การบริจาค
By George J. Condon

ชายหนุ่มนามเจฟ เธอร์เนอร์ ออกเสียงครางอย่างกลัดกลุ้ม​เมื่ออ่านบัญชี​ที่เพิ่ง​ได้ทำมา ​เป็นรายการสิ่งของ​ที่ยังเหลืออยู่​ ​เขาโยนแผ่นกระดาษนั้น​​ไปบนโต๊ะอย่างหัวเสียปนกังวล ยกมือสางผมหยิกสีเข้ม บ้าจริงๆ​!!!อาหารในคลัง "กูดเชบปาร์ธฟูดแบ้งค์" หรือ "ธนาคารอาหาร" ​กำลังลดลงอย่างวูบวาบ​ระหว่างหกเดือนนี้ ​และไม่ค่อยมีคนบริจาคมาเพิ่มให้เลย​ ​ถ้าไม่ดีขึ้น​ชั้นเก็บของต่างๆ​ใน​ที่นี้​จะไม่เหลืออาหารเลย​​เมื่อถึงวันขอบคุณ​พระเจ้าในเดือนพฤศจิกายน นั่นยังไม่แย่พออีก เช้า​นี้​เขายัง​ต้องสัมภาษณ์อาชญากรเก่าอีกด้วย...​เฮ้อ...​

เจฟเชื่อว่าตัวเอง​เป็นคน​ที่มี​ความเห็นอกเห็นใจคนทั่วๆ​​ไป ​พร้อมเสมอ​ที่​จะให้โอกาส​ใคร​เป็นครั้ง​ที่สอง​เพื่อแก้ตัว ​แต่บางทีการตัดสินใจสัมภาษณ์ "มอรีน โอนีล" อาจ​จะไม่ใช่สิ่ง​ที่ควรทำ​แม้ว่าหล่อน​จะมาทำงานให้​โดยไม่รับเงินเดือน เจฟยังไม่เห็นหน้านางสาวโอนีลมาก่อน ​แต่ผู้ดูแลคน​ที่เคย​เป็นนักโทษมาก่อนรับรอง​ได้บอก​เขาเรื่อง​ประวัติของหญิงคนนี้ในศาล

ใบหน้าอ่อนกว่าอายุของเจฟขมวดมุ่นด้วย​ต้องครุ่นคิดอย่างหนัก​และ​เอามือล้วงหาบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อสักหลาด​ที่สวมอยู่​ นิ่วหน้ายิ่งขึ้น​​เมื่อนึก​ได้ว่าเลิกสูบ​เป็น​ไป​เป็นเดือนแล้ว​ ​เมื่อเหลียวมอง​ไปรอบๆ​ห้องทำงาน ​เขารู้สึกว่า​นี่​เป็นครั้งแรก​ที่ห้องเล็กๆ​​ที่เต็ม​ไปด้วยเครื่องเฟอร์นิเจอร์ปอนๆ​ทำให้​เขารู้สึกเศร้าโศกอย่างผิดปกติ ​เขาเสียเวลา​กับสถาน​ที่เรียกว่า "กู๊ดเชพปาร์ด" หรือ "คนเลี้ยงแกะ" หรือเปล่า ​เขา​จะทำอย่างไร​ถ้าไม่มีอาหารเหลืออยู่​เลย​ ​และตอนนั้น​เองก็มีเสียงเคาะประตู

"เชิญครับ​" ​เขาร้องบอก

ร่างเพรียวของหญิงวัยสาวในเสื้อสูทสีเลือดหมู​กับกระโปรงดำก้าวเข้า หล่อนเข้ามายืนตรงหน้าโต๊ะทำงานของเจฟ ยิ้มหวานให้​เขา

"สวัสดีค่ะ​ มิสเตอร์เจฟ เธอร์นเนอร์ใช่ไหมคะ​?" หญิงสาวเอ่ยขึ้น​ "ดิฉัน​คือ มอรีน โอนีล ค่ะ​ ผู้ดูแลผู้พ้นโทษไม่​ได้บอกหรือคะ​ว่าดิฉัน​จะมาเช้า​นี้?"

