​ความหนาวเข้ามาเยือนอีกรอบแล้ว​ หาก​เมื่อลมหนาวพัดมา​พร้อม​กับฝนแสดงว่า​เป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว หลายคนบอกว่าชอบหน้าหนาว​เพราะอากาศดี ยิ่งตอนเช้า​​จะมีหยดน้ำค้างเกาะต้นไม้ใบหญ้าเต็ม​ไปหมด ​แต่ว่า​ที่จังหวัดเลย​​ความหนาวกลาย​เป็นอีกแบบสำหรับพลอยพิมพ์
ท่ามกลางม่านหมอกในตอนเช้า​บ้านหลังหนึ่ง​ตั้งตระหง่านอยู่​ห่างจากบ้านอื่น ๆ​ ไม่ไกลนัก บ้านหลังนี้​เป็นบ้านชั้นครึ่ง ชั้นบน​เป็นไม้สัก ชั้นล่างก่อด้วยปูนครึ่งหนึ่ง​ปล่อยโล่งให้ลมพัด ด้านบนมีชานระเบียงยื่นออกมารับลม พลอยพิมพ์นั่งจิบกาแฟอยู่​​ที่นั่น ​ซึ่งไม่บ่อยนัก​ที่เธอ​จะ​ได้กลับมาเยี่ยมบ้าน​ที่คนสำคัญ​ที่สุดในชีวิต​ได้มอบ​ความรัก​ความ​เอาใจใส่เธอตลอดระยะเวลา 28 ปี ​แม้เธอไม่มีพ่อแม่คอยดูแล​เอาใจใส่​แต่เธอก็มีชายผู้​ที่​เป็น​ทั้งพ่อ​และแม่ในเวลาเดียวกัน

"แม่ให้ฉัน​แต่ง​กับ​เขาเถอะนะ ฉันรัก​เขา" พิมพ์พรขอร้องแม่ด้วยน้ำตานองหน้า
"ไม่ ! คนมี​แต่ตัวอย่างไอ้มงคล ​จะเลี้ยงแก​ได้ยังไง" ยายนวลพูดเสียงแข็ง
"โธ่! แม่ ฉัน​กับพี่มงคลรักกันมาก อย่างน้อยแม่หน้า​จะเห็นใจเราบ้าง"
"แกหยุดพูด​ได้แล้ว​ ยังไง ๆ​ ข้าก็ไม่มีวันรับไอ้มงคล​เป็นลูกเขย" หลังจากยายนวลแม่ของพิมพ์พรพูดจบก็เดินเท้าแข็งเข้าบ้าน​ไป ปล่อยให้พิมพ์พรนั่งกอดเข่าร้องให้อยู่​หน้าบ้าน
ลุงแทนนั่งมองพิมพ์พร​กับแม่ทะเลาะกัน ​แต่ไม่​ได้พูดอะไร​ ​เป็นเพียง​แต่ผู้เฝ้ามองเหตุการณ์ ​แต่ในใจรู้สึกห่วงน้องสาวอยู่​มาก


บ้านของยายนวลอาศัยอยู่​ด้วยกัน 3 คน ​คือ ยายนวล พิมพ์พร ​และลุงแทน ​ทั้งสามอยู่​ในหมู่บ้าน​ที่ห่างไกลจากชุมชนเมือง ​แต่ยายนวลก็มีฐานะพอสมควร พูด​ได้ว่าอยู่​อย่างไม่เดือดร้อนอะไร​ ​เพราะสามี​ที่ตาย​ไปทิ้งมรดกไว้ให้มากพอ​ที่​ทั้งสามคนอยู่​​ได้​โดยไม่​ต้องกัดก้อนเกลือกิน
ลุงแทน​เป็นพี่ชายของพิมพ์พร ​โดยปกติแล้ว​พิมพ์พร​จะ​ได้ยินเสียงของลุงแทนน้อยมาก ลุงแทน​เป็นคนไม่ค่อยพูด ถามคำตอบคำแบบไม่ยิ้ม ​และเหมือน​กับว่าไม่มี​ความรู้สึก​กับคำพูดของตน ​แต่พิมพ์พรก็รู้ดีว่าพี่ชายของตนรักตนมากแค่ไหน


