 "รัก" ความหมายมากกว่าที่คิด |
|
| ลุงฉุย๙๘ |
...เมื่อยอมรับว่าเป็นคน ก็ต้องยอมรับว่าพกกิเลสอยู่ รัก โลภ โกรธ หลง...
ลืมตาดูโลก จะเป็นโลกซวย ๆ หรือโลกเฮง ๆ หรือแม้แต่โลกเฮงซวย ก็แล้วแต่ความยึดเหนี่ยวเหนียวแน่นที่มนุษย์สะสมและพกติดตัวจากกี่ภพก็ตาม ติดสอยห้อยตามมาเกิดในภพนี้ด้วย
ที่จริงควรเรียกว่า คน น่าจะเหมาะสมกว่า
มนุษย์ แปลว่า ผู้มีจิตใจสูง ฉะนั้นจะมีสักกี่มากน้อย ที่สมควรเรียกว่า มนุษย์
เพราะในโลกที่อุดมไปด้วยสิ่งไร้สาระและมากสาระที่คลุกอยู่ในสังสารวัฏนี้
ก็ล้วนเกิดจากการคนการกวนให้มันมั่วกันไปหมด จนหาความพอดีแทบไม่ได้
เมื่อยอมรับว่าเป็นคน ก็ต้องยอมรับว่าพกกิเลสอยู่ รัก โลภ โกรธ หลง กันไป
ไม่ต้องสงสัยหรอก..ทำไมคำว่า รัก จึงเป็นคำแรกในกลุ่มกิเลส
ก็เพราะมันเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดอะไรต่อมิอะไรตามมานั่นแหละ หรือจะเรียกว่าเป็นตัวเร่งในสารบบของตำราเคมี หรือสิ่งเร้าในภาษาของพวกนักจิตวิทยาชอบใช้กัน
อุปมาแบบเกือบจริงอิงสมมุติ ว่า ความรักเหมือนคันเร่งรถยนต์
เมื่อขับรถ องคาพยพที่จำเป็น มันต้องถูกเรียกมาใช้โดยอัตโนมัติโดยมีสติคอยกำกับ การเหยียบคันเร่ง ก็ต้องผ่อนหนักผ่อนเบาตามประสบการณ์ที่เคยพบทั้งความสมหวัง
และผิดหวัง ถ้าขาดสติแล้ว ก็คงไม่ต่างอะไรกับการเหยียบคันเร่งทันทีที่ไฟเขียว โดยไม่ยี่หระต่อหมาที่กำลังลังเลหันรีหันขวางอยู่กลางถนน คิดแต่ว่าต้องไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด หมาถูกชนก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นความงี่เง่าของหมาเองที่ไม่ดูสัญญาณไฟก่อนข้าม นี่เป็น ความรักแบบหัวปักหัวปำซึ่งไร้สาระอย่างยิ่ง เพราะนั่นคือสติเริ่มโบกมืออำลา ไปแล้ว เปิดทางให้ความหลงเข้ามายึดซะงั้นแหละ
มาว่ากันเรื่องความรักอีกแบบหนึ่ง ที่เรียกว่ารักอย่างมีคุณค่า
แบบไหนหรือ?