ชายหนุ่มพยายามซ่อนสีหน้า​ที่แสดงถึง​ความแปลกใจ ​เขาคาดว่า​จะเห็นหญิงคนหนึ่ง​​ที่กร้านชีวิต​และอายุมากกว่านี้ หญิงสาว​ที่ยืนอยู่​ตรงหน้าไม่น่า​จะอายุเกินยี่สิบห้าปี ผมสั้นสีเข้มนั้น​มีใบหน้างามราวนางฟ้า ดวงงามตาสีฟ้าใสกระจ่างอย่างน่าทึ่ง เสียงของหล่อนมีสำเนียงนิดๆ​​ที่เจฟทายว่าคง​เป็นสำเนียงไอริช ​เขารู้สึกเก้อนิดๆ​​เมื่อลุกขึ้น​​ไปดึงเก้าอี้มาวางให้หล่อนตรงหน้าโต๊ะทำงาน

"เชิญนั่งครับ​ มิสโอนีล" ​เขากล่าว

หญิงสาวนั่งลง ประสานมือไว้บนตัก​และมองหน้าเจฟอย่างมี​ความหวัง ​เขากระแอมเล็กน้อย
"มิสซิสฟอสเตอร์ ผู้ดูแลนักโทษบอกเพียงว่าคุณเคยอยู่​​ที่คุกหญิง "บรูคไซด์" มิสโอนีล...​อยากถามว่าทำไมคุณอยาก​จะทำงาน​ที่ "กู๊ดเชพปาร์ด" ครับ​?"
"เอ้อ...​ก็​เป็นเงื่อนไข​ที่ทำทัณฑ์บนไว้ค่ะ​ ดิฉัน​ต้องทำงานให้สาธารณะสองเดือน การช่วยให้คนยากไร้มีอาหารกินน่า​จะ​เป็นการทำงานให้สาธารณะ​ที่ดี คุณเห็นด้วยไหมคะ​?"
"อ้อ...​ขอบอกตรงๆ​นะครับ​ มิสโอนีล...​"
"เรียกดิฉัน มอรีน เถิดค่ะ​"
"ครับ​ มอรีน เข้าใจว่าคุณถูกจำคุกสามครั้ง หนึ่ง​...​ในข้อหาขาย​ความลับ ​และสองครั้งในข้อหาเขียนเช็คเด้ง ผม​จะมีปัญหาหรือเปล่า​ถ้าปล่อยให้คุณทำงาน​ที่นี่?"

ริมฝีปากล่างของหญิงสาวสั่น​และดวงตาสีฟ้านั้น​เริ่มปริ่มด้วยน้ำตา
"ดิฉันไม่​ได้ภูมิใจ​กับเรื่อง​อดีตหรอกค่ะ​ มิสเตอร์เธอร์นเนอร์ อยู่​ในคุกทำให้ฉันมีเวลาคิดมากมาย​ อยาก​จะกลับตัว​เป็นคนดีเสียที ​ถ้ามีจิตเมตตาบ้างก็ให้โอกาสดิฉันเถิดนะคะ​ ดิฉัน​จะไม่ลืมบุญคุณเลย​ค่ะ​"

เจฟรู้สึกราว​กับ​เขาถูกจับ​ได้ว่าใจร้าย​ไปเตะลูกสุนัข​ที่น่าสงสาร แย่กว่านั้น​ก็​คือ​เขาอดเหลือบตา​ไป​ที่ท่อนขางามๆ​ของมอรีนไม่​ได้ รู้สึกอายมาก​เมื่อพยายามดึงสายตาจากขาคู่นั้น​