อากาศวันนี้มืดครึ้ม ​แม้ว่า​จะ​เป็นตอนกลางวันก็ตาม มีเสียงชราของหญิงแก่วัยใกล้ 70 ปี ขอร้องลูกชายว่า
"ไอ้แทน..​ไปตามน้องเอ็งกลับมาเถอะ แม่คิดถึงมันมาก" ยายนวลพูด​กับลูกชาย
"ครับ​แม่" ลุงแทนตอบสั้น ๆ​
ยายนวลเริ่มป่วยตั้งแต่พิมพ์พรหนีตามมงคล​ไป ​เพราะคิดถึง​และ​เป็นห่วงลูกสาวทุกวัน
ลุงแทนรู้เสมอว่าน้องสาวอยู่​​ที่ไหน รอแค่วัน​ที่แม่ยอมรับมงคลเข้ามาอยู่​ในบ้านเท่านั้น​ ​เพราะบ่อยครั้ง​ที่​ต้องส่งเงินให้น้องสาวด้วย​ความส่งสาร​ที่น้องมี​ความ​เป็นอยู่​ขัดสน
"แทน...​แทน" ยายนวล "ครับ​แม่" "อย่า..ลืม นะ! ตามน้องกลับมา...​" สิ้นเสียงสั่งสุดท้ายยายนวลก็สิ้นใจ จาก​ไปอย่าง​เป็นห่วงลูกสาวผู้​เป็น​ที่รักอยู่​
ลุงแทนเฝ้ามองร่าง​ที่ไร้วิญญาณของแม่ ​แต่ไม่เห็นน้ำตา​แม้​แต่หยดเดียว น้ำตานั้น​มีมากเกิน​จะไหลออกมาทางตาทีละน้อย​ได้ ​แต่ลุงแทนกลับกลืนมันลงท้อง ​เพื่อให้น้ำตามันหมดหาย​ไป​โดยเร็ว
ยังไม่ทัน​ได้บอกน้องสาวให้กลับบ้าน ยายนวลอดทนรอไม่ไหวด้วยป่วยทางใจมา​เป็นแรมเดือน ถึง​แม้ว่ายายนวล​จะแสดงท่าทีไม่เหมือนแม่ทั่ว​ไป ​แต่ลุงแทนรู้ดีว่าแม่รักน้องมากแค่ไหน


​เมื่อ​ได้รับการติดต่อจากลุงแทน พิมพ์พร​กับมงคลกลับมา​ที่บ้าน หลังเสร็จงานฌาปนกิจยายนวลแล้ว​ มงคลบอก​กับพิมพ์พรให้รีบแบ่งมรดก​กับพี่ชาย
"พี่แทน แม่ก็เสีย​ไปแล้ว​ เออ! พิมพ์ก็มีครอบครัว เราควร​จะแบ่งมรดกกันให้เรียบร้อย​นะพี่"
"​ได้สิ" ลุงแทนตอบสั้น​เพราะกลัวดอกพิกุลล่วง
​และแล้ว​ลุงแทนก็จัดการแบ่งมรดก​กับพิมพ์พร ​โดย​ที่พิมพ์พรพอใจอย่างยิ่ง ​เพราะพิมพ์พร​ได้มากกว่าพี่ชายถึง 2 เท่า พิมพ์พรมีมรดกมากพอ​ที่​จะอยู่​กิน​ไปอีกนาน หากไม่มีผีการพนัน​เป็นสามี
"พี่ว่า​ที่ดินของพิมพ์มีมากเกิน​ไป เราคงทำไม่ไหว น่า​จะขายมาลงทุนทำอย่างอื่นบ้าง พิมพ์ว่าดีไหม" มงคลออดอ้อนพิมพ์พร
"เอ่อ! ​จะดีเหรอพี่ ! เราพึ่งแบ่งมรดกมา พิมพ์กลัวว่าพี่แทน​จะว่า​เอา"
"​จะว่าทำไม! ใน​เมื่อมัน​เป็น​ที่ดินของเราแล้ว​ ​ใคร​จะมามีสิทธิ์มากกว่าเรา อย่าคิดมากเลย​ พี่​จะ​ไปบอกคนมาซื้อ​เพราะคุยกันไว้แล้ว​"มงคลพูดตัดบทแบบเลือดร้อน
"​ถ้าอย่างนั้น​ก็ตามใจพี่"

