๗. หัวใจมหาศาล

ยามฝันแผดเสียงละเมอท่ามกลาง​ความเงียบสงัด มาวินผวาสะดุ้งตื่น แล้ว​รีบเข้าประคองปลุกเรียกสาวน้อยให้ฟื้นคืนจากภวังค์ร้าย ใบหน้าของนางฟ้าจากดาวสีชมพูขณะนี้ ขาวซีด เนื้อตัวเย็นเฉียบ พร่ำร้อง​แต่กลัวแล้ว​ๆ​ มาวินเห็นท่าไม่ดีจึงเขย่าตัวแรงขึ้น​ จนเธอสะดุ้งตื่น ​แต่กลับผลักอกมาวินออกห่าง แลแววตาหวาดระแวง

"ยามฝัน​เป็นอะไร​" มาวินร้องถาม พลางขยับตัวเข้าใกล้ ​แต่สาวน้อย​กับถอยฉากหนีออกห่าง

"นี่ผมมาวินไง...​มาวินจากดาวโลก...​มาวินแห่งก๋วยเตี๋ยวต้มยำ"

ยามฝันมองสำรวจรอบๆ​ตัว ​เมื่อจัดลำดับ​ความทรงจำ​และแยกแยะโลกแห่ง​ความจริง​กับโลกแห่ง​ความฝันออกจากกัน​ได้ เธอจึงโผกอดมาวิน แล้ว​ร้องไห้บนอก​เขา

"ไม่​เป็นไรนะ ตอนนี้คุณอยู่​บนดาวโลก...​คุณปลอดภัย สบายใจ​ได้" มาวินลูบหลังปลอบโยน ก่อนประคองสาวนักละเมอลุก​ไปล้างหน้าไล่อาการเมาขี้ตา

ตั้งแต่ยามฝันเพ้อ​เมื่อตอนตีสาม กระทั่งรุ่งเช้า​ เธอ​เอา​แต่นั่งเหม่อลอยมองดูดวงดาวจนพวกมันลับหายคาตา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก​ที่ยามฝันมีอาการประหลาดเช่นนี้ สองสัปดาห์ของเธอบนดาวโลก มาวินนับ​ได้ว่ามีถึงสี่คืนด้วยกัน ​ที่สาวน้อยผวาร้องเสียงหลง​เพราะฝันร้าย

​เขา​เป็นห่วงเธอ ​และเข้าใจดีว่าฐานะเชลยบนดาวสีชมพู คงทำให้ยามฝันถูกข่มเหงรังแกอยู่​บ่อยๆ​ ยิ่ง​ต้องออกมาผจญภัยไกลบ้าน แถมหอบ​เอา​ความหวังของเหล่าสตรีพี่น้อง​ทั้งดาวมาอีก มันยิ่งกดดันให้เธอมีสภาพจิตใจย่ำแย่ จน​ต้องเก็บ​เอา​ไปกังวล​เป็นฝันร้ายคอยหลอกหลอน

มาวินรู้สึกเห็นใจ​และสงสาร ​แต่ยังคงคอยเตือนตัวเองเสมอ ไม่ให้หลงเชื่อคำของสาวน้อยง่ายๆ​ ​แม้สถานการณ์​จะเลย​เถิด ถึงขั้นพาลูกเต้าเหล่า​ใครก็ไม่รู้ มาอยู่​ร่วมเตียงเคียงหมอน เหมือนคู่รักหลังงาน​แต่งก็ตาม

สองสัปดาห์​ที่ผ่านมา ถึง​จะอยู่​ด้วยกันเกือบตลอดเวลา ​แต่หนุ่มหน้ามนต์คนไม่มีแฟนตระหนักดีว่า ตนรู้เรื่อง​ของยามฝันน้อยมาก บ่อยครั้ง สาวสวยจากต่างดาวพยายามเล่าประวัติของเธอ​และมหาสงครามของดาวอะไร​ต่อมิดาวอะไร​เยอะแยะ ​ทว่ามันกลับฟังดูจับฉ่าย คล้าย​เป็นเรื่อง​เพ้อฝันของคนสติไม่ดีเสียมากกว่า

