หากมี​ใครสักคนถามเธอว่า
"​ใคร​คือหัวขโมย ​ที่เก่ง​ที่สุดในโลก"
เธออาจ​จะตอบว่าไม่รู้
​แต่หาก​ถ้าเธอหันกลับมาถามฉัน ด้วยคำถามเดียวกัน
ฉันก็​จะตอบเธอว่า
"ฉันเองนี่ไง"

​เพราะว่าแทบทุกทุกวัน ​ที่ฉันเฝ้ามองเธอ
ฉันก็​จะเก็บ​เอารอยยิ้ม​และเสียงหัวเราะของเธอกลับ​ไปด้วย
ทุกวัน ทุกวัน
มันทำให้ฉันฝันดี ​และมี​ความหวัง
ฉันเองก็จำไม่​ได้ว่า ฉันริ ​ที่​จะเริ่ม​เป็นหัวขโมยตั้งแต่เมือไหร่
อาจ​จะ​เป็นตั้งแต่วันแรก ​ที่ฉัน​ได้พบ​กับเธอ
"วันรับน้องคณะ"
วัน​ที่เธอเดินเข้ามา​เป็นน้องใหม่ ​และ​เป็นวัน​ที่ฉันเฝ้ารอรับอยู่​
ตั้งแต่วันนั้น​​เป็นต้นมา ฉันจึง​ได้เฝ้ามอง​แต่เธอ
​แม้ว่าเธอ​จะไม่เคยรู้ตัวเลย​ก็ตาม
ฉันเคยมี​ความพยายามหลายครั้ง ​ที่​จะรวบรวม​ความกล้า
อยาก​จะเข้า​ไปบอก​ความรู้สึกเหล่านี้​กับเธอ
​แต่สุดท้าย ฉันก็ทำ​ได้เพียงแค่ มาหยุดยืน
​และเฝ้ามองเธออยู่​เช่นเคย
ใช่ว่าฉันขี้ขลาดหรอกนะ
​แต่นั่นคง​เป็น​เพราะว่า ฉันไม่กล้าสูญเสียสิ่งดีดี
หากว่าเธอไม่ยินดีต่อ​ความรู้สึก
​และไม่ยินยอมให้ฉัน "รู้สึกเช่นนั้น​ต่อ​ไป"
สุดท้าย ฉันจึงเลือก
​ที่​จะรักษา"​ความรัก"ในรูปแบบ​ที่​เป็น"​ความลับ"ของฉันต่อ​ไป
​และฉันยังคงตามเก็บรอยยิ้มของเธอไว้...​ ตลอดมา
ฉันปล่อยให้​ความรู้สึกเหล่านั้น​ ล่วงเลย​​ไป​กับกาลเวลา
เนิ่นนานเท่าไหร่นะ...​..อาจ​จะกว่าสองปี


จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง​ ฉันเห็นเธอเดินเข้ามา
นั่งลง​ที่ม้าหินอ่อน ข้างข้าง"สนามฟุตบอลจำ​เป็น"ของฉัน​และ​เพื่อน ​เพื่อน
ตอนนั้น​ฉันหัวใจฉันเต้นโครมคราม ​เพราะไม่รู้ว่า
​จะมีโอกาส​ได้พบเธอในยามเย็นๆ​เช่นนี้
สายลมอ่อนๆ​ของอากาศยามต้นฤดูหนาว​ที่พัดหวนมา
ลูบไล้เรือนผิว​และเส้นผม​ที่ดำขลับของเธอ จนปลิวลู่​ไปตามกระแส
เธอคง​จะรู้สึกหนาว จึงกระชับเสื้อเข้าหากันแล้ว​นั่งก้มหน้า
สองมือยังคงเกาะกุมอะไร​บางอย่าง เสียจนแนบแน่น
ฉันหันกลับมาเล่นฟุตบอล​กับ​เพื่อนๆ​ต่อ
​เพราะเกรงว่า หากเธอหันกลับมามอง แล้ว​เห็นฉันจ้องอยู่​
เธอก็​จะจับ​ความรู้สึกฉัน​ได้
​แต่ฉันก็ยังคงอดไม่​ได้​ที่​จะคอยแอบมองเธออยู่​เสมอ
จนกระทั่งพวกเราเลิกเล่นกัน
​เพื่อนๆ​ของฉันต่างแยกย้ายกันกลับ​ไปหมดแล้ว​
​แต่ฉันยังไม่​ไปไหน ​เพราะเห็นเธอยังนั่งก้มหน้าอยู่​อย่างนั้น​
ฉันเองก็เกรงว่า ลมเย็นๆ​​จะทำให้เธอไม่สบาย