มงคลเริ่มขายทรัพย์สินของภรรยา​ไปทีละน้อย จนเหลือเพียง​ที่ดินผืนเดียว
"พี่มงคล​ที่ดินเราไม่เหลือแล้ว​นะพี่ ลูกเราก็​จะเกิดมาลืมตาดูโลกแล้ว​ แล้ว​ลูกเรา​จะอยู่​ยังไง"
"หุบปาก! หยุดพูด​ได้แล้ว​ วันนี้ฉันเสีย​ไปเยอะ แล้ว​พรุ่งนี้​ต้อง​ไป​เอาคืน แก​จะ​ไปห่วงทำไม พี่ชายแกมีเงินตั้งเยอะ มันไม่มีลูกไม่มีหลาน ยังไงมันก็​ต้องให้แกอยู่​ดี
สุดท้ายแล้ว​พิมพ์พรก็เสีย​ที่ดินผืนสุดท้ายให้​กับเศรษฐี​ที่ดินในหมู่บ้าน แล้ว​มงคลก็หาย​ไปหลายเดือน
ในเวลาอันรวดเร็วผีพนันก็กัดกิน​ความมั่งคั่งของพิมพ์พร​ไปจนหมดสิ้น วันแล้ว​วันเล่า​ที่เธอรอมงคลกลับมา เดือนนี้​เป็นเดือน​ที่เธอ​จะคลอดลูก มีเพียงลุงแทนเท่านั้น​​ที่ค่อยดูแลน้องของแก ​และรอคอยเห็นหน้าทารกตัวน้อยอย่างใจจดใจจ่อ
"พี่แทน ฉันไม่เหลืออะไร​แล้ว​ นี่ฉันก็ใกล้​จะคลอดแล้ว​ไม่รู้​จะหาเงิน​ที่ไหนมาเลี้ยงลูก"
"อย่าห่วงเลย​พิมพ์มีพี่อยู่​​ทั้งคน" พี่ชายบอกน้องสาวให้เบาใจ นั่นคง​เป็นคำพูด​ที่ยาว​ที่สุดของลุงแทน ตั้งแต่พิมพ์พร​ได้ยินมา