ดังนั้น​ ร้อยละ​ความเชื่อของมาวิน จึงเทน้ำหนัก​ไป​ที่​ความไม่แน่ใจ​เป็น​ส่วนใหญ่ คง​เป็นการยาก หาก​จะทำให้คน​ที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อกาแลคซี่ของตนอย่าง​เขา มายอมปักใจเชื่อว่ามนุษย์ต่างดาวมีอยู่​จริง

...​​แต่ข้อเท็จจริงหนึ่ง​ก็​คือ ไม่ว่าเหตุผล​จะฟังดูงี่เง่าสักแค่ไหน หากมัน​เป็นคำขอร้อง​ที่ออกจากปากสาวสวย นั่นก็เพียงพอ​จะทำให้มนุษย์เพศชายยอมทำทุกอย่าง กระทั่งรู้อยู่​เต็มอกว่าตนอาจถูกหลอก​ใช้ก็ตาม...​

มาวินไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนลวงหัวใจ​เขาอีก ยามฝันก็รวมอยู่​ในนั้น​ด้วย ตอนนี้​เขาแค่อยาก​ได้​ความจริง อยากรู้สาเหตุ ​เพราะอะไร​สาวสวยระดับดาราอย่างเธอ จึงเข้ามาตีซี้​กับคนโสดโดนแฟนทิ้งอย่าง​เขา

​ถ้า​ต้องการทรัพย์สิน-​ที่​จะ​ได้คงมีแค่เศษเงิน
​ถ้า​ต้องการแก้แค้น-มาวินจำ​ได้ดีขึ้น​ใจ ​เพราะตั้งแต่เกิดมา ลูกผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหนอกเดาะ​เพราะรักล่มมาก่อน

​แต่หากเจตนาของยามฝัน​คือการตามหารักแท้จริงๆ​ มาวินก็คง​ต้องส่ายหน้า ​พร้อม​ทั้งยอมรับ​กับตัวเองว่า มัน​เป็นเหตุผลไร้สาระ​ที่สุดเท่า​ที่เคยฟังมาในชีวิต

ดังนั้น​วันนี้​เขาจึงตั้งใจแน่วแน่ แบบล็อคตัวยามฝันมาเจรจาก็ยอม ขอเพียงให้เธอพูด​ความจริง มัน​จะเลวร้ายแค่ไหนก็​พร้อมรับฟัง ​เพราะอย่างน้อย ​ความจริงอาจช่วยให้ตัดสินใจ​ได้ว่า ในสถานการณ์เหลือเชื่อเช่นนี้ ​เขาควร​จะใส่เกียร์เดินหน้า หรือถอยหลังหนีห่าง...​

******************

แววตา​ที่มองมาวินอยู่​ในขณะนี้ ช่างสดใสน่ารักผิด​กับ​เมื่อคืนลิบลับ ​ที่ดูตาขวาง-ตาลอกแลกไม่ไว้ใจ ยามฝันยิ้มละไม เลิกคิ้วขึ้น​ทำเชิงถามว่า สุภาพบุรุษเบื้องหน้าเธอมีเรื่อง​อันใดมาหาลือ

"ก่อนอื่นเลย​ ผมคง​ต้องขอให้คุณพูด​ความจริง" มาวินเปิดประโยคสนทนาอย่างตื่นเต้น ​เขารู้สึกเกร็งเสมือนโดนอีกฝ่ายกดดัน ​ทั้งๆ​​ที่สาวน้อยเพียงนั่งเคาะนิ้วเล่น​กับโต๊ะเท่านั้น​

"​ได้จ้ะ​ มาวินอยากฟังเรื่อง​ไหนเหรอ ​เอาเรื่อง​นี้ดีไหม เรื่อง​สภาแห่งจักรวาล​เป็นไง...​"

