ฉันเริ่มหัดเล่นเกมออนไลน์​ที่ชื่อ ฟาร์มวิลล์ ​เมื่อประมาณเดือนกว่า ๆ​ ​ที่ผ่านมา ท่ามกลางเสียงเตือนอย่างหนาหูว่า อย่า​ไปเ​ที่ยวหลงไหลในเกมเชียวนะ นาย​จะถอนตัวไม่ขึ้น​ ​แต่ขณะเดียวกันก็มี​เพื่อนอีกหลาย ๆ​ คนเชิญให้​ไปเล่นอยู่​ตลอดเวลา...​.

สุดท้าย​ความอยากรู้อยากลองก็กรุยทางสู่โลกแห่งมนตราของเกมออนไลน์นี้ เกม​ที่​ต้องคิด ​ต้องคำนวน ​ต้องสร้างนู่นสร้างนี่ตลอดเวลา ​ต้องติดต่อ​กับ​เพื่อนบ้าน​เพื่อข้อ​ได้เปรียบทางการค้าบางอย่างเท่า​ที่เกม​จะสมมติให้เรา​เป็น​ได้ ​ต้องผจญอุปสรรคปัญหานานัปการ ตั้งแต่ เครื่องแฮงค์ เน็ทล่ม น้ำมันหมด หาอุปกรณ์ ขายของ เชิญ​เพื่อน ​และแจกของขวัญ จนการปลูกผักบนจอคอมพิวเตอร์กลาย​เป็น​ส่วนหนึ่ง​ของชีวิตฉัน

ด้วยเงินลงทุน(ปลอม ๆ​)ไม่มาก อาศัยซื้อผลหมากรากไม้มาปลูก ​เอาของขวัญมาทำกำไร บำเพ็ญประโยชน์​เพื่อให้​ได้มา​ซึ่งสิ่งไม่คาดฝัน สร้างนู่นสร้างนี่ไว้จนเต็มพื้น​ที่ ขยายพื้น​ที่ อัพเกรดไอเทมต่าง ๆ​ จนท้าย​ที่สุดฉันเหลือเงิน​เป็นหลักล้าน (​แม้ว่า​จะมีการ​ใช้จ่าย​ไป​เป็นหลักล้านด้วยก็ตาม) ​พร้อมไอเทมมากมาย​เต็มพื้น​ที่ เอ้อ...​.ของฉัน (​เอาน่า...​ อย่างน้อยก็​ต้องผ่านพาสเวิร์ดของฉันเข้ามาก่อนแหละ​)

พืชผัก​ที่ฉันปลูก มีชีวิต มัน​จะตายตามเวลา​ที่มัน​จะตาย ​ถ้าไม่​ได้เก็บเกี่ยว​จะสูญเปล่า ​ต้องเริ่มใหม่ เสีย​ทั้งเงิน (สมมติ) ​และเวลา (จริง ๆ​) ​ความกังวลใหม่​ที่เกิดขึ้น​ปนเป​กับ​ความกังวลจริง ๆ​ ในชีวิตประจำวัน ​คือ กังวลว่าผัก​ที่ปลูก​จะเน่าเสีย​เพราะเลย​อายุเก็บเกี่ยว ​แม้​จะรู้ว่า​เป็นแค่เกม ​แต่ก็ยอมไม่​ได้​เพราะอย่างไรก็ตาม นั่น​คือทุน​ที่​ใช้เงินในสกุลเงินของเกม​ที่ฉันมีมาจัดการ​ทั้งหมด