ฉันจึงเดินเข้า​ไปหา ​เพื่อ​จะถามเธอว่า
"มานั่งรอ​ใคร"
​แต่พอฉันเดิน​ไปถึง เธอก็กลับลุกขึ้น​ยืน แล้ว​ยืนสิ่ง​ที่อยู่​ในมือ มาให้​กับฉัน
​แต่ก่อน​ที่ฉัน​จะ​ได้ถามอะไร​ เธอก็หันหลังเดินกลับ​ไปเสียแล้ว​
ตอนนั้น​ฉัน​ทั้งงง ​และตกใจมาก คาดเดาไม่ออก ว่าเกิดอะไร​ขึ้น​
ฉันจึงหยิบสิ่ง​ที่เธอมอบไว้ ขึ้น​มาดู
ฉันจึง​ได้เห็น
กระดาษจดหมาย ​ที่ห่อผ้าปักลาย​เป็นรูปกุหลาบสีแดง ดอกเล็กๆ​หนึ่ง​ดอก
ฉันจึงเปิดจดหมายฉบับ​นั้น​ขึ้น​มาอ่าน จึง​ได้เข้าใจว่า
"เธอเองก็รู้สึกเช่นเดียว​กับฉันเช่นกัน"
ตอนนั้น​ ฉันดีใจมาก จน​ต้องวิ่ง​ไปรอบ รอบซุ้มเลย​
ฉันอยากขอบคุณเธอมาก มาก ​ที่​ได้มอบสิ่ง​ที่ดี​ที่สุดในชีวิต ให้​กับฉัน
"นั่น​คือ​ความรัก​และ​ความรู้สึกดีๆ​ของเธอ"
​และฉันเองก็อยาก​จะขอโทษเธอ
​ที่ฉันไม่ยอม​เป็นฝ่าย​ที่เดินเข้า​ไปบอกเธอเอง
​ที่ท้ายจดหมาย เธอขอให้เก็บ​ความรู้สึกของเธอไว้​เป็น​ความลับ
​เพราะเธอเขินอาย

เกินกว่า​ที่​จะให้ ​ใคร ​ใคร​ได้รับรู้
​และ​แม้ว่าเธอ​จะไม่ขอเช่นนั้น​ ฉันก็​จะทำเช่นกัน
​เพราะฉันอยาก​จะเก็บเรื่อง​ราวของ​ความรัก
ให้มัน​เป็นเพียงเรื่อง​​ระหว่างเรา




"กริ๊ง...​..กริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์
ภาพ​ความทรงจำ ยังคงรายละเอียดชัดเจน อยู่​ในห้วงแห่ง​ความคิดถึง
วันคืน​ที่ผ่านมากว่าสิบห้าปี ​ได้พัดพาให้เรา
มีวิถีชีวิต​ที่ต่างกัน​ไปไกล ตามแบบ​ที่ตนเอง​ต้องการ
​แม้ว่าผมอยาก​จะกอด​และเก็บเธอไว้ ใกล้ ใกล้ก็ตาม
​แต่สุดท้าย...​ ผมก็รู้ตัวเองดีว่า

ผมรักเธอเกินกว่า ​ที่​จะกักขังเธอไว้ใต้​ความรู้สึกของตัวเอง
ผมจึงเลือก​ที่​จะปล่อยให้เธอ ​ได้โบยบิน​ไปตาม​แต่​ที่ใจเธอ​ต้องการ
​เพราะว่า​ความสุขของเธอนั้น​
​คือสิ่ง สิ่งเดียว​ที่ผมอยาก​จะ​ได้เห็น ​และอยากให้เธอ​ได้รับ
ผมเก็บผ้าปักลายกุหลายสีแดงผืนนั้น​ ม้วนลงในกล่องแห่ง"​ความลับ"
​และ​เป็น​ที่ ​ที่เรา เคยมีกัน​และกันตลอดมา ​และ​จะคง​เป็นเช่นนั้น​ตลอด​ไป