"ไม่ใช่เรื่อง​พวกนี้ครับ​" ชายหนุ่มเอ่ยแทรกขัดจังหวะ "ผมอยากฟัง​ความจริง หมายถึงเรื่อง​ของยามฝันจริงๆ​"

สาวน้อยขมวดคิ้ว เพ่งมองตาของมาวิน ก่อน​จะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบกลับมา

"คุณไม่เชื่อเรื่อง​​ที่ฉันเล่าใช่ไหม"

มาวินก้มหน้าหลบตา พลางถอนหายใจยาว

"ไม่ใช่อย่างนั้น​ครับ​...​​แต่คุณ​ต้องเข้าใจก่อนว่า เรื่อง​มนุษย์ต่างดาวในโลกของผม แบบว่า...​เอ่อ...​มันค่อนข้างฟังดูเหลือเชื่อ"

"หรือคุณอยากให้ฉันพิสูจน์!!!"

สาวน้อยกระแทกเสียงหลังประโยค จนมาวินสะดุ้งเบาๆ​

"สักนิด​ได้ไหมล่ะครับ​ อย่างเช่น ติดต่อ​กับ​เพื่อนคุณบนดาวสีชมพู หรือไม่ก็...​พาผม​ไปดูยานอวกาศของคุณก็ยังดี"
มาวินทำใจดีสู้เสือ คิด​เอาไว้ในใจว่า สักพักสาวน้อยคงเ​คือง เผลอๆ​อาจโดนลูกตบ​เป็นของแถมอีกดอก ​แต่การณ์กลับผิดคาด ยามฝันถอนหายใจเฮือก ท่าทีเหมือนยอมเอออวย​ไป​กับ​เขา จนมาวินเริ่มหวาดๆ​ กลัวสาวสวย​เป็นมนุษย์ต่างดาวขึ้น​มาจริงๆ​ แล้ว​​จะเผยตัวตนให้เห็นเหมือนในโฆษณาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสจัดจ้าน รูปร่างพิลึกๆ​​ที่ซ่อนอยู่​ภายใต้​ความน่ารักของเธอ อาจทำให้​เขาช็อคตาย​ไปเลย​ทีเดียว

"​แต่ยานของฉันเสียนี่นา แถมมันยังอยู่​ในระบบล่องหนอีก ขนาดฉัน​เป็นคนขับมันมาหลายล้านปีแสงแท้ๆ​ ยังมองไม่เห็นด้วยซ้ำ"

‘ว่าแล้ว​...​​แต่​เอาไงดีล่ะ’ มาวินครุ่นคิด แม่สาวน้อยคนนี้มาแผนสูงจนไล่ไม่ติด ​จะปล่อยเลย​ตามเลย​ก็อาจโดนหลอกให้เสียใจภายหลัง ครั้นหากยอมหักไม่ยอมงอเสียในวันนี้ จำนึกกลัว​ความสัมพันธ์อันดี​ที่อุตส่าห์สร้างมาสองอาทิตย์​จะพังครืนลง​ไป

"​เอาอย่างนี้ดีไหมล่ะ" ยามฝันทำหน้าเซ็งๆ​ พลางฉุดมาวินลุกเดินตาม

สาวสวยจากดาวสีชมพู หลุกหลิกๆ​อยู่​​กับกระเป๋าใบเล็กของเธอสักพัก ก่อนหยิบของบางอย่างในนั้น​ออกมา

"ของในนี้อาจช่วยยืนยัน​ได้" ว่าจบแล้ว​ยื่นกล่องดำทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ขนาดใส่ผลแอปเปิ้ล​ได้หนึ่ง​ลูกให้หนุ่มจากดาวโลกรับไว้ ​เขาพลิกมัน​ไปมา ดูรอบทิศ ​ทั้งเขย่า ​ทั้งดม ​เพื่อหาข้อพิสูจน์ ​แต่...​

"เปิดยังไงล่ะจ้ะ​" หนุ่มซื่อเสียงอ่อย ตาเยิ้มอย่างเขินๆ​

"เห็นทำฟอร์มอยู่​ตั้งนาน นึกว่าเปิด​เป็น...​​เอามานี่ มัว​แต่ยิ้มอยู่​นั่นแหละ​"

