 บันทึก (ไม่) ถึง....เธอ... |
|
| ทอรุ้ง สุริยกานต์ |
...เพราะมันถึงเวลาที่คนสองคนจะเข้าใจตัวเองอย่างแท้จริง .... เราต้องดีใจสินะ ที่ครั้งหนึ่ง ได้มี ได้เป็น แม้ว่าต่อไปมันจะแค่..เคยมี เคยเป็น......
วันที่.....ฝนพรากตะวันไปจากฟ้า
เอ คะ.....เพิ่งวางหูจากเอ หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมานาน กี่วันแล้วนะ..... รู้แต่ว่านานมากเลยค่ะ....
กวางก้อไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้อ่อนแออย่างนี้ ความจริงอยากคุยกับเอทุกวันเลยนะ รู้มั้ยคะว่า เป็นสุขขนาดไหนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเอ และขณะเดียวกันกวางต้องอดทนแค่ไหนที่ไม่ยอมรับมัน ขอบคุณที่สุดเลยนะคะที่ระลึกถึงกัน ขอบคุณที่อดทน ขอบคุณที่ใส่ใจ และขอบคุณในอะไรมากมายที่เอทำให้กวางรู้สึกว่า เรายังมีกันอยู่เสมอ....
คิดแล้วก้อแปลกเหมือนกันนะคะ มันทำให้อดไม่ได้ที่จะเชื่อว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้มันล้วนแต่ถูกกำหนดมาแล้วทั้งนั้น โดยอะไรก้อแล้วแต่เราจะเรียก บางเรื่องของความรู้สึกกับคนบางคน บางครั้งบางครามันคล้ายว่าจะใช่แต่ไม่ใช่ มันคล้ายว่าจะเป็นไปแต่ก้อไม่...หรือมันต้องรอเวลา ทำไมกันนะ ณ เวลาที่อยากให้มีให้เป็น มันกลับไม่ใช่ ล่วงเลยไปจนคล้ายจะไม่มีทางที่จะมีจะเป็น มันก้อหวนกลับมาซะงั้นแหละ กวางเลยอดสงสัยไม่ได้ว่า จริงหรืออย่างไรนะที่เค้าว่ากันว่า เราทุกคนล้วนแต่ถูกกำหนดมาแล้ว...
รู้สึกดีทุกครั้งที่ย้อนกลับไปนิ่งคิดถึงเรื่องราวระหว่างเรา ท่ามกลางผู้คน มากมาย มันสนุกดีที่ได้แอบรู้สึกดีๆ ต่อกัน ท้าทายที่ได้ทำอะไรๆ ที่ใครๆ ไม่รู้ ขำๆ ที่หลายๆ คนรู้สึกแปลกระคนประหลาดใจในความเป็นไปของเรา ชีวิตในช่วงวันวัยเช่นนั้น ทำให้เราเริงร่า เฮฮา สนุกสนาน ไม่หยี่ระต่ออะไรๆ แม้แต่ความต้องการที่แท้จริง.... หรือเรารู้แต่ เราไม่กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง หรือเรากลัวว่าอีกคนจะไม่ได้รู้สึกอะไรแบบที่เรารู้สึก จนเมื่อใครหลายๆ คนเดินผ่านเข้ามาในชีวิตเรา มากขึ้น มากขึ้น อะไรก้อไม่รู้ซินะที่มันทำให้เราละเลยสิ่งดีๆ ที่เคยมีต่อกัน แต่อย่างไรก้อตามลึกๆ แล้วกวางรู้ใจตัวเองเสมอ เพียงแต่ใจเอ เท่านั้นแหละที่กวางไม่รู้ว่ามันคืออะไร....กวางยังแปลกใจอยู่จนเดี๋ยวนี้นะคะว่า ทำไมตอนนั้นเราถึงไม่คุยกันแบบจริงๆ ทั้งที่คล้ายว่าเราจะรู้กันอยู่..........ทำไมกวางจึงทนที่จะเสียใจที่สุดที่เห็นเอยอมให้ใครเข้ามาในที่ที่เราเคยมีกัน....หรือเพราะทุกสิ่งถูกกำหนดมาแล้ว ใช่มั้ยคะเอ....