"โอ้ย! โอ้ย! พี่แทน ฉันเจ็บท้อง" พิมพ์พรร้องบอกพี่ชายด้วย​ความเจ็บปวด
ลุงแทนรีบวิ่งมาพยุงน้องสาว คิดว่า​จะทำอะไร​ก่อน แล้ว​ก็วางน้องสาวลงอย่างอ่อนโยน ก่อน​จะวิ่ง​ไป​เอารถกระบะมารับน้องสาว​ไปโรงพยาบาล ​แต่ขณะ​ที่ลุงแทน​กำลังขับรถใกล้ถึงโรงพยาบาล ลุงแทน​ได้ยินเสียงน้องสาวร้องเสียงดัง ​และเงียบ​ไป​แต่กลับมีเสียงใหม่มาแทน​ที่
"อุแว้! อุแว้! อุแว้! ...​." เสียงแหลมเล็กนั้น​ทำให้ลุงแทน​ต้องจอดรถ แล้ว​วิ่ง​ไปดูด้านหลัง เห็นพิมพ์พรหายใจถี่ ๆ​ ยิ้มให้ลุงแทน ​พร้อม​กับทารกอาบเลือดติด​กับพิมพ์พร หลังจากตัดสายรกแล้ว​ ลุงแทนนำทารกน้อยห่อผ้ามัดไว้ติด​กับอก รีบบึ่งรถ​ไปโรงพยาบาล ไม่นานพิมพ์พรก็ปลอดภัยด้วยมือหมอ ​พร้อม​กับทารกน้อยเพศหญิงหน้าตาน่ารักน่าชัง
ลุงแทนเฝ้ามองทารกน้อยผ่านกระจก​ที่กั้นไว้เฉพาะ แกจองมองดูหลานสาว แล้ว​แอบยิ้มอยู่​ไกล ๆ​ ​เมื่อครบกำหนดทารกปลอดภัยลุงแทนก็รีบพา​ทั้งน้องสาว​และหลานกลับบ้าน
พิมพ์พรอยู่​ไฟ 1 เดือนตามประเพณีของหมู่บ้าน ​ต่อมามงคลก็กลับมา​แต่ไม่​ได้กลับมา​เพราะรู้ว่าพิมพ์พรคลอดลูก ​แต่มา​เพราะในสมองของมงคลมันสั่งการ​แต่เพียงว่า ​ต้อง​ได้เงิน ​ต้อง​ได้เงิน
"พี่มงคลกลับมาแล้ว​เหรอ ​ไปไหนมานานมากเลย​ ฉันติดต่อพี่ไม่​ได้เลย​ นี่ลูกของเรา"
"คลอดซะที ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ"
" ผู้หญิง​จะพี่ ดูซิหน้าตาเหมือน​ใคร" พิมพ์พรอุ้มลูกสาวให้พ่อดู ​แต่ยังไม่ทัน​จะพูดอะไร​ต่อ มงคลก็พูดเรื่อง​อื่นทับเสียงพิมพ์พร
"เอ่อ! พิมพ์ ทอง​ที่พี่ซื้อให้อยู่​ไหนแล้ว​"
"พี่ถามทำไม พิมพ์​จะเก็บไว้ให้ลูก มัน​เป็นสิ่งสุดท้าย​ที่พิมพ์มี ฉัน​จะเก็บไว้ให้พลอยพิมพ์มัน"
"เก็บว้ง เก็บไว้อะไร​กัน ​เอามาหมุนก่อน เดี๋ยวก็​ได้คืน"
"ตั้งแต่ฉันอยู่​​กับพี่มา ฉันไม่เคย​ได้อะไร​​กับพี่เลย​ มรดกตกทอดก็หมดสิ้น เหลือเพียงแค่สร้อยทองเส้นเดียว พี่ยัง​จะมา​เอามัน​ไปจากฉัน​กับลูกอีก ทำไมพี่​เป็นแบบนี้" ​เป็นครั้งแรก​ที่พิมพ์พรต่อว่าสามี
"มึงกล้าขึ้น​เสียง​กับกูเหรอ! กู​เป็น​ใครไม่ใช่ลูกมึงนะ ​เอาสร้อยมาเดี๋ยวนี้ ​เอามา!"
"ไม่! ฉันไม่ให้อะไร​พี่อีกแล้ว​ ฉันมีลูก​ที่​ต้องดูแล ไม่เหมือน​แต่ก่อน พี่มัว​แต่เล่นพนัน ลูกนอนอยู่​นี่พี่ยังไม่มาใกล้ ฉันไม่ให้พี่หรอก"
"มึงอยากลองดี​กับกูเหรอ! มึง​จะให้หรือไม่ให้" มงคลเดินดุ่ม ๆ​เข้า​ไปกระชากผมของพิมพ์พร แล้ว​ผลักพิมพ์พรล้มลง
"โอ้ย! ฉันเจ็บนะพี่ ปล่อย โอ้ย!" เสียงร้องของพิมพ์พร ดังจนทารกน้อยร้องไห้เสียงดัง ​เพราะสายใยแห่งรักผูกแม่​กับลูกไว้ด้วยกัน ​เมื่อแม่เจ็บลูกคงด้วยด้วย พิมพ์พร​กำลัง​จะโผเข้า​ไปอุ้มลูกสาว ​และมือหนึ่ง​ก็ดึงผมเธอ​เอาไว้อีกครั้ง
"​เอาทองมาให้กูก่อน อีพิมพ์"
"โอ้ย ! พี่มงคล อย่า! อย่า! ฉันเจ็บ"
การกระทำของมงคลยิ่งรุนแรงขึ้น​เรื่อย ๆ​ ​เพราะผีพนันเข้าสิงห์ มงคล​ใช้ฝ่ามือกระแทรกหน้าพิมพ์พรอย่างแรง​ไปมาหลายครั้ง​และกระหน่ำมัด​ไป​ที่ท้องของพิมพ์พรอย่างไม่ยั้ง ​พร้อม​กับพูดตลอดเวลาว่า "​เอาทองมา ​เอาทองมา ​เอาทองมา...​."


ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! เสียงปืนดังขึ้น​สามนัด แล้ว​ร่างของมงคลก็ค่อย ๆ​ ล้มลงอย่าช้าๆ​ ในขณะ​ที่เสียงร้องของลูกสาวก็ยังไม่หยุดร้อง
"พี่มงคล พี่มงคล" พิมพ์พรรีบฟุบลงจับร่างสามี เลือดเริ่มไหลออกมาจนนองเต็มพื้น มงคลแน่นิ่งไร้​ซึ่งชีวิต ผีพนันตาย​ไป​พร้อม​กับมงคล พิมพ์พรร้องไห้​กับศพสามี​ได้ไม่นานก็ลุกขึ้น​​ไปอุ้มลูกสาวมา ​พร้อม​กับบอกพี่ชายของเธอว่า
"พี่แทนฉันฝากพลอยพิมพ์ด้วยนะ ฉันคงเลี้ยงลูกไม่​ได้ดีเท่าพี่" จบคำพูดพิมพ์พรก็จับปืนในมือของลุงแทน​ไป​ที่​ที่ทำการผู้ใหญ่บ้าน สารภาพว่าตนยิงสามีตาย
ลุงแทนยืนอุ้มหลาน​ที่ยังร้องไห้ไม่หยุด พักหนึ่ง​แล้ว​ก็อุ้มหลานตามน้องสาว​ไป ​แต่น้อง​ได้นั่งรถตำรวจ​ไป​ที่สถานีตำรวจแล้ว​
ยังไม่ทัน​ได้ไต่สวนอะไร​มากนัก พิมพ์พรอยู่​ในห้องขัง​ได้คืนเดียว เธอก็กัดลิ้นฆ่าตัวตายภายในคืนนั้น​

ลุงแทนเฝ้าเลี้ยงดูพลอยพิมพ์ จนเธออายุ​ได้ 9 ขวบ วันนี้ลุงแทนพาพลอยพิมพ์​ไปเก็บผักบุ้ง​ที่คลองหลังบ้าน มันช่าง​เป็นวัน​ที่อากาศแจ่มใสจริง ๆ​ คลองแห่งนี้​เป็นคลองน้ำ​ที่ทางการขุดให้ชาวบ้าน​ได้อาศัยแหล่งน้ำทำการเกษตร หาปู หาปลา ชาวบ้าน​ได้ประโยชน์จากคลองนี้มากทีเดียว ช่วงนี้​เป็นหน้าฝน ยอดผักบุ้งทอดยอดยาวเต็ม​ไปหมดพลอยพิมพ์เก็บผักบุ้ง​กับลุงแทนอย่างสนุกสนาน ลุงแทนนอกจากเก็บผักบุ้งแล้ว​ ยัง​ต้องคอยระวังกลัวว่าพลอยพิมพ์​จะตกน้ำ ​เพราะเธอยังเด็ก
เย็นวันนี้พลอยพิมพ์นั่งดูลุงแทนผัดผักบุ้งทุกขั้นตอน จนถึงเวลาอาหารเย็น
"ผัดผักบุ้งอร่อยจังเลย​ค่ะ​ลุงแทน" พลอยพิมพ์ บอก​กับลุง
"กินเยอะๆ​"ลุงแทนตอบ


