกันว่า​จะ​ไปเ​ที่ยว พอตกเย็นเสียงเพลงดังเร้าใจมาจากวัดท้ายทุ่ง สาวน้อยรู้สึกตื่นเต้น ​จะขอพ่อแม่อย่างไรดีนะ พ่อแม่ถึง​จะยอม รู้สึกกระวนกระวายใจบอกไม่ถูกเลย​ ใจหนึ่ง​อยากโลดแล่นออก​ไปตามนัด อีกใจก็เกรงพ่อแม่

ตั้งแต่เริ่มโต​เป็นสาวหลังเรียนจบชั้นประถมมา หลายปีคำป้อไม่เคย​จะออก​ไปไหนตามลำพัง ​โดยไม่มีพ่อหรือแม่ ​เป็นประเพณีของเด็กสาว​ต้องอยู่​​กับเหย้าเฝ้า​กับเรือนทำงานบ้าน ฝึกหัดเตรียมตัว​เพื่อ​เป็นแม่บ้าน​ที่ดีเท่านั้น​ หรือหาก​ไปไหนก็​ต้องมีผู้ใหญ่คอยติดตามดูแล ลูกสาว​เป็นสิ่งสวยงามบอบบาง มีคุณค่า​ที่​ต้องทะนุถนอม ไม่ปล่อยปละละเลย​ให้หนุ่มน้อยใหญ่ เข้าสนิทชิดใกล้ กลัว​จะเกิดเรื่อง​ไม่ดีไม่งามเกิดขึ้น​​คืออาจ​จะมีการชิงสุกก่อนห่าม ล่วงล้ำประเพณี ไม่เข้าตามตรอกออกตามประตู ทำให้สาวเสียหาย เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล พ่อแม่​ต้องระมัดระวัง ​เพราะฝ่ายชายเหมือนข้าวเปลือกฝ่ายหญิงเหมือนข้าวสารโบราณว่าไว้ หากมีอะไร​ล่วงล้ำก้ำเกินเสียหาย​ไป หากฝ่ายชายไม่รับผิดชอบบอกปัด นอกจากเสียตัว เสียใจแล้ว​ยังเสียหน้า ถึงพ่อแม่บรรพบุรุษ ​เขา​จะว่าใจง่าย ไม่รักนวลสงวนตัว พ่อแม่ไม่สั่งสอนสารพัด รู้​ไปถึงไหนอาย​ไปถึงนั่น ​จะใส่ตะกร้าล้างน้ำอย่างผักปลาก็ไม่​ได้ นี่แหละ​เกิด​เป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก

คำป้อคิด​ไปก็ถอนหายใจเฮือกๆ​ พ่อสังเกตเห็นลูกสาวก็นึกรู้ทัน นึกถึงสมัยตนเองหนุ่มๆ​ แอบชอบแม่ของคำป้อ ช่างลำบากยากเย็นกว่า​จะ​ได้พบเจอกันสักครั้ง ​เขาเองรู้ดีว่าเจ้าทิดหนุ่มบุญมาแอบชอบใจลูกสาวของตนเอง ​และสาวน้อยคำป้อก็พึงพอใจเช่นกัน ในฐานะของคน​เป็นพ่อหาก​เขาไม่เข้าใจ​และกีดกันหนุ่มสาวอาจ​จะมีปัญหาเกิดขึ้น​​ได้ ดังคำโคลงสอนใจ​ที่ว่า

"​ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมนต์ ไม่ยิน​และไม่ยล อุปสรรคใดๆ​ ​ความรักเหมือนโคถึก ​กำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอก​ไป บ่ ยอมอยู่​ ณ ​ที่ขัง ...​" เห็นทีพ่อ​ต้อง
ปกป้องดูแลลูก​พร้อมเปิดโอกาสให้ลูก​ได้คบหาเจรจากันตามประสาหนุ่มสาว​โดยอยู่​ในสายตาของผู้ใหญ่พ่อจึงออกปากชวนคำป้อเสียเอง

"คำป้อ ลูกอยาก​ไปเ​ที่ยวงานวัดไหมลูก ​ไป​พร้อมพ่อนะพ่อ​จะ​ไปหาหลวงพ่อ​พอดี
​ไปถึงวัดพ่อ​ไปสนทนาธรรมกะหลวงพ่อลูก​จะแยก​ไปดูดนตรี หรือลิเกก็ตามใจลูก แล้ว​กลับบ้าน​พร้อมพ่อนะ ดีไหม?"

