 ชีวิตที่โดดเดี่ยวของนภา |
|
| ฟ้าสีสวย |
...โรคประสาทกลืนกิน จนชีวิตต้องพังสลาย มีเพียงยาใจเท่านั้น
ที่จะรักษาเธอได้...
"อายุ 25 แล้ว ยังไม่มีเพื่อนอีกเหรอ นภา" เสียงแม่ของนภา กำลังถาม ที่จะรักษาเธอได้...
นภาบอกแม่ว่า "ก็หนูไม่มีใครตั้งนานแล้วนี่คะ"แล้วสบัดหน้าหนีไป ปล่อยให้แม่ยืนงงอยู่อย่างนั้น นับวันนภามักไม่มีใคร พ่อตายตั้งแต่ 7 ขวบ พี่สาวเสียชีวิต น้าชายจมน้ำตาย
แม่เป็นอัมพาต ตัวเองเป็นโรคประสาท จึงไม่มีเพื่อนคบและจะถูกล้อเลียนว่า "ส่วนเกินของโลก" ทำให้นภามักมีปัญหาตบตีกับเพื่อนตลอดเวลา จนเธอต้องออกจากโรงเรียน
จนล่วงเลยจนเธออายุ 25 ปีแล้ว ก็ยังไม่มีใคร
จนวันหนึ่งเธอเกิดอาการเป็นบ้า จนเผลอฆ่าแม่ตัวเอง เมื่อเธอรู้ตัวแม่เธอก็นอนจมกองเลือดไปแล้ว เธอเสียใจมาก
มีเพื่อนคนหนึ่งของเธอในสมัยเรียนมาหา
"สวัสดีค่ะมีใครอยู่มั้ยคะ"
นภาที่ร้องไห้เสียใจวิ่งออกมา
"ใครน่ะ ตอนนี้ยังไม่รับแขกนะ"
เพื่อนของเธอพูดอีก
"เป็นอะไรเหรอ ภา"
"วี แม่ แม่ฉัน อ๊า.................."
เพื่อนเธอรีบวิ่งไปดูพบแม่ของเพื่อนนอนจมกองเลือดแล้วรีบพาไปส่งโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วแม่เธอได้เสียชีวิตไปแล้ว นภาเสียใจมาก เพื่อนเธอก็ไม่สนใจใยดีบอกว่า
"ฉันเกลียดเธอ คนฆ่าแม่ตัวเอง"
นภาร้องเรียก "วี วี วี อ๊า................."
พยาบาลเห็นเข้ารีบมา "คุณ คุณคะ อย่ากรี๊ดค่ะ อย่า ไม่เอาคุณเป็นอะไรคะ มา มาช่วยกันหน่อยมาช่วยกันหน่อย" พยาบาลคนอื่น ๆ รีบมาดูอาการนภา แล้วรีบพาเธอไปตรวจเช็คสมอง ทำให้เธอ พบว่าเธอเป็นโรคประสาทขั้นรุนแรง ถ้าปล่อยไว้นาน ๆ จะเกิดอาการเป็นบ้าได้ ต้องหาคนที่เธอรักที่สุด เป็นการเยียวยา แต่โชคดีที่พยาบาลคนหนึ่งเป็นเพื่อนเธอในสมัยก่อน
จึงเป็นยาใจคอยรักษาหัวใจให้นภา จนเธอดีขึ้นเรื่อย ๆ และก็เป็นเพื่อนรักกัน
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 08 เม.ย. 2551, 20.46 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...