ในเวลาเข้านอน อากาศเริ่มเย็น​เพราะฝนยังไม่หยุดลงเม็ด พลอยพิมพ์นอน​กับลุงแทน ​และชอบถามโน่นถามนี่ จนลุงแทนหลับก่อนทุกคืน ​แต่วันนี้ ลุงแทนไม่​สามารถหลับตานอน​ได้
"ลุงแทน ทำไม​เพื่อนพลอยมีพ่อ​กับแม่ล่ะ แล้ว​พ่อ​กับแม่พลอย​ไปไหน"
ลุงแทนบอก​กับพลอยพิมพ์​ได้แค่ว่า"หลับซะ" แล้ว​ก็หันหน้าหนี​ไปจากคำถามนั้น​
"ลุงแทน" หลานสาวเซ้าซี้
"หลับ!" เสียงแข็งของลุงแทนทำให้พลอยพิมพ์ไม่กล้ากวนลุงอีก ไม่นานพพลอยพิมพ์ก็หลับ​ไป ​แต่ลุงแทน​กับเดินออกจากห้องมานอกบ้าน นั่งลง​ที่ระเบียงแล้ว​คิดถึง​ความหลังอันร้าวลึก
อากาศภายนอกช่างหนาวเยือกเย็นเหมือน​กับใจลุงแทนในตอนนี้ ท้องฟ้าปิดสนิทมองไม่เห็นสิ่งใด ๆ​ นอกจาก​ความมืด ลมหนาวพัดมา​เป็นระยะ ๆ​ สังเกต​ได้จากใบไม้​ที่ไหวติง ค่ำคืนนี้ทุกคนในหมู่บ้านหลับกันหมดแล้ว​​แต่ลุงแทนข่มตานอนไม่​ได้เลย​


ในตอนเช้า​ของวันหยุดพลอยพิมพ์​จะออก​ไปเล่น​กับ​เพื่อนในหมู่บ้าน ก่อน​จะกลับมากินข้าวเช้า​​กับลุงแทน ลุงแทนวางใจปล่อยพลอยพิมพ์​ไปเล่น​กับ​เพื่อน​เพราะพลอยพิมพ์โตแล้ว​ควรมี​เพื่อน ​แต่วันนี้​ความอยากรู้ก็ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น​
"ลูก​ใครเหรอวะ หน้าตาน่ารัก"
"ก็ลูกนั่งพิมพ์พร​กับไอ้มงคลไงล่ะ"
"อ๋อ! ​ที่พ่อมันถูกยิงตายนะเหรอ"
"ใช่ แล้ว​แม่มันก็ฆ่าตัวตายในคุกด้วย"
ชาวบ้านซุบซิบกัน เด็กน้อยเงี่ยหูฟัง​ได้ใจ​ความว่าพ่อแม่ตาย พลอยพิมพ์เก็บคำถามมากมาย​​ที่เกิดขึ้น​ในใจวิ่งกลับบ้าน
"ลุงแทน พ่อ​กับแม่ พลอยตาย​เพราะอะไร​"เด็กน้อยถาม​ทั้งน้ำตา
"​ใครบอกเอ็ง" ลุงแทนถามเสียงเข้ม
"ชาวบ้านพูดกัน หนู​ได้ยิน"
ลุงแทนเก็บ​ความรู้สึกนั้น​ไว้คนเดียว ​แม้​แต่หลานรักก็ไม่ควรรู้ ​ถ้าพลอยพิมพ์รู้ว่าคน​ที่ฆ่าพ่อของเธอก็​คือคน​ที่เธอรัก​ที่สุดในตอนนี้ เธอ​จะรู้สึกอย่างไร ลุงแทนจึงไม่ยอมบอก​ความจริง​กับพลอยพิมพ์
สุดท้ายพลอยพิมพ์ก็รู้เพียงว่าพ่อแม่ตาย​ไปแล้ว​ ​แต่ด้วยสาเหตุใดเธอไม่มีวันรู้ พลอยพิมพ์วาดฝันภาพพ่อแม่เธอว่า​เป็นคนดี ​ซึ่งลุงแทนก็ไม่ปฏิเสธ​เพราะภาพฝันนั้น​คง​จะดีกว่า​ความจริงสำหรับพลอยพิมพ์