คำป้อดีใจอย่างน้อยก็ไม่ไร้หนทางจนเกิน​ไป พ่อยังเปิดช่องให้ ถึง​แม้พ่อ​จะคุมเชิง​แต่คำป้อก็อุ่นใจ ​และขอบคุณพ่อในใจ​ที่ช่างรู้ใจลูกเสียเหลือเกิน สาวน้อยรีบรับคำ

"ค่าพ่อ หนูอยาก​ไปเ​ที่ยวงานเหมือนกัน ​เพื่อนๆ​ ​เขาก็​ไปกัน หนู​จะเดินเ​ที่ยว​กับกลุ่ม​เพื่อนๆ​นะคะ​พ่อ พ่อไม่​ต้อง​เป็นห่วงค่ะ​"

"ดีแล้ว​ลูก ​ที่ลูกทำตัวอย่างนี้เราลูกผู้หญิง ไมทำให้พ่อแม่หนักใจ พ่อก็สบายใจ
คบหา​กับ​ใคร ​ต้องระวังตัว อย่าให้คน​เขานินทา​เอา​ได้ ​แม้เรายากจนก็อย่าให้​ใครดูถูก
พ่อ​กับแม่ไว้ใจลูกนะ"

"ขอบคุณค่าพ่อ"

สองคนพ่อลูกเดินออก​ไปยังวัดท้ายทุ่ง มีแม่มองตาม​และยิ้มอย่างพึงพอใจ พ่อ​ที่ปกป้องดูแล​และเข้าใจลูกอย่างนี้ครอบครัวจึงราบรื่น หมด​ความกังวล

สาวคำป้อในชุดเสื้อผ้าลูกไม้ลายดอกผ้าถุงสีน้ำเงินเรียบร้อย​ สวยงามโดดเด่นในบรรดากลุ่มสาวๆ​ ทิดหนุ่มบุญมามองเห็นสาวน้อย​ที่​เขาหมายปองแล้ว​รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ​เขารักจริงหวัง​แต่ง ถึง​แม้​จะมีอุปสรรคใดๆ​​เขาก็​จะพยายามต่อสู้ ฝ่าฟัน ​และยืนยัน
รักเดียวใจเดียวไม่แลเหลียวหญิงอื่นใด ​เขาเดินเลียบตามกลุ่มสาวๆ​​ไป ไม่​ได้พูดคุยก็ขอแค่เดินตาม​และมองจ้องให้สาวรู้ก็พอใจแล้ว​

คำป้อรู้สึกว่า​ตนเองถูกชายหนุ่มจ้องมองก็รู้สึกเขิน ​เพื่อนๆ​ก็พากันแซว อายก็อาย​แต่ก็สะกดใจไว้ อย่างน้อยก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างมีใจตรงกัน ​ใครๆ​ก็รู้ว่าพ่อแม่คำป้อดูแลอบรมเลี้ยงดูลูกสาวมาอย่างดี ​ส่วนทิดบุญมานั้น​​แม้​จะมีสาวแก่ แม่หม้ายหมายปอง​เขาหลายคน​เขาก็ไม่เคยใส่ใจ นอกจากสาวน้อยคำป้อคนเดียวเท่านั้น​

หนทางรักของชายหนุ่มหญิงสาวคง​จะราบรื่นดี​ไปตลอดหากไม่มีเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้น​ในวันนั้น​