วันนั้น....ตุลา....ที่ฟ้าครึ้มฝนคล้ายๆ กับวันนี้ วันที่กวางตัดสินใจที่จะเดินออกไปจากที่นั่น มิใช่อยากจาก แต่ด้วยอะไรหลายอย่าง เป็นอะไรที่ดีที่สุดที่วันนั้นได้คุยกันจริงๆ อีกครั้ง หลังจากที่เคืองๆ กัน(ใช่หรือเปล่านะ คิดว่าใกล้เคียง) อยู่ตั้งนาน ดีใจนะคะแต่ก้อเศร้าด้วย เอไม่มีทางรู้หรอกว่า วันนั้นกวางใจไม่ดีเลย อยากถามอะไรบางอย่าง แต่จนแล้วจนรอด ก้อไม่ได้ถาม กวางเองก้อคล้ายๆ จะรู้สึกว่าเออยากพูดอะไรบางอย่าง แต่จนแล้วจนรอด เอก้อไม่พูด ทำไมคนเรามันถึงได้ปากแข็งกันนักนะ ผ่านมาเนิ่นนานเหลือเกิน แต่นึกถึงครั้งใดอบอุ่นใจเสมอ ต่อจากนี้ไม่ว่าจะอย่างไร....นานแค่ไหน...เราจะเป็นคนที่ดีกันและมีกันอย่างนี้ตลอดไป.... คล้ายว่าจะเป็นสัญญาของเรา...
นานมากเลยกับการที่ต่างคนต่างมีวิถีที่ตนเลือกเดิน เลือกมี เลือกเป็น เราหลงลืมกันไปหรือเปล่านะ เปล่าเลย...กวางคงรับรู้ข่าวคราวของเอเสมอ และยังคงเขียนบันทึกทุกวันเหมือนเดิม เพียงแต่เพราะอะไรบางอย่างไง (อะไรที่จนเดี๋ยวนี้ก้อยังหาคำตอบไม่ได้) ที่มันทำให้เราต้องเดินไปในเส้นทางสายใหม่ เราต่างรับใครอีกคนเข้ามาในชีวิต โดยที่เราก้อยังมีคนของความรู้สึกคนหนึ่งอยู่ในที่เดิมๆ ถามว่าเราหลงลืมกันไปหรือเปล่า ก้อเปล่า แต่เราก้อไม่.................ไม่รู้ว่าทำไม หรือเพราะเราทุกคนล้วนแต่ถูกกำหนดแล้ว......
ปลายฤดูร้อน พฤษภา.. เอคะ จำวันนั้นได้มั้ย ที่เอโทรหากวาง แล้วบอกว่าจะมาส่งเพื่อนที่ได้ย้ายกลับบ้านน่ะ บอกตรงๆ นะว่าตื่นเต้น ที่จะได้เจอเอ อ่ะค่ะ ตอนที่เอเดินมาหา มันทั้งดีใจ น้อยใจและอะไรหลายๆ ความรู้สึก เอ เป็นเหมือนกวางมั้ยคะ คืนนั้นที่บ้านเพื่อนเอไง ดีจังที่ได้คุยกันอีกครั้ง ถึงแม้ว่าในความเป็นไป อะไรๆ มันจะไม่เหมือนเดิมและไม่มีทางที่จะเหมือนเดิมได้อีก แต่รับรองว่าในความรู้สึก ไม่มีสักครั้งที่จะห่างหาย..... ไม่มี...และไม่เคยที่จะมี ท่ามกลางผู้คน แสนดีอะไรอย่างนี้ที่ได้แอบมองตากันอีกครั้ง........คล้ายๆ จะแว่วเสียงสัญญา....
ผ่านปลายฤดูร้อน พฤษภา...3 ปี... สู่มิถุนา... หนึ่ง...ไม่นึกเหมือนหรอกค่ะว่าจะเจอกัน รู้มั้ยตัดสินใจนานมากกว่าจะโทรหา มันแทบจะสำลักความดีใจ เป็นสุข บอกไม่ถูก เอบอกให้ลองนับดู ว่ากี่ปีแล้วที่ไม่เคยได้คุยกันแบบนี้ (9 ปีเอง) โอ้โฮ นานมากเลยใช่มั้ยคะ ดีแค่ไหนไม่รู้ที่ได้หัวเราะกันอีกครั้ง แปลกนะ...ไม่รู้ทำไม.... รู้มั้ยตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยคุยกันจริงๆ เหมือนวันนี้เลย ดีใจนะคะที่ได้ยินว่า อยากทำสิ่งที่ถูกใจบ้าง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยถูกต้องนัก (เรายังมีเวลาทำสิ่งถูกต้องอีกตลอดชีวิต แต่สิ่งที่ถูกใจ ใช่ว่าจะมีโอกาสได้ทำบ่อยซะเมื่อไหร่...เหตุผลของคนไม่เอาไหน อ่ะค่ะ) คืนนั้นดาวสวย...... และคล้ายว่าดาวดวงหนึ่งระยิบวิบวับอยู่ในตาของเรานะคะ รู้มั้ย.....