เวลาผ่าน​ไปนานแสนนาน พลอยพิมพ์ทำงานในบริษัทชื่อดังในกรุงเทพฯ เกือบ 2 ปีแล้ว​​ที่เธอปลีกเวลา​ไปหาลุงผู้​เป็น​ที่รักของเธอไม่​ได้ ​แต่เหมือน​พระเจ้า​จะมอบพรครั้งสุดท้ายให้เธอ​เพื่อ​ไปพบ​กับลุงแทน
"สวัสดีค่ะ​ คุณลุง พลอยนะ"
"พลอยเหรอ"
"ลุงแทน พลอยลาพักร้อน​ได้ 5 วันเลย​ พรุ่งนี้เช้า​พลอย​จะกลับ​ไปหาลุงนะคะ​ ไว้เจอกันนะคะ​คุณลุง" เสียงสนทนาผ่านโทรศัพท์​ระหว่างลุง​กับหลาน​ที่ไม่​ได้พบกันนาน ลุงแทนดีใจมาก​ที่​จะ​ได้เจอหลาน พรุ่งนี้หลาน​จะกลับมา ลุงแทนยิ้มแล้ว​ยิ้มอีก ทันใดนั้น​ก็​ได้ยินเสียงกระซิบผ่านโสตประสาทหูว่า "ผัดผักบุ้งอร่อยจังเลย​ค่ะ​ลุงแทน" มัน​เป็นอาหารจานโปรด​ที่หลานสุด​ที่รักบอกว่าไม่มี​ใครผัดผักบุ้ง​ได้อร่อยเท่าลุง

เย็นนี้ลุงแทนออก​ไปเก็บผักบุ้ง​ที่คลองหลังบ้าน ​ที่เดิมสมัยพลอยพิมพ์​เป็นเด็ก ๆ​ ​จะมาเก็บผักบุ้ง​กับลุงแทน วันนี้ไม่มีพลอยพิมพ์​แต่ลุง​จะเก็บผักบุ้งไว้รอพลอยพิมพ์กลับมา อากาศแปรปรวนมีฝนสลับ​กับลม ​แต่ฝนยังลงเม็ดไม่มาก ลุงแทนถือกระบุง​ไปเก็บผักบุ้ง​ที่คลองหลังบ้าน ผักบุ้งทอดยอดยาวใหญ่เต็มคลองน้ำ​ที่ใกล้เอ่อเกือบล้นตะหลิ่ง ลุงแทนก้าว​ไปเก็บยอดผักบุ้ง​ที่สะพานไม้​ซึ่งเก่าผุพังด้วยกาลเวลาในขณะ​ที่กระแสน้ำ​ที่ไหลแรง ​แต่ลุงแทนเก็บยอดผักบุ้งอย่างมี​ความสุข​โดยไม่สนใจฟ้าดิน ฝนเริ่มกระหน่ำแรงขึ้น​ๆ​ ​แต่ผักบุ้งยังไม่เต็มกระบุง ลุงแทนเก็บยอดแล้ว​ยอดเล่า น้ำก็ไหลแรงขึ้น​เรื่อยๆ​เช่นกัน ลุงแทนยังคงเก็บผักบุ้งต่อ​ไป...​..

เช้า​วันรุ่งขึ้น​ชาวบ้านเดินผ่านทางเห็นกระบุงผักบุ้งเกาะกิ่งไม้อยู่​
"กระบุงผักบุ้งของ​ใคร มี​แต่ผักบุ้งยอดโต ๆ​ ​ทั้งนั้น​เลย​ ฮ้าว ! สะพานขาดนี่นา แล้ว​​จะข้าม​ไปฝังโน่นยังไงเนี่ย"


ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มี​ใคร มี​แต่...​...​