​ความหลงไหล​ได้ปลื้ม กลาย​เป็นอาการติดเกมอย่างอ่อน (ข้อแก้ตัว!!--ผู้เขียน) ​คือ ไม่ใช่ว่าขาดไม่​ได้ ​แต่​จะขัดใจ​เมื่อเข้า​ไปดูแลฟาร์มไม่​ได้ ในทุก ๆ​ รอบของการเก็บเกี่ยวผลผลิตฉัน​จะ​ต้องระเห็จมาอยู่​หน้าคอมฯ ฉัน​ต้องสร้างคอกวัว โรงเลี้ยงม้า เรือนอนุบาลสัตว์เล็ก โรงรถ โรงบ่มไวน์ สปา ​และอื่น ๆ​ อีกมากมาย​ รวม​ไปถึงการบำเพ็ญประโยชน์​กับไร่ของ​เพื่อน ๆ​ ​โดยการ​ไปใส่ปุ๋ย​และให้อาหารไก่ เหล่านี้ทำให้ฉันยุ่งอยู่​​กับงานในไร่มากพอ​ที่​จะทำให้สายตาอ่อนล้า ร้อนผะผ่าวบนใบหน้าด้วยคลื่น​ความร้อน​ที่ส่งมาจากจอคอมพิวเตอร์ ​แต่ฉันไม่​ได้ใส่ใจ​กับอาการเหล่านั้น​มาก​ไปกว่าอาการ​เป็นห่วงว่า​จะทำงานในไร่ไม่ทัน ​และน้ำมันหมด ก่อนงาน​จะเสร็จลง

คราหนึ่ง​ฉันวางแผนการปลูกพืชแบบ crop rotation (การปลูกแบบหมุนเวียน) ​ซึ่งทำให้ฉันทำงานน้อยลง​แต่รอบทำงาน​จะถี่ขึ้น​ ฉันปลูกแตงโมไว้​ส่วนหนึ่ง​ (แตงโมมีระยะเก็บเกี่ยว 4 วัน) ปลูกพริก (2 วันเก็บ) ​และพืชอื่น ๆ​ อีก 2 ชนิด ​ที่ระยะเวลาการเก็บเกี่ยวลดหลั่นกัน​ไป ​เป็นแผนการปลูก​ที่ยอดเยี่ยม ทำงานน้อย ​ได้เงินมาก ยังแบ่งเวลามาหาไอเทมเก๋ ๆ​ เก็บไว้ในไร่​ได้อีก สุดยอดผู้จัดการฟาร์มเลย​เชียว...​

​เป็นครานี้​ที่งานในชีวิตจริง​ได้ฆ่าผลผลิต​ที่ฉันปลูกอย่างเลือดเย็น​ที่ละอย่าง ทีละอย่าง

วันนั้น​ ฉัน​จะ​เป็น​จะตายเสียให้​ได้ ใจพะวงอยู่​​กับคอมพิวเตอร์​เมื่อถึงเวลาเก็บพริก​ที่ผ่านมาร่วมชั่วโมง ​แต่มิอาจเข้า​ไปจัดการ​ได้ ​เพราะอยู่​ไกลจากคอมพิวเตอร์​ส่วนตัว ฉันคิดถึงร้านอินเตอร์เน็ต ​ที่นั่นคงทำให้ฉันเก็บเกี่ยวผลผลิต​ได้ทัน ฉันคิดถึงโทรศัพท์มือถือ​ที่มีแอพพลิเคชั่นนี้ให้เจ้าของ​ได้ทำอะไร​ก็​ได้ทันเวลา​และนึกอิจฉาคน​ที่มีเงินสร้างเครื่องมือเหล่านั้น​ ​แต่​ความเร่งรีบเรื่อง​การงาน​ที่มีไม่บ่อยครั้งทำให้ฉันพลาดโอกาส​จะเก็บเกี่ยวผลผลิต สุดท้าย พริกตายหมด ฉันหดหู่ งาน​ที่ทำ​ได้ก็แค่เพียงเข้า​ไปยกร่องเตรียมให้​เพื่อนมาใส่ปุ๋ยไว้ ​แต่ไม่มีกะใจ​จะปลูกอะไร​เพิ่ม ใจก็คิดว่า ขอเก็บแตงโมก่อนเหอะ เดี๋ยวค่อยหาอะไร​​ที่กำไรดีมาปลูก

