 นี่น่ะเหรอชีวิตของฉัน |
|
| ฟ้าสีสวย |
...ชีวิตเหรอเนี่ย น้ำตา ที่หลั่งออกมา มีแต่ความเจ็บปวด เสียทุกหยด ไม่มีหยดไหนที่เป็นหยดเเห่งความสุขเลย...
ชีวิตเหรอเนี่ย เหมือนนิยายเลย เสียงดังโหวกเหวก ลั่นบ้าน และ ปะปนไปด้วยเสียงร้องไห้ของสองพี่น้อง
ฉัน เหมือนตัวทำลายครอบครัว เพราะตั้งแต่เกิดมา พ่อ กับ แม่ เริ่มไม่กินเส้นกัน
พ่อ หาเรื่องแม่ได้ทุกวัน
แม่ เงียบ ไม่ค่อยคุยกับพ่อ
พี่ หาเรื่องเราได้ทุกเวลา
แม้แต่สุนัขยังเซ็งฉันเลย
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในจินตนาการของฉัน มี นางฟ้า กับ ยมฑูต จิ๋ว 2 ตัว
ที่คอยชักชวนฉันไปในทางที่พวกเขาคิด
แอ๊ด........เปิดประตูเข้ามาละ พูดคำแรก ตอบคำแรก
บ้านสนั่น ทะเลาะกันอีกแล้ว
ฉันเดินออกไป "ไม่รู้ด้วยแล้ว"
ไม่รู้จะทำยังไงดี
ได้แต่นั่งร้องไห้
เสียใจทำอะไรไม่ถูก
ตอนนี้ พัง พ่อกับแม่ไม่คุยกันเลย
อยากมีอะไรล่ะ.............ชีวิตนี้ได้สิ่งของ ได้เงิน พอไหม
ไม่ต้องการ......อยากได้แค่ ความรักในครอบครัวที่มีให้กันและกันเท่านั้นเอง
แม้จะจนจะรวย ก็ไม่สำคัญ
เรื่องพ่อกับแม่จบลง
มาและ
ฉันกับพี่สาว เอาอีกแล้ว
ทะเลาะกันอีก
เหมือนสายเชื่อมโยง
แต่ท่านก็รักเรา
ตัวเองล่ะผิดมั้ย "ผิด ยอมรับว่าผิด"
ตอนดึก พ่อออกไปข้างนอก
ปิดไฟ เหลือไฟดวงน้อยนิด แสงสว่างสลัว นั่งคิดบนเตียง
นางฟ้า กับ ยมฑูต ปรากฏในจินตนาการ
พูดคนเดียว
"เบื่อจังเมื่อไหร่ ชีวิตจะสุข"
นางฟ้า
"มีทางนะ แต่ว่าต้องปรากฏให้เห็นว่าลูกเศร้าใจขนาดไหน"
ยมฑูต
"มีทางนะ อยู่ที่นิสัยคนน่ะ อย่าไปสนใจเลย เรื่องพ่อแม่ เด็กอย่างเธอจะไปสนใจอะไร"
ฉันตัดสินใจ
"ไม่คิดอะไรนี่เเหละ ทำตัวดี ๆ นี่แหละดีแล้ว"
สิ่งที่ไม่ชอบคือเสียงที่ดังสนั่นลั่นบ้านและตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของพวกเรา
ชอบขู่ว่าจะออกจากบ้าน
ไปโรงเรียน ทะเลาะกันในรถ
ไปสายก็ยอม แต่ขอหยุดได้มั้ย
น้ำตาท่วม
ทำไมนะ
วันพฤหัสบดี
ทุกทีเลย
ตอนจะไปโรงเรียน พอวันไหนทะเลาะกัน มักจะเป็นวัน พฤหัส
เป็นเพราะอะไรนะ
ชีวิตนี้ เศร้า เพราะครอบครัวจะแยกกันอยู่แล้ว
คุณอาจไม่เศร้า เพราะคุณไม่ใช่ฉัน คุณไม่ได้เผชิญ
น้ำตาที่หลั่งออกมา เหมือนสายเลือด
เจ็บปวดที่สุด โดนมีดบาด ยังไม่เจ็บเท่ากับที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันเลย
นี่ไม่ใช่ นิยาย ไม่ใช่เรื่องแต่ง
นี่คือชีวิตจริง
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 16 เม.ย. 2551, 12.36 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...