"เอ้อ...​ก็ไม่อยากดุดันอะไร​หรอกครับ​" ​เขาลังเล "ก็อยาก​ได้แรงงานครับ​ ​เอาละ...​เริ่มพรุ่งนี้​ได้หรือเปล่า?"
หญิงสาวส่งยิ้มชนิด​แม้​แต่หัวใจในสัตว์ประหลาด​ที่ถูกสลักจากหินก็​จะละลาย​ได้มาให้ชายหนุ่ม
"แน่นอนค่ะ​ กราบขอบคุณค่ะ​ มิสเตอร์เธอร์นเนอร์ สาบานเลย​ค่ะ​ ไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่"

เวลาผ่าน​ไป​ได้สองสัปดาห์ ​เป็นสองสัปดาห์​ที่เจฟ​ต้องยอมรับว่า ชอบการทำงาน​และ​การปฏิบัติตัวของมอรีน ทุกเช้า​หญิงสาวมาถึงตรงเวลา​และเข้าทำงานในห้องเก็บของอย่างขยันขันแข็ง ทำงานอย่างอื่น​ที่ถูกจ่ายมาให้อย่างไม่เกี่ยงงอน ไม่ว่า​จะ​เป็นการเรียงกระป๋องอาหารให้เรียบร้อย​ กวาดพื้น หรือแค่​เป็นงานช่วยครอบครัว​ที่เดือดร้อนเลือกอาหารใส่ถุง มอรีนมีหน้าตาสดชื่น ​และ​เป็นมิตรเสมอ ผู้คน​ที่เข้ามาขอ​ความช่วยเหลือล้วน​แต่รัก​และชื่นชมหญิงสาว ​เมื่อเจฟ​ได้ยินเสียงหญิงสาวพูดคุย​และหัวเราะเสียงใส​กับคนร่วมงาน ​เขารู้สึกแปลกๆ​ อิจฉาใช่ไหม...​อา...​​เป็น​ไปไม่​ได้หรอก

มอรีนทำงาน​ได้อย่างดีเสียจนเจฟรู้สึกเสียใจ​ที่มีข่าวร้าย​จะบอก ​เขาพยายามเลื่อนการบอกข่าวร้ายออก​ไปนาน​ที่สุดเท่า​ที่​จะ​เป็น​ได้ จนกระทั่งเช้า​วันหนึ่ง​​เขาตระหนักว่า ยังไงๆ​ก็​ต้องเผชิญหน้าเรื่อง​ร้ายนี้​และบอกหญิงสาว​ไปตามตรง ​เขาสั่งให้หญิงสาวมาพบ​เขา​ที่ห้องทำงาน มอรีนก้าวเข้ามาในห้องทำงาน​และยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

"สวัสดีค่ะ​ หัวหน้า" เสียงใสหวาน "วันนี้อากาศดีมากใช่ไหมคะ​?"
"อย่าเรียกผมว่าหัวหน้าเลย​ครับ​ ผมชื่อ เจฟ"
"ค่ะ​ๆ​ เจฟ ชื่อ​เพราะนะคะ​นี่ ภรรยาคุณคงชอบชื่อนี่แน่นอน"
"ผม​เป็นโสดครับ​"
"อุ๊ย จริงหรือคะ​? งั้นก็​เพื่อนสาวก็แล้ว​กัน"
"​เพื่อนสาวหรือแฟนก็ไม่มีครับ​"
"อืม...​ไม่น่าเชื่อ เจฟ หนุ่มหล่ออย่างคุณ เอ้อ...​คุณไม่​เป็น...​"
"เกย์หรือ? เปล้า...​ไม่มีทาง ก็เตรียม​จะ​แต่งงานอยู่​แล้ว​ จน​เมื่อสามเดือน​ที่แล้ว​"
"เกิดอะไร​ขึ้น​คะ​?" เสียงตื่นเต้น
เจฟอึ้ง​ไป ​เขาไม่เคยพูดเรื่อง​​ส่วนตัว​กับคนงาน​ที่นี่ ​แต่...​มอรีนดูไม่เหมือนคนอื่นเลย​
"แครอล-คู่หมั้นของผม​เขาขอเลิกครับ​" ​เขาพูด "ไม่​ต้องการ​แต่งงาน​กับผู้ชายอย่างผม​ที่​ใช้ชีวิตอย่างไม่มีประโยชน์​ที่ธนาคารอาหารสำหรับคนจน ​เมื่อผมมีโอกาส​ที่​จะ​ไป​เป็นหนุ่มนักการเงิน​ได้อย่างแท้จริง"

มอรีนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

"คู่หมั้นเก่าของคุณไม่เข้าใจหรอกค่ะว่า​ งานอย่างนี้ทำให้เราภูมิใจ ​และอิ่มใจสักแค่ไหน ดิฉันหมายถึงงาน​ที่ทำให้ชีวิตคนดีขึ้น​น่ะค่ะ​"
"ขอบคุณ​ที่พูดอย่างนั้น​ครับ​ มอรีน มีคนไม่กี่คนหรอกครับ​​ที่เข้าใจอย่างนั้น​"

มอรีนประสานสายตาอย่างตรงๆ​ ​กับเจฟ ​และโน้มตัวมาใกล้​เขาอีกนิด

"นี่เจฟ เคยมี​ใครชมคุณบ้างไหมคะ​ว่าคางของคุณช่างน่าดูเหลือเกิน?"
"เอ้อ...​ขอบคุณครับ​ ​แต่...​มอรีน ผม​ต้องบอกอะไร​คุณนะครับ​ คุณ​จะทำงานสาธารณะ​ที่ทำทัณฑ์บนไว้จนครบสามเดือน​กับเราไม่​ได้แล้ว​ครับ​ ผม​ต้องให้คุณออก​ไป"
สิ้นประโยคนั้น​ อุณภูมิในห้องดูเหมือน​จะเย็นลงหลายองศา

"ดิฉันทำงานไม่ดีหรือคะ​?" หญิงสาวถาม
"คุณทำงานดีมากครับ​ มอรีน ไม่ใช่เรื่อง​​ที่คุณทำหรอก ​แต่ผมจำ​เป็น​ต้องให้ทุกคนออก ​เพราะเรา​กำลัง​จะไม่มีอาหารเหลือเลย​ในโกดัง ​ถ้าไม่มีก็​ต้องปิด ผมไม่มีปัญญา​ไปโฆษณามากมาย​​ได้​เพราะงบประมาณน้อยนิดเกิน​ไป พยายาม​ใช้เงิน​ไปทางโฆษณาทางวิทยุ​และหนังสือพิมพ์รายวัน​เมื่อพอ​จะทำ​ได้ ​แต่การบริจาคก็มีเพียงเล็กน้อย รู้สึกว่า​ไม่มี​ใครสนใจเราเลย​"

สีหน้าของมอรีนดีขึ้น​

"เห็นเหมือนกันค่ะว่า​ ของในชั้นต่างๆ​ชักน้อยลงทุกวัน" หญิงสาวกล่าว "อะไร​บ้างล่ะคะ​​ที่จำ​เป็น​ที่สุด?"
"ทุกอย่างเลย​ครับ​ ​แต่ผมว่าตอนนี้นมผง​เป็นของจำ​เป็น​ที่สุด ครอบครัวจนๆ​​ที่มีเด็กเล็กๆ​​ต้องการธาตุแคลเซียมมาก ​เมื่อก่อน​ที่นายแจ็ค ฮิกกินส์ ​เป็นผู้จัดการของฟาร์มนม "ไดอามอนด์ เดรี่ยส์" ​เขาเคยส่งนมผง​ที่ขายไม่​ได้​เพราะเวลาจวน​จะหมดมาให้มากมาย​ ​แต่แจ็คหัวใจวาย​เมื่อหลายเดือนก่อน นายแฟรงค์มาทำแทน ​เขา​เอานมผง​ไปขายให้บริษัททำอาหารสุนัข เหตุนี้คล้ายๆ​กัน​กับบริษัทอื่นๆ​​ที่เคยบริจาคให้เรา พวก​เขาหาวิธีทำกำไร​กับสิ่งของ​ที่เราเคย​ได้รับจนทำให้เรามีอาหารในโกดังน้อยลงทุกที"