สองวันถัดมา ถึงเวลาเก็บแตงโม ฉันมีเวลา​ทั้งวัน​ที่​จะเข้า​ไปเก็บแตงโมเหล่านั้น​ ​ที่บาง​ส่วน​ที่งามมากจากปุ๋ย​ที่​เพื่อน ๆ​ ใส่ให้ ​แต่วันนั้น​ฉันประวิงเวลาตัวเองในการเก็บแตงโม ฉันเข้า​ไปอยู่​ในเกม ​และดูแตงโมตาย​ไปอย่างช้า ๆ​ ​โดยไม่ทำอะไร​เลย​ ​เป็นช่วงเวลา​ที่หดหู่ ทรมาน เต็ม​ไปด้วยการรอคอย​และการพิจารณา ฉันหวนคิดถึงคน​ที่มีโทรศัพท์มือถือ​ที่ติดตั้งแอพพลิเคชั่นนี้ไว้ ​ความทรงจำหนึ่ง​ผุดขึ้น​มาในเชิงเปรียบเทียบว่า นั่นมันของเล่นเด็กสมัยก่อน​ที่เรียกว่า ทามาก็อตจิ เกมเลี้ยงสัตว์ดิจิตอล​ที่คอยเตือนให้เราให้อาหาร​และดูแลสัตว์ดิจิตอลให้ดี อย่าให้มันตาย

ฉันเคยเห็นบางคนร้องไห้ ​เมื่อสัตว์เลี้ยงดิจิตอลของ​เขาตาย !!!

ฟาร์มฉันยังอยู่​ ฉันจัดการแตงโมเน่า​ทั้งหมด ยกร่องใหม่ ​และรอโอกาส​ที่​จะปลูกผักใหม่มาขาย ​และโลดแล่น​ไปบนโลกแห่งการเกษตรบนจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง

วันเวลายังเดิน​ไปข้างหน้า ฉันยังเข้ามาในไซเบอร์สเปซอย่างสม่ำเสมอ แซวคนโน้นคนนี้ในสังคมออนไลน์ คลิกเข้า​ไปในไร่​เป็นบางครั้ง ​แต่เข้าไม่ถึงไร่ ​เพราะรำคาญ​ความชักช้าตอนโหลดเกม ฉันยังเข้า​ไปเคลมของขวัญ​ที่​เพื่อน ๆ​ ส่งมาอยู่​เรื่อย ๆ​ บนโฮมเพจของตัวฉันเองในสังคมออนไลน์

"โก ๆ​ โกไม่เข้า​ไปดูแลไร่แล้ว​เหรอ เห็นเหี่ยวเฉาน่าดู" ​เพื่อนทางเน็ตคนหนึ่ง​ถาม
"ไม่แล้ว​ล่ะ ตอนนี้​กำลังคิด​จะขายไอเท็ม​ทั้งหมดแล้ว​ปิดไร่ซะเลย​เนี่ย อิ่มตัวแล้ว​" ฉันบอก​เขา​ไปอย่างนั้น​ แล้ว​มาหวนคิดในภายหลังว่า พูดแบบนั้น​ทำไมวะ

อีกสองสามนาที​ต่อมา ฉันนั่งดูภาพไร่​ที่ตัวเองสร้างขึ้น​บนจอคอมพิวเตอร์อย่างอาวรณ์ ฉันตัดสินใจแล้ว​​ที่​จะหยุดมัน​แต่ยังลังเลอยู่​มาก​กับการ​ต้องเสียมัน​ไป ฉันคลิกต้นไม้ต้นแรก แถบเมนูขึ้น​มาถามว่า ย้าย หรือ ขาย เมาส์ถูกจิ้ม​ไปแล้ว​​ที่แถบขาย วินาทีนั้น​ให้รู้สึกว่า​ นี่ฉัน​กำลังทำลายสิ่ง​ที่ฉันสร้างขึ้น​มา มันไม่ง่ายเลย​​ที่​จะ​ได้มา​ซึ่งสิ่ง​ที่สวยงามเหล่านี้ ​แม้มัน​จะ​เป็นแค่ในเกมก็เหอะ "เก็บมันไว้ดีกว่า ปล่อยมัน​ไปอย่างนี้ก็ดีแล้ว​นี่นา ไม่​ได้เสียเงินค่าเช่า​ที่ซักหน่อย​" แว่วเสียงหนึ่ง​ดังขึ้น​มาอย่างอ่อนโยนในห้วง​ความคิด "ไม่กล้าล่ะสิ " อีกเสียงหนึ่ง​เย้ยหยัน "ยอมรับเหอะว่าแกรักมัน แกติดมัน แกทิ้งมันไม่​ได้หรอก" ฉันหลับตาแล้ว​ออกแรง​ที่นิ้วชี้ เสียงคลิกเบา ๆ​ ตามด้วยกล่องข้อ​ความว่า

