เย็นวันหนึ่ง​หลังเลิกเรียน เราจัดการผลัดผ้าผึ่งชุดนักเรียนไว้​ที่ราวตากหลังบ้าน​เพื่อไว้ใส่อีกในวันรุ่งขึ้น​

เดิน​ไปเปิดตู้​กับข้าว มีเพียงข้าวเหนียวเย็นชืดในกระติบ ​ส่วนไก่ย่างไม้นั้น​หมด​ไปตั้งแต่มื้อเ​ที่ยงแล้ว​

อีกนานกว่าแม่​จะกลับ….

เดิน​ไปคว้าจักรยาน ลังเล​กับตัวเองว่า​จะ​ไปบ้านย่า​ที่คุ้มเหนือหรือบ้านยาย​ที่คุ้มใต้ดี

ตัดสินใจหันหัวจักรยานลงทิศใต้ ปั่นกินลมเลาะชายหมู่บ้าน​ไปหายาย
หวังว่าในตู้​กับข้าวของยาย​จะมีแจ่วข่าป่า​และข้าวเหนียวร้อนๆ​ไว้ให้​เพราะบ้านยายนึ่งข้าว​แต่หัววัน


แล้ว​ก็ไม่ผิดหวัง….แจ่วข่าป่าหอมๆ​ ​กับข้าวเหนียวนึ่งใหม่ๆ​ แถมวันนี้ยังมีหอมดอง​ที่ตาดองไว้ให้กินแกล้มกินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ

หลังจากอิ่มท้องจึงเดินเตร่​ไปดูว่ายาย​กำลังทำอะไร​อยู่​
เห็นยายเก็บของกุกกักอยู่​บนบ้านจึงตาม​ไปช่วยค้นในลัง​ที่ยาย​กำลังจัด
​ส่วนมาก​เป็นหนังสือสมัยเรียนมัธยม ​และ หนังสือกฎหมาย ของน้าคนเล็ก
​ซึ่ง​เป็นน้องชายคนเดียวของแม่​ที่มีโอกาส​ได้เรียน-สูง- กว่าพี่ๆ​

เราช่วยยายเก็บสุดท้าย​ได้หนังสือเล่มเล็กๆ​แบนๆ​ติดมือมา ชื่อ หนุ่มชาวนา
​เป็นหนังสือส่งเสริมการอ่านระดับมัธยมศึกษา

จำ​ได้ว่าวันนั้น​ไม่กินข้าวเย็น (​ส่วนหนึ่ง​​เป็น​เพราะแจ่วข่าป่าบ้านยาย)
​แต่ขลุกอ่านหนังสือเล่มนี้ตั้งแต่ช่วงเข้าไต้เข้าไฟถึงค่อนดึก
จนแม่เดินมาบอกให้ปิดไฟนอน….


หนังสือเล่มนี้เล่าถึงครูหนุ่มคนหนึ่ง​​ที่​ได้​ไปบรรจุ​เป็นครู​ที่ทุ่งหนองหลวง
​ซึ่ง​เป็นบ้านนอกห่างไกล​ความเจริญ
เรื่อง​​จะเล่าผ่านสายตาครูหนุ่มคนนี้ถึงสิ่ง​ที่​ได้เจอ​ที่นี่
จากวันแรก​ที่​เขา​เป็นคนแปลกหน้าจนวันหนึ่ง​​ที่​เขากลาย​เป็นอันหนึ่ง​อันเดียว​กับสังคมท้องทุ่งนี้


ฉากการ​ใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติ​และท้องนาทำให้เราติดใจนักหนา

ยังจำ​ได้ว่าเราเลียนแบบการทำอาหารของชาวบ้านคนหนึ่ง​​ที่ทำปลาช่อนเผาเลี้ยงครูหนุ่ม ​โดยการนำปลาช่อนตัวเท่าน่องพอกโคลน​ทั้งตัวก่อนโยนเข้ากองไฟ พอโคลน​ที่พอกปลาขาวแห้งก็แกะโคลนออกเกล็ดปลาช่อน​จะหลุดออกมา​พร้อมโคลนเหลือ​แต่เนื้อปลาเผาขาวฟู…จิ้ม​กับน้ำจิ้มรสจัดกิน

หรือ​แม้​แต่ตอน​ที่เจ้าเสาเด็กน้อยชาวทุ่งออก​ไปตกปลา เก็บผักบุ้ง จับปู มาให้แม่ทำอาหารเย็นก็ประทับจิตเด็กบ้านนอกอย่างเรายิ่งนัก

เราอ่านนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่วันแรก​ที่หยิบหนังสือเล่มนี้ออกมาจากลังกระดาษใบนั้น​
จนกระทั่งสิบกว่าปีให้หลังก็ยัง​ไปค้นหามาอ่านทุกครั้ง​ที่กลับบ้านจนตอนนี้สภาพหนังสือไม่เหลือชิ้นดี

ปกไม่เหลือ หน้าแรก​กับหน้าสุดท้ายขาด สันหนังสือมีลูกแม็กเย็บ​เป็นพรืดเหมือนกระดูกสันหลัง

…​แต่เราก็รักมัน

มารู้ตอนหลังว่าเขียนโดน นิมิต ภูมิถาวร นักเขียนชื่อดัง
หวังใจว่า สักวัน​จะหาซื้อมาเก็บไว้อีกสักเล่ม