หญิงสาวมีสีหน้าเงียบขรึม ครุ่นคิดอยู่​สักนาทีหนึ่ง​ เงยหน้าขึ้น​ ​และเอื้อมมือ​ไปแตะ​ที่แขนของชายหนุ่มพลางยิ้มให้

"บางครั้งดิฉันชักชวน​และกระตุ้นผู้คน​ได้ดีนะคะ​ ​เอาอย่างนี้นะคะ​เจฟ คุณ​เอารายชื่อ​และโทรศัพท์ของผู้จัดการบริษัทเหล่านั้น​มาให้ดิฉันดีไหมคะ​? ดิฉัน​จะลองดูสิว่า​จะทำอะไร​​ได้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ทำให้สถานการณ์เลวลงหรอกค่ะ​ ​ถ้าดิฉัน​จะลองสักนิด"

"ไม่มีประโยชน์อะไร​หรอกครับ​" เจฟเสียงเศร้า " ผมแทบ​จะอ้อนวอน​เขาแล้ว​ครับ​​แต่พวก​เขาก็ปฏิเสธเฉยเลย​ ​แต่...​คุณ​จะลองก็​ได้ ผมมีรายชื่อ​พร้อมเบอร์โทรศัพท์...​นี่ครับ​รายชื่อ โชคดีนะครับ​ มอรีน"

​เมื่อ มอรีนออกมาจากห้องทำงานของเจฟ หญิงสาวเปิดกระเป๋าถือ หยิบสมุดจดชื่อ​และ​ที่อยู่​เล่มเล็กๆ​ออกมา พลิก​แต่ละหน้าอย่างรวดเร็ว พลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ​เมื่อหา​ที่​ต้องการพบแล้ว​ หญิงสายก็กดเบอร์มือถืออย่างไม่รีรอ

"เฮลโล่ นี่คุณเลียม โนแลนใช่ไหมคะ​? โอ...​​ที่รักคะ​ นี่มอรีน โอนีลค่ะ​ ค้ะ...​นานแล้ว​​ที่เราไม่​ได้พูดกันเลย​ อะไร​นะคะ​? อุ๊ย...​แน่อยู่​แล้ว​ค่ะ​ ฉันจำวันเวลาเก่าๆ​​ที่เมืองเบลฟัสต์​ได้แน่นอน แสนดีนะคะ​ตอนนั้น​น่ะ ใช่ไหมคะ​​ที่รัก? นี่เลียมขา...​ หวานใจของฉัน ​ที่จริงไม่อยากโทรมารบกวนเล้ย ​แต่จำ​เป็นค่ะ​ ​ต้องการให้คุณช่วยหน่อย​นะคะ​ พบฉัน​ที่บาร์ชื่อ "ดันน์" ​ได้ไหมคะ​? ​จะ​ได้ดื่มเบียร์สักเหยือก​และคุยกันสักนิด อ้อ...​​ได้หรือคะ​? แหม...​เลียม คุณช่างดีเหลือเกิน สักทุ่มหนึ่ง​นะคะ​ เจอกันค่ะ​"
---​

สองสัปดาห์​ต่อมา เจฟนั่งหน้ามุ่ยอยู่​​ที่โต๊ะทำงาน​เมื่อมอรีนเดินเข้ามา หญิงสาวทำให้หนุ่มสะดุ้ง​เมื่อนั่งลงไขว่ห้าง ​เขาพยายามไม่เหลือบมองท่อนขา​ที่ลอดออกมาจากกระโปรงสั้นๆ​​ที่เลื่อนขึ้น​​ไปอีกแทบ​จะถึงสะโพก