มากมายเสียเหลือเกินในทุกความรู้สึก ทำไมนะ ทำไมมันต้องมาชัดเจนเอาในวันเวลา นี้ กวางตอบคำถามเอไม่ได้เหมือนกันค่ะว่าทำไม เพราะอะไร หรือเพราะมันถึงเวลาที่คนสองคนจะเข้าใจตัวเองอย่างแท้จริง หรือคนที่คิดว่าใช่มันกลับไม่ใช่ หรืออะไรก้อไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะค่ะ เรื่องบางอย่างอย่าไปหาคำตอบมันเลย แค่มีกันและกันอย่าไปสนใจมันเลยว่ามันจะเรียกว่าอะไร อะไรมันก้อไม่สำคัญเท่ากับความเข้าใจหรอกค่ะเอ.......เราเข้าใจกันใช่มั้ยคะ......
ปลายสิงหา...ต้นกันยา....นี้....ได้แต่บอกตัวเองวันละนับครั้งไม่ได้ เข้มแข็ง อดทน ชีวิตยังต้องเดินต่อไปอีกนาน อีกนาน....และอีกนาน.... ไม่เสียใจนะคะที่ตัดสินใจเจอกันอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่า ต่อจากนี้มันคงไม่มีอะไรที่จะแย่ไปกว่า การจากกันครั้งนี้แล้วล่ะ ความสุขมันแสนสั้นเสียจริงๆ แต่ไม่เป็นไร เราไม่รู้นี่นาว่า วันพรุ่งนี้ของชีวิตจะเป็นอย่างไร ฉะนั้นอยากทำอะไรก้อทำไปเหอะ ถ้าเราตัดสินใจแล้วว่าจะทำ คิดดูนะว่า เราจะเสียใจแค่ไหนที่วันหนึ่งเมื่อโอกาสมาถึง แต่เรากลับปล่อยให้มันผ่านไป ชีวิตคนเราสั้นจะตายไป เราต้องดีใจสินะ ที่ครั้งหนึ่ง ได้มี ได้เป็น แม้ว่าต่อไปมันจะแค่.....เคยมี เคยเป็น ก้อตาม......
ต้นฝน....ตุลา....แค่ 2 เดือน เหมือนนานแสนนาน....ทั้งก่อนจากก้อทำใจแล้ว......ทำไมนะหัวใจมันถึงช่างรู้สึกนัก คิดถึงแทบขาดใจ มันเป็นเช่นนี้เองหรอกหรือ ยิ่งรู้สึกว่าใกล้กันเท่าไหร่ ยิ่งเหมือนไกลกันมากกว่า.......ถึงมากกว่า .... กฎธรรมชาติ.....ได้อะไรมาก้อย่อมต้องเสียอะไรไป ขอบคุณนะคะที่ทำให้ได้รู้ว่า แต่ไหนแต่ไร...กวางไม่ได้คิดไปคนเดียว....ถึงแม้ว่ากวางจะอยากรู้มาตั้งนานแล้ว.....แต่เพราะอะไรก้อไม่รู้อีกแหละ ที่ทำให้มันต้องมารู้เอาเมื่อเวลามันผ่านล่วงเลยมาขนาดนี้.....และโล่งอกมากถึงมากที่สุดที่ได้บอกเอเช่นกัน......ทำไมนะ...ตอบไม่ได้อีกนั่นแหละค่ะ....หรือเป็นเพราะทุกอย่างล้วนแล้วแต่ถูกกำหนดมาเช่นนี้......รู้ว่ามีก้อเมื่อไม่มีทางที่จะมี.....ใช่มั้ยคะ
ขอแค่คิดถึงอยู่ในที่เดิม ระลึกรู้ว่า ณ ที่หนึ่ง ที่ไกลจากที่นี่มาก มีคนคนหนึ่งคิดถึงเราเช่นกัน เพียงคิดถึง ความรู้สึกที่แสนดีจะโอบกอดหัวใจเราให้อบอุ่น เป็นสุข และไม่โดดเดี่ยว ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง หน้าที่คือสิ่งที่ต้องทำ ถึงแม้บางครั้งเราอาจจะไม่อยากทำสักนิด กวางเข้าใจดี ดีมากเลย.... แต่เอคะ... เพราะรู้สึกมากเหลือเกิน.....ถึงกวางจะเข้าใจเอแค่ไหน.....แต่ยากจะทำใจจริงๆ เลยค่ะ เหมือนกันใช่มั้ย ....ในความเป็นไป เราช่างเหมือนกันเสียนี่กระไร....