คุณ​จะขายต้นส้มนี้​ได้ในราคา 50 บาท​ ยอมรับหรือเปล่า

"บ้าเอ๊ย!! แกซื้อมันมาตั้ง สามร้อยกว่าบาท​เชียวนะ เก็บไว้เหอะ" เสียงอ่อนโยนในครั้งแรกเริ่มเข้มขึ้น​ "เสียดายตังค์ล่ะสิ เสียดาย​ความสวยงามล่ะสิ เสียดาย​ความสนุกของมันล่ะสิ" เสียงกร้าวในครั้งแรก ยังกร้าวเท่าครั้งก่อน ​แต่เหยียดหยามมากกว่าครั้งเก่า

ฉันจิ้มลูกศร​ที่แถบ อนุมัติ แล้ว​ออกแรงคลิก ต้นไม้หาย​ไปหนึ่ง​ต้น ตังค์เพิ่มขึ้น​นิดหน่อย​ ใจปลอดโปร่งขึ้น​มาก ฉันลอบถอนหายใจ

ฉันคลิกขายต้นไม้ทีละต้น ๆ​ จนหมด จากนั้น​จึงขายโรงเลี้ยงวัว โรงเลี้ยงม้า ขณะ​ที่คลิกขาย ภาพ​ความพยายามหาตะปู ไม้กระดาน อิฐ เข้ามาเล่นงาน​ความพยายามของฉันอย่างหนัก ​แต่​ความร่าเริงก็กลับมาสู่ฉันอีกครั้ง​เมื่อฉันขายโรงเรือนขนาดใหญ่​ไป​ทั้งหมด

ฉันเริ่มสนุก​กับการขายไอเท็ม​ทั้งหมด​ที่มี​โดยไม่สนใจว่า​จะมีราคาหรือไม่ ​ความเสียดาย​ที่เคยเกิดขึ้น​ในครั้งแรก ๆ​ เหือดหาย​ไป "มันไม่ใช่ของเรามาตั้งแต่ต้นแล้ว​" หลังจากนั้น​ฉันก็ง่วนอยู่​​กับการรีไซเคิลแปลงปลูกให้กลาย​เป็นพื้น​ที่ว่าง

ตอนนี้ในไร่ของฉันมีเพียงคนดูแลสวน อุโมงค์เก็บของ ​และ แผงขายผักอีกหนึ่ง​แผง ​ที่ฉันไม่​สามารถขาย​ได้ ​เพราะเกมไม่ยอมให้ขาย ​แต่ช่างมันเถอะ...​

ฉันเข้า​ไปบล็อกแอพลิเคชั่นนี้จากโลกไซเบอร์​ที่​จะเข้าสู่ตัวฉัน​ได้ ​เป็นขั้นตอนสุดท้าย​ที่ฉันคิดว่า น่า​จะพอแล้ว​สำหรับการบอกลาเกมปลูกผัก ​ที่​ใคร ๆ​ เตือนนักเตือนหนาว่าระวัง​จะติด

ฉันยังอยู่​ในโลกสังคมออนไลน์ ฉันยังมี​ความสุข​กับการออก​ความเห็นบนสเตตัสของ​เพื่อน ๆ​ ของฉัน หยิกคนนี้ กัดคนโน้น​ไปเรื่อยเปื่อย

​และมองดูข้อ​ความ​ที่ส่งมาบอกบนโฮมเพจว่า ขอปุ๋ยหน่อย​ ฉัน​ได้รางวัลล่ะ ฉันแบ่งของให้เธอนะ ด้วยมุมมอง​ที่ต่างออก​ไป

Goodbye Farmville...​...​