"​เป็นไงคะ​ เรื่อง​การบริจาคอาหาร​ที่เข้ามา?" มอรีนเอ่ยปากถาม
เจฟพยายามกลั้นยิ้ม ​แต่ทำไม่​ได้ ​ต้องเผยอริมฝีปากยิ้มกว้าง
"มอรีน คุณ​ได้ทำสิ่งมหัศจรรย์เชียวละครับ​ นายแฟรงค์ ฮิกกินส์ มาหาผม​เมื่ออาทิตย์​ที่แล้ว​ มาขอโทษขอโพยเรื่อง​ไม่ส่งนมผงมาให้เรา ​และสัญญาว่า​จะส่งมาให้อย่างน้อยจำนวนหนึ่ง​​แต่ละเดือน ตั้งแต่นี้ต่อ​ไป"
"ดีค่ะ​ ดีมาก เจฟ นึกแล้ว​ว่า​ต้องแก้ปัญหา​ได้"
"​แต่ผมงงนะครับ​ แฟรงค์เดินลากขาอย่างไงชอบกล ผมถามเรื่อง​ขาเจ็บหรือ​เขาทำสีหน้าตกใจมากเลย​ พึมพำอะไร​สักอย่างเรื่อง​ไม่อยากมีเรื่อง​​กับ​ใคร ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไร​ขึ้น​"
"ดิฉันนึกทายไม่ออกหรอกค่ะ​ เจฟ"
"เราเพิ่ง​ได้รับนมผงจากแฟรงค์วันนี้เองครับ​ รายการสินค้าบอกว่ามียี่สิบรัง ​แต่เรา​ได้แค่สิบสองเท่านั้น​"
"คงมี​ใครนับผิด​ไปค่ะ​" มอรีนตอบ "ไม่​ต้อง​ไปถามมิสเตอร์ฮิกกินส์ดีกว่าค่ะ​"
"ไม่ละครับ​ ​แต่มีเรื่อง​อีกเรื่อง​นะครับ​ มอรีน ผู้จัดการหลายบริษัท​ได้โทรฯมาบอกว่า​จะส่งของมาให้ด้วย แปลกจริงๆ​ ​แต่ละคนมีเสียง​ที่สั่นๆ​ คุณ​ไปบอกคนเหล่านี้ว่าอย่างไรครับ​​เมื่อโทรฯถึง​เขาน่ะ?"

มอรีนเอื้อมมือ​ไปแตะแขนของเจฟ

"เจฟคะ​ ฉันเชื่อเสมอว่า คนนั้น​มี​ความดี​ที่หัวใจทุกคน เพียง​แต่บางครั้งอาจ​จะหลงลืม​ไปว่า อะไร​​คือสิ่งสำคัญ​ที่สุดของชีวิต ดิฉันเพียง​แต่อธิบาย​ความสำคัญของธนาคารอาหาร​ที่เราจำ​เป็น​จะ​ต้อง​ใช้ช่วยคน​ที่​กำลังอดอยาก ทำให้พวก​เขาเห็นไงล่ะคะ​ ว่าการช่วย​เป็นสิ่ง​ที่ถูก​ต้องควรกระทำ ก็เท่านั้น​เองค่ะ​"
"ครับ​ คุณช่างทำ​ได้อย่างมหัศจรรย์จริงๆ​" เจฟกล่าวอย่างจริงใจ "​ถ้ามี​ความคิดอย่างอื่นอีกละก็ ช่วยบอกผมด้วยนะครับ​"

มอรีนประสานสายตา​กับ​เขาด้วยดวงตาของแมว​ที่​กำลังมองเห็นปลาซัลมอนน่ากิน เอื้อมมือ​ไปลูบใบหน้าของ​เขาด้วยนิ้วมือเรียวยาวอย่างนุ่มนวล

"เจฟขา" เสียงหวานนุ่ม "​ไปทานอาหารเย็น​ที่อพาตร์เมนท์ของฉันเย็นนี้นะคะ​ ดิฉัน​จะให้ข้อคิด​ที่​จะทำให้คุณประหลาดใจ​เป็นล้นพ้นเลย​ค่ะ​"

จากเรื่อง​ "Milk of Human Kindness"

จบบริบูรณ์