ก็ความรักของบุพการีผู้ที่ทำให้คุณได้ขยายตีนที่เดิมขนาดแค่ฝาหอยจนมาใส่รองเท้าเบอร์ 44 ได้ไงล่ะ
เป็นความรักที่คุณเองน่าจะรู้ดีว่าบริสุทธิ์และมากมายเพียงใด ถ้าลองคิดซักนิด
มิใช่รักแบบหลงงมงาย อันเป็นเหตุให้ความโง่งี่เง่าขาดสติตามมาเป็นเพื่อนร่วมทาง
ความรักที่ให้ตลอดชีวิตไม่มีหยุดพัก ถึงคุณจะปีกกล้าขาแข็งแค่ไหนก็เหอะ
เพียงแต่ว่า มีอะไรมาบดบังครอบงำจิตใจให้มองไม่เห็นหรือแปลเจตนาความรักของท่านผิดไปหรือเปล่า
ตอนคุณโผล่หน้า (หรือบางคนอาจโผล่เท้าออกมาก่อน) แหกปากร้องเมื่อพ้นจากบ้านที่แสนจะอึดอัด ออกมาดูโลก ตอนนั้นท่านอาจมีทั้งสมหวังและผิดหวัง
สมหวังที่ สุขภาพแข็งแรงดี
ผิดหวังที่ไม่หล่อเหมือนพ่อหรือไม่สวยเหมือนแม่..อะไรประมาณนั้น
พอโตขึ้นมาหน่อย เช็ดขี้ให้คุณ คุณก็ไม่รู้อีกแหละว่า บุพการีคุณอาจจะ
ผิดหวังว่าทำไมขี้คุณไม่หอม
แต่สมหวังที่สีและกลิ่น แสดงให้เห็นว่าคุณมีสุขภาพดี
โตอีกนิด เริ่มวัยเรียนจนสู่วัยทำงาน ตอนนี้ถ้าคุณไอคิวและอีคิวไม่ต่ำกว่ามาตรฐานมากนัก คุณคงรู้ว่า บุพการีคุณต้องเจออะไรเกี่ยวกับชีวิตของคุณอีกมากมาย
ทั้งผิดหวังสมหวังระคนกันไปสาธยายไม่เกลี้ยง
ฯลฯ......................................................ฯลฯ...........................................................ฯลฯ
คิด.......ท่านคาดหวังอะไรในตัวคุณ แล้วคุณคิดว่าท่านผิดหวังหรือสมหวัง...เสียใจหรือดีใจ..ท้อใจหรือภูมิใจ .. ชีวิตที่ผ่านมา สำหรับบุพการีแล้วคุณเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับหรือผู้รับมากกว่าผู้ให้
รู้เถอะ.......ท่านผิดหวังอย่างไรท่านก็รักและห่วงคุณเสมอ แต่พยายามที่จะไม่แสดงออกให้เห็นถึงความผิดหวัง..เพราะอะไร...ก็เพราะยอมหน้าชื่นอกตรม ดีกว่าที่จะก่อให้เกิดความเครียดในใจคุณ ซึ่งท่านรู้อยู่ว่าไม่เกิดผลดีอะไรเลย
พร้อมให้ในสิ่งที่ทำให้คุณสบายใจ พร้อมรับในสิ่งที่คุณทำให้ท่านผิดหวัง
คิด.....ท่านเคยบอกหรือไม่ว่าท่านวางแผนเพื่ออนาคตที่ดีให้คุณอย่างไร หรือคุณจำไม่ได้เสียแล้วเพราะไม่สนใจ หรือคุณไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจ ชอบแต่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ เพื่อสนองความพอใจตนเอง
รู้เถอะ....บุพการีย่อมวางแผนการใช้ชีวิตให้ลูก พร้อมจะบอกลูกซ้ำ ๆ ซาก ๆ แม้จะเคยบอกไปแล้ว และรับความผิดหวังจากความไม่กระตือรือร้นสนใจจากคุณมาแล้วก็ตาม
คิด....คุณเคยน้อมรับด้วยความสมัครใจหรือยินดีในสิ่งที่บุพการีแนะนำตักเตือนคุณหรือเปล่า
รู้เถอะ...ถึงคุณจะแสดงให้เห็นว่าคุณไม่เชื่อ แต่ท่านก็ยังมีความหวังเสมอในการที่จะเห็นผลของการตักเตือนนั้น ๆ
....ผิดหวัง..สมหวัง.... ....ผิดหวัง..สมหวัง........ผิดหวัง..สมหวัง.... ....ผิดหวัง..สมหวัง.... สลับกันไป เป็นธรรมดาของชีวิต
บุพการีของพวกคุณเคยชินกับเรื่องแบบนี้มามากมายนัก แต่ท่านก็ยืนหยัดเลี้ยงคุณจนได้มานั่งหน้าจอคอมฯ อยู่นี่ไง
สติสักนิดเถอะ บรรดาผู้เป็นลูกทั้งหลาย ย้อนนึกถึงบุพการีที่นับวันก็ใกล้ถึงเวลาจะจากคุณไป
คุณมีคนที่รักคุณที่สุดอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง....อย่าลืมที่จะแบ่งเวลามาใส่ใจไม้ผุ ๆ บ้าง
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 13 มิ.ย. 2551, 19.02 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...