 คืนฝนพรำ |
|
| ปอ เปลือกไม้ |
 คืนที่ฉ่ำน้ำฝนหล่นจากฟ้า ในนภาหาจันทร์นั้นไม่เห็น แม้ดึกดื่นคืนค่ำยามเดือนเพ็ญ จันทร์กลับเร้นแรมลาไม่มาเยือน เกินจะด้นดั้นไปให้เห็นแข เพียงชะแง้แลคอยจันทร์คล้อยเคลื่อน เหมือนพี่รอกานดาไม่มาเยือน หรือลืมเลือนล่วงเลยเคยเคลียคลอ เคยหนุนแขนแทนหมอนมาอ้อนออด ที่พร่ำพลอดหยอดหยอกหลอกเล่นล้อ ด้วยต่างคนมีใจใฝ่พะนอ ไม่รีรอรู้รักด้วยภักดี ตราบแสงทองทาทับทาบขอบฟ้า จึงจากลายาใจไกลโฉมศรี จุมพิตเจ้าจากไกลด้วยไมตรี ดูราตรีนี้สั้นสะท้านใจ ไปสองก้าวเหลียวกลับระงับจิต จะกลับไปจุมพิตเสียให้ได้ โบกมือลาแล้วหนอน้องนวลใย แล้วก้าวไกลไคลคลาด้วยอาวรณ์ ตาดูดาวเท้าย่างระวังทิศ เกรงจะผิดพลาดพลั้งลางสังหรณ์ ข้ามสะพานพาดห้วยช่วยสัญจร ได้คืนย้อนอยู่เยือนเรือนคุ้นเคย ทุกถ้อยคำรำพันนั้นยังก้อง ว่าเราสองรู้ใจได้เปิดเผย จะร่วมหอรออยู่สู่สุขเอย ดั่งเปรียบเปรยเป็นฟ้าไม่ลาจันทร์ ณ ค่ำนี้มิเห็นจันทร์เพ็ญส่อง คิดถึงน้องคนดีที่พี่ฝัน นึกถึงคำนั้นอยู่ฟ้าคู่จันทร์ คงไม่นานแน่ใจได้คู่กัน เดี๋ยวเมฆฝนพ้นฟ้าจันทราแจ่ม คนเคยแรมร้างไปคืนไหมนั่น หวังเพียงฟ้าพาน้องมามองจันทร์ แล้วคิดถึงคำมั่นวันฝนพรำ  ...
|
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 26 พ.ค. 2551, 16.49 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...