ไม่รับรู้ดีกว่ามั้ย จะได้ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องทำใจ ไม่หวั่นไหว ไม่เสียใจ ไม่น้อยใจ ไม่ ไม่ และไม่.........กวางรู้ว่า แท้จริงแล้ว เอเข้าใจนะว่า ทำไมกวางถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์เอ อ่อนแอไงคะ ขอเวลาสักพัก ไว้กวางเข้มแข็งและยอมรับความเป็นจริงได้มากกว่านี้......หรือมากเท่าที่เอยอมรับได้ กวางจะคุยกับเอ....นะคะ.... ขอร้อง....อย่าแม้แต่เพียงจะคิด...ว่าเอไม่มีความสำคัญอะไรเลยใช่มั้ยที่กวางทำแบบนี้....เพราะสำคัญกว่าใคร เพราะรู้สึกกว่าใคร และเพราะใส่ใจกว่าใครไงคะ.....กวางจึงเลือกที่จะกักขังหัวใจตัวเองไว้กับความรู้สึกดีๆ เหล่านี้ ....กลัวเหลือเกินว่ามันจะหล่นหายไปตามกาลเวลาไงคะ...............
เพราะทุกสิ่งล้วนแล้วแต่ถูกกำหนดมาหรือเปล่านะ .....ทั้งที่กวางคิดว่ากำลังจะนิ่ง กำลังจะเข้มแข็งกำลังจะอะไรหลายๆอย่าง.......ได้อยู่แล้วเชียว.................
จนวันที่ฝนมาพรากตะวันไปจากฟ้า ในวันเริ่ม พฤศจิ.....วันที่กวางต้องเป็นฝ่ายพยายามติดต่อหาเอ แต่ติดต่อไม่ได้เลย กลัวมากจริงๆ วันนี้ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เอเลย มันเงียบมากๆ มากเกินไปแล้วนะคะ ขอพระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองด้วยเถิดค่ะ ได้โปรดเถิดค่ะ.....ใจคอไม่ดีเลยกับข่าวคราวที่ได้รับรู้เกือบตลอดวัน.....สิ่งศักดิ์สิทธิ์......พระผู้เป็นเจ้า ................เมตตาด้วยเถิดค่ะ.........
ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า.......ตอนที่เอรับโทรศัพท์ เต็มตื้น ....นี่ใช่มั้ยที่รอมาตลอด....ไม่อยากยอมรับเลยว่าที่ผ่านมาคาดหวังมาตลอด ความคาดหวังคือสิ่งที่อันตรายที่สุดใช่มั้ยคะเอ.....เพราะกวางคาดหวังมากใช่มั้ยคะ ที่ทำเอาแย่ได้ขนาดนี้...........กวางเห็นแก่ตัวมากใช่มั้ย กลายเป็นคน ขี้อิจฉาทุกครั้งเลย......รู้สึกมากกว่าที่คิดว่าจะรู้สึก ที่เอดูแคร์เค้านัก....มันเพราะหน้าที่จริงหรือคะ หน้าที่ที่เอต้องรับผิดชอบความรู้สึกของคนอีกคน หรือเพราะอะไร......กวางก้อมีคนที่กวางต้องรับผิดชอบ ความรู้สึกเขาเหมือนกัน เหมือนกับเอ.......แต่มันต่างกันตรงที่ กวางไม่เคยให้ความสำคัญกับใครเท่าเอไงคะ
"....แค่นี้ก่อนได้มั้ย เดี๋ยวจะโทรไปใหม่ ต้องรีบไปรับ........."
แล้วถ้ากวางบอกว่าไม่ได้ เอจะยอมหรือเปล่า ถ้ากวางเป็นฝ่ายพูดแบบนี้บ้าง เอจะรู้สึกเจ็บเหมือนที่กวางเป็นมั้ย เวลาที่คล้ายว่าใครจะไม่ไยดีกับความรู้สึก ไม่รู้เพราะกวางอ่อนไหวหรือเอไม่คิดมากกันแน่...
เชื่อเถอะค่ะว่า.....การไม่คุยกันมันดีสำหรับเรา.....ถึงแม้ว่าเราอาจจะคิด คิดและคิด แต่เราไม่มีทางที่จะรู้ว่าสิ่งที่เราคิดมันจริงหรือเปล่า เจ็บน้อยกว่านิดหน่อย กวางว่ากวางนิ่งแล้วเชียวนะ แต่สิ่งที่รับรู้ มันไม่สนุกเลย เพราะความจริงมันมักจะไม่สวยงาม และจะค่อยๆ กัดกร่อนให้ความสุขที่เคยมี เคยเป็น ค่อยๆ จางหายไป กวางไม่เคยปฏิเสธสักครั้งที่ใครๆ ต่างบอกว่า คนอ่อนแอ อ่อนไหวมักจะหนีความจริงและซุกซ่อนตัวเองอยู่กับซอกหลืบของความทรงจำ...... ที่เคยมี.... เพียงเพราะกลัวว่า อะไรบางอย่างมันจะหล่นหายไป อะไร...........
เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง และอีกครั้ง.......เอคะ ต่อจากนี้ไม่ว่าจะอย่างไร....นานแค่ไหน...เราจะเป็นคนที่ดีกันและมีกันอย่างนี้ตลอดไป... กวางยังจะเชื่อมั่นได้หรือเปล่า เพราะกวางช่างรู้สึกเกินไป หรืออะไร เอบอกกวางได้มั้ยคะ....
คนเรามันต้องเข้มแข็งและแกร่งขนาดไหนกันนะ ถึงจะอยู่ได้โดยที่ไม่ช่างคิด ไม่หวั่นไหว ไม่น้อยใจ และไม่เจ็บ.....หรือเรายังหนักแน่นไม่พอ......
กวางก้อยังคงเขียนบันทึกต่อไป และต่อไป แม้ว่ามันไม่มีทาง ที่เอจะรับรู้.. แต่สักวันหนึ่งนับแต่นี้ วันหนึ่งที่กวางแกร่งพอ วันที่สามารถมองย้อนกลับมาแล้วมันอาจจะไม่รู้สึกเหมือน ณ ขณะนี้ กวางจะถือบันทึกเล่มนี้ไปเออ่านนะคะ ....วันนั้นเราคงจะมีเรื่องราวให้พูดคุยกันเยอะเลยแหละ......
ขอบคุณที่สุดที่ระลึกถึงกัน ขอบคุณที่อดทนโทรมาทุกวัน ขอบคุณที่ใส่ใจ และขอบคุณในอะไรมากมาย......ชอบวลีนี้ค่ะ
หวังรักอุ่นนิรันดร์ รักเรียบง่ายแต่งดงาม กวางรักเอค่ะ
เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง............. อีกครั้ง...........และอีกครั้ง............
ว้าววว !
จับฉ่ายคะ ดีใจที่คุณชอบ ความจริงแม้ไม่สวยงาม แต่เราทุกคนก้อไม่สามารถปฏิเสธมันได้สักที ถึงมันจะทำร้ายเราแค่ไหน อีกนัยหนึ่งมันก้อคือเพื่อนอ่ะค่ะ เพื่อนที่ซื่อสัตย์ ที่สุดเลยแหละ ฉะนั้นเราจึงทำได้อย่างเดียวคือ ก้มหน้าก้มตารับมันไป และกลมเกลียวกับมันเข้าไว้ เพราะเราต้องอยู่กับมันอีกนาน.น..น...น ค่ะ..
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 06 พ.ย. 2553, 13.08 น.
เขียนให้แล้วนะ
ทั้งสองคน คงได้อ่านนะคะ ความรัก 
เป็นสิ่งสวยงาม ละเอียดอ่อน และแสนดี....ถึงแม้ว่า บางครั้งมันอาจจะผิดที่ผิดทางไปบ้าง แต่ตราบใดที่ทั้งสองคน รู้เท่าทันความเป็นไป เราก้อไม่ห่วงหรอกนะจ๊ะ 