ยามฝันคว้ากล่องปริศนากลับมา แล้ว​เปิดมันอย่างง่ายดาย ​แต่แง้มไว้พอลุ้น ก่อนส่งคืน

ชายหนุ่มชักใจคอไม่ดี ของในกล่องใบนี้มันหนักพิกล ก้าวเท้าเดินห่างออกมา แล้ว​ค่อยๆ​เปิดกล่องใบนั้น​ขึ้น​ดูด้วยใจตุ้มๆ​ต่อมๆ​

ตาลุกวาว...​ปากหวอ...​รูจมูกบานอย่างไม่ตั้งใจ...​ขนแขนลุกทำมุม​กับผิวหนังเก้าสิบองศา มาวินตกใจ อยากจกไตให้หายบ้า วัตถุในกล่องเปล่งแสงสีชมพูระเรื่อ ช่างสวยงดงามเหมือนของเล่นนางฟ้ามาทำตกไว้บนโลก

"เชื่อรึยังล่ะจ้ะ​ พ่อหนุ่มฉงน คนซื่อ...​บื้อ" ยามฝันร้องถามปนด่านิดๆ​

"แหะ แหะ ยังเห็นไม่ชัดเลย​ ขอดูอีกที"

ลักษณะ​โดยรวมของวัตถุคงเปรียบ​ได้​กับอัญมณีบนโลก หาก​แต่มันมีขนาดใหญ่โตเกินกว่า​ที่คนธรรมดาสามัญ​จะมีสิทธิ์ครอบครองหรือ​แม้​แต่ยลโฉม มาวินลองเทียบกำปั้นของตน​กับวัตถุผิวสีชมพู แล้ว​วางหมัด​กับอกด้านซ้ายเหมือนกะขนาด​กับหัวใจ พลางอุทานออกมาเบาๆ​ ...​หัวใจสีชมพู...​

"ขอคืน​ได้ไหม กลัวมาวิน​จะเชิดน่ะนะ" ยามฝันแบมือทวง ​ส่วนอีกฝ่าย​กำลังเนื้อเต้นใจสั่น

‘​ถ้าขายคง​ได้หลายตังค์’ มาวินนึกเล่นๆ​ ก่อนส่งคืนเจ้าของ

"มัน​คือหัวใจสีชมพู​ที่แม่ฉันให้มาไง จำ​ได้ป่ะ เล่า​ไปห้าร้อยรอบ​ได้แล้ว​มั้ง"
"จ้า...​จำ​ได้ ว่า​แต่ เจ้ารักแท้ของคุณมัน​เป็นอะไร​กันแน่ คาถาอาคม-พลังลึกลับ หรือ​เป็นวัตถุแบบเจ้าหัวใจสีชมพูนี่"

ยามฝันนิ่งครุ่นคิด ก่อนยอมรับตาม​ความเข้าใจของตน

"ไม่รู้สิ ฉัน​ต้องสารภาพเลย​ ​เพราะฉันไม่รู้อะไร​เกี่ยว​กับมันจริงๆ​ มันอาจ​เป็นอะไร​ก็​ได้ อาจ​เป็น​ความรู้สึก พรวิเศษ หรือไม่แน่...​อาจ​เป็นมาวิน-ผู้ชายใจดีคนนี้ก็​เป็น​ได้"

หนุ่มดาวโลก​กับสาวดาวสีชมพูสบตากันนิ่ง แววตาของฝ่ายหญิงขณะนี้ ดูจริงจัง​และจริงใจ ​เป็นสุภาพบุรุษเอง​ที่กลับเขิน จน​ต้องแกล้งกระแอมแล้ว​เปลี่ยนหัวข้อสนทนากลบเกลื่อน

"รักแท้...​มันมีค่ามหาศาล ​และ​ต้องอยู่​​กับ​ใครสักคน...​​ใครสักคน​ที่ไม่ถูกทอดทิ้งอย่างผม...​"

...​จบ...​