 กลับบ้านเรา รักรออยู่ |
|
| เล็ก โยธา |
...เขียนเมื่อตอนกลับจากกรุงเทพฯมาทำธุรกิจของตนเองที่บ้านเกิด ดินแดนแห่งความคุ้นเคย แต่กลับห่างเหินมากที่สุด...
20ปีที่ผ่านมา ......ที่นี่เวลาไม่ได้มีบทบาทที่จะทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก
การได้เดินเรื่อยเปื่อยบนท้องถนน และสัมผัสชีวิตตลาดยามเช้า
ที่เคยวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ เมื่อตอนที่เป็นเด็ก
มันเหมือนมีภาพในอดีตที่คอยส่องขนานควบคู่ไปกับการกระทำของตัวเราในปัจจุบันตลอดเวลา.....
อบอุ่น วังเวง เงียบเหงาในใจลึก ๆ อย่างบอกไม่ถูก
........สายเชือกบนต้นมะเดื่อริมน้ำข้างบ้านเก่า ก็ยังถูกโยงและถูกราไปกับสายน้ำ
เพื่อใช้เป็นที่ห้อยโหนของเด็ก ๆ ปีแล้วปีเล่า รุ่นแล้วรุ่นเล่า ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปกับกาลเวลา
....เด็กผมแกละตัวเล็ก ๆ ก็ยัง ใช้เชือกเส้นนี้ในการโหนเล่นน้ำกันอย่างสนุกเหมือนเดิม
เอ๊ะ ? นั่นมันไอ้แกละ เพื่อนเก่าสมัยเรียนประถม นี่
คนที่เคยปีนต้นมะเดื่อได้สูงกว่าใครๆ ในเด็กรุ่นเดียวกันของหมู่บ้าน
ก็เราเคยได้ข่าวว่าถูกรถชนตายไปเมือ่10กว่าปีที่แล้วนี่
หรือเพื่อน ยังไม่สิ้นความผูกพัน และหวนคิดถึง จึงกลับมา
ภาพในอดีตที่เราเคยวิ่งเล่นด้วยกัน
ภาพแล้วภาพเล่า ถูกฉายซ้ำขึ้นมาเหมือนตกอยู่ในพะวัง
" ลุง ๆ มาตามหาใคร หรือ ? "
" ไอ้หนูกลับมาเฝ้าบ้านได้แล้ว แม่จะไปตลาด "
" ส้มโอ " เมียไอ้แกละเล่าให้ฟัง ปานใจจะขาดว่า
หลังจาก ไอ้แกละ ถูกปลดออกจากงานที่กรุงเทพฯ
เมื่อคราวเกิดวิกฤตปี 40 ก็ได้กลับมาค้าขายที่บ้านได้ไม่กี่ปี
ก็ถูกรถชนตายที่ถนนหน้าหมู่บ้าน ตั้งแต่ไอ้หนูเกิด ได้ไม่กี่วัน
เหมือนกับเพื่อนจะ รู้ว่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน นานสักเท่าไร
ก็ไม่มีที่ไหน...ที่จะอบอุ่น .....ที่จะนอนตายได้ หลับสนิท
เหมือนกับที่แผ่นดินถิ่นเกิด ของเราอีกแล้ว
ที่นี่......ยังคงต้อนรับและให้อภัย และรอการกลับมาของทุกคนอยู่เสมอ
ขอให้เพื่อนไปสู่สุขคติเถิด ชีวิตของเพื่อนได้สิ้นสุดแล้ว
ในขณะที่ชีวิตของใคร บางคน มันยังแค่เพียงเริ่มต้น
ในดินแดน ...ที่คุ้นเคยที่สุด แต่เรากลับห่างเหินมากที่สุด !
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 24 พ.ย. 